Προκήρυξη από τις «Μαχητικές και Ελεύθερες»
Μέσα σε λίγες μέρες μία γυναικοκτονία και ένας βιασμός συγκλόνισαν κάθε ευαίσθητο άνθρωπο στην ελληνική κοινωνία. Η Καρολάιν Κράουτς δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της, ενώ μια καθαρίστρια έπεσε θύμα βιασμού και άγριου ξυλοδαρμού στην πολυκατοικία που πήγε να εργαστεί.
Και στις δυο περιπτώσεις η αστυνομία είχε την χαρακτηριστική συμπεριφορά που επιδεικνύει σε όλα σχεδόν τα εγκλήματα με έμφυλη διάσταση. Αργοπορία, αμέλεια και σεξιστική συμπεριφορά.
Στην περίπτωση της Καρολάϊν για βδομάδες έψαχναν «τους αλλοδαπούς ληστές» που δήθεν είχαν κάνει το έγκλημα. Επί 4 μέρες βασάνιζαν έναν άνθρωπο από τη Γεωργία για να ομολογήσει για ένα έγκλημα που δεν είχε κάνει. Και όταν αποκαλύφθηκε ότι ο δράστης ήταν ο σύζυγός της, το μέχρι τότε μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων Σ. Μπαλάσκας το μόνο που βγήκε να πει στα κανάλια ήταν ότι ο γυναικοκτόνος ήταν χαζός, γιατί αν είχε τηλεφωνήσει στην αστυνομία αμέσως και είχε ομολογήσει, θα είχε άλλη αντιμετώπιση και θα πήγαινε μόνο 4-5 χρόνια φυλακή! Απλές και σαφείς οδηγίες για κάθε επίδοξο γυναικοκτόνο!
Στην περίπτωση του βιασμού της καθαρίστριας στα Πετράλωνα, παρότι οι γειτόνισσες που τη βοήθησαν να ξεφύγει από τον βιαστή της κάλεσαν άμεσα στην αστυνομία, οι αστυνομικοί άργησαν να φτάσουν. Στη συνέχεια περίμεναν έξω από το διαμέρισμα του βιαστή επί ώρες, μέχρι να έρθει το ένταλμα που θα τους επέτρεπε να μπουν στο σπίτι, επιτρέποντας στον βιαστή να το σκάσει από το φωταγωγό.
Η αστυνομία δείχνει τεράστιο ζήλο στον ξυλοδαρμό και τη σύλληψη διαδηλωτών, και όταν θεωρεί το έγκλημα σοβαρό, η έλλειψη εντάλματος δεν την σταματά από το να μπουκάρει στα σπίτια. Αρκεί να θυμηθούμε την εισβολή στο σπίτι του σκηνοθέτη Δ. Ινδαρέ. Τον ξυλοδαρμό και τη σύλληψη του ίδιου και των παιδιών του επειδή ζητούσαν ένταλμα από την αστυνομία που ήθελε να μπει στο σπίτι τους για να προσεγγίσει από την ταράτσα τους τη διπλανή κατάληψη. Την ίδια στιγμή βλέπουμε την τεράστια έμφαση που δίνει η κυβέρνηση και ο Χρυσοχοίδης για να βάλουν την αστυνομία στα πανεπιστήμια και με πρόσχημα το χτύπημα του «εγκλήματος» να χτυπούν το φοιτητικό κίνημα.
Όταν πρόκειται όμως για εγκλήματα απέναντι στις γυναίκες η αστυνομία αργεί συστηματικά να φτάσει στο τόπο που έχει κληθεί προσπαθώντας να μην εμπλακεί σε υποθέσεις που θεωρεί «ιδιωτικές», αδιαφορεί για τα θύματα, είναι συχνά ευνοϊκά διακείμενη απέναντι στις δικαιολογίες των θυτών όπως εξήγησε και ο Μπαλάσκας, ενώ δεν έχουν λείψει και οι φορές που αστυνομικοί αποτρέπουν τις γυναίκες να καταγγείλουν τη βία που ασκήθηκε εναντίον τους.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που από τους 5.000 βιασμούς που διαπράττονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα μόνο γύρω στους 150 καταγγέλλονται και ακόμα λιγότεροι βιαστές καταδικάζονται. Δεν είναι τυχαίο που έχουμε τόσα θύματα γυναικοκτονιών.
