Το παρακάτω κείμενο αποτελεί επιμέλεια ανακοίνωσης της «Επαναστατικής Αριστεράς» (αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στη Καταλονία) σχετικά με τα τελευταία γεγονότα στην περιοχή.
Το Σάββατο 11 Νοέμβρη μια μαζική διαδήλωση περισσότερων από 1 εκ. ανθρώπων, απλώθηκε σε μήκος 3,3 χιλιομέτρων στην λεωφόρο Μαρίνα στη Βαρκελώνη, απαιτώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Αυτή η δυναμική κινητοποίηση αποτελεί μια ποιοτική αλλαγή στον αγώνα ενάντια στην καταστολή και την κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος.
Μαζική διάθεση για αγώνα μέχρι τέλους
Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν καταλάβει πια ότι η εφαρμογή του άρθρου 155 και η αναστολή της αυτονομίας της Καταλονίας, η φυλάκιση των Τζόρδι Κουιχάρτ και Τζόρδι Σάντσεζ (επικεφαλής των δυο μεγαλύτερων οργανώσεων υπέρ της ανεξαρτησίας –της Καταλανικής Εθνικής Συνέλευσης και του Omnium) καθώς και 8 υπουργών της καταλανικής κυβέρνησης, αποτελούν μια άνευ προηγούμενου επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα. Αύριο οι ίδιες δικαιολογίες θα χρησιμοποιηθούν από το Λαϊκό Κόμμα, τους Ciudadanos («Πολίτες» – ισπανικό αντίστοιχο του Ποταμιού) και το PSOE (ισπανικό αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ) για να δικαιολογηθεί η φυλάκιση οποιουδήποτε συνδικαλιστή, νεολαίου, ακτιβιστή ή μέλους αριστερής οργάνωσης που θα αμφισβητήσει το αντιδραστικό καθεστώς του ’78 (σημ: χρονιά της “ομαλής” μετάβασης από τη δικτατορία του Φράνκο στη αστική Δημοκρατία) και το Σύνταγμα του.
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις κατά τους τελευταίους μήνες, το μαστίγιο της αντεπανάστασης από την ισπανική εθνικιστική αντίδραση, έχει σπρώξει εκατομμύρια ανθρώπους στο να βγουν ξανά στους δρόμους με την ίδια αποφασιστικότητα όπως την 1η Οκτωβρίου, όταν εκατομμύρια υπερασπίστηκαν το δικαίωμα τους να αποφασίσουν κόντρα στην άγρια αστυνομική καταστολή, και τη 3η Οκτωβρίου όταν η Καταλονία παρέλυσε με μια γενική απεργία.
Η μαζική διαδήλωση της 11ης Νοέμβρη έλαβε χώρα μόλις μερικές μέρες μετά από μια άλλη σημαντική μέρα δράσης. Στις 8 Νοέμβρη, παρά την εκστρατεία συκοφάντησης στα ΜΜΕ και την αντίθεση των ηγετών των βασικών συνδικαλιστικών συνομοσπονδίων (CCOO – «κομμουνιστική», UGT – σοσιαλδημοκρατική) εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους για μια γενική απεργία. Οι χώροι εργασίας παρέλυσαν, δρόμοι και σιδηροδρομικές γραμμές είχαν μπλοκαριστεί και αμέτρητες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν.
Βενεζουέλα και Ρωσία
Δεν είναι εύκολο να θυμηθεί κανείς μια τέτοια παρατεταμένη, μαζική και δυναμική περίοδο κινητοποιήσεων στην ιστορία της περιοχής και αυτό έχει θορυβήσει τις δυνάμεις της αντίδρασης. Η εκστρατεία ψεμάτων και χειραγώγησης ενάντια στον καταλανικό λαό φαίνεται να μην έχει τέλος και γίνεται τόσο επικίνδυνη όσο και γελοία, δείχνοντας το αυταρχικό πρόσωπο του καθεστώτος.
Τώρα η κυβέρνηση, με τη βοήθεια των Ciudadanos και του PSOE, λέει πως η καταλανική κρίση έχει προκληθεί από τους Μαδούρο και Πούτιν, που έχουν «πλημμυρίσει» τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με «παραπληροφόρηση» για την Καταλονία.
Τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων όπως η El Pais παρουσιάζουν υποτιθέμενες αποδείξεις ότι οι μαζικές κινητοποιήσεις στη Καταλονία είναι αποτέλεσμα «ξένης επέμβασης». Είναι αδύνατο να μην συγκρίνει κανείς αυτή τη στάση με τις έξαλλες προπαγανδιστικές εκστρατείες του Φράνκο, ο οποίος μιλούσε για μια «εβραιομασωνική συνομωσία» χρηματοδοτούμενη από τη Ρωσία, η οποία υποτίθεται ότι βρισκόταν πίσω από τις κοινωνικές εξεγέρσεις και απεργίες ενάντια στη δικτατορία.
