Άρθρο του Τάκη Γιαννόπουλου με αφορμή την εκστρατεία για την αποτροπή του πανευρωπαϊκού κάμπινγκ των νεοφασιστών
« Δηλαδή τι θα συμβεί, αν κάποιοι γραφικοί, αποπροσανατολισμένοι νεαροί, αμετανόητοι ηλικιωμένοι ή κάποιοι που επενδύουν στο μίσος, μαζέψουν τα συντρίμμια τους και τα περιφέρουν για μια ή δυο μέρες, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη; Απλώς θα καταδείξουν την γύμνια τους και θα αποκαλυφθεί η μηδαμινή απήχηση των φαιών κηρυγμάτων τους…
«Θεωρούμε αδιανόητη και ασύμβατη, με τις αρχές της σύγχρονης Δημοκρατίας, που βιώνουμε, οποιαδήποτε ενέργεια, που θα ενείχε το χαρακτήρα της απαγόρευσης, καταστολής ή λογοκρισίας.» (από άρθρο του Λ. Κανά στην Αυριανή)
« …Το δικαίωμα του εκφράζεσθαι είναι αναφαίρετο. Ουδείς έχει το δικαίωμα να επιβάλλει περιορισμούς ή όρους… Δυστυχώς κόμματα της αριστεράς και οργανώσεις εγνωσμένως ευαίσθητες ζητούν την απαγόρευση της μαύρης σύναξης. Αντί να επιβεβαιώσουν εμπράκτως τον σεβασμό τους στην απόλυτη ελευθερία του εκφράζεσθαι και συνέρχεσθαι, και να περιφρονήσουν επιδεικτικά τα μαύρα μυγάκια που θολώνουν περιστασιακά το παρμπρίζ της Ευρώπης, ζητούν να απαγορευτεί η συγκέντρωση… Δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν, πέραν των άλλων, ότι αύριο με κάποιον απίθανο νόμο περί ασφάλειας κτλ. θα ‘ρθει η σειρά αναρχικών, κομμουνιστών, αριστερών κ.α. Τότε όμως θα είναι αργά..» (του Γ. Τριάντη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που αναδημοσίευσε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στις 1.9.05)
«Συστήνω φρόνιμη απάθεια για να αποφευχθούν επεισόδια..» (δήλωση του δήμαρχου Ζαχάρως Ηλείας Πανταζή Χρονόπουλου στις 29.8.05)
«Δεν μπορεί να απαγορευτεί η εκδήλωση καθώς από το άρθρο 11 του συντάγματος κατοχυρώνεται η ελεύθερη άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, το οποίο μόνο στις περιπτώσεις που ρητά προβλέπεται από το σύνταγμα και τους νόμους απαγορεύεται» (απάντηση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο αίτημα του Κεντρικού Ισραηλίτικου Συμβουλίου για απαγόρευση της νεοφασιστικής σύναξης 10.8.05)
Οι παραπάνω δηλώσεις περικλείουν όλη την γκάμα των απόψεων που ακούστηκαν όλο αυτό το διάστημα και με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και προθέσεις οδηγούσαν στην ανεμπόδιστη πραγματοποίηση της εκδήλωσης των νεοφασιστών.
Υποκρισία κυβερνώντων
Στην περίπτωση του υπουργείου δημόσιας τάξης και του δημάρχου Ζαχάρως οι προθέσεις είναι πιο ξεκάθαρες, υποκριτικές και συγκεκριμένες.
Η αστυνομία δεν δίστασε να απαγορεύσει εκδηλώσεις του μαζικού κινήματος κατά τη διάρκεια του εξαμήνου της ελληνικής προεδρίας το 2003 ή στην επίσκεψη Κλίντον το Νοέμβρη του 1999 χρησιμοποιώντας σαν πρόσχημα την αποφυγή επεισοδίων.
