Θοδωρής Μαράκης
Το ΚΚΕ αυτή την περίοδο είναι το πιο σημαντικό κόμμα στο χώρο της αριστεράς. Η σημασία της πολιτικής του συμπεριφοράς είναι καθοριστική για την πορεία του εργατικού και λαϊκού κινήματος της χώρας μας, αυτό μας επιβάλλει να ασχοληθούμε διεξοδικά με την πρόσφατη απόφαση της κεντρικής επιτροπής: «ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΔΡΑΣΗΣ». Δημοσιεύεται στο «Ριζοσπάστη» 1/11/2015.
Αντιγράφουμε τα κατά τη γνώμη μας βασικά σημεία:
«Το Κόμμα επωμίζεται το σύνθετο και δύσκολο καθήκον να ανανεώσει και να διευρύνει τις δυνάμεις του, κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες, στους μεγάλους εργασιακούς χώρους, να διευρύνει την ιδεολογική-πολιτική επιρροή του, την επίδραση του στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα και τα λαϊκά κινήματα σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων τόσο στην Ελλάδα, όσο και ευρύτερα».
«…..Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα αδυναμίες, νέες δυσκολίες και να βρούμε τρόπους επίλυσης προβλημάτων που κυρίως σχετίζονται με:»
«Την ανασύνταξη του κινήματος, αξιοποιώντας τις εστίες αντίστασης που υπάρχουν μέσα στην εργατική τάξη, στα άλλα λαϊκά στρώματα, ενισχύοντας την πορεία της ταξικής πάλης, με βάση την πείρα που έχει συσσωρευτεί αυτά τα χρόνια.»
«Την οικοδόμηση του Κόμματος, ως επαναστατικής πρωτοπορίας, με ανανέωση και ισχυροποίηση των δεσμών του με εργατικές και λαϊκές μάζες, ηλικιακά ενεργές και δυναμικές…»
Όπως φαίνεται από τα παραπάνω τα καθοριστικά καθήκοντα της περιόδου είναι η «ανασύνταξη του κινήματος» και η «οικοδόμηση του Κόμματος». Πιστεύω ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά η τακτική που επιλέγει για να ανταποκριθεί σ’ αυτά τα καθήκοντα για μια ακόμη φορά κινείται σε λάθος δρόμο. Και αυτό θα το δούμε παρακάτω.
«Να βοηθήσουμε να εκφραστούν οργανωμένα αγωνιστικές διαθέσεις, με διακριτές, συντονισμένες ενέργειες, πολύμορφες και συγκρουσιακές. Να πρωτοστατήσουμε στη σύγκρουση με τη μοιρολατρία και το φόβο, την απογοήτευση, το συντηρητισμό. (….). Ο λαός δεν έχει δοκιμάσει ακόμα τη δύναμή του, επομένως δεν πρέπει να υπάρχει απογοήτευση για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων.»
Μέχρις εδώ καλά, αλλά:
«Κατά τη συζήτηση στα όργανα και τις ΚΟΒ αναδείχτηκαν ζητήματα που πρέπει να πάρουμε υπόψη, όπως:
«….Εντοπίστηκε ότι χρειάζεται περισσότερο να αναδεικνύουμε πλευρές της δική μας αντίληψης για τον ταξικό χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος, των αστικών θεσμών, (….) χρειάζεται καλύτερη εκλαΐκευση της θέσης μας για την εργατική εξουσία…»
«Εντοπίστηκε η μεγάλη θολούρα που υπάρχει σε σχέση με το πώς αντιλαμβάνονται το τι είναι σύστημα: Άλλος εννοεί τα κανάλια, άλλος τα κόμματα, άλλος τη βουλή κ.λ.π. Αναδεικνύεται η ανάγκη έντασης της συζήτησης για το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολο του…. Να οξύνουμε την ιδεολογική πάλη σε σχέση με το αστικό πολιτικό σύστημα, αναδεικνύοντας ότι η ατομική πολιτική επιλογή της αποχής από τις εκλογές δεν φθείρει γενικά την αστική εξουσία. Να εξηγηθεί καλύτερα ότι η ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι ψήφος για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης εντός της βουλής. Είναι ψήφος πολιτικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ και ως τέτοια ενισχύει την ταξική πάλη.»