Αυτή η εκστρατεία, που έχει εφεύρει έναν «εξωτερικό εχθρό» για να δικαιολογήσει την οξύτερη πολιτική κρίση από την εποχή της δικτατορίας, αποτελεί ένδειξη απελπισίας από τη μεριά της άρχουσας τάξης. Μιλούν ήδη για την πιθανότητα ρωσικής και βενεζουελανικής ανάμιξης στις καταλανικές εκλογές της 21ης Δεκέμβρη, επιχείρημα που θα χρησιμοποιήσουν για να αμφισβητήσουν τα αποτελέσματα σε περίπτωση που δεν είναι ευνοϊκά για αυτούς.
Δυσαρέσκεια και αναζήτηση εναλλακτικών στις γραμμές της Αριστεράς
Από την 1η και την 3η Οκτώβρη, όταν ο κόσμος νίκησε την καταστολή μέσω των μαζικών του κινητοποιήσεων, μια επαναστατική κρίση έχει ξεκινήσει στη Καταλονία.
Οι Ισπανοί καπιταλιστές το κατάλαβαν αυτό καλύτερα από τους ηγέτες της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εφαρμόζουν μια τέτοια πρωτόγνωρη καταστολή. Θέλουν να βάλουν ένα τέλος στην επαναστατική κρίση συνθλίβοντας το μαζικό κίνημα και σβήνοντας την ιδέα από το μυαλό των μαζών ότι μπορούν να πετύχουν το δικαίωμα τους στην αυτοδιάθεση.
Τέτοια γεγονότα θέτουν σε δοκιμασία όλες τις πολιτικές δυνάμεις, προκαλώντας έντονες συζητήσεις, ακόμη και διασπάσεις. Το PSOE και οι γραφειοκράτες ηγέτες των συνομοσπονδίων CCOO και UGT έχουν συρθεί πίσω από τον Ραχόι υποστηρίζοντας την εφαρμογή του άρθρου 155. Περιφρονώντας το μαζικό κίνημα του καταλανικού λαού ενάντια στην καταπίεση και για την ανακήρυξη της Δημοκρατίας, διαχώρισαν τους εαυτούς τους ακόμη περισσότερο από τα πιο προχωρημένα τμήματα της εργατικής τάξης και τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων και των φτωχοποιημένων μεσαίων στρωμάτων. Ο συντηρητισμός τους και τα υλικά τους συμφέροντα τους σπρώχνουν να υποστηρίξουν το κράτος και την άρχουσα τάξη, πεπεισμένοι ότι η μοίρα τους συνδέεται με τη σταθερότητα του συστήματος.
Την ίδια στιγμή, δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι είναι ριζοσπαστικές και ενάντια στη μοναρχία, όπως οι Podemos και η Ενωμένη Αριστερά, αντί να υπερασπίζονται το δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη, αντί να εξηγούν καθαρά στην εργατική τάξη του υπόλοιπου ισπανικού κράτους τι διακυβεύεται και να οργανώνουν τον αγώνα στους δρόμους, έχουν υιοθετήσει μια στάση «ίσων αποστάσεων».
Απλώς καλούν το κράτος και τους πολιτικούς να οργανώσουν ένα «νόμιμο» δημοψήφισμα με «εγγυήσεις». Χάνουν μια σπουδαία ευκαιρία να συνδέσουν την υπεράσπιση της Καταλανικής Δημοκρατίας με τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος, για να μπει ένα τέλος στη λιτότητα και να ανοίξει ο δρόμος για μια εργατική Δημοκρατία στο υπόλοιπο ισπανικό κράτος. Αυτοί οι ηγέτες έχουν αρνηθεί να απαντήσουν αποτελεσματικά στην εκστρατεία του ισπανικού εθνικισμού.