Δεν είναι «ψυχασθένεια». Είναι η πατριαρχία
Δεν περιμέναμε βέβαια η αστυνομία και η «Δικαιοσύνη» να έχουν διαφορετική λειτουργία. Είναι όργανα που έχουν ως καθήκον να υπερασπίζονται το σύστημα και τις «αξίες» του. Και στο κέντρο των αξιών αυτού του συστήματος είναι η πατριαρχία.
Το ίδιο ισχύει και για τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και γι’ αυτό παρουσιάζουν συνήθως τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς ως κάποιου είδους εγκλήματα πάθους. Κανένας γυναικοκτόνος δεν σκοτώνει όμως από αγάπη. Κανένας βιαστής δεν «τυφλώνεται από το πάθος». Και κανείς δεν βιάζει ή σκοτώνει επειδή είναι «ψυχασθενής» – αυτή η δαιμονοποίηση των ψυχικά ασθενών πρέπει να σταματήσει.
Ο βιαστής βλέπει τις γυναίκες σαν σεξουαλικά αντικείμενα, τα οποία σαν άντρας, σαν «ανώτερος» μπορεί να χρησιμοποιεί ανάλογα με τις ορέξεις τους.
Ο γυναικοκτόνος σκοτώνει επειδή θεωρεί τη γυναίκα, γυναίκα του. Θεωρεί ότι ο γάμος ή η όποια σχέση έχουν του δίνει δικαιώματα ελέγχου και ιδιοκτησίας πάνω στη γυναίκα. Και όταν αυτό το καθεστώς αμφισβητείται και πάει να διαλυθεί, ασκεί αυτό που έχει διδάξει η πατριαρχία αιώνες τώρα: βία προς τον άνθρωπο που θεωρείται κατώτερος. Βία προς τον άνθρωπο που θεωρείται αντικείμενο ιδιοκτησίας. Βία, που μπορεί να φτάσει μέχρι το φόνο.
Να γίνει η οργή μας μαζικό κίνημα
Ενάντια στα έμφυλα εγκλήματα των τελευταίων ημερών υπάρχει τεράστια οργή που εκφράζεται στο διαδίκτυο, ενώ άρχισαν να οργανώνονται και οι πρώτες κινητοποιήσεις στο δρόμο. Tα κινήματα και οι αγώνες των γυναικών στο εξωτερικό που έχουν ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια όξυναν τη συνείδηση πολλών γυναικών αλλά και αντρών στην Ελλάδα. Έτσι η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη και πολλές άλλες γυναικτονίες που ακολούθησαν έγιναν επίκεντρο στη συζήτηση ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας και ασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις για τη δικαίωσή τους και για την καταδίκη των δραστών. Η διαδικασία αυτή συνεχίστηκε με τις καταγγελίες του ελληνικού #metoo, την υπόθεση του Λιγνάδη κ.α.
Χρειάζεται τώρα να κάνουμε το επόμενο βήμα. Μέσα από συνεργασία και ενωτικές δράσεις των φεμινιστικών οργανώσεων, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, της Αριστεράς, και όλων όσων θέλουν να παλέψουν ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και τη βία, να βάλουμε τις βάσεις για ένα μαζικό κίνημα που θα διεκδικήσει αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για την κακοποίηση, το βιασμό και τις γυναικοκτονίες και δομές στήριξης για τα θύματα έμφυλης βίας. Ένα κίνημα που δεν θα επιτρέψει να τίθενται σε αμφισβήτηση βασικά δικαιώματα όπως αυτό της άμβλωσης. Και το οποίο θα δώσει τη μάχη μακρόχρονα ενάντια στην πατριαρχία συνολικά και το σύστημα που την υποθάλπει και την καλλιεργεί.