Το υπουργείο επικαλείται το άρθρο 11 του συντάγματος αλλά «ξεχνάει» την Διεθνή σύμβαση του 1966 κατά των πάσης φύσεως φυλετικών διακρίσεων, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα και την σχετική κοινοτική οδηγία του 2005 καθώς και τον αντιρατσιστικό νόμο 927/79 που στοχεύει:
«στην καταπολέμησιν ενεργειών αποσκοπούντων εις την διάδοσην ιδεών ή θεωριών περί ανωτερότητος μιας φυλής ή ομάδος προσώπων ενός χρώματος, ή προκαλούν το φυλετικό μίσος και διακρίσεις, ως και την εξάλειψην πάσης φυλετικής διακρίσεως».
(Aπό την εισηγητική έκθεση του νόμου που ψηφίστηκε από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ και υπογράφουν οι τότε υπουργοί εξωτερικών και δικαιοσύνης Γ. Ράλλης και Γ. Σταμάτης).
Επομένως το νομικό οπλοστάσιο υπάρχει και περισσεύει – η πολιτική βούληση λείπει.
Η «σιωπή» του δημάρχου
Στην περίπτωση του δημάρχου Ζαχάρως η πρόταση για «σιωπή» οδηγεί στην πλήρη διευκόλυνση του έργου των φασιστών. Και βέβαια με την ανάπτυξη της δράσης των νεοφασιστών τα επεισόδια όχι μόνο δεν αποφεύγονται αλλά εντείνονται και κλιμακώνονται. Όπως η ιστορική εμπειρία εθνικά και διεθνώς έχει δείξει είναι οι φασίστες και όχι το αντιφασιστικό κίνημα που προκαλεί όχι απλά επεισόδια αλλά εν ψυχρώ δολοφονίες ανθρώπων, εμπρησμούς ξενώνων προσφύγων, μαχαιρώματα και χιλιάδες επιθέσεις με λοστούς και ξύλα. Το αντιφασιστικό κίνημα δεν προκαλεί επεισόδια και πολύ περισσότερο δεν δολοφονεί κανένα. Υπερασπίζεται τις κατακτήσεις του και η μαζικότητά του εξασφαλίζει και τον ειρηνικό χαρακτήρα των διεκδικήσεων του.
Αν μαζευτούν χίλιοι νεοφασίστες στην Ζαχάρω η «απάθεια» που συστήνει ο δήμαρχος δεν θα σώσει ενδεχόμενα ούτε τον ίδιο καθώς, στα λόγια τουλάχιστον, δεν τους θέλει στην περιοχή του.
Αφύπνιση της κοινωνίας
Στην περίπτωση των απόψεων των 2 δημοσιογράφων τα πράγματα είναι διαφορετικά καθώς απηχούν απόψεις από τη σκοπιά του αντιφασιστικού στρατοπέδου αλλά και μια ευρύτερη ανησυχία που συνοπτικά αποτυπώνεται στο ερώτημα: «μήπως γινόμαστε και εμείς φασίστες ζητώντας απαγορεύσεις ή κάνοντας αντισυγκεντρώσεις;»
Καταρχήν το αίτημα της απαγόρευσης των νεοφασιστικών συγκεντρώσεων και του κλεισίματος των γραφείων τους και των εντύπων τους δεν στοχεύει στην εναπόθεση στο κράτος και την αστυνομία της καταπολέμησης των φασιστών. Στοχεύει στην αφύπνιση της κοινωνίας για την ανάγκη να παλέψει ενάντια στο φασιστικό κίνδυνο προτού αυτός ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Ταυτόχρονα στοχεύει στη διαπαιδαγώγηση του μαζικού κινήματος σχετικά με το ρόλο του κράτους, καθώς οι κυβερνήσεις και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί δεν είναι ουδέτεροι αλλά δείχνουν ανοχή εντός ορίων στους φασίστες γιατί τους χρειάζονται.
