Σχόλιο της Izquierda Revolucionaria
(«Επαναστατική Αριστερά») – ισπανική οργάνωση σε διαδικασία ενοποίησης με τη CWI
Η προσπάθεια να ανατραπεί ο Πάμπλο Ιγκλέσιας από την ηγεσία των Ποδέμος (του αριστερού κόμματος που σχηματίστηκε το 2011 μέσα από το κίνημα των Ισπανών Αγανακτισμένων) κατέληξε σε πλήρη αποτυχία. Και αυτό συνέβη παρά τα ποσά που ξοδεύτηκαν για το σκοπό αυτό και την ανοιχτή υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης στον εσωκομματικό του αντίπαλο, Ερεχόν, που εκπροσωπεί τη «μετριοπαθή» αντιπολίτευση απέναντι στον Ιγκλέσιας.
Οι εσωκομματικές εκλογές είχαν ιστορική συμμετοχή, που άγγιξε τα 155.000 μέλη. Ο Ιγκλέσιας εξελέγη στην ηγεσία του κόμματος με 90% των ψήφων.
Οι υποψήφιοι της λίστας της οποίας ήταν επικεφαλής συμμετέχουν πλέον στα ηγετικά όργανα σε ποσοστό 60% και τα κείμενα – αποφάσεις που πρότεινε η ομάδα του πήραν πάνω από 50% των ψήφων.
Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει η νίκη του Ινγκλέσιας, αρκεί να διαβάσουμε τον αστικό τύπο και να ακούσουμε τα καθεστωτικά κανάλια και τα ρεπορτάζ τους, που ακολούθησαν αμέσως μετά το συνέδριο. Η οργή τους για τη νίκη του Ιγκλέσιας κατακλύζει κάθε τους φράση.
Δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός. Για την άρχουσα τάξη, αυτή ήταν μια προσπάθεια να ελέγξει τους Ποδέμος και να τους μετατρέψει σε ένα κλασικό Σοσιαλδημοκρατικό σχηματισμό. Βρέθηκαν όμως αντιμέτωποι με την αντίθετη θέληση δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών. Η ήττα του Ερεχόν είναι ένα καλό νέο για όλους εκείνους που αποτελούν τμήμα των κοινωνικών αγώνων των τελευταίων ετών, του κινήματος των αγανακτισμένων, των γενικών απεργιών, των κινημάτων για την εκπαίδευση και την υγεία, τις φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις, κλπ. Αυτά τα κινήματα έχουν δημιουργήσει τη βάση για την κρίση στην οποία βρίσκεται το «καθεστώς του 1978» (όπως ονομάζεται το καθεστώς που ακολούθησε την περίοδο μετά την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο).
Κινητήρια δύναμη αυτής της πολιτικής αλλαγής ήταν η ταξική πάλη και οι μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας.
Αυτός ήταν και ο βασικός παράγοντας που οδήγησε τον Ερεχόν και τους υποστηρικτές του, όπως η Ρίτα Μαέστρε και η Τάνια Σάντσεθ, να εξαπολύσουν μια άμεση επίθεση στην προσπάθειά τους να εκτροχιάσουν τους Ποδέμος στην κατεύθυνση του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και της ταξικής συνεργασίας.
Η μάχη που εκτυλίσσεται στο εσωτερικό των Ποδέμος είναι πολύ σημαντική. Το «Λαϊκό Κόμμα», παραδοσιακό κόμμα του συστήματος, η νέα απονομιμοποιημένη ηγεσία του πρώην Σοσιαλδημοκρατικού PSOE, το δεξιό λαϊκιστικό κόμμα «Ciudadanos» («Πολίτες») και οι μεγάλες επιχειρήσεις, το γνωρίζουν πολύ καλά. Και ο Ερεχόν δεν είναι πιο αθώος από ότι είναι οι παραπάνω. Έχει απόλυτη συνείδηση των λόγων και των έργων του.
Ο ίδιος και οι υποστηρικτές του, θέλουν τους Ποδέμος έξω από τη συμμαχία με την «Ενωμένη Αριστερά», έξω από τους μαχητικούς αγώνες των εργαζομένων της Coca Cola και της Movistar (σημ. «Ξ»: αγώνες που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο στην Ισπανία) έξω από τα μαζικά κινήματα υπεράσπισης της Υγείας, της Παιδείας, του δικαιώματος της εθνικής αυτοδιάθεσης.
