Ι­τα­λί­α: Με­τά το ε­κλο­γι­κό θρί­λερ, τι;

Του Νίκου Αναστασιάδη

Συμ­με­το­χή στις ε­κλο­γές ρε­κόρ 84%. Οι ε­ται­ρεί­ες δη­μο­σκο­πή­σε­ων με τις α­νε­πιτυ­χείς προ­βλέ­ψεις ε­κτέ­θη­καν α­νε­πα­νόρ­θω­τα. Στην κά­τω Βου­λή, ό­που ψη­φί­ζουν ό­λοι, ο Πρό­ντι κέρ­δι­σε με 19.001.684 ψή­φους και 49.8% έ­να­ντι 18.976.460 ψ. και 49.7% του Μπερ­λουσκό­νι. Δια­φο­ρά ψή­φων: 25.224. Στην Γε­ρου­σί­α ό­που ψη­φί­ζουν οι πο­λί­τες ά­νω των 25 ετών ο Πρό­ντι παίρ­νει 158 έ­δρες έ­να­ντι 157 του Μπερ­λου­σκό­νι. Δια­φο­ρά ε­δρών: 1.

Ο Μπερ­λου­σκό­νι με­τά α­πό 5 χρό­νια έ­χα­σε αλ­λά δεν συ­ντρί­φτη­κε. Ο Πρό­ντι νί­κησε αλ­λά τό­σο ο­ρια­κά που μοιά­ζει σαν να έ­χα­σε. Το καρ­πού­ζι της ι­τα­λι­κής κεντρο­α­ρι­στε­ράς α­πο­δεί­χτη­κε «μά­πα». Δεν κα­τά­φε­ρε να κερ­δί­σει κα­θα­ρά πα­ρότι εί­χε συσ­σω­ρευ­τεί τε­ρά­στια ορ­γή ε­νά­ντια στον «κα­βα­λιέ­ρε», πα­ρά τα τε­ράστια κι­νή­μα­τα, πα­ρά την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και πα­ρά τις προ­ε­κλο­γι­κές γκά­φες του Μπερ­λου­σκό­νι και τις βρι­σιές ε­νά­ντια σε ό­σους δεν τον ψη­φί­ζουν.

Οι πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές του Πρό­ντι με τον Μπερ­λου­σκό­νι ή­ταν δυσ­διά­κρι­τες. Η εκ­στρα­τεί­α της Έ­νω­σης νε­ρό­βρα­στη και χω­ρίς κα­θα­ρές θέ­σεις. Η Ε­πα­νί­δρυση φέ­ρει και αυ­τή σο­βα­ρές ευ­θύ­νες κα­θώς σύρ­θη­κε σε μια συ­νερ­γα­σί­α με δε­ξιούς και κε­ντρο­δε­ξιούς σχη­μα­τι­σμούς ρί­χνο­ντας πο­λύ νε­ρό στο κρα­σί της.

Η πε­ρί­ο­δος πο­λι­τι­κής α­στά­θειας που α­νοί­γει στην Ι­τα­λί­α σε συν­δυα­σμό με την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση προ­κα­λεί πο­νο­κέ­φα­λο στα α­στι­κά ε­πι­τε­λεί­α και τους βιο­μή­χα­νους που έ­βλε­παν στον Πρό­ντι διέ­ξο­δο για το πέ­ρα­σμα α­ντερ­γα­τι­κών πο­λι­τι­κών με το γά­ντι.

Προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεί­α για γέ­λια και για κλά­μα­τα

Ή­ταν τό­σο με­γά­λη η πό­λω­ση που δη­μιουρ­γή­θη­κε προ­ε­κλο­γι­κά που ώ­θη­σε τον Μπερ­λου­σκό­νι σε α­κραί­ες συ­μπε­ρι­φο­ρές. Α­πο­κα­λώ­ντας ό­λους τους α­ρι­στε­ρούς ψη­φο­φό­ρους «αρ­χί­δια», προ­σπα­θώ­ντας να πεί­σει τους ψη­φο­φό­ρους υ­πο­στη­ρίζο­ντας ό­τι οι κομ­μου­νι­στές στην Κί­να έ­τρω­γαν μω­ρά, λέ­γο­ντας ό­τι ό­ποιος ψη­φί­ζει την α­ρι­στε­ρά εί­ναι μα­ζο­χι­στής, κα­τά­φε­ρε να προ­σφέ­ρει μια γε­λοί­α νό­τα σε μια τρα­γι­κή κα­τά­στα­ση. Συ­μπλή­ρω­μα σε αυ­τές τις «α­πό­ψεις» και τα λε­γό­με­να του γραμ­μα­τέ­α της νε­ο­λαί­ας της «Forza Italia» ό­τι οι φό­βοι για α­να­σφα­λή ερ­γα­σί­α εί­ναι «προ­πα­γάν­δα των α­ρι­στε­ρι­στών και πε­σιμι­σμός»! Τε­λι­κό χτύ­πη­μα η αλ­λα­γή του ε­κλο­γι­κού νό­μου 3 μή­νες πριν τις ε­κλογές, μπας και μπο­ρέ­σει να γλι­τώ­σει κά­ποιες πα­ρα­πά­νω έ­δρες.

Ι­τα­λί­α: Ο Ευ­ρω­παί­ος α­σθε­νής

Η οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση με­τά α­πό 5 χρό­νια ε­φαρ­μο­γής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών εί­ναι τραγι­κή. Η οι­κο­νο­μί­α πέρ­σι εί­χε μη­δε­νι­κή α­νά­πτυ­ξη, για 2η φο­ρά μέ­σα σε 3 χρόνια, α­ντα­να­κλώ­ντας τα α­διέ­ξο­δα του ι­τα­λι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Το 50% των νέ­ων εργα­ζο­μέ­νων δου­λεύ­ουν σε θέ­σεις ερ­γα­σί­ας προ­σω­ρι­νές και χω­ρίς α­σφά­λι­ση. Η πα­ρα­οι­κο­νο­μί­α α­πο­τε­λεί έ­να τε­ρά­στιο κομ­μά­τι της ε­θνι­κής οι­κο­νο­μί­ας, με ό­τι αυ­τό ση­μαί­νει για την φο­ρο­λο­γί­α, τους μι­σθούς και την α­σφά­λι­ση.

Αυ­τός ή­ταν και ο βα­σι­κός πα­ρά­γο­ντας για την πτώ­ση της δη­μο­τι­κό­τη­τας του «Κα­βα­λιέ­ρε». Το άλ­λο στοι­χεί­ο ή­ταν ο α­λα­ζο­νι­κός τρό­πος δια­χεί­ρι­σης της εξου­σί­ας. Ας μην ξε­χνά­με ό­τι ε­λέγ­χει το 90% των ΜΜΕ, ό­τι έ­φτια­ξε φω­το­γρα­φι­κούς νό­μους για να γλι­τώ­σει διώ­ξεις για τον ε­αυ­τό του και με­γα­λο­στε­λέ­χη του κόμ­μα­τος του, ό­τι α­ντι­με­τώ­πι­σε με ά­γρια κα­τα­στο­λή κά­θε κι­νη­το­ποί­η­ση και α­ντί­στα­ση που βρέ­θη­κε μπρο­στά του.

Με την εκ­κλη­σί­α και την α­κρο­δε­ξιά

Η το­πο­θέ­τη­ση του εκ­προ­σώ­που του Βα­τι­κα­νού ή­ταν ό­τι η εκ­κλη­σί­α δεν μπλέ­κεται με τα πο­λι­τι­κά, αλ­λά κα­λεί τους Ι­τα­λούς να ψη­φί­σουν με βά­ση την δια­φύλα­ξη των α­ξιών της οι­κο­γέ­νειας και της η­θι­κής, κλεί­νο­ντας το μά­τι στην δεξιά. Βέ­βαια, εί­χα­με και την συ­σπεί­ρω­ση των νε­ο­φα­σι­στών στον κε­ντρο­δε­ξιό συ­να­σπι­σμό. 14 α­κρο­δε­ξιές ο­μά­δες έ­βα­λε ο Μπερ­λου­σκό­νι στο κόμ­μα του, κά­ποιες α­πό αυ­τές μά­λι­στα εί­χαν φύ­γει α­πό την «Ε­θνι­κή Συμ­μα­χί­α», ό­ταν ο Φί­νι προσπά­θη­σε να «εκ­συγ­χρο­νί­σει» το κόμ­μα του.

