Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 489, 14 – 28 Μάρτη
Όσο πλησιάζουν οι κάλπες της επόμενης περιόδου, τον Μάη για τις τοπικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, και κάποια στιγμή μέχρι τον Οκτώβρη για τις βουλευτικές, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ προσπαθούν να ανεβάσουν τους τόνους της μεταξύ τους αντιπαράθεσης. Η αντιπαράθεση αυτή όμως έχει να κάνει ελάχιστα ή καθόλου με το ποια πολιτική θα εφαρμοστεί, και κατά βάση έχει να κάνει με το ποιος θα την εφαρμόσει.
***
Σταχυολογώντας μερικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες μέρες:
Η ανεργία των νέων βρίσκεται στο 39,5%, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
Συνεχίζεται η μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό, που έχει περάσει τα 600.000 άτομα στην περίοδο των Μνημονίων.
15 διανομείς σκοτώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, δουλεύοντας σε άθλιες συνθήκες εργασίας.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, μπαίνουμε σε φάση χαμηλής ανάπτυξης (περίπου 1%) για τα επόμενα χρόνια, ενώ το χρέος το 2024, 15 χρόνια μετά από αιματηρές θυσίες, θα είναι στο 180% (από το 120% που ήταν όταν ξεκίνησε η κρίση).
Και όλα αυτά συμβαίνουν με μια παγκόσμια οικονομία που είναι σε φάση ανάκαμψης. Τι θα γίνει όταν μπει σε φάση νέας ύφεσης;
Μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τα παραπάνω δε συζητιούνται, θεωρούνται «κοινός τόπος» και «δεδομένα». Όπως δεδομένο θεωρείται ότι ενώ θεωρητικά έχουμε βγει από τα Μνημόνια, πάλι αυτές τις μέρες έχουμε «εκθέσεις αξιολόγησης» της Κομισιόν και του ΔΝΤ, που θέτουν ζητήματα για την εφαρμοζόμενη πολιτική, ενώ είχαμε και Eurogroup που «πάγωσε» τη δόση του 1 δις που περίμενε να πάρει η Ελλάδα. Κάτι μας θυμίζουν όλα αυτά…
***
Από τη μια έχουμε τη ΝΔ που περιμένει να γίνει κυβέρνηση. Τη ΝΔ που τα γραφεία της στον Πειραιά τα χρηματοδοτεί ο Μαρινάκης. Τη ΝΔ που καλύπτει τον Ν. Γεωργιάδη, καταδικασμένο για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων. Που θέλει να περάσει ασφαλιστική μεταρρύθμιση εμπνευσμένη από τον δικτάτορα της Χιλής Α. Πινοσέτ.
Ο Μητσοτάκης «δεν κρατιέται» να ανέβει στην εξουσία για να «γκρεμίσει το κομματικό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ», για να αναστήσει βέβαια το κομματικό κράτος της ΝΔ. Υπόσχεται να εξυπηρετήσει «μέσα στον πρώτο μήνα» τα επιχειρηματικά συμφέροντα μειώνοντας τη φορολογία των επιχειρήσεων και δίνοντας εν λευκώ άδειες στην Eldorado Gold για να καταστρέψει τη Χαλκιδική.
Αντιπροσωπεύει ένα μίγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και επικίνδυνου εθνικισμού που δεν έχει τίποτα θετικό να προσφέρει στα λαϊκά στρώματα.
***
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας προδώσει κάθε ελπίδα για ριζικές αλλαγές και έχοντας αφομοιωθεί από το σύστημα, βάζει μπροστά το «προοδευτικό μέτωπο» ενάντια υποτίθεται στην ακροδεξιά και το νεοφιλελευθερισμό. Έτσι, στις ευρωεκλογές θα κατέβει με το όνομα «ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία».
Ο ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν κυβερνητικός εταίρος του Π. Καμμένου, ενός επικίνδυνου εθνικιστή…
Ποιοι όμως θα μπούνε σε αυτή την «προοδευτική συμμαχία»;
Οι συμμαχίες που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία περίοδο μας δείχνουν ποιους εννοεί: στο ευρωψηφοδέλτιο θα είναι υποψήφια η Φ. Σκοπούλη, υφυπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά. Στον πρόσφατο ανασχηματισμό υπουργοποιήθηκαν οι Μωραΐτης και Τόλκας, υφυπουργοί των μνημονιακών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Στην κυβέρνηση συμμετέχει η Κ. Παπακώστα, πρώην ΝΔ. Η κυβέρνηση στηρίζεται σε ψήφους βουλευτών των ΑΝΕΛ. Και πρόσφατα μάθαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συζητούσε ακόμα και με τον ΓΑΠ, επί των ημερών του οποίου και λόγω των πολιτικών που εφάρμοσε γιγαντώθηκε η Χρυσή Αυγή. Αυτοί είναι που θα κάνουν το «αντιφασιστικό μέτωπο»;
Κανένα αντιφασιστικό μέτωπο δεν μπορεί να χτιστεί πάνω στη βάση εφαρμογής αντιλαϊκών πολιτικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία ψευδώς ταυτίζει το όνομα της Αριστεράς με την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών, δίνοντας τη δυνατότητα με αυτόν τον τρόπο στην ακροδεξιά να εμφανιστεί ως «αντισυστημική» δύναμη. Και αυτό είναι κάτι που αντικειμενικά ενισχύει την ακροδεξιά, και καταφέρνει ένα ισχυρό πλήγμα στις ιδέες της Αριστεράς.
***
«Υπάρχει κι άλλος δρόμος, εκτός αυτού της ρήξης ή αυτού της υποταγής», δήλωσε πριν μερικές μέρες ο Τσίπρας. Στην ουσία ο δρόμος που έχει διαλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο δρόμος της υποταγής με ένα λεπτό προκάλυμμα «ρήξης» για τα μάτια του κόσμου.
Στις εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα θετικό να περιμένουν από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Δυστυχώς όμως, ούτε η εικόνα των σχηματισμών της μαζικής Αριστεράς είναι καλή. Οι νέοι αγωνιστές και οι υγιείς δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να επενδύσουν σε κινηματικά ή πολιτικά παραδείγματα που μπορούν να δείξουν τον δρόμο μπροστά. Παραδείγματα όπως ο μεγάλος αγώνας στο Βόλο ενάντια στην καύση σκουπιδιών, όπως η κοινή εκλογική παρέμβαση της Αριστεράς στο Δήμο Θεσσαλονίκης, όπως οι ενωτικές αντιφασιστικές δράσεις.
Στην κάλπικη μονομαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, να απαντήσουμε χτίζοντας τις δικές μας ανεξάρτητες ταξικές δυνάμεις.