Και συνεχίζει μέσα στο ίδιο πλαίσιο να απαριθμεί τα ζητήματα που αναδείχτηκαν κατά τη συζήτηση στα όργανα και τις ΚΟΒ, τα οποία δεν παραθέτω χάριν οικονομίας. Το βασικό συμπέρασμα της συζήτησης είναι το: «Γεγονός που επισημαίνει την ανάγκη έντασης της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς, με μεγαλύτερη ανάλυση.» !! Πράγμα που σημαίνει ότι αρκεί να ενταθεί ιδεολογική και πολιτική δουλειά και να εκλαϊκευτεί καλύτερα η εργατική εξουσία και τότε θάχουμε την «ανασύνταξη του κινήματος» και την «οικοδόμηση του κόμματος». Αν είναι δυνατόν… Δεν υποτιμώ τη σημασία της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς, ωστόσο αυτή χρειάζεται να γίνεται πάνω στη βάση του κυρίαρχου για την ανασύνταξη του κινήματος και την οικοδόμηση του κόμματος στοιχείου, που σήμερα είναι η ενότητα στη δράση των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς και κατ’ επέκταση του εργατικού κινήματος. Είναι φανερό ότι πίσω απ’ αυτές τις διαπιστώσεις η απόφαση της ΚΕ προσπαθεί να κρύψει τις ευθύνες πριν απ’ όλα τις δικές της και του κόμματος – γιατί και το κόμμα έχει τις ευθύνες του- για την κατάσταση στο εργατικό κίνημα και το κόμμα, που, όπως έδειξε το εκλογικό αποτέλεσμα βρίσκεται σε στασιμότητα αν όχι σε πορεία φθοράς. Αυτό θα αποκαλυφθεί από την παρακάτω ανάλυση.
Η απόφαση συνιστά στο κόμμα για να δυναμώσει ιδεολογικά και πολιτικά εκτός των άλλων: «Την οργάνωση της μελετητικής δουλειάς για την Κομμουνιστική Διεθνή…». Θα βοηθήσω προς αυτή την κατεύθυνση παραπέμποντας τον αναγνώστη στις αποφάσεις της 3ης Διεθνούς για καταστάσεις παρόμοιες μ’ αυτές που βιώνει σήμερα το εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας μας. Οι αποφάσεις συγκεκριμένα του 3ου και 4ου συνεδρίου της κομμουνιστικής Διεθνούς για την «ανασύνταξη του κινήματος» και την «οικοδόμηση του κόμματος» ισχύουν στο ακέραιο. Πιστεύω ότι το κόμμα ΚΚΕ είναι ανάγκη να μελετήσει διεξοδικά τις αποφάσεις του 3ου και ιδιαίτερα του 4ου συνέδριου, που αναφέρονται στη τακτική του Ενιαίου Μετώπου.
Το 3ο και το 4ο συνέδριο, 22 Ιούνη-22 Ιούλη 1921 και 5 Νοέμβρη- 5 Δεκέμβρη 1922 αντίστοιχα πραγματοποιήθηκαν σε μια περίοδο που το επαναστατικό κύμα στην Ευρώπη, που ακολούθησε τη νίκη της Οχτωβριανής επανάστασης, είχε κοπάσει, μέσα από τις απανωτές ήττες που δέχτηκε το κίνημα, εξ αιτίας της προδοτικής στάσης της σοσιαλδημοκρατίας και της ανωριμότητας των ΚΚ. Η αστική τάξη έχει αποκαταστήσει την κυριαρχία της, έχει βρει την αυτοπεποίθηση της και έχει περάσει στην επίθεση, το κίνημα υποχωρεί, πραγματοποιεί αμυντικούς αγώνες, αλλά χάνει την μια μετά την άλλη τις κατακτήσεις του. Είναι διασπασμένο, τα ΚΚ εκτός λίγων εξαιρέσεων είναι μικρά κόμματα οι οργανώσεις με μικρή επιρροή στις λαϊκές μάζες, η πλειοψηφία των μαζών ακολουθεί, παρά τις προδοσίες της την σοσιαλδημοκρατία. Μια κατάσταση που τηρουμένων των αναλογιών προσομοιάζει μ’ αυτή που βιώνει το κίνημα σήμερα. Για την ανασύνταξη του κινήματος και την οικοδόμηση των ΚΚ η διεθνής κάτω από την καθοδήγηση των ηγετών του μπολσεβίκικου κόμματος, δεν αποφασίζει την εκλαΐκευση της δικτατορίας του προλεταριάτου, ούτε βέβαια την ένταση της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς, επεξεργάζεται την τακτική του Ενιαίου Μετώπου, με το σύνθημα που ρίχτηκε στο 3ο συνέδριο: Προς τις μάζες.
