Του Τάκη Γιαννόπουλου
Ο Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν του κόμματος των Πρασίνων επικράτησε στις αυστριακές προεδρικές εκλογές με 53.3% έναντι 46.7% του ακροδεξιού Νόμπερτ Χόφερ.
Ο Χόφερ, υπαρχηγός του ακροδεξιού κόμματος της Ελευθερίας, έλπιζε πως μετά την ακύρωση των προεδρικών εκλογών του περασμένου Απρίλη όπου είχε ηττηθεί μόλις για 30.863 ψήφους από τον Μπέλεν, θα εκμεταλλευόταν τον αέρα της νίκης του Τραμπ στις ΗΠΑ και θα γινόταν ο πρώτος εκλεγμένος ακροδεξιός πρόεδρος στην μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη.
Ωστόσο τα κινήματα και ο Αυστριακός λαός είχαν διαφορετική γνώμη. Στήριξαν τον Μπέλεν όχι τόσο γιατί πίστευαν σε αυτόν αλλά ενάντια στον Χόφερ και την ακροδεξιά. Τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβερνούν την Αυστρία σε όλη την μεταπολεμική περίοδο, είτε στήριξαν τον Μπέλεν με μισή καρδιά (οι Σοσιαλδημοκράτες) είτε ήταν δημόσια μοιρασμένα στα δύο (το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα).
Όταν η πολιτική των «δημοκρατών» συναγωνίζεται την ακροδεξιά
Ο ίδιος ο Μπέλεν ήταν παλιά Σοσιαλδημοκράτης και κατόπιν ηγέτης του κόμματος των Πρασίνων που είχε γίνει το 4ο μεγαλύτερο κόμμα της Αυστρίας. Οι θέσεις του ήταν υπέρ της ΕΕ, των πολιτικών λιτότητας και των νόμων της αγοράς με ένα φιλελεύθερο επίχρισμα σε κοινωνικά ζητήματα όπως τα δικαιώματα των γυναικών, των ομοφυλοφίλων και των προσφύγων, μιας και ο ίδιος είχε πατέρα Ρώσο και μητέρα από την Εσθονία.
Ο Χόφερ υπαρχηγός του ακροδεξιού κόμματος της Ελευθερίας (FPO) που ιδρύθηκε το 1956 από πρώην αξιωματικό των Waffen SS και μέλη των Ναζί. Ο ίδιος είναι λάτρης των όπλων και μέλος του Τάγματος του Sankt Georg μια κλειστή ομάδα μοναρχικών, αριστοκρατών και μελών ακροδεξιών οργανώσεων. Στις δημόσια διατυπωμένες θέσεις του ονειρεύεται μια αναβίωση της πάλαι ποτέ αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας των Αψβούργων…
Ο Καρλ Χάιντς Στράχε ηγέτης του FPO μιλάει για επικείμενο «εμφύλιο πόλεμο» με τους εγχώριους Ισλαμιστές όπως χαρακτηρίζει συλλήβδην όλους τους μουσουλμάνους πρόσφυγες.
Στον αντίποδα η επίσημη κυβερνητική πολιτική συναγωνίζεται την ακροδεξιά σε αντιπροσφυγική ρητορεία και πρακτική. Για παράδειγμα ο υπουργός Εξωτερικών Σεμπάστιαν Κουρτς προσπάθησε να συγκροτήσει την συμμαχία των χωρών του Βιζενγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) καθώς και όλα τα κράτη του βαλκανικού διαδρόμου –πλην της Ελλάδας– με στόχο την παρεμπόδιση της διέλευσης των προσφύγων στην Ευρώπη.
Όπως το διατύπωσε ακόμη και γελοίος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζ. Κ. Γιούνκερ:
«… το χειρότερο είναι ότι παραδοσιακά κόμματα αγοράζουν τον πολιτικό λόγο των λαϊκιστών για να κερδίσουν ψήφους. Και στο τέλος οι ψηφοφόροι προτιμούν το αυθεντικό από το αντίγραφο»
Η απουσία αριστερής εναλλακτικής
Το Κόμμα της Ελευθερίας εμφανίζεται εδώ και ένα χρόνο ως η πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα με πάνω από 30% στις δημοσκοπήσεις, ενώ ο σημερινός «μεγάλος συνασπισμός» Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών υποχωρεί.
Αυτό συμβαίνει βασικά λόγω της έλλειψης αριστερής εναλλακτικής και της διάθεσης λαϊκών στρωμάτων να τιμωρήσουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα που κυβερνούν εναλλάξ την Αυστρία και εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Παράλληλα η συνεχιζόμενη ύφεση/οικονομική στασιμότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας και οι πολιτικές αέναης λιτότητας ενισχύουν την τάση απόρριψης της ΕΕ και του Ευρώ σε μια σειρά χώρες.
