Ελένη Μπέκου, πρωτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα γλωσσικών και διαπολιτισμικών σπουδών Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
47 ημέρες μετά την «άγρια ληστεία» η ΕΛ.ΑΣ. ανακάλυψε νέα στοιχεία σχετικά με το έγκλημα που έλαβε χώρα στα Γλυκά Νερά και για το οποίο οι ύποπτοι ήταν μέχρι στιγμής αλλοδαποί.
Γύρω από την δολοφονία της Καρολάϊν αναπτύχθηκε ένα ακροδεξιό παραλήρημα, με τη συμμετοχή ακόμα και στελεχών του δικαστικού συστήματος. Ήταν χαρακτηριστική ή δήλωση της προέδρου της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδας και αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ά. Ζαΐρη ότι:
«…η Ελλάδα είναι μια κοινωνία που είχε πολλών αιώνων παράδοση στον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής. Αυτή η έξαρση [της εγκληματικότητας] που παρουσιάζεται τον τελευταίο καιρό, νομίζω ότι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εισροή πληθυσμών που δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση δηλαδή»
Δεξιές και ακροδεξιές ομάδες εκμεταλλευόμενες την συγκεκριμένη δολοφονία έφτασαν να ζητούν ακόμα και νομιμοποίηση της οπλοκατοχής, ενώ εγκαλούσαν την Αριστερά που δήθεν υπερασπίζεται μόνο μετανάστες, να τοποθετηθεί για το έγκλημα.
Τελικά το έγκλημα ήταν απόλυτα «ελληνικό», ενώ το θύμα είχε καταγωγή από την Αγγλία και τις Φιλιππίνες.
Ήταν μια ακόμα γυναικοκτονία με θύτη τον «σύζυγο και τραγικό πατέρα», τον 33χρονο Χαράλαμπο Αναγνωστόπουλο.
Ο Χ. Αναγνωστόπουλος ομολόγησε τη γυναικοκτονία, αφότου παρουσιάστηκαν στοιχεία που δεν μπορούσε πλέον να αντικρούσει, όπως π.χ. τα μηνύματα που αντάλλασσε με την Καρολάϊν λίγο πριν την δολοφονία, το γεγονός ότι στο smartwatch που φορούσε το θύμα είχαν καταγραφεί παλμοί την ώρα που ο ίδιος είχε καταθέσει ότι ήταν νεκρή, το γεγονός ότι αφαιρέθηκαν οι κάρτες μνήμης από τις κάμερες ασφαλείας στο σπίτι κ.α.
Όπως αποκαλύφθηκε, η Καρολάϊν ήθελε να φύγει από το σπίτι μαζί με το παιδί για να γλιτώσει από τον κακοποιητικό σύζυγό, γεγονός που εξόργισε τον τελευταίο και, εφόσον δε μπορούσε να την έχει άλλο ως «κτήμα» του, τη σκότωσε.
«Εκείνο το βράδυ της 11ης Μαΐου, τσακωθήκαμε πάλι για άλλη μια φορά. Με έδιωξε από το κρεβάτι και την είδα φεύγοντας να βάζει και το μωρό στην κούνια. Θόλωσα και ενώ συνέχιζε να φωνάζει, πήγα από πάνω της και της έκλεισα το στόμα με τα χέρια μου. Όταν κατάλαβα ότι είναι νεκρή, έψαξα να δω πώς να το καλύψω γιατί υπάρχει και ένα μωρό 11 μηνών. Δεν είχα συνεργό, τα έκανα όλα μόνος μου και προσπάθησα όσο μπορούσα να τα κάνω έτσι, ώστε να γίνουν πιστευτά».
Άλλο ένα έγκλημα πάθους;
Παραδοσιακά τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τις γυναικοκτονίες ως κάποιου είδους «εγκλήματα πάθους».
Όμως ο Χ. Αναγνωστόπουλος δεν σκότωσε την Καρολάϊν επειδή την αγαπούσε. Κανείς γυναικοκτόνος δεν σκοτώνει από αγάπη. Και δεν σκοτώνει επειδή είναι «ψυχασθενής» – αυτή η δαιμονοποίηση των ψυχικά ασθενών πρέπει να σταματήσει. Ο γυναικοκτόνος σκοτώνει επειδή θεωρεί τη γυναίκα, γυναίκα του. Θεωρεί ότι ο γάμος ή η όποια σχέση έχουν του δίνει δικαιώματα ελέγχου και ιδιοκτησίας πάνω στη γυναίκα. Και όταν αυτό το καθεστώς αμφισβητείται και πάει να διαλυθεί ασκεί αυτό που έχει διδάξει η πατριαρχία αιώνες τώρα: βία προς τον άνθρωπο που θεωρείται κατώτερος. Βία προς τον άνθρωπο που θεωρείται αντικείμενο ιδιοκτησίας. Βία, που μπορεί να φτάσει μέχρι το φόνο.
Από χθες, Πέμπτη 17 Ιούνη, έχει ξεσπάσει ένα κύμα αντίδρασης στα social media, με τα hashtag υπέρ της δικαίωσης της Καρολάϊν να κυριαρχούν. Tα κινήματα και οι αγώνες των γυναικών στο εξωτερικό που έχουν ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια όξυναν τη συνείδηση πολλών γυναικών αλλά και αντρών στην Ελλάδα. Έτσι η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη και πολλές άλλες γυναικοκτονίες έγιναν επίκεντρο στη συζήτηση ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας και ασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις για τη δικαίωσή τους και για την καταδίκη των δραστών.
Η διαδικασία αυτή συνεχίστηκε με τις καταγγελίες του ελληνικού #metoo, την υπόθεση του Λιγνάδη κ.α.
Ήρθε η ώρα όμως πέρα από τις αντιδράσεις στα social media να οργανωθούμε και στο δρόμο.
Μέσα από τη συνεργασία και ενωτικές δράσεις των φεμινιστικών οργανώσεων, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, της Αριστεράς, του αναρχικού χώρου και όλων όσων θέλουν να παλέψουν ενάντια στην καταπίεση, να βάλουμε τις βάσεις για ένα μαζικό κίνημα που θα βγει στους δρόμους για να διεκδικήσει ουσιαστική βοήθεια και προστασία για τα θύματα της έμφυλης βίας, αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για την κακοποίηση, το βιασμό και τις γυναικοκτονίες, να προστατέψει όλα τα δικαιώματα των γυναικών που σήμερα αρχίζουν να αμφισβητούνται (όπως το δικαίωμα στην άμβλωση) κοκ.
Καμία άλλη δολοφονημένη!