Θέλουν τους Ποδέμος πιο κοντά στο PSOE και στο πρόγραμμα που υιοθέτησε η Σοσιαλδημοκρατία κατά την περίοδο της κρίσης. Υποστηρίζουν μια διαδικασία, η οποία θα μετατρέψει τους Ποδέμος σε κλώνο των κομμάτων του κατεστημένου, με στελέχη που θα αρκούνται στις βολικές βουλευτικές τους θέσεις, τις καλοπληρωμένες επιτροπές και την «ευπρέπεια» της συμμετοχής στα ιδρύματα του συστήματος.
Ο Ερεχόν είχε σημαντική βοήθεια σε αυτή τη μάχη. Δεν είναι δυνατό να ξεχάσουμε τον τρόπο με τον οποίο η Ελ Παΐς, η βασική εφημερίδα του κατεστημένου επαναλάμβανε ότι ο Ερεχόν υπερασπίζεται ένα κόμμα
«πιο σύγχρονο, δημοκρατικό και ανοιχτό, μακριά από τη σύγχυση που προκαλεί ο Ιγκλέσιας γύρω από τη στρατηγική της ριζοσπαστικής ιδεολογίας και των κινητοποιήσεων στους δρόμους, με αποτέλεσμα να μειώνει τη διαπραγματευτική δύναμη του κόμματος στο Κοινοβούλιο…»
Το ίδιο μπορεί να πει κανείς για την απονομιμοποιημένη ηγεσία του PSOE, που προέκυψε μέσα από ένα εσωκομματικό πραξικόπημα τον περασμένο χρόνο και η οποία περιέγραψε τη νίκη του Ιγκλέσιας σαν μια ήττα της δημοκρατίας και μια νίκη των ιδεών «του Πάμπλο και του Λένιν». Δε θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαροι!
Οι μαρξιστές δεν είναι ουδέτεροι
Η «Επαναστατική Αριστερά» έχει υποστηρίξει τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στον αγώνα του ενάντια στον Ερεχόν και το Σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο. Έχουμε μοιράσει χιλιάδες προκηρύξεις, έχουμε διακινήσει εκατοντάδες εφημερίδες, εξηγώντας τη θέση μας αυτή στο συνέδριο των Ποδέμος, όπου συναντήσαμε μεγάλη υποστήριξη και συμφωνία από πολλά μέλη του κόμματος.
Την ίδια ώρα που υποστηρίξαμε τον Ιγκλέσιας, όμως, ασκήσαμε και κριτική. Πιστεύουμε ότι τα λάθη και οι ταλαντεύσεις του Ιγκλέσιας έχουν παίξει αποφασιστικό ρόλο για να μπορέσει o Ερεχόν να φτάσει εκεί όπου έφτασε.
Ο Ιγκλέσιας πρόβαλε το όραμα της πολιτικής «αλλαγής» σαν ένα, βασικά, εκλογικό σύνθημα, θεωρώντας ότι το μαζικό κίνημα είχε ήδη εκπληρώσει το ρόλο του, ιδιαίτερα μετά την επιτυχία των Ποδέμος στις τοπικές εκλογές του Μάη του 2015 και τις εθνικές εκλογές το Δεκέμβρη του 2015.
Στο δημόσιο λόγο του δικαιολογεί την προδοσία της κυβέρνησης Τσίπρα στην Ελλάδα. Την ίδια ώρα, παίρνοντας αποστάσεις από τις επαναστατικές διεργασίες στη Βενεζουέλα, έδινε ώθηση στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις. Η έμφασή του στην «υπευθυνότητα» και τον κυβερνητισμό, όπως και η επιθυμία που εξέφρασε να κατακτήσει το χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, ήταν λανθασμένες.