Ζωντανά παραδείγματα
Τον Απρίλη του 1994 φασίστες που συμμετείχαν στο Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου ( Μ.Α.Β.Η) έκαναν επίθεση με όπλα στο αλβανικό φυλάκιο της Επισκοπής με νεκρούς και τραυματίες.
Στο Πολυτεχνείο του ’95 ήταν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής και όχι η αστυνομία λόγω του ασύλου, που προσπάθησαν να μπουν με τη βία στο Πολυτεχνείο για να διώξουν τους καταληψίες.
Στην Ευρώπη οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής καίνε ζωντανούς τους πρόσφυγες.
Ιστορικά ο φασισμός αποτέλεσε την τελευταία λύση για το σύστημα προκειμένου να συντρίψει την αντίσταση του εργατικού κινήματος και της νεολαίας. Σήμερα το κατεστημένο χρειάζεται τους φασίστες για να κάνουν την «βρώμικη δουλειά» στο πλάι των κατασταλτικών μηχανισμών, όπως χρειάζεται τους ασφαλίτες, τους χαφιέδες και τους προβοκάτορες προκειμένου να χτυπήσει ή να συκοφαντήσει το μαζικό κίνημα. Γι αυτό και τους αφήνει ελεύθερους να δρουν σαν νόμιμα πολιτικά κόμματα και όταν το παρακάνουν φυλακίζει κάποιους για λίγο (όπως π.χ. τον Μιχαλολιάκο – δες άρθρο σελ. 4) ή τους θέτει εκτός νόμου όπως πριν 3 χρόνια στην Γερμανία και αυτοί επανέρχονται μετά από λίγο με άλλο όνομα, όπως έχει δημόσια δηλώσει ότι θα κάνει η Χρυσή Αυγή σε περίπτωση απαγόρευσης της.
Εγκληματίες
Επομένως το αίτημα «να κλείσουν οι οργανώσεις των φασιστών» δεν περιέχει την αυταπάτη του καλού αστικού κράτους αλλά όλα τα πιο πάνω.
Γιατί, οι φασίστες, δεν είναι μια ακόμα «πολιτική άποψη» αλλά εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου που αν δυναμώσουν θα θελήσουν να επαναλάβουν το «ένδοξο παρελθόν τους» που οδήγησε στην καταστρατήγηση όλων των ελευθεριών, στο Ολοκαύτωμα 6.000.000 Εβραίων και στο ματοκύλισμα 50.000.000 ανθρώπων στην διάρκεια του Β΄ ΠΠ.
Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, που επικαλούνται τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, στις θέσεις τους λένε καθαρά ότι:
«Δεν θεωρούμε ότι τα περίφημα ατομικά δικαιώματα πρέπει να βρίσκονται πάνω από το καλό της πατρίδας».
Δεν είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις τους; Και συμπληρώνουν,
« Γι αυτό θεωρούμε απαράδεκτο να λειτουργούν ελεύθερα και να απολαμβάνουν νομικής ασυλίας παραθρησκευτικές η παραπολιτικές οργανώσεις οι οποίες δρουν εις βάρος και εναντίον του ΕΘΝΟΥΣ. Ζητάμε οι οργανώσεις αυτές να τεθούν εκτός νόμου.» ( ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ:Προτάσεις για μια νέα πολιτική 10.6.94)
Μαζικός πολιτικός αγώνας
Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι πάνω απ΄ όλα πολιτικός αγώνας και όχι συγκρούσεις συμμοριών στους δρόμους.
Αυτή είναι μια πολύ βασική μας διαφορά με τους αναρχικούς. Δεν μπορείς με λοστούς και μαχαίρια να εμποδίσεις τον Λεπέν ή τον Χάιντερ ή τον «μεταφασίστα» Φίνι να εκλέγουν βουλευτές και ευρωβουλευτές.
Χρειάζεται πολιτικά επιχειρήματα που να απαντούν στα εύπεπτα και δημαγωγικά των φασιστών για την ανεργία και την εγκληματικότητα. Χρειάζεται πολιτική δράση στους χώρους που παρεμβαίνουν, στα σχολεία, στις σχολές, στα γήπεδα και στις γειτονιές προκειμένου να απομονωθούν πολιτικά.
