Πρόκειται για την απόλυτη καταστροφή!
Εκατομμύρια Έλληνες οδηγούνται στην απελπισία και την ίδια στιγμή η οικονομική πολιτική των (σοσια)ληστών που κυβερνούν και των βάρβαρων τροϊκανών αποτυγχάνει ξανά, ξανά και ξανά να φέρει οποιοδήποτε αποτέλεσμα απ’ αυτά που υπόσχονταν. Η φτώχεια και το χάος που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε χαρακτηριστικά του 3ου κόσμου, δεν χτυπάνε απλά την πόρτα μας, βρίσκονται ήδη εδώ.
Κι όμως τα ελλείμματα μεγαλώνουν και μαζί μ’ αυτά και το χρέος! Οι πολιτικές τους αποδείχνουν την απόλυτη χρεοκοπία και σήψη του συστήματος που εκπροσωπούν!
Οι αποκτηνωμένοι τεχνοκράτες της ΕΕ και της τρόικας, το μόνο που ξέρουν να ζητούν είναι κι άλλα μέτρα, απειλώντας να μην δώσουν τις επόμενες δόσεις των δανείων!
Μία απάντηση!
Σ’ αυτή την απειλή υπάρχει μόνο μία απάντηση: να πάρουν τις δόσεις τους και να πάνε από ‘κει που ήρθανε!
Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν χρειάζονται τα λεφτά τους!
Γιατί τα λεφτά που «μας δίνουν» πάνε στην αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων, σχεδόν μέχρι και του τελευταίου ευρώ.
Έχουν δηλαδή ένα και μόνο τελικό αποδέκτη: τους δανειστές-τραπεζίτες του ελληνικού δημοσίου, όχι μόνο ξένους αλλά και Έλληνες!
Τίποτα, στην ουσία, απ’ όσα θα πάρει μέσα από τα νέα δάνεια η ελληνική κυβέρνηση δεν θα πάει σε μισθούς και συντάξεις (όπως ισχυρίζεται ο ψεύτης πρωθυπουργός). Τίποτα δεν θα πάει για επενδύσεις!
Γι’ αυτό, στην κρίση που ζούμε υπάρχει μόνο μία απάντηση:
άρνηση αποπληρωμής του χρέους και πέρασμα στην κοινωνία του τραπεζικού συστήματος (εθνικοποίηση με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο) έτσι ώστε όλα αυτά τα τεράστια κεφάλαια που θα εξοικονομηθούν να κατευθυνθούν σε παραγωγικές επενδύσεις.
Αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να κάνει το ΠΑΣΟΚ – ούτε βέβαια και η ΝΔ αν ήταν αυτή στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό χρειάζεται αγώνας για να ανατραπούν!
Η κοινωνία βοά!
Η ελληνική κοινωνία βοά από την ανάγκη αλλά και τη διάθεση του κόσμου να παλέψει για να ανατρέψει αυτή την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, βρίσκεται στα πιο χαμηλά ποσοστά της ιστορίας του.
Αν αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πέσει ακόμα, παρά τα τεράστια κινήματα που έχουν συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία, είναι γιατί, πρώτον οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν να ανατραπεί η κυβέρνηση και, δεύτερο, τα κόμματα της αριστεράς εμφανίζονται πίσω από τις ανάγκες της εποχής και δεν είναι σε θέση να προτάξουν ένα κοινό, ενωτικό σχέδιο για την ανατροπή της κυβέρνησης! (Οι ευθύνες γι’ αυτό βαρύνουν πρώτα και κύρια την ηγεσία του ΚΚΕ, λόγω της άρνησης της να συνεργαστεί με οποιοδήποτε άλλο – αφού όλη η υπόλοιπη αριστερά είναι κατ’ αυτήν «προδότες» κάποιου είδους…!)