Φυσικά υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους. Ο Αλμπέρτο Γκαρθόν, ηγέτης της Ενωμένης Αριστεράς, είναι αυτός που έχει προχωρήσει περισσότερο απ’ όλους. Αρνείται ότι οι ηγέτες του μαζικού κινήματος και οι υπουργοί της καταλανικής κυβέρνησης που έχουν φυλακιστεί είναι «πολιτικοί κρατούμενοι», λέγοντας ότι «ήξεραν τι έκαναν» και δεν πρέπει να παραπονιούνται και πολύ. Μια εντελώς εξευτελιστική στάση για κάποιον που ισχυρίζεται ότι είναι μαρξιστής ή κομμουνιστής. Το πρώτο καθήκον κάθε επαναστάτη, όπως είχε πει ο Τσε Γκεβάρα, είναι να παλεύει ενάντια σε κάθε αδικία και επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα, όπου και αν αυτή συμβαίνει. Το να παρουσιάζει κανείς, όπως κάνει ο Γκαρθόν, το μαζικό κίνημα στη Καταλονία σαν ένα κίνημα της ελίτ, είναι παραποίηση της πραγματικότητας. Οι ηγέτες του PDeCAT (σημ: το κεντροδεξιό κυβερνών κόμμα της Καταλονίας με επικεφαλής τον Πουτζδεμόν) και η καταλανική αστική τάξη έχουν ολοκληρωτικά σαρωθεί από το κίνημα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βλέπουν την Καταλανική Δημοκρατία σαν ένα τρόπο για να σπάσουν με το καθεστώς του ’78, να βάλουν ένα τέλος στη λιτότητα και να προχωρήσουν τόσο προς την εθνική όσο και προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Το να λες, όπως κάνει ο Γκαρθόν, ότι η Καταλανική Δημοκρατία είναι ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και ότι οι «κομμουνιστές» δεν μπορούν να την υποστηρίξουν, είναι χυδαία χειραγώγηση και παραποίηση του Μαρξισμού.
Ο Μαρξισμός πάντα υπεράσπιζε το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση – αγωνιζόταν ενάντια σε κάθε απόπειρα να κρατηθεί ένα έθνος εντός συνόρων χωρίς στη θέληση του, στερώντας του το δικαίωμα στην ανεξαρτησία. Οι ιδέες του Γκαρθόν χρησιμοποιούνται από την άρχουσα τάξη για να προωθήσουν την σύγχυση και τις ισπανικές εθνικιστικές προκαταλήψεις μέσα και έξω από τη Καταλονία.
Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ηγέτης των Podemos, έχει απορρίψει τα κατασταλτικά μέτρα της κυβέρνησης πολύ πιο καθαρά από τον Γκαρθόν και κατάγγειλε την ύπαρξη πολιτικών κρατουμένων. Αλλά δεν αυτό είναι αρκετό, από τη στιγμή που παραιτείται από το καθήκον της κινητοποίησης στους δρόμους ενάντια στην καταστολή και της εξήγησης του επαναστατικού νοήματος αυτού του κινήματος.
Επιπλέον, ο Ιγκλέσιας έχει πει ότι τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτώβρη είναι «παράνομα». Τι θα μπορούσε να είναι πιο νόμιμο από μια ψηφοφορία που έλαβε χώρα κάτω από την απειλή πλαστικών σφαιρών και γκλομπς, στην οποία πήραν μέρος 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι, περισσότεροι από όσους συμμετείχαν στις τελευταίες ευρωεκλογές;
Αυτές οι θέσεις αντανακλούν την άποψη για «σεβασμό της εξουσίας του νόμου» – ενός νόμου όμως που ήταν η κληρονομιά του Φρανκισμού για να διατηρήσει την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων κόντρα στη δημοκρατική βούληση του λαού. Πρόκειται για προδοσία μιας από τις κεντρικές ιδέες που επέτρεψαν στο Podemos να αναπτυχθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια εις βάρος του PSOE. Το Podemos παρουσίαζε τον εαυτό του σαν μια δύναμη που θα έβαζε τέλος στο καθεστώς του ’78, τη λιτότητα, τη μαζική ανεργία και τις πολιτικές από τις οποίες κερδίζουν μόνο οι τράπεζες και τα μονοπώλια.
Αυτή η αντίφαση ανάμεσα στη ρητορική και τις πράξεις του Podemos είναι που οδήγησε στη διάσπαση του κόμματος αυτού στη Καταλονία και την παραίτηση του ηγέτη του, Αλμπάνο Ντάντε Φακίν, ο οποίος διατήρησε μια θέση πολύ πιο κοντινή στις ιδρυτικές αρχές του Podemos.
Ο Αλμπάνο Ντάντε, ενώ χαρακτηρίζεται σαν διεθνιστής, σωστά υπερασπίστηκε τη θέση πως τα μέλη του Podemos πρέπει να βρίσκονται στη πρώτη γραμμή του αγώνα για δημοψήφισμα, και έπειτα για την εφαρμογή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος – την Καταλανική Δημοκρατία – ενάντια στην κρατική καταστολή. Αυτό έκανε τον Ντάντε έναν από τους πιο δημοφιλείς ηγέτες στις κινητοποιήσεις στη Καταλονία.