Όταν βέβαια χρειαστεί να αμυνθείς ενάντια σε φασιστικές επιθέσεις πρέπει να χρησιμοποιείς όλα τα μέσα και όχι να περιμένεις πότε θα έρθει η αστυνομία αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από την λογική των ομάδων κρούσης που η κοινωνία τις βλέπει καχύποπτα και η αστυνομία παρεμβαίνει σαν διαιτητής. Για μας έχει τεράστια σημασία το « ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ» ή το «ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΑΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ» να το πουν εκατομμύρια άνθρωποι και όχι μια παρέα στα πέριξ των Εξαρχείων.
Περί ελευθερίας έκφρασης
Οι φασίστες στην Ελλάδα σήμερα έχουν περιθωριακά ποσοστά και προσπαθούν να σπάσουν την απομόνωσή τους αναζητώντας διεθνή στηρίγματα σε πιο μαζικά νεοφασιστικά κόμματα και μετωπικά σχήματα πιο πλατιάς απεύθυνσης («Πατριωτική Συμμαχία», «Γαλάζια Στρατιά», «Πρωτοβουλία ενάντια στην είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ» κτλ.).
Το να σταματήσουμε να παλεύουμε ενάντια στο δικαίωμα ύπαρξης και έκφρασης τους θα σήμαινε να διευκολύνουμε το έργο της ενδυνάμωσής τους. Μόνο που χρειάζεται να καταλάβουμε πως μια οργάνωση μερικών δεκάδων μόνο φασιστών σε μια μεσαίου μεγέθους πόλη είναι αρκετή για να σβήσει κάθε φωνή διαμαρτυρίας με τη χρήση φυσικής βίας.
Αυτοί που λένε «ελευθερία έκφρασης στους φασίστες», εννοούν στην πράξη:
– ελευθερία στους Χίτλερ, τους Φράνκο, τους Μουσολίνι ή τους Παπαδόπουλους να αφήνονται ανεμπόδιστοι να κάνουν ότι έκαναν
– «ελεύθερη έκφραση» στους εμπρηστές των ξενώνων προσφύγων στο Ζόλινγκεν και στο Ροστόκ το 1992-93 και στο Παρίσι 4 φορές μέσα στο 2005.
Θύμα και η αριστερά;
Το επιχείρημα ότι οι απαγορεύσεις θα χρησιμοποιηθούν αργότερα και ενάντια σε κομμουνιστές, αναρχικούς κτλ. είναι εκτός πραγματικότητας.
Όταν οι καπιταλιστές αισθανθούν ότι απειλούνται θα προχωρήσουν χωρίς την ανάγκη τέτοιων προφάσεων στην περιστολή των πολιτικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Σε μια σειρά χώρες οργανώσεις είναι απαγορευμένες χωρίς να υπάρχει το προηγούμενο των φασιστών. Οι σημερινοί «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι που περιστέλλουν βάναυσα στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες, έχουν σαν δικαιολογία όχι τους φασίστες αλλά την Αλ Κάϊντα.
Σε τελευταία ανάλυση αυτά τα ζητήματα κρίνονται με τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στην κοινωνία. Ένα δυνατό και μαχητικό κίνημα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από καταστολή και φασίστες, αρκεί να τους αντιμετωπίζει σωστά και έγκαιρα.
Αντί επιλόγου
Αντί επιλόγου στο ζήτημα, ας αφήσουμε τον ίδιο τον Χίτλερ να μας πει τη γνώμη του:
«Μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να αποτρέψει την τρομερή ανάπτυξή μας. Αν ο αντίπαλος μας είχε καταλάβει έγκαιρα τις αρχές και τους στόχους μας και διέλυε από την αρχή τον αρχικό μας πυρήνα» (Α.Χίτλερ – «Ο Αγών μου»).