Κινήματα βάσης
Γι’ αυτό και τα πιο σημαντικά κινήματα της προηγούμενης περιόδου, αυτά που φόβισαν την κυβέρνηση περισσότερο απ’ οτιδήποτε, το κίνημα δηλαδή «Δεν Πληρώνω» και οι «Αγανακτισμένοι», ήταν κινήματα της βάσης της κοινωνίας, έξω από τον έλεγχο των μηχανισμών είτε των κομμάτων είτε των συνδικάτων!
Πάνω σ’ αυτή την εμπειρία και στα συμπεράσματα απ’ αυτούς τους αγώνες πρέπει να κτίσουμε.
Νέα φάση αγώνων – ανάγκη συντονισμού και κλιμάκωσης!
Αυτή τη στιγμή είμαστε στις αρχές μιας νέας φάσης σημαντικών αγώνων του κινήματος.
Βρισκόμαστε ήδη μπροστά σ’ ένα νέο κίνημα στο χώρο της Παιδείας με στόχο την αποτροπή του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος στο ιδιωτικό κεφάλαιο και την πλήρη κατάργηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
Στο χώρο των Συγκοινωνιών επικρατεί αναβρασμός. Τα λαϊκά στρώματα που δουλεύουν ταξί, είναι διατεθειμένα να φτάσουν μέχρι τα «άκρα» για να ανατρέψουν τους νόμους του Ραγκούση.
Στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας έχει ανοίξει η συζήτηση για την ανάγκη ενός νέου γύρου δυναμικών κινητοποιήσεων.
Πιο σημαντικό, ίσως απ’ όλα, αναπτύσσεται ένα κλίμα στη βάση για κοινούς αγώνες ταξιτζήδων, οδηγών φορτηγών και οδηγών αστικών λεωφορείων στην Αθήνα.
Στο χώρο των εργαζομένων στην κοινωνική πρόνοια (δομές ψυχικής υγείας, ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ, κλπ) υπάρχει τεράστια αναστάτωση, καθώς το κράτος κόβει κατά 45-51% την επιδότηση.
Έτσι, επιχειρείται για πρώτη φορά συντονισμός: από την πρώτη κοινή 24ωρη απεργία κινούνται στην κατεύθυνση 48ωρης ενώ αρχίζει να συζητιέται πλατιά η δυνατότητα απεργίας διαρκείας του χώρου.
Οι Συμβασιούχοι, μετά το ωμό ξεπούλημα της κατάληψης του Δημαρχείου της Αθήνας από την συνδικαλιστική ηγεσία του ΣΕΔΑ (Συνδικάτο Εργαζομένων Δήμου Αθήνας) προσπαθούν να βρουν νέους τρόπους να παλέψουν για το δικαίωμά τους στη δουλειά.
Σε μια σειρά περιοχές, τέλος, βλέπουμε το ξεκίνημα νέων περιβαλλοντικών κινημάτων που έχουν εμπνευστεί από τον αγώνα της Κερατέας – όπως στη Βόρεια Εύβοια και στο Λαγκαδά στη Θεσσαλονίκη.
Δυναμική επανεμφάνιση του «Δεν πληρώνω»
Κι ακόμα, έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την δυναμική «επιστροφή» του κινήματος Δεν Πληρώνω.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι δεν μπορούν να πληρώσουν τα νέα χαράτσια της εφορίας.
Η άρνηση πληρωμής των νέων φόρων αποκτά δυνητικά τεράστιες διαστάσεις.
Για πρώτη φορά το ΚΚΕ παίρνει καθαρή θέση υποστήριξης ενός τέτοιου κινήματος.
Η ηγεσία του ΣΥΝ, στηρίζει – παρότι όχι καθαρά και τολμηρά: δεν καλεί δηλαδή σε άρνηση πληρωμής, αλλά δηλώνει υποστήριξη σε όσους αρνηθούν να πληρώσουν.
Την ίδια στιγμή, το συνδικάτο των εργαζομένων στη ΔΕΗ, η ΓΕΝΟΠ, δηλώνει πως δεν πρόκειται να αναλάβει την είσπραξη των φόρων των χασάπηδων που κυβερνούν και πως δεν θα κόψει το ρεύμα σε όσα νοικοκυριά δεν πληρώσουν τον φόρο.
