Πρόκειται αναμφίβολα για ιστορικά γεγονότα. Από την Τυνησία στην Αίγυπτο κι από εκεί στην Πουέρτα ντελ Σολ, στο Σύνταγμα και το Λευκό Πύργο… Ένα κίνημα το οποίο σήμερα παρακολουθεί όλη η Ευρώπη και το οποίο θέτει σαν στόχο του να γίνει πανευρωπαϊκό.
Κοινωνικοί σπασμοί
Οι διεργασίες που ζούμε περιέχουν επαναστατικά χαρακτηριστικά – αυτό όμως δεν σημαίνει πως βιώνουμε κιόλας την επανάσταση, όπως υποστηρίζεται από τμήματα του σημερινού κινήματος. Οι 150 με 200 χιλιάδες που κατάκλυσαν το Σύνταγμα την Κυριακή 29/5 είναι σίγουρα ένας τεράστιος αριθμός. Το ουσιαστικό ερώτημα όμως είναι πως θα μπορέσουν να γίνουν 500.000 ή ακόμα 1 εκατομμύριο! Το ερώτημα είναι πώς πέρα από την κατάληψη μιας πλατείας θα δούμε καταλήψεις και επιτροπές βάσης παντού. Και πως θα δούμε την κυβέρνηση του Παπανδρέου να καταρρέει.
Η ταχύτητα των εξελίξεων στην Ελλάδα είναι ιλιγγιώδης. Μέσα σε μερικούς μήνες είδαμε μια εκπληκτική εναλλαγή κινημάτων. Από το «δεν πληρώνω» και την Κερατέα, στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας, στους αγώνες των Συγκοινωνιών και των Συμβασιούχων (που ξεπουλήθηκαν ωμά και προκλητικά) και τώρα των «Αγανακτισμένων». Ανάμεσα σ’ αυτά μεσολάβησε και κάτι άλλο: η βία των νεο-ναζί στο κέντρο της Αθήνας όπου κυριαρχούσαν για 4 μέρες με την αστυνομία να τους παρακολουθεί απαθής. Μια σαφής προειδοποίηση για την αριστερά: αν αποτύχει να δώσει προοπτική στο κίνημα, θα έρθει η ακροδεξιά να καλύψει το κενό.
Αυτή η ταχύτητα, αυτές οι απότομες εναλλαγές, είναι σύμπτωμα των σπασμών μιας κοινωνίας που αναζητά με αγωνία τον δρόμο της αντίστασης στη βαρβαρότητα που της επιβάλλουν. Αυτό από μόνο του είναι στοιχείο επαναστατικών διεργασιών. Αλλά πάντα, όταν αναπτύσσονται επαναστατικές διεργασίες εμφανίζεται και το ακριβώς αντίθετό τους, η αντίδραση στο πιο σκληρό πρόσωπό της: καταστολή, προσπάθεια να τσακιστούν οι δυνάμεις και οι οργανώσεις του κινήματος, νεοφασισμός. Το ποιος θα είναι νικητής τελικά, είναι μια κούρσα με το χρόνο.
Αγανακτισμένοι» και με την Αριστερά.
Τι συμπεράσματα έχουν βγάλει τα κόμματα της αριστεράς από το κίνημα των «Αγανακτισμένων»; Τι καταλαβαίνουν όταν αυτό το κίνημα λέει: «έξω τα κόμματα»; Καταλαβαίνουν στην πλήρη διάσταση πόσο σκληρή ετυμηγορία είναι γι’ αυτά; Μιλάμε βέβαια κύρια για τα δύο μαζικά κόμματα της Αριστεράς, το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ, ακριβώς επειδή είναι μαζικά κι έχουν, έτσι, τη δυνατότητα να επηρεάζουν τις εξελίξεις.
Το ΚΚΕ, ξεκίνησε με το ίδιο λάθος που έκανε απέναντι σε όλα τα μεγάλα κινήματα των τελευταίων χρόνων: το καταδίκασε. Στη συνέχεια έβαλε (λίγο) νερό στο κρασί του. Αλλά το παιγνίδι το έχασε – για μια ακόμη φορά!
Ο ΣΥΝ τήρησε σιγή για μερικές μέρες προτού ανακοινώσει την υποστήριξη του στο κίνημα αυτό. Ναι, αλλά, υποστηρίζει και το κεντρικό αίτημα της κινητοποίησης αυτής, που είναι η πτώση της κυβέρνησης; Ο ΣΥΝ λέει «εκλογές τώρα». Άλλο όμως εκλογές, κι άλλο η πτώση της κυβέρνησης: οι εκλογές οδηγούν σε κυβέρνηση των κομμάτων του κεφαλαίου (είτε ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ, είτε μαζί) η πτώση της κυβέρνησης μέσα από αγώνες ανοίγει επαναστατικές διαδικασίες στην κοινωνία.
