Ανταπόκριση από το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα – DSM, νιγηριανό τμήμα της CWI
Η 8ημερη γενική απεργία στη Νιγηρία, που έληξε στις 8 του Ιούλη, ήταν μια μεγαλειώδης απόδειξη της δύναμης της εργατικής τάξης από τη μια και της σαπίλας και αδυναμίας της άρχουσας τάξης και της πολιτικής ελίτ από την άλλη.
Ολόκληρη η χώρα παράλυσε, διαμαρτυρόμενη ενάντια στη τεράστια αύξηση της τιμής των καυσίμων που αποφασίστηκε ξαφνικά τον προηγούμενο μήνα από τον νεοεκλεγμένο (για δεύτερη θητεία) πρόεδρο της χώρας Ομπάσαντζο. Παρόλο που η γενική απεργία δεν κράτησε σε διάρκεια όσο οι προηγούμενες γενικές απεργίες του 1954 και του 1964, είχε πολύ μαζικότερη συμμετοχή και φυσικά τη μαζική υποστήριξη των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε κανείς που να σταθεί ενάντιά της. Παρά το γεγονός ότι η απεργία χειροτέρεψε μια ούτως η άλλως τραγική καθημερινότητα, με ελλείψεις τροφίμων στις πόλεις, χάσιμο μεροκαμάτων γενική ταλαιπωρία κλπ, η υποστήριξη του κόσμου ήταν διαρκής, οι εργαζόμενοι έμειναν σταθερά ενωμένοι κάτω από τα αιτήματα της απεργίας. Ο Ομπάσαντζο ισχυρίζεται ότι στις τελευταίες νοθευμένες εκλογές του Απρίλη, κέρδισε 24.5 εκατομ. ψήφους, όμως δεν βρέθηκε ούτε μισός υποστηριχτής του που να βγει στους δρόμους να τον υποστηρίξει.
Η απόφαση της συνομοσπονδίας των νιγηριανών συνδικάτων (Νιγηριανό Εργατικό Κογκρέσο-NLC) να προχωρήσει σε γενική απεργία έβγαλε στην επιφάνεια το γεγονός ότι η μόνη πραγματική αντιπολίτευση, όχι μόνο απέναντι στον Ομπάσαντζο αλλά και απέναντι σε ολόκληρη την διεφθαρμένη κυβερνητική ελίτ, είναι η εργατική τάξη.
Σε αντίθεση με άλλες αφρικανικές χώρες, όπως το Κονγκό όπου οι σφαγές και οι εμφύλιες συγκρούσεις δεν έχουν τέλος, η γενική απεργία στη Νιγηρία ανέδειξε με ποιο τρόπο το εργατικό κίνημα σε δράση μπορεί να ενώσει τον πληθυσμό σε ένα κοινό στόχο και να λειτουργήσει σαν φραγμός στην κοινωνική αποσύνθεση και το διχασμό. Στη Νιγηρία, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, θρησκευτικές και εθνικές διαμάχες τείνουν να αναπτύσσονται όταν το εργατικό κίνημα αδυνατεί να δώσει διέξοδο στη κρίση.
Ο αγώνας ενάντια στις αυξήσεις των τιμών των καυσίμων αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα της σημερινής Νιγηρίας. Η χώρα είναι από τις μεγαλύτερες εξαγωγείς πετρελαίου όμως, την ίδια στιγμή, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχει δει ούτε ένα σεντ από τα $280 δις που έχει αποφέρει το πετρέλαιο τα τελευταία 30 χρόνια. Η διεφθαρμένη κυβερνητική ελίτ σε αγαστή συνεργασία με τις πολυεθνικές του πετρελαίου έχουν κυριολεκτικά λεηλατήσει τη βασική πηγή πλούτου της χώρας.
