Της Σύνταξης του «Ξ»
Το τελευταίο διάστημα υπήρξαν σημαντικές εξελίξεις σε μια σειρά από υποθέσεις έμφυλης βίας που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη συνείδηση και την πορεία του φεμινιστικού κινήματος.
Ο δολοφόνος της Καρολάιν, Μ. Αναγνωστόπουλος καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από πρόθεση και σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό και η συνολική του ποινή είναι ισόβια, συν 11 χρόνια και 6 μήνες και χρηματική ποινή 21.000 ευρώ.
Τις ίδιες ημέρες εκδικάζονταν σε δεύτερο βαθμό και η υπόθεση των δύο δολοφόνων και βιαστών της Ελένης Τοπαλούδη (η απόφαση αναμένεται την επόμενη της έκδοσης του παρόντος τεύχους του «Ξ»). Η πρόταση της εισαγγελέα ήταν η ενοχή και για τους δύο, χωρίς ελαφρυντικά και όλα δείχνουν πως οι δύο δολοφόνοι θα καταδικαστούν σε αντίστοιχες ποινές με αυτές που καταδικάστηκαν πρωτόδικα (ισόβια και 15 έτη για τον καθένα).
Οι δύο αυτές περιπτώσεις προσέφεραν ένα αίσθημα δικαίωσης, τόσο στους συγγενείς και φίλους των θυμάτων, όσο και σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας και στο φεμινιστικό κίνημα.
Αντίθετα, η υπόθεση του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας Μπίκα δείχνει τα σαφή όρια που υπάρχουν στο να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Γεωργία, βλέπετε, δεν δολοφονήθηκε. Δεν υπήρχε υπόθεση ανθρωποκτονίας, αλλά «μόνο» βιασμού. Και μάλιστα κατηγορούμενοι για το βιασμό ήταν παιδιά του κατεστημένου. Εδώ η Δικαιοσύνη αποκτά το ρόλο της σαν εργαλείο του κατεστημένου.
Η Γεωργία κατήγγειλε τον ομαδικό βιασμό της την Πρωτοχρονιά σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, από γόνους γνωστών επιχειρηματιών. Σύντομα έγιναν γνωστές οι απόπειρες συγκάλυψης της υπόθεσης από την αστυνομία και τις Αρχές, που με τους χειρισμούς τους στην πραγματικότητα «κατέστρεψαν» μία σειρά από αποδεικτικά στοιχεία. Στο πλευρό τους οι γόνοι των πλουσίων είχαν και τα κυρίαρχα ΜΜΕ που στα ρεπορτάζ τους απέκρυπταν πληροφορίες και στοιχεία, χτίζοντας όλο και περισσότερο την αντίληψη πως η Γεωργία έλεγε ψέματα.
Στη συνέχεια η ανακρίτρια που ανέλαβε την υπόθεση παρέπεμψε μόλις έναν κατηγορούμενο για τον βιασμό της Γεωργίας, ενώ σήμερα, η εισαγγελέας χαρακτηρίζει ψευδή την καταγγελία της, προτείνει την απαλλαγή του κατηγορούμενου και καλεί την Γεωργία να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα!
Η Δικαιοσύνη για μία ακόμα φορά μας υπενθυμίζει αυτό που γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Πως όταν μία γυναίκα αποφασίσει να καταγγείλει το περιστατικό βίας ή βιασμού, οι πιθανότητες να δικαιωθεί είναι εναντίον της. Πόσο μάλλον όταν απέναντί της βρίσκονται «επιφανή μέλη της κοινωνίας».
Και αυτό αποδεικνύεται ξανά από το τελευταίο περιστατικό που είχαμε στην Κάλυμνο. Το θύμα βιασμού, φοιτήτρια, πήγε στην τοπική αστυνομία για να καταγγείλει το βιασμό της και οι αστυνομικοί την απέτρεψαν! Στη συνέχεια αναγκάστηκε να ταξιδεύσει μέχρι την ΑΘήνα για να κάνει εκεί τη μήνυση για να καταλήξει τελικά η ίδια κατηγορούμενη για συκοφαντική δυσφήμιση.
Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι αρχίζει να αλλάζει. Με την ανάπτυξη του φεμινιστικού κινήματος διεθνώς και στην Ελλάδα, περισσότερες γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν και να καταγγείλουν τα περιστατικά βίας και βρίσκουν στήριξη και αλληλεγγύη στα κινήματα. Εξάλλου, οι παραπάνω υποθέσεις υπήρξαν σημεία-σταθμοί για το φεμινιστικό κίνημα.
Η υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη άνοιξε τη συζήτηση για την έμφυλη βία, τους βιασμούς και την έννοια της συναίνεσης σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Ο ομαδικός βιασμός και η δολοφονία της συνοδεύτηκαν από το σύνθημα «Νεκρή γιατί είπε “όχι”» και ενέπνευσε νέες γυναίκες και άντρες να αναζητήσουν τρόπους για να δοθεί ένα τέλος σε αυτά τα φαινόμενα. Παράλληλα συνοδεύτηκε από τις προσπάθειες της αστυνομίας να «κουκουλώσουν» και να τελειώσουν γρήγορα με την υπόθεση, κάτω από τις πιέσεις της πλούσιας και γνωστής στη Ρόδο οικογένειας του ενός από τους δύο δολοφόνους. Η καταδίκη των δολοφόνων προκάλεσε ανακούφιση και αισιοδοξία πως στον σκληρό και μακρύ αγώνα ενάντια στον σεξισμό και τη βία, μπορούμε να σημειώσουμε και σημαντικές νίκες.
Η δολοφονία της Καρολάιν, ήρθε σε μία περίοδο που οι ειδήσεις για περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών φαινόταν να μην έχουν τελειωμό. Η βαναυσότητα του δράστη, τα ψέματα για «αλλοδαπούς διαρρήκτες» και ο τρόπος με τον οποίο έστησε το σκηνικό της δολοφονίας, μετέτρεψαν την Καρολάιν σε «σύμβολο» του τι σημαίνει έμφυλη βία και γυναικοκτονίες. Το ίδιο καλοκαίρι είδαμε το φεμινιστικό κίνημα να κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις στους δρόμους, πέρα από τις συγκεκριμένες γνωστές ημερομηνίες, όπως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη.
Η καταγγελία της Γεωργίας για τον ομαδικό βιασμό, προκάλεσε με τη σειρά της ένα κύμα οργής. Η περασμένη χρονιά στιγματίστηκε από 17 επίσημα καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες και το 2022 ξεκίνησε με έναν ομαδικό βιασμό. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και αυτό που περιέγραφε το σύνθημα «Το σύστημα καλύπτει τα παιδιά του», η προσπάθεια δηλαδή συγκάλυψης για να τη γλιτώσουν τα «πλουσιόπαιδα» και το γεγονός πως μία νέα κοπέλα βρήκε το θάρρος να σταθεί απέναντί τους. Εκείνες τις ημέρες πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η μεγαλύτερη φεμινιστική πορεία των τελευταίων χρόνων, ενώ μαζικές πορείες και δράσεις οργανώθηκαν σε πολλές ακόμα πόλεις. Η κοινωνία «έβραζε» και ζητούσε την παραδειγματική τιμωρία των βιαστών αλλά και να μπει ένα τέρμα σε αντίστοιχα περιστατικά.
Παρά τις αντιδράσεις στον τρόπο που οι Αρχές χειρίζονται την υπόθεση της Γεωργίας, όμως, η υπόθεση της φοιτήτριας από την Κάλυμνο δείχνει πως το σύστημα δεν είναι ικανό να εγκαταλείψει το σεξισμό και την πατριαρχία που το διαπερνούν. Αν θέλουμε κάποτε να τελειώνουμε με την έμφυλη βία, δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή από το να χτίσουμε ένα μαζικό και δημοκρατικά οργανωμένο φεμινιστικό κίνημα, που θα αμφισβητεί όχι μόνο το σεξισμό αλλά και το ίδιο το σύστημα και θα παλεύει για την ανατροπή του.