Πώς θα νικήσουμε;
Θα μπορέσει να φέρει σε πέρας τους στόχους του αυτό το κίνημα, θα μπορέσει να νικήσει; Το ερώτημα είναι ανοιχτό. Το σίγουρο είναι πως αν δεν νικήσει, αυτό δεν θα είναι αποτέλεσμα της δύναμης του κατεστημένου και της κυβέρνησης. Θα είναι αποτέλεσμα, βασικά, των εσωτερικών αδυναμιών αυτού του κινήματος.
Ο πιο μεγάλος κίνδυνος είναι οι «Αγανακτισμένοι» του Συντάγματος, του Λευκού Πύργου και των άλλων πλατειών της χώρας, να υποτιμήσουν τη σημασία της επέκτασης αυτού του κινήματος στους χώρους έξω από τις κεντρικές πλατείες – δηλαδή στις γειτονιές, στους εργατικούς χώρους, στη νεολαία. Αυτή την άποψη το «Ξ» την παλεύει μέσα από τις γραμμές των «Αγανακτισμένων» και στην Αθήνα και στη Θεσ/νίκη και αλλού.
Αυτό που έχει κρίσιμη σημασία, είναι, η σύνδεση των καταλήψεων των πλατειών με τις εργατικές κινητοποιήσεις. Είναι, το να επιδιώξει το κίνημα των «Αγανακτισμένων» να λειτουργήσει καταλυτικά για να προκαλέσει απεργιακές κινητοποιήσεις, και να τις καλέσει να συγκλίνουν και να καταλήγουν στο Σύνταγμα. Και είναι, όλα αυτά τα κινήματα να συγκροτηθούν σε δημοκρατική βάση χωρίς καπελώματα, με εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές βάσης, οι οποίες να εκπροσωπούνται σε ένα κεντρικό συντονιστικό όργανο, για κοινές αποφάσεις που να αφορούν τη συνολική πορεία του αγώνα.
Μα… χωρίς πέτρες και χωρίς μολότωφ;
Μια σοβαρή επανεξέταση της συνολικής τους θεώρησης χρειάζεται να κάνουν κι εκείνα τα κομμάτια του αναρχικού/«αντιεξουσιαστικού» χώρου (μαζί με κάποιες από τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) που χωρίς μολότωφ και πετροπόλεμο με τους μπάτσους θεωρούν πως δεν υπάρχει αγώνας.
Τα δυο κινήματα που έχουν ανησυχήσει την κυβέρνηση περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, είναι το «δεν πληρώνω» και των «Αγανακτισμένων». Η δύναμη και των δύο κινημάτων ήταν η μαζικότητα και η απήχησή τους στην κοινωνία – όχι ο πετροπόλεμος και οι μολότοφ! Ασφαλώς εκεί που χρειάζονται, οι πέτρες και οι μολότοφ, όπως πχ στην Κερατέα, η χρήση τους είναι απαραίτητη. Αυτό όμως πρέπει να το επιλέγει ένα μαζικό κίνημα, κι όχι μικρές ομάδες στο όνομα του κινήματος.
Σήμερα, στο Σύνταγμα, το Λευκό Πύργο, κλπ, ο κόσμος κατεβαίνει εύκολα και μαζικά, οικογένειες μαζί με τα παιδιά τους, άνθρωποι που ποτέ στη ζωή τους δεν κατέβηκαν σε κινητοποίηση, ακριβώς επειδή αυτό το κίνημα δεν χαρακτηρίζεται από μολότοφ, δακρυγόνα και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ. Τη σημασία αυτού του παράγοντα μπορούν επιτέλους να τη συνειδητοποιήσουν κάποιοι στο χώρο του αναρχισμού και της εξωκ. Αριστεράς; .
Η απεργία
Η απεργία παραμένει το πιο σημαντικό όπλο στα χέρια κάθε μαζικού κινήματος! Κι αυτό κάνει το ρόλο των εργαζομένων σε κάθε κίνημα να είναι ρόλος κλειδί! Όσοι λένε (κι αυτό ακούεται στις γενικές συνελεύσεις) ότι αν κληθεί γενική απεργία σ’ αυτή δεν πρέπει να συμμετέχει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, κάνουν ένα πολύ χοντροκομμένο λάθος: με τα σημερινά ισοζύγια δεν υπάρχει τρόπος να κληθεί γενική απεργία χωρίς τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Όσο και αν η πραγματικότητα είναι δυσάρεστη, με το να την αγνοεί κανείς, δεν κερδίζει τίποτα. Μέχρι το κίνημα να αποκτήσει τη δύναμη να προσπεράσει, να παραμερίσει και να αντικαταστήσεις τις σημερινές ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, δεν έχει άλλη επιλογή από το να παλεύει να τις υποχρεώσει, να τις σύρει, να τις εξαναγκάσει να καλέσουν απεργίες και γενικές απεργίες.