Επιπλέον, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τους πραγματικούς λόγους που μαζικοποίησαν τους Ποδέμος και ενίσχυσαν τη δεξιά τάση του κόμματος. Ακόμη και μετά την απώλεια ενός εκατομμυρίου ψήφων τον Ιούνη του 2016, ο Ιγκλέσιας συνέχισε να επιμένει ότι η δουλειά στο κοινοβούλιο και τους υπόλοιπους οργανισμούς του συστήματος αποτελεί προτεραιότητα. Φυσικά αυτό ενίσχυσε τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, οι οποίοι αποφάσισαν να δώσουν τη μάχη, αρχικά για να τον αποδυναμώσουν, και στη συνέχεια για να τον ανατρέψουν.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε τα παραπάνω, όταν ο Ερεχόν και άλλοι του κύκλου του, που θεωρητικά εκπροσωπούν τις δυνάμεις του «αντικαπιταλισμού», θα μιλάει για την αναγκαιότητα του να είμαστε «γενναιόδωροι» και να «ενσωματώνουμε όλους» στο κόμμα. Αυτός θα είχε ενσωματώσει όλες τις τάσεις του κόμματος αν είχε νικήσει; Τι θα έλεγαν τότε η Ελ Παΐς και το PSOE; Η απάντηση είναι παραπάνω από προφανής.
Στο διάστημα των τελευταίων μηνών, ο Ιγκλέσιας αντέδρασε στην επίθεση και υπερασπίστηκε τη θέση του στην ηγεσία του κόμματος. Το έκανε μάλιστα στη βάση της κατανόησης, ότι η επιβίωση του ίδιου και των Ποδέμος, εξαρτάται από την επιστροφή στις αρχικές τους θέσεις και ταυτίστηκε με τα κοινωνικά στρώματα, τα οποία μέσα από τους αγώνες τους γέννησαν τους Ποδέμος.
Μέσα σε αυτούς τους τελευταίους μήνες, ο Ιγκλέσιας έχει βγάλει αρκετά σημαντικά συμπεράσματα. Έθεσε δημόσια το ερώτημα μήπως αυτό που οδήγησε στην αναπάντεχη εκλογική πτώση του περασμένου Ιούνη ήταν, πραγματικά, η εικόνα της «μετριοπάθειας» που ο ίδιος είχε προσδώσει στους Ποδέμος.
Είπε ότι η προσπάθεια να καταλάβουν οι Ποδέμος το χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, για να μην «τρομάξουν» ένα τμήμα των ψηφοφόρων, ήταν λάθος, ενώ πιο πρόσφατα επέμεινε στην ανάγκη του να ξαναδιεκδικήσει το κόμμα τον χώρο των αγώνων και του δρόμου και έθεσε θέμα να καλέσουν τα συνδικάτα γενική απεργία, ενάντια στις αντικοινωνικές πολιτικές του «Λαϊκού Κόμματος».
«Για να κερδίσουμε τον κόσμο που ανήκει κατά παράδοση σε άλλους πολιτικούς χώρους, δε σημαίνει να μοιάζουμε με τους εχθρούς μας, αλλά με το κίνημα ενάντια στις εξώσεις» δήλωσε σωστά.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Ιγκλέσιας εμφανίζεται τελευταία σε όλες τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Coca Cola, ούτε είναι τυχαία η υποστήριξη που εκφράζει η Ιρένε Μοντέρο και άλλα ηγετικά στελέχη των Ποδέμος που βρίσκονται κοντά του, στις κινητοποιήσεις που διοργάνωσε το Συνδικάτο Μαθητών και Σπουδαστών.
Η διαμάχη μεταξύ Ερεχόν και Ιγκλέσιας αντανακλά τη σύγκρουση ανάμεσα σε αντιμαχόμενες τάξεις. Το να μην το κατανοεί αυτό κανείς, οδηγεί σε σύγχυση και λανθασμένα συμπεράσματα. Άλλες τάσεις, όπως οι «Αντικαπιταλιστές» που ανήκουν στη USFI (Ενιαία Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς) έχουν υιοθετήσει μια οπορτουνιστική και κοντόφθαλμη προσέγγιση. Οι πιο σημαντικοί εκπρόσωποί της, όπως ο Μιγκέλ Ουρμπάν και η Τερέζα Ροντρίγκεθ, έδωσαν λανθασμένες ερμηνείες σε σχέση με το τι διακυβευόταν στο εσωτερικό των Ποδέμος και ποιοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι της κρίσης. Έδωσαν έμφαση στις υποτιθέμενες «προσωπικές συγκρούσεις» και «μάχες μεταξύ κυρίαρχων αρσενικών», καλώντας για «ενότητα» και επιμένοντας ότι «είμαστε όλοι σύντροφοι», κάτι το οποίο υποβάθμισε, αντί να αναβαθμίσει το επίπεδο της συζήτησης.
