Μεγάλη επιτυχία σημείωσε και η δεύτερη εκδήλωση που διοργάνωσε (χθες 5 Αυγούστου) το «Ξ» στα πλαίσια του 22ου αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού camp του Αntinazi Ζone – Y.R.E.
Θέμα της εκδήλωσης ήταν:
«Με ποια Ευρώπη είμαστε; Οι αγώνες, τα κινήματα και η Αριστερά κόντρα στο ιερατείο της ΕΕ»,
με ομιλητές συντρόφους και συντρόφισσες από αδελφές οργανώσεις του «Ξ» στην Ευρώπη, που συμμετέχουν στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI).
Τις εισηγήσεις έκαναν:
- η Ελένη Μήτσου, εκ μέρους του «Ξεκινήματος»,
- ο Πολ Μέρφι, βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος – CWI στην Ιρλανδία,
- η Λούσι Ρέντλερ, μέλος του γερμανικού τμήματος της CWI και μία από τους 6 δημόσιους εκπροσώπους της Αντικαπιταλιστικής Πλατφόρμας στο γερμανικό κόμμα της Αριστεράς (Die Linke)
- ο Βίκτορ Έτζιο, μέλος του Socialismo Revolutionario, του ισπανικού τμήματος της CWI και εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος στη Μούρθια.
Ελένη Μήτσου
Στην εισήγηση της στην χθεσινή εκδήλωση η συντρόφισσα Ελένη Μήτσου αναφέρθηκε αρχικά σε κινήματα ενάντια στην εφαρμογή της λιτότητας σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Αναφέρθηκαν κινήματα από το Λονδίνο, το Βέλγιο, την Ιρλανδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία κ.α. Παράλληλα έγινε μνεία για τη σύνδεση των κινημάτων αυτών με το ελληνικό εργατικό κίνημα και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης για την Ελλάδα που πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα.
Στη συνέχεια έγινε αναφορά στην πολιτική επιλογή της υποχώρησης της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές, αναλύοντας τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν την επιλογή. Η ηγετική ομάδα γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα πίστευε ότι στην διαπραγμάτευση μπορεί να υπάρξει ένας τρίτος δρόμος πέρα από την ρήξη και την υποταγή. Πίστευε ότι αυτή η Ευρώπη μπορεί με λογικά επιχειρήματα να μετατραπεί σε μια δημοκρατική Ευρώπη. Η πορεία όμως της διαπραγμάτευσης και το αποτέλεσμα αυτής έδειξαν ότι για να δοθεί ένα τέλος της πολιτικής λιτότητας ο μόνος δρόμος είναι αυτός της ρήξης.
Τέλος έκανε λόγο για την ανάγκη ύπαρξης ενός πανευρωπαϊκού συντονισμού των εργαζομένων της Ευρώπης όχι μόνο κινηματικού αλλά και πολιτικού. Γιατί η κρίση σε κάθε χώρα δεν είναι εθνικό ζήτημα αλλά πανευρωπαϊκό. Η δημιουργία μιας μαζικής επαναστατικής Αριστεράς είναι ο απαραίτητος όρος για τη νίκη των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων σε οποιαδήποτε χώρα. Αυτό δεν είναι ένα εθνικό αλλά ένα διεθνές καθήκον, όπως έδειξαν με τα λόγια και τα έργα τους οι κλασσικοί του μαρξισμού όπως ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Τρότσκι.
Paul Murphy
Ο σύντροφος Paul Murphy αναφέρθηκε στο λεγόμενο success story της Ιρλανδίας λέγοντας πως αυτό ισχύει μόνο για το 1% του πληθυσμού – τους κεφαλαιοκράτες. Πιο συγκεκριμένα τόνισε τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ιρλανδία κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στην επιβολή του τέλους ύδρευσης καθώς και στο κίνημα που έχει αναπτυχθεί για την κατάργηση αυτού του μέτρου.
Έδωσε μια εικόνα για την επιτυχία αυτού του κινήματος λέγοντας ότι το ποσοστό των πολιτών που αρνήθηκαν να πληρώσουν το συγκεκριμένο φόρο ανέρχεται στο 57% – κάτι που αποτελεί τεράστιο πλήγμα στην πολιτική της κυβέρνησης!
Στη συνέχεια έκανε λόγο για τους συσχετισμούς που υπάρχουν στην Αριστερά της Ιρλανδίας αναλύοντας τη στάση του Sinn Fein το οποίο προωθεί την λογική της «ανάθεσης» («ψηφίστε μας και θα αλλάξουμε τα πράγματα») σε αντίθεση με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και την «Συμμαχία ενάντια στην λιτότητα» που επιδιώκουν ένα μαζικό μαχητικό εργατικό κίνημα που να παλεύει για τα καθημερινά μικρά και μεγάλα προβλήματα με στόχο τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές.
Στο κλείσιμο της εισήγησης μετέφερε την εμπειρία όντας ευρωβουλευτής τα χρόνια προτού εκλεγεί βουλευτής, λέγοντας πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αλλάξει αλλά μόνο να ανατραπεί μέσα από τα κινήματα και την πάλη των εργαζομένων για μία Ευρώπη των «εκατομμυρίων» και όχι των εκατομμυριούχων.