Ασφαλώς η πίεση για μια γενική απεργία θα πρέπει να ξεκινήσει από τα κάτω. Στο βαθμό που μπορέσει να εξελιχθεί σε χιονοστιβάδα, τόσο το καλύτερο – όμως το να θέτει κανείς από πριν το αίτημα, σαν προϋπόθεση για τη γενική απεργία το «χωρίς τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ», στην ουσία υποσκάπτει τη δυνατότητα να υπάρξει γενική απεργία.
Σήμερα λοιπόν είναι όχι μόνο σωστό αλλά και απόλυτα αναγκαίο, να βγει δυνατά, από τις γραμμές των «Αγανακτισμένων» το κάλεσμα για 48ωρη ή 3μερη γενική απεργία, άμεσα!
Και στη συνέχεια, κλιμάκωση με επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες και απεργίες κλάδων, όπως ΔΕΗ, ΔΕΚΟ, Συγκοινωνίες, Τράπεζες, κλπ.
Ένας ακόμα κίνδυνος για τους «Αγανακτισμένους»
Ένας από τους κινδύνους του κινήματος είναι η παρέμβαση των οργανώσεων της αριστεράς που προσπαθούν να πλειοδοτήσουν σε επαναστατικότητα, ή που μετατρέπουν τις συνελεύσεις στα πρότυπα των φοιτητικών συνελεύσεων: ατέλειωτη συνδικαλιστική ρητορεία χωρίς περιεχόμενο.
Οι «Αγανακτισμένοι» έχουν θέσει όρο να μην παρεμβαίνει η αριστερά με ταυτότητα (αλλά όσοι θέλουν να μιλούν σαν άτομα) όμως αυτό κάθε άλλο παρά προστατεύει τις συνελεύσεις από τον πιο πάνω κίνδυνο: γιατί μπορούν μέλη της ίδιας οργάνωσης να μιλούν ξανά και ξανά επαναλαμβάνοντας τα ίδια. Θα ήταν πιο σωστό όσες οργανώσεις παρεμβαίνουν να έχουν το επίσημο δικαίωμα μίας μόνο τοποθέτησης, για να ξέρει κι ο κόσμος τι προτείνουν, κι από εκεί και πέρα να μιλούν οι «ανένταχτοι» της συνέλευσης.
Στόχοι και προοπτικές
Οι προοπτικές του κινήματος των «Αγακτισμένων» είναι κάθε άλλο παρά καθαρές.
Εμπεριέχει τη δυνατότητα να προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης, αλλά είναι επίσης δυνατό σε 15-20 μέρες να «σβήσει».
Καμία μάχη δεν έχει εξασφαλισμένη την επιτυχία από τα πριν! Το θέμα λοιπόν είναι να τη δώσουμε με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Καθήκον της επαναστατικής αριστεράς, είναι να εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο αυτό το κίνημα θα φέρει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Κατ’ αρχήν για το πώς μπορεί να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Κατά δεύτερο πως θα συνεχίσει ο αγώνας με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού – γιατί λύση στα προβλήματά μας μέσα στα πλαίσια του συστήματος δεν υπάρχει!
Το κίνημα συσσωρεύει συμπεράσματα μέσα από την εμπειρία του. Η επαναστατική αριστερά, αυτή που είναι προσγειωμένη στην πραγματικότητα κι έχει αντίληψη του μαζικού κινήματος, έχει να παίξει τον κρίσιμο ρόλο του να βοηθήσει το μαζικό κίνημα στην εξαγωγή των απαραίτητων επαναστατικών συμπερασμάτων. Αυτά, τα συμπεράσματα, δεν αποτελούνται από γενικές επαναστατικές κραυγές, τόσο συνήθεις στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Αποτελούνται από τα συγκεκριμένα βήματα και καθήκοντα, πολιτικά και οργανωτικά, στα οποία πρέπει να προχωρήσει το κίνημα για να κάνει την εξέγερσή και την επανάσταση του, πράξη! Αυτό είναι το καθήκον με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι. Όχι παχιά λόγια και επαναστατικές κραυγές – αλλά σχέδιο, που να περιλαμβάνει με καθαρότητα τους πολιτικούς στόχους και τους τρόπους πάλης για την επιτυχία τους! Ένα τέτοιο σχέδιο προτείνει το «Ξ» μέσα από τις παρεμβάσεις του στις πλατείες των «Αγανακτισμένων», πάνω σε μια τέτοια βάση θεωρούμε πως χρειάζεται να αναπτυχθεί η συζήτηση, πάνω σε αυτή την κατανόηση μπορούν να χτιστούν τα αυριανά στελέχη του κινήματος για τις ακόμα μεγαλύτερες μάχες που έρχονται.
