————
Η εκλογή του Αμίρ Περέτς, προέδρου της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας, στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος (Ε.Κ.) ήτανε ένας σεισμός που ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό και το υποτονικό πολιτικό κλίμα στο Ισραήλ και ανάγκασε την κυβέρνηση να καλέσει πρόωρες εκλογές τον ερχόμενο Μάρτη.
————
Η έκπληξη Περέτς
Η νίκη-έκπληξη του Α. Περέτς και ο ταπεινωτικός παραμερισμός από την ηγεσία του Ε.Κ. του εκπρόσωπου της δεξιάς πτέρυγας του Ε.Κ., δεινόσαυρου της πολιτικής, Σιμόν Πέρες, που συνεργάστηκε στενά με τον Σαρόν στην κυβέρνηση Συνασπισμού κι έριξε έτσι σε βαθιά κρίση το Κόμμα του, έγινε το βασικό θέμα συζήτησης σ’ όλο το Ισραήλ.
Σε αντίθεση με τον Πέρες, ο Περέτς απέσυρε αμέσως τους Εργατικούς υπουργούς από την κυβέρνηση Συνασπισμού του Σαρόν. Κατάγγειλε την νεοφιλελεύθερη πολιτική όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων (του δεξιού κόμματος, Λικούντ και του Ε.Κ.). Υποστήριξε την άμεση ανάγκη να καταπολεμηθεί η φτώχεια και η μεγάλη ανεργία και υποσχέθηκε ότι αν νικήσει στις εκλογές θα αυξήσει το κατώτερο μεροκάματο κατά 50%. Και γιατί ο ίδιος προέρχεται από εργατική οικογένεια σεφαραδικής (αραβικής) καταγωγής.
Το νέο κόμμα του Σαρόν
Μπροστά στον κίνδυνο το ανανεωμένο Ε.Κ. να κερδίσει τις εντυπώσεις και τις ερχόμενες εκλογές, ο Αριέλ Σαρόν έσπευσε τελικά να ανακοινώσει την αποχώρηση του από το Λικούντ, που από καιρό προετοίμαζε και την ίδρυση ενός νέου κόμματος με το όνομα Καντιμά (Εμπρός). Η φανατική δεξιά πλειοψηφία του Λικούντ, που αντιτάχθηκε λυσασμένα στην αποχώρηση των ισραηλινών εποίκων από την Γάζα, τον είχε στριμώξει και δεν του επέτρεπε πια να ελιχθεί.
Στο νέο αυτό κόμμα του Σαρόν, που προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν κεντροδεξιό, άρχισαν ήδη να προσχωρούν υπουργοί, βουλευτές και προσωπικότητες του Λικούντ, καθώς και στελέχη της δεξιάς πτέρυγας των Εργατικών, όπως ο ίδιος ο Σιμόν Πέρες και άλλοι υπουργοί και βουλευτές του.
Στόχος του Σαρόν είναι, με την στήριξη του Σιμόν Πέρες και της δεξιάς πτέρυγας του Ε.Κ., να κερδίσει ένα σημαντικό αριθμό βουλευτών στις εκλογές, ώστε από θέση ισχύος να επιβάλει ένα νέο κυβερνητικό συνασπισμό, με επικεφαλής τον ίδιο. Αυτό θα του δώσει την δυνατότητα να συνεχίσει την νεοφιλελεύθερη επίθεση του ενάντια στα λαϊκά στρώματα και να ολοκληρώσει την πολιτική της απομόνωσης και αποδυνάμωσης των Παλαιστινίων (Τείχος , ενίσχυση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη, κατοχή της Ιερουσαλήμ κ.α) για να αποκλεισθεί ο σχηματισμός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.
Είναι το Ε.Κ. μιά λύση για τους εργαζόμενους;
Η εκλογή του Αμίρ Περέτς στην ηγεσία του Ε.Κ. αντανακλά την αγανάχτηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Συνασπισμού του Σαρόν (και του Ε.Κ.) και τις ελπίδες τους για μια άλλη κυβέρνηση με φιλεργατική πολιτική , που θα επιδιώξει με συνομιλίες να λύσει χωρίς νέες αιματοχυσίες και το καυτό πρόβλημα του παλαιστινιακού κράτους.
Έτσι, επιβλήθηκε στους πολιτικούς να συζητάνε τώρα δημόσια για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, που ήθελαν πάση θυσία να αποφύγουν. Γι’ αυτό, σήμερα, τα ΜΜΕ και οι δεξιοί του Ε.Κ. να κατηγορούν τον Περέτς για «μπολσεβίκο» και «κομμουνιστή»!…
Ωστόσο, οι αγωνιστές συνδικαλιστές και εργάτες, που τον ξέρουν καλά όταν ήταν πρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας δεν έχουν πολλές αυταπάτες γι’ αυτόν. Γιατί όχι μόνο υποστήριξε σαν θετικά πολλά νεοφιλελεύθερα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους, αλλά κι όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με μαχητικές απεργίες, αντί να ενισχύσει την αποφασιστικότητα των εργατών έσπευσε να κλείσει τους αγώνες και σε αρκετές περιπτώσεις να τους ξεπουλήσει. Με αποτέλεσμα να δεχτεί το εργατικό κίνημα μια σειρά ήττες και να πέσει απογοήτευση στις γραμμές των εργατών.
Την ίδια ώρα, πρέπει να τονίσουμε ότι το λεγόμενο Εργατικό Κόμμα ήτανε από την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ παραδοσιακό κόμμα της άρχουσας τάξης. Ήτανε το Ε.Κ. στην κυβέρνηση που κήρυξε τους πολέμους ενάντια στους άραβες και το 1956 και το 1967. Ήτανε το Ε.Κ. που κατέλαβε τα παλαιστινιακά και αραβικά εδάφη και εκδίωξε τους μόνιμους κατοίκους τους για να τα εποικίσει με ισραηλινούς. Ήτανε το Ε.Κ. που εκπροσωπούσε αποτελεσματικά τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Γι’ αυτό τον λόγο, οι πρωτοπόροι νεολαίοι και εργαζόμενοι, την ίδια ώρα που αγωνίζονται ενάντια στην αντιδραστικό, δεξιό κόμμα, Λικούντ, πρέπει να εξηγούν ότι το Ε.Κ. μπορεί να υποσχεθεί ξανά προεκλογικά πολλά για τα λαϊκά στρώματα, αλλά θα τα ξεχάσει πάλι μετά τις εκλογές.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη παρά μόνο στις δικές τους δυνάμεις και όχι στην ηγεσία του ΕΚ. Μόνο με τους δικούς τους ανεξάρτητους αγώνες μπορούν να αμυνθούν αποτελεσματικά στις επιθέσεις του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του. Μόνο παλεύοντας ενάντια στη δική τους αστική τάξη μπορούν να απλώσουν το χέρι στους Παλαιστίνιους εργάτες και νεολαίους για να χτίσουν μαζί ένα ειρηνικό μέλλον και να ανοίξουνε τον δρόμο για την σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας.
Νίκος Ρεμούνδος