Lucy Redler
Η σ. Lucy Redler προσπάθησε να δώσει μια εικόνα για την κατάσταση του εργατικού κινήματος στην Γερμανία. Έκανε λόγο για την οργανωμένη προσπάθεια υποταγής της ελληνικής κυβέρνησης από τους δανειστές και ειδικά τη γερμανική άρχουσα τάξη με σκοπό να λειτουργήσει εκφοβιστικά για τους λαούς της Ευρώπης όπως επίσης και να δείξει ότι η Αριστερά δεν έχει εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κρίση.
Αναφέρθηκε εκτενώς στους μεγάλους εργατικούς αγώνες της τελευταίας περιόδου, όπως τη μάχη των μηχανοδηγών στα τρένα και την απεργία στο Σαριτέ, το μεγαλύτερο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Ευρώπης στο Βερολίνο. Το απεργιακό κύμα που διαπερνά τη Γερμανία αυτή την περίοδο είναι το μεγαλύτερο των τελευταίων δεκαετιών.
Αναφέρθηκε ακόμη στις επισκέψεις του Αλέξη Τσίπρα στην Γερμανία εξηγώντας ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός αντί να μιλήσει στους εργαζομένους και τα κινήματα στην προσπάθεια μιας διεθνούς κινηματικής απάντησης στην κρίση, στήριξε την διαπραγμάτευση κατά κύριο λόγο στις συνομιλίες με τους εκπροσώπους της Γερμανικής κυβέρνησης.
Στο κλείσιμο της εισήγησης έγινε αναφορά για να την ανάγκη ύπαρξης μιας διεθνούς οργάνωσης των εργαζομένων λέγοντας παράλληλα ότι αυτός είναι ο σκοπός της Επιτροπής για μία εργατική διεθνή (CWI) στην οποία αυτή και οι υπόλοιποι ομιλητές στο πάνελ είναι μέλη και είναι μέλος.
Victor Egio
Ο σ. Victor Egio προσπάθησε να παρουσιάσει την συστημική μετάλλαξη του Podemos καθώς και να αναλύσει την ρητορική των ηγετικών στελεχών του, τα οποία προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν όλο και περισσότερο από μια αριστερή πολιτική ανάλυση για το σύστημα και τον καπιταλισμό.
Στη συνέχεια έκανε λόγο για τη μείωση των ποσοστών του Podemos λόγω της ταύτισης με μια λαϊκιστική ρητορική («δημοκρατία εναντίον διαφθοράς») χωρίς να προτείνει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα απάντησης στην κρίση. Εξήγησε επίσης πως η υποταγή της ελληνικής κυβέρνησης αποδυναμώνει παραπέρα το Ποδέμος, καθώς δίνει όπλα στο κατεστημένο και τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ακόμη μίλησε για το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις κατοικίας στην Ισπανία, δίνοντας μια εικόνα για το πώς πιστεύει ότι πρέπει να κινηθεί το ελληνικό κίνημα ενάντια στο ίδιο μέτρο στην Ελλάδα. Ανέφερε πως 1.000.000 οικογένειες έχουν χάσει τα σπίτια τους, μέσα από πλειστηριασμούς, τη στιγμή που 4.000.000 σπίτια στην Ισπανία είναι άδεια.
Τέλος αναφέρθηκε στη διαφορά που έχουν οι επαναστάτες και οι ρεφορμιστές εξηγώντας πως οι τελευταίοι, έχοντας την αυταπάτη ότι μπορούν να αλλάξουν το σύστημα με μικρές και σταδιακές μεταρρυθμίσεις, καταλήγουν να υποτάσσονται στο σύστημα και την άρχουσα τάξη, όπως έγινε με το ΣΥΡΙΖΑ κι όπως θα γίνει και με το Ποδέμος αν η βάση και η κοινωνία δεν αλλάξουν την πορεία που έχει δρομολογήσει η ηγεσία του.
Οι κινητοποιήσεις του ΟΧΙ στην Ευρώπη – συμπεράσματα για την ανάγκη μια διεθνούς οργάνωσης
Όλοι οι ομιλητές έκαναν εκτενείς αναφορές στις κινητοποιήσεις που έγιναν στις χώρες τους για την υπεράσπιση του «ΟΧΙ» στο ελληνικό δημοψήφισμα κάνοντας λόγο για τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου σε αυτές παρά την αντιδραστική στάση που κράτησαν τόσο τα συστημικά ΜΜΕ όσο και οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου.
Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της χθεσινής εκδήλωσης ήταν η ανάγκη συγκρότησης ενός μαζικού φορέα των εργαζομένων όχι μόνο σε κάθε χώρα μεμονωμένα αλλά πανευρωπαϊκά και διεθνώς.
Η λογική πίσω από αυτή τη θέση είναι ότι όπως και οι καπιταλιστές και το κεφάλαιο διεθνώς παρά τις διαφορές του είναι ενωμένοι ενάντια στις διεκδικήσεις του λαού και των εργαζομένων, έτσι κι οι εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα πρέπει να είναι ενωμένα και οργανωμένα απέναντι στους καταπιεστές τους.