Στην πλειοψηφία του ο λαός της Νιγηρίας βλέπει το φτηνό πετρέλαιο σαν την μόνη πραγματική βοήθεια που παίρνει στη ζωή του. Έτσι εξηγείται η τεράστια οργή όταν ο πρωθυπουργός διέταξε την άνοδο των τιμών. Επιπλέον, κανένας δεν πίστεψε ότι τα λεφτά που η κυβέρνηση θα "εξοικονομούσε" από την αύξηση θα χρησιμοποιούνταν προς όφελος των εργαζομένων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το απεργιακό κίνημα θα μπορούσε να πετύχει ξεκάθαρη νίκη, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να πάρει πίσω ολοκληρωτικά τις αυξήσεις. Όμως οι ηγεσίες των συνδικάτων φοβήθηκαν την ίδια τη δύναμη και τη δυναμική που απελευθέρωσε η γενική απεργία. Οι 8 μέρες απεργίας ανέδειξαν το NLC σαν τη μόνη πραγματική αντιπολίτευση στην χώρα και με μία έννοια είχαν στα χέρια τους περισσότερη δύναμη από την άρχουσα ελίτ. Όμως, δεν είχαν καμία πρόθεση να προκαλέσουν την κυβέρνηση η το σύστημα. Η απεργία πέτυχε να σταματήσει ολόκληρη τη παραγωγή και να ελέγξει την οικονομική ζωή της χώρας θέτοντας ουσιαστικά το ζήτημα του ποιος πραγματικά διοικεί. Με αυτήν την έννοια, θα μπορούσαν να κερδηθούν πολύ περισσότερα.
Κάνοντας πίσω από μια αποφασιστική αναμέτρηση με την κυβέρνηση, οι ηγέτες του NLC τελικά συμφώνησαν σε μία συμβιβαστική λύση δηλαδή η αύξηση να ανέρχεται στο 1/3, από Ν26 (26 νάιρα που αντιστοιχούν σε 0,2 δολάρια ΗΠΑ) σε Ν34 (0,31 δολ ΗΠΑ ). Πρόκειται για μια σχετική επιτυχία, αφού η κυβέρνηση υπαναχώρησε από τα Ν40 που είχε εξαγγείλει. Την ίδια ώρα όμως, πολλοί αγωνιστές και πρωταγωνιστές της απεργίας νοιώθουν ότι μπορούσαν να έχουν κερδίσει περισσότερα, να υποχρεώσουν την κυβέρνηση σε πλήρη υποχώρηση. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει η αίσθηση ότι με δεδομένη αυτή τη περιορισμένη νίκη, νέες μάχες μπορούν να δοθούν όπως π.χ. ενάντια στην άρνηση της κυβέρνησης να αυξήσει το βασικό μισθό όπως είχε συμφωνηθεί.
Το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα (DSM) το τμήμα της CWI στη Νιγηρία, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση για αυτή την απεργία. Το DSM πρότεινε και πάλεψε για το χτίσιμο τοπικών "Επιτροπών Δράσης" με πλατιά και δημοκρατική συμμετοχή των εργαζομένων για να διευρύνουν την υποστήριξη και τη συμμετοχή στην απεργία.
Ταυτόχρονα πρότεινε τη δική του πολιτική πλατφόρμα ενάντια στην εξουσία της κυρίαρχης ελίτ και υπέρ της πάλης για μια σοσιαλιστική Νιγηρία. Εξηγούσε ότι στο βαθμό που η ηγεσία του NLC αρνείται να υιοθετήσει αυτά τα αιτήματα, η απεργία θα αποτελούσε μια χαμένη ευκαιρία. Όσο ο καπιταλισμός συνεχίζει να υπάρχει θα συνεχίζονται οι επιθέσεις ενάντια στο Νιγηριανό λαό. Ελπίδα για την καταπολέμηση της φτώχειας δεν υπάρχει αν δεν ανατραπεί το σύστημα.
Η τεράστια ισχύς της απεργίας αποκαλύπτει τη δύναμη και τη δυνατότητα του εργατικού κινήματος της Νιγηρίας να αλλάξει την κοινωνία. Το DSM θα συνεχίσει την εκστρατεία του για να αξιοποιηθεί αυτή η δύναμη και να γίνει αυτή η προοπτική πραγματικότητα, να ανοίξει δηλαδή ο δρόμος για μια σοσιαλιστική Νιγηρία.