Αποκηρύσσοντας και υπονομεύοντας τον Αλμπάνο Ντάντε, η ισπανική ηγεσία των Podemos τον πίεσε να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει το κόμμα. Αυτή η στάση απέναντι στον Ντάντε έρχεται σε αντίθεση με την επιείκεια που αντιμετωπίστηκαν άλλοι ηγέτες του Podemos που έχουν προωθήσει τις ισπανικές εθνικιστικές προκαταλήψεις, όπως ο Μπεσκάνσα ή ο ηγέτης της Iniciativa (καταλανικού κόμματος που συμμετέχει στην κοινοβουλευτική συμμαχία Unidos Podemos, της οποίας βασικές συνιστώσες είναι το Podemos και η Ενωμένη Αριστερά) Γιοάν Κοσκουμπιέλα.
Αν η ισπανική ηγεσία του Podemos είχε την ίδια στάση με τον Αλμπάνο Ντάντε, θα ήταν πολύ ευκολότερο να συνδέσει το μαζικό κίνημα για μια Καταλανική Δημοκρατία με τα τμήματα της εργατικής τάξης τόσο εντός όσο και εκτός της Καταλονίας, που είναι ενάντια στο Λαϊκό Κόμμα αλλά δεν εμπιστεύονται το κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας εξαιτίας του ρόλου του Πουτζδεμόντ και των αστών εθνικιστών του PDeCAT. Αυτό είναι το κεντρικό καθήκον αυτή τη στιγμή: να παρθεί η ηγεσία του κινήματος από τα χέρια αυτών των πολιτικών και να συνδεθεί με τον αγώνα για μετασχηματισμό της κοινωνίας ώστε να μπει ένα τέλος στην καταπίεση της ισπανικής και καταλανικής ολιγαρχίας.
Ανάμεσα στα μέλη του «Comunes» (αυτοδιοικητικής αριστερής συμμαχίας που ιδρύθηκε από το Podemos και άλλες δυνάμεις, της οποίας ηγείται η δήμαρχος της Βαρκελώνης, Άντα Κολάου) και ανάμεσα σε χιλιάδες από τους ψηφοφόρους του, υπάρχει δυσαρέσκεια για την θέση που πήρε η πλειοψηφία των ηγετών του.
Συνέχιση του αγώνα μέχρι τη νίκη
Μετά την επίδειξη της δύναμης του κινήματος στις 8 και 11 Νοέμβρη, οι οργανώσεις της μαχόμενης Αριστεράς και οι Επιτροπές για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας, οι οποίες χτίζονται τις τελευταίες εβδομάδες, καταρτίζουν ένα σχέδιο δράσης για συνεχείς κινητοποιήσεις μέχρι τη νίκη. Αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος για να νικηθεί η ισπανική εθνικιστική αντίδραση στις εκλογές της 21ης Δεκέμβρη.
Θα ήταν σοβαρό λάθος να θεωρήσουμε την κινητοποίηση στους δρόμους σαν απλά μια δευτερεύουσα τακτική σε σχέση με τις εκλογές. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο: ο μόνος τρόπος να νικήσουμε την αντίδραση και να κάνουμε τη βούληση του λαού πραγματικότητα είναι μέσω των μεθόδων που μας έφτασαν μέχρι εδώ. Κάθε φορά που υπήρξε ένα σοβαρό κάλεσμα για δράση οι μάζες ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Κάθε φορά που οι δρόμοι εγκαταλείφθηκαν, οι ηγέτες της Δεξιάς του κινήματος, υπό την ηγεσία του PDeCAT, προσπάθησαν να υποχωρήσουν, πράγμα που ενθαρρύνει την αντίδραση.
Δεν θα νικήσουμε μέσω συμβολικών κινήσεων ή νομικών κόλπων. Αυτή είναι η μέθοδος των αστών εθνικιστών στη Καταλονία, που υποχωρούν σε κάθε στιγμή προδίδοντας τις προσδοκίες του κινήματος. Ο μόνος τρόπος να νικήσουμε το αντιδημοκρατικό καθεστώς του ’78 είναι παλεύοντας να κάνουμε την Καταλανική Δημοκρατία πραγματικότητα και να της δώσουμε ένα κοινωνικό περιερχόμενο, ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας που τόσο το Λαϊκό Κόμμα όσο και το PDeCAT έχουν εφαρμόσει, βάζοντας ένα τέλος στις περικοπές και τις εξώσεις, εγγυώμενοι δημόσια υγεία και παιδεία, δουλειές με αξιοπρεπείς μισθούς και την εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από δημοκρατικό έλεγχο. Μόνο ο αγώνας για μια Σοσιαλιστική Καταλανική Δημοκρατία που να βάλει τέρμα στη ταξική καταπίεση και να εγγυηθεί για τους πόρους που χρειάζονται για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας μπορεί να ενώσει το εργατικό κίνημα στη Καταλονία και έξω από αυτήν. Μια τέτοια διαδικασία θα κέρδιζε επίσης τη συμπάθεια εκατομμυρίων εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη, αποδυναμώνοντας την κατασταλτική δυνατότητα του ισπανικού κράτους.