Στο βαθμό που η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δεν υποχωρήσει από τις δηλώσεις αυτές, θα πρόκειται για μια από τις πιο σημαντικές εξελίξεις της τελευταίας περιόδου.
Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» σε συνδυασμό με την κλιμάκωση και επέκταση του απεργιακού κινήματος μπορεί να ανατρέψει τις πολιτικές των κυβερνώντων και της Τρόικας, παρά τον προδοτικό ρόλο των εργατοπατέρων του συνδικαλιστικού κινήματος!
Με την Παιδεία μπροστά, συντονισμός και κλιμάκωση!
Στο επίπεδο των κινητοποιήσεων ο πιο σημαντικός αγώνας, αυτή τη στιγμή, είναι ο αγώνας της Παιδείας. Ο αριθμός των Σχολών που βρέθηκαν υπό κατάληψη την πρώτη βδομάδα του Σεπτέμβρη είναι πρωτοφανής! Το γεγονός ότι αυτό το κίνημα αναπτύσσεται ενώ έχει ήδη ψηφιστεί ο νόμος είναι επίσης πρωτοφανές!
Τα ερωτηματικά για τη δυναμική που θα αποκτήσει τελικά το κίνημα της Παιδείας ασφαλώς υπάρχουν.
Όμως η περίπτωση να έχουμε κάτι αντίστοιχο του μεγάλου κινήματος του 2006-7 είναι υπαρκτή!
Μάλιστα, αυτή τη φορά είναι ρεαλιστικό το να στοχεύσουμε να μπει στο χορό των «σκληρών» κινητοποιήσεων και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με τους μαθητές να δίνουν ένα δυναμικό παρόν όπως έκαναν σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους, με πιο πρόσφατη την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Η κυβέρνηση μαζί με τα μεγάλα ΜΜΕ μπαίνει στην αντεπίθεση για να σταματήσουν οι καταλήψεις απειλώντας με χαμένο εξάμηνο.
Το σχέδιο αυτό μπορεί να ανατραπεί μέσα από την οργάνωση κοινών πανεκπαιδευτικών κινητοποιήσεων μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών.
Αυτή η προοπτική σκοντάφτει στις ηγεσίες της ΔΟΕ (δάσκαλοι) και της ΟΛΜΕ (εκπαιδευτικοί β’βάθμιας εκπαίδευσης) που μέχρι στιγμής είναι εντελώς πίσω από τις ανάγκες του κινήματος της παιδείας.
Όμως εμπόδιο μπαίνει και η στάση του ΚΚΕ που καλεί τους μαθητές να κάνουν ξεχωριστές κινητοποιήσεις από τους φοιτητές διασπώντας, έτσι, το πανεκπαιδευτικό μέτωπο.
Απεργίες διαρκείας, «δεν πληρώνω» – ώρα να φεύγουν!
Το κίνημα της Παιδείας έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει σαν ο καταλύτης που να δώσει προοπτική στα υπόλοιπα κινήματα και να δημιουργήσει μια μεγάλη απεργιακή χιονοστιβάδα. Μπορούν, αυτά τα κινήματα, να συνδεθούν με το «Δεν Πληρώνω» κι ακόμα να δούμε μια αναγέννηση του κινήματος των πλατειών πάνω σε πιο σταθερές και καλά επεξεργασμένες βάσεις απ’ ότι πριν το καλοκαίρι.
Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε και το τελικό κτύπημα στους κυβερνώντες.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέσα από τη δράση των χιλιάδων ανιδιοτελών αγωνιστών που βρίσκονται στη βάση του κινήματος, και που κατανοούν τα όρια των ηγεσιών της σημερινής αριστεράς και τον προδοτικό ρόλο των κορυφών του συνδικαλιστικού κινήματος.