Η α­πο­μό­νω­ση του ό­μως δεν εί­ναι και­νού­ρια. Την πε­ρί­ο­δο της δια­κυ­βέρ­νη­σης της «Forza Italia» εί­δα­με κά­ποιες α­πό τις πιο με­γα­λειώ­δεις κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Ι­τα­λι­κού κι­νή­μα­τος: Την διε­θνή δια­δή­λω­ση στη Γέ­νο­βα του α­ντι­πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κού κι­νή­μα­τος ε­νά­ντια στους G8, με την άγρια κα­τα­στο­λή των δια­δη­λώ­σε­ων και την δο­λο­φο­νί­α του Κάρ­λο Τζου­λιά­νι. Τερά­στιες α­ντι­πο­λε­μι­κές δια­δη­λώ­σεις με α­φορ­μή τον πό­λε­μο στο Ι­ράκ, στον ο­ποί­ο συμ­με­τεί­χαν και Ι­τα­λι­κά στρα­τεύ­μα­τα. Μα­ζι­κές α­περ­γί­ες για τα ερ­γα­σιακά α­πό τα συν­δι­κά­τα, με πο­ρεί­ες του ε­νός ε­κα­τομ­μυ­ρί­ου.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι ό­τι και το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των κα­πι­τα­λι­στών α­ναγκά­στη­καν να ε­γκα­τα­λεί­ψουν το κα­ρά­βι του Μπερ­λου­σκό­νι ό­ταν εί­δαν ό­τι θα βου­λιά­ξει. Η Κορ­ριέ­ρε ντε λα Σιέρ­ρα, η πιο σο­βα­ρή α­στι­κή ε­φη­με­ρί­δα πή­ρε θέση ε­νά­ντια του, το ί­διο και η Confindustria (το Ι­τα­λι­κό α­ντί­στοι­χο του ΣΕΒ). Κα­τά­λα­βαν ό­τι αν συ­νέ­χι­ζαν να τον στη­ρί­ζουν θα έ­πρε­πε να υ­πο­στούν και οι ίδιοι τις συ­νέ­πειες.

Θα δώ­σει λύ­ση ο «Προ­ντι­σμός»;

Α­πό την άλ­λη, ο πρώ­ην πρό­ε­δρος της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Ε­πι­τρο­πής Ρο­μά­νο Πρό­ντι, αν τε­λι­κά τα κα­τα­φέ­ρει να πά­ρει και να κρα­τή­σει την πρω­θυ­πουρ­γί­α δεν θα μπορέσει να δώ­σει κα­μί­α λύ­ση στα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα. Εί­ναι ο ί­διος που με την προ­η­γού­με­νη του θη­τεί­α ως πρω­θυ­πουρ­γός έ­στρω­σε τον δρό­μο για την επι­στρο­φή του Μπερ­λου­σκό­νι, ε­νώ ως η­γέ­της της Ε­Ε προ­ά­σπι­ζε πο­λι­τι­κές κα­θαρά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες. Αυ­τό ε­ξη­γεί το ό­τι ε­νώ υ­πάρ­χει τό­σο μί­σος για την δεξιά, δεν υ­πάρ­χει κα­νέ­νας εν­θου­σια­σμός για την ε­πά­νο­δο της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς στην ε­ξου­σί­α. Σε ό­λη την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο ο Πρό­ντι φρό­ντι­σε να μην μιλά­ει πο­λύ, για­τί ή­ξε­ρε ό­τι ο μό­νος λό­γος που κα­τά­φε­ρε να νι­κή­σει εί­ναι η επι­θυ­μί­α να φύ­γει ο προ­κά­το­χός του και ό­χι το πρό­γραμ­μα ή οι δια­κη­ρύ­ξεις της «Έ­νω­σης» της ο­ποί­ας η­γεί­ται. Α­κό­μα και το ό­νο­μα της συ­νερ­γα­σί­ας της κεντρο­α­ρι­στε­ράς εί­ναι λί­γο ψευ­δε­πί­γρα­φο: αυ­τό που τους «ε­νώ­νει» εί­ναι ό­τι δεν θέ­λουν τον Μπερ­λου­σκό­νι και οι κα­ρέ­κλες της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης. Η «Έ­νω­ση» δεν αμ­φι­σβη­τεί την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή, α­πλά θέ­λει να την ε­φαρ­μό­σει η ί­δια, ί­σως με με­γα­λύ­τε­ρη ευε­λι­ξί­α. Έ­τσι, α­πο­φεύ­γει να δια­τυ­πώ­σει συ­γκεκρι­μέ­νες προ­τά­σεις για το τι θα κά­νει, προ­φα­νώς για να μην δε­σμεύ­ε­ται μετά.