Για ένα ενιαίο μέτωπο της μαχόμενης Αριστεράς! Για μια Εργατική Δημοκρατία της Καταλονίας!
Το βάθος της επαναστατικής κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Καταλονία και τα εντυπωσιακά αποθέματα ενέργειας του κινήματος που φάνηκαν τις τελευταίες μέρες, έχουν αρχίσει να αντανακλώνται σε όλες τις οργανώσεις, προκαλώντας μεγάλες αλλαγές.
Το κεντροαριστερό ERC («Ρεπουμπλικάνικη Αριστερά της Καταλονίας») κάτω από την πίεση της βάσης του, αρνήθηκε να επαναλάβει την εκλογική του συνεργασία με το PDeCAT.
Υπάρχουν επίσης νέα για πλατειά δυσαρέσκεια στη βάση του ANC («Εθνική Καταλανική Συνέλευση» – μαζική οργάνωση υπέρ της ανεξαρτησίας) όσον αφορά την αδυναμία της να απαντήσει στην κρατική καταστολή.
Στις 12 του Νοέμβρη, το 54% των μελών της Catalunya en Comu, της αυτοδιοικητικής παράταξης στην οποία ανήκει η δήμαρχος της Βαρκελώνης Άντα Κολάου, ψήφισε υπέρ της λήξης της συνεργασίας με το καταλανικό PSOE στο δημοτικό συμβούλιο.
Ο Αλμπάνο Ντάντε, μαζί με ένα σημαντικό τμήμα πρώην ηγετών και μελών του Podemos, ίδρυσαν την οργάνωση Som Alternativa («Είμαστε η εναλλακτική») η οποία συζητά την κάθοδο της στις εκλογές μαζί με άλλα κόμματα όπως τα αριστερά κόμματα ERC και CUP.
Την ίδια στιγμή, τα μέλη του CUP αποφάσισαν στο εθνικό τους συνέδριο να κάνουν μια στροφή 180 μοιρών ενάντια στην τακτική υποστήριξης του PDeCAT που η ηγεσία του κόμματος είχε εφαρμόσει.
Η «Επαναστατική Αριστερά» καλεί το CUP, το Podem (σημ: το καταλανικό Podemos) την Catalunya en Comu και τη Som Alternativa να σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο της μαχόμενης Αριστεράς για να παλέψουν ενάντια στο καθεστώς του ’78. Βασισμένοι στην οργάνωση και την επέκταση των Επιτροπών Υπεράσπισης της Δημοκρατίας πρέπει να χτίσουμε ένα γενικευμένο, διαρκές και ισχυρό κίνημα στους δρόμους για να νικήσουμε την ισπανική εθνικιστική αντίδραση και να χτίσουμε μια Εργατική Δημοκρατία της Καταλονίας.
- Κάτω το άρθρο 155! Ελευθερία σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους! Απόσυρση των ισπανικών αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων από την Καταλονία!
- Να καταργηθούν όλες οι αντιδραστικές εργατικές και συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις!
- Κατώτατος μισθός στα 1.100 ευρώ και 35 ώρες δουλειά τη βδομάδα χωρίς μείωση μισθών
- Απαγόρευση των εξώσεων! Απαλλοτριώστε κενά σπίτια που κατέχονται από τις τράπεζες για τη δημιουργία κοινωνικών κατοικιών!
- Επανεθνικοποίηση όλων των ιδιωτικοποιημένων δημόσιων υπηρεσιών
- Κατάργηση των αντιδραστικών εκπαιδευτικών νόμων! Δημόσια, ποιοτική και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες!
- Για το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν υγεία!
- Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για την οικονομία
- Για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στη Καταλονία, τη Χώρα των Βάσκων και τη Γαλικία. Για μια Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Καταλονίας και μια Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία βασισμένη στην ελεύθερη και εθελοντική ένωση των λαών του ισπανικού κράτους, αν αυτή είναι η δημοκρατική επιθυμία τους