Να δούμε τα βασικά σημεία της απόφασης για την τακτική του Ενιαίου Μετώπου:
«Το διεθνές κίνημα περνάει σήμερα μια μεταβατική περίοδο που θέτει μπροστά στη Κομουνιστική Διεθνή και τα τμήματά της σημαντικά προβλήματα τακτικής.»
«Η παγκόσμια κρίση επιδεινώνεται. Η ανεργία μεγαλώνει. Σε όλες σχεδόν τις χώρες, το διεθνές κεφάλαιο έχει εξαπολύσει συστηματική επίθεση εναντίον της εργατικής τάξης με ολοφάνερο σκοπό να ελαττωθούν τα μεροκάματα και να εξευτελιστούν οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων.»
«(…) η καπιταλιστική επίθεση προκάλεσε μέσα στις εργατικές μάζες μια αυθόρμητη τάση για ενότητα …»
Το πιο σημαντικό για τους πάσης φύσεως και πολιτικής προέλευσης αριστεριστές είναι ότι:
«Όποιες κι αν είναι οι προδοσίες της ρεφορμιστικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (….), οι κομμουνιστές, και μαζί μ’ αυτούς όλα τα επαναστατικά στοιχεία της γαλλικής εργατικής τάξης, να προτείνουν στους ρεφορμιστές, πριν από κάθε γενική απεργία, πριν από κάθε επαναστατική εκδήλωση, πριν από κάθε δράση των μαζών, να συμμετάσχουν και αυτοί, και όταν οι ρεφορμιστές τους το αρνηθούν, να τους αποκαλύψουν στην εργατική τάξη. Έτσι η κατάκτηση των μη πολιτικοποιημένων εργατικών μαζών θα γίνει για μας ευκολότερη.» («Θέσεις για το ενιαίο μέτωπο» σ. 400 Εκδόσεις Εργατική Πάλη υπογρ. δική μου)
Ο Λένιν επιβεβαίωνε κατηγορηματικά:
«Ο σκοπός και το νόημα της τακτικής του ΕΜ συνίσταται στο να τραβηχτούν στην πάλη κατά του κεφαλαίου όλο και πιο πλατειές μάζες εργατών, χωρίς να πάψουμε να επαναλαμβάνουμε τις εκκλήσεις μας, ακόμη και προς τους ηγέτες της 2ης και της 2,1/2 Διεθνούς.» (Άπαντα τ.45 σελ. 131 Σύγχρονη Εποχή υπογρ. δική μου)
«Η Κομμουνιστική Διεθνής ζητάει όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και οι ομάδες να εφαρμόζουν αυστηρά την τακτική του ενιαίου μετώπου γιατί μονάχα αυτή οδηγεί τους κομμουνιστές στον πιο σίγουρο δρόμο για να κατακτήσουν την πλειονότητα των εργαζομένων.» (υπογρ. δική μου)
Θέσεις κρυστάλλινες που δεν αφήνουν σκοτεινά σημεία, από όπου μου βγαίνει το ερώτημα: τελικά σε ποιο Θέο πιστεύουν οι ΚουΚουέδες; Και όχι μόνο αυτοί στο χώρο της αριστεράς με κομμουνιστική αναφορά!!