Για να ξε­πε­ρά­σου­με την «νό­σο της α­ρι­στε­ράς»

Μέ­σα σε ό­λα αυ­τά, η στά­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Ε­πα­νί­δρυ­σης (της ο­ποί­α η­γείται ο Μπερ­τι­νό­τι) εί­ναι α­πα­ρά­δε­κτη. Έ­χει μπει ή­δη στο πα­ζά­ρι για τις νέ­ες κυβερ­νη­τι­κές θέ­σεις, ε­νώ δεν έ­χει βγά­λει κα­νέ­να συ­μπέ­ρα­σμα α­πό την προ­η­γούμε­νη συμ­με­το­χή της στην κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας της «Ε­λιάς», η πο­λι­τι­κή της ο­ποί­ας ή­ταν ξε­κά­θα­ρα ε­να­ντί­ον των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Α­ντί να κρα­τή­σει μια στά­ση αρ­χής, ό­τι δεν πρό­κει­ται να στη­ρί­ξει ή να συμ­με­τέ­χει σε κυ­βερ­νή­σεις που χτυ­πάν τους ερ­γα­ζό­με­νους, μπαί­νει σε μια λο­γι­κή δια­χεί­ρι­σης του συ­στήμα­τος, που δεν προ­σφέ­ρει τί­πο­τα στο κί­νη­μα. Α­ντί­θε­τα, δη­μιουρ­γεί αυ­τα­πάτες για έ­να κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον μέ­σα στον κα­πι­τα­λι­σμό.

Οι Ι­τα­λοί ερ­γα­ζό­με­νοι δεν έ­χουν άλ­λη ε­πι­λο­γή α­πό το να χτί­σουν μια νέ­α αρι­στε­ρά ­που να εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νη να πα­λέ­ψει μέ­χρι το τέ­λος για την α­να­τροπή του κα­πι­τα­λι­σμού και το χτί­σι­μο μιας νέ­ας σο­σια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Όπως το έ­θε­σε ο Γκρί­λο, έ­νας Ι­τα­λός κω­μι­κός, «ο Μπερ­λου­σκό­νι ή­ταν το πα­ρά­πλευ­ρο α­πο­τέ­λε­σμα μια α­ρι­στε­ράς που δεν έ­χει ι­δέ­ες και σχέ­δια». Ο α­γώ­νας για την δη­μιουρ­γί­α αυ­τής της α­ρι­στε­ράς θα εί­ναι δύ­σκο­λος αλ­λά α­πα­ραί­τη­τος για να ξα­να­δε­θεί το νή­μα με τις ε­πα­να­στα­τι­κές πα­ρα­δό­σεις του Ι­τα­λι­κού κινή­μα­τος και να βγει η κοι­νω­νί­α α­πό α­νού­σια διλ­λή­μα­τα.