Η πρόσφατη μελέτη «Parlemeter 2016» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έδειξε ότι:
- Στο ερώτημα εάν η Ε.Ε. είναι «καλό πράγμα», απαντούν θετικά μόνο το 48% των Γάλλων, το 37% των Αυστριακών, το 33% των Ιταλών και το 31% των Ελλήνων.
- Όσο για το κατά πόσον η συμμετοχή στην Ε.Ε. ωφελεί τη χώρα τους, απαντούν θετικά μόνο το 34% των Αυστριακών, το 23% των Ιταλών, το 20% των Γάλλων και το 17% των Ελλήνων.
Ακροδεξιά: τέκνο του συστήματος
Στην πραγματικότητα και η αυστριακή ακροδεξιά παρά την αντισυστημική ρητορική της είναι γνήσιο τέκνο του συστήματος.
Μάλιστα, στο κρατίδιο του Μπούργκενλαντ οι ακροδεξιοί έχουν σχηματίσει κυβερνητικό συνασπισμό με τους Σοσιαλδημοκράτες.
Παλαιότερα το FPO το 1999, ήρθε πρώτο στις βουλευτικές εκλογές και στη συνέχεια σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με το κεντροδεξιό OVP. Έτσι είχαμε τον ιδρυτή του Κόμματος των Ελευθέρων, Γεργκ Χάιντερ, στην κυβέρνηση συνεργασίας με τους Χριστιανοδημοκράτες με καγκελάριο τον Χριστιανοδημοκράτη Βόλφγκανγκ Σούσελ, από το 2000 έως το 2002.
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και στην Ιταλία, όπου το νεοφασιστικό κόμμα του Τζιανφράνκο Φίνι έγινε κυβερνητικός εταίρος του Μπερλουσκόνι και ο αρχηγός του αναδείχθηκε διαδοχικά υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος της Βουλής. Ενώ στις 3 από τις 4 χώρες της Σκανδιναβίας ακροδεξιά κόμματα συμμετείχαν ή συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα εφαρμόζοντας ακραιφνείς νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Πως ψήφισαν οι Αυστριακοί
Ενδεικτική είναι μια πρώτη ανάλυση για το πως ψήφισαν οι Αυστριακοί. Όπως φαίνεται και στην παρακάτω εικόνα τη νίκη στον Μπέλεν έδωσε βασικά η Βιέννη καθώς συγκέντρωσε ποσοστό 63,6% και διαφορά ψήφων 181.198. Στις υπόλοιπες 8 μεγάλες πόλεις ο Μπέλεν επικράτησε στις 3 και ο Χόφερ στις 5.
Συνοψίζοντας, η ήττα του Χόφερ, στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την νίκη Τραμπ στις ΗΠΑ, ήταν μια ανάσα ανακούφισης καθώς ανακόπτεται προς το παρόν η αλυσίδα εκλογικών επιτυχιών της ακροδεξιάς σε μια σειρά χώρες.
Τα επόμενα κρίσιμα πολιτικά τεστ για την δυναμική του ακροδεξιού λαϊκισμού είναι στην Ολλανδία όπου ο ακροδεξιός Γκερτ Βίλντερς, προηγείται στις δημοσκοπήσεις ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Μαρτίου και στην Γαλλία με την Μαρίν Λεπέν, στις προεδρικές εκλογές του Μαΐου.
Το σίγουρο είναι ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, οι πολιτικές λιτότητας και το προσφυγικό ζήτημα μπορούν να γίνουν βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς και των νεοναζιστικών προεκτάσεών της στο βαθμό που μόνοι της αντίπαλοι είναι πολιτικοί εκφραστές του κατεστημένου και υποτακτικοί του γερμανικού ή αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Όλοι αυτοί φαντάζουν και είναι εντελώς σάπιοι, διεφθαρμένοι και συστημικοί και οι ακροδεξιοί μπορούν να παριστάνουν τους αντισυστημικούς πατριώτες.
Για παράδειγμα εναλλακτική πρόταση στην Λεπέν δεν μπορεί να είναι η «θατσερική επανάσταση» που επαγγέλλεται ο επικεφαλής της γαλλικής κεντροδεξιάς Φιγιόν.
Όπως δεν ήταν και ο Κάμερον απέναντι στον Φάρατζ ή η Χίλαρι ενάντια στον Τραμπ.
Μόνο η Αριστερά που σέβεται το όνομά της, είναι πραγματικά διεθνιστική, ενωτική και ανατρεπτική, δίνει τεκμηριωμένες εναλλακτικές προτάσεις στην οικονομία, στο προσφυγικό κ.α., μπορεί να σταματήσει το φαινόμενο της Ακροδεξιάς και της εκλογικής της ενίσχυσης.