Σήμερα το κίνημα βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση μετά την προδοσία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το εργατικό κίνημα και οι λαϊκές μάζες την περίοδο 2010-2012 έδωσαν σκληρές μάχες για να αντισταθούν στην επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του. Από το 2012 και μετά περνώντας ανάσα μετέφεραν τον αγώνα τους από το συνδικαλιστικό πεδίο στο πολιτικό, ανεβάζοντας το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση το Γενάρη του 2015 με κορυφαία στιγμή αυτής της προσπάθειας το 62% ΟΧΙ. Μετά ήρθε η προδοσία απογοήτευση. Για μια ακόμη φορά το εργατικό κίνημα βρέθηκε στο Σισύφειο μαρτύριο του. Αρνητικός ο συσχετισμός, όμως είναι ξεκάθαρο ότι οι λαϊκές μάζες δεν συναινούν στη πολιτική του 3ου μνημονίου, αλλά για να αποκτήσουν ξανά την αυτοπεποίθηση τους και να αγωνιστούν, για την ανασύνταξή τους, βασική προϋπόθεση είναι η ενότητα τους. Από είναι το κλειδί! Αυτό σημαίνει πριν απ’ όλα την ενότητα στη δράση της αριστεράς κοινές συγκεντρώσεις, πορείες, συλλαλητήρια, κοινή δράση στα σωματεία, κοινές επιτροπές αγώνα στις γειτονιές, στις πόλεις τις συνοικίες, στην αγροτιά και πανελλαδικά.
Έχουμε μπροστά μας την γενική απεργία, για μια ακόμη φορά καλείται ο κόσμος σε τρείς συγκεντρώσεις!! Με τι κουράγιο να βγει η νεολαία και οι εργάτες στον αγώνα όταν πολύ σωστά καταλαβαίνουν ότι η ενότητα είναι η βασική προϋπόθεση για να αντισταθούν και να νικήσουν τα μνημόνια. Είναι γι αυτό που στρέφονται στην αποχή και όχι στη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Σύντροφοι του ΚΚΕ εδώ είναι το πρόβλημα στη διάσπαση του κινήματος, την οποία είναι αναγκαίο να την αντικαταστήσουμε με την ενότητα στη δράση, απ’ εδώ χρειάζεται να ξεκινήσει η ανασύνταξη του κυήματος και κατ’ επέκταση η οικοδόμηση του κόμματος. Αυτός είναι ο δρόμος για την εκλαΐκευση της λαϊκής εξουσίας, για να του φύγει η θολούρα για το σύστημα, αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην εξουσία, αν πράγματι πιστεύεται και επιδιώκεται να φτάσετε σ’ αυτή.
Είναι νόμος όποιο κόμμα πάει ενάντια στην επιθυμία των μαζών για ενότητα είναι καταδικασμένο σε φθορά και στασιμότητα, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια για την κατάσταση στο κόμμα.
Είναι σημαντικό να δούμε πως η απόφαση της ΚΕ ξεπερνάει τις εκκλήσεις της Λαϊκής Ενότητας και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ενότητα στη δράση. Τις απαξιώνει χαρακτηρίζοντάς τες οπορτουνιστικές. Είναι επιβεβλημένο και αναφαίρετο δικαίωμα του ΚΚΕ να ασκεί κριτική στη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακόμη και αν είχε αποδεχθεί να συγκροτήσει μαζί τους ενιαίο μέτωπο για δράση, αλλά σύμφωνα με τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς πάμε σε ενιαίο μέτωπο με τις οπορτουνιστικές οργανώσεις. Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση μελετώντας το πρόγραμμα και την στάση αυτών των οργανώσεων διαπιστώνουμε ότι τόσο η ΛΑΕ όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν αντικαπιταλιστικό πρόσημο. Και για να σταθούμε λίγο περισσότερο στη ΛΑΕ τα στοιχεία του προγράμματος της όπως: Η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων είναι αιτία πολέμου για το ευρωπαϊκό και ντόπιο κεφάλαιο. Και είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αν υιοθετηθούν από το εργατικό και λαϊκό κίνημα τότε έχει μπει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι στη πολιτική και την τακτική του ΚΚΕ και αυτό θάχει τις συνέπειες του τόσο στη «ανασύνταξη του κινήματος», όσο και στην «οικοδόμηση του κόμματος».