Η στάση των «ίσων αποστάσεων» που κράτησαν στο συνέδριο και η άρνησή τους να δημιουργήσουν μέτωπο με τον Ιγκλέσιας οδήγησε στο πολύ χαμηλό τους ποσοστό, μέσα σε συνθήκες μεγάλης πόλωσης. Πήραν μόλις το 3,2% των ψήφων για τα ηγετικά όργανα του κόμματος, στα οποία θα συμμετέχουν με δύο εκπροσώπους, σε σύνολο εξήντα. Ωστόσο, το χειρότερο δεν είναι να έχεις ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά η αδυναμία να αξιοποιήσεις τις δυνατότητες που σου παρέχονται για να διαφοροποιηθείς πολιτικά, να καταφέρεις να παρουσιάσεις τον εαυτό σου σαν μια γνήσια επαναστατική, «αντικαπιταλιστική» εναλλακτική.
Ο Ουρμπάν έχει αναγνωρίσει σε μια σειρά συνεντεύξεις ότι δεν είναι μαρξιστές, ή τροτσκιστές. Όταν καλούν για ένα «Ποδέμος των αγώνων», υπάρχει μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις τους. Ελέγχουν τη θέση του δημάρχου στο Κάντιθ, την ηγεσία των Ποδέμος στην Ανδαλουσία και έχουν εκλεγμένους βουλευτές και τοπικούς συμβούλους. Πως προωθούν τις κοινωνικές κινητοποιήσεις και πώς περνάνε συγκεκριμένα μέτρα προς όφελος της εργατικής τάξης, πώς δείχνουν ανυπακοή στους νόμους του συστήματος –κάτι για το οποίο μιλάνε συχνά– εκεί όπου ηγούνται των Ποδέμος, ή κατέχουν θέσεις στην τοπική και νομαρχιακή διοίκηση;
Την ώρα που γενικά στον κόσμο των Ποδέμος υπάρχει μια γενική συμπάθεια για την ιδέα της «ενότητας», πράγμα που ασφαλώς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, τα συγκεκριμένα στελέχη είναι αρκετά έμπειρα ώστε να ξέρουν ότι συνήθως η «ενότητα» είναι ένα ρητορικό κόλπο της δεξιάς πτέρυγας προκειμένου να «δέσει τα χέρια» της αριστεράς. Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: για μια σημαντική μερίδα της ηγεσίας των «Αντικαπιταλιστών» η προτεραιότητα παραμένει το να κερδίσουν θέσεις στον κομματικό μηχανισμό, καλύτερες θέσεις στις εκλογικές λίστες για τη βουλή και τα δημοτικά συμβούλια, εγκαταλείποντας τη σοβαρή και συστηματική δουλειά που απαιτείται για να μετατραπούν οι Ποδέμος σε μια πραγματική αριστερή εναλλακτική για την κοινωνική ανατροπή.
Ο Ιγκλέσιας πρέπει να περάσει στη δράση! Αρκετά με την κοινωνική ειρήνη!
Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο συνέδριο των Ποδέμος, ανάμεσα στα χιλιάδες μέλη που συμμετείχαν, ήταν ιδιαίτερης σημασίας. Από τη μια μεριά ακούγονταν κραυγές για την ενότητα, αντανακλώντας μια απόλυτα κατανοητή διάθεση, αλλά σε όλες τις συζητήσεις που γίνονταν στους διαδρόμους, η ίδια ιδέα επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά: είναι η ώρα να γυρίσουμε στους δρόμους, να πάμε πίσω σε αυτό που έκανε τους Ποδέμος ισχυρούς!
Πρόκειται για ένα ζήτημα στρατηγικής σημασίας. Ακόμη και τα αστικά μέσα ενημέρωσης αναγνωρίζουν τη σημασία αυτού που αναπτύσσεται. Στο κεντρικό της άρθρο στις 13/2, η Ελ Παίς προειδοποιούσε: «Νίκησαν οι πιο ριζοσπαστικοί Ποδέμος, αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους ένα λαϊκιστικό κίνημα, βασισμένο στις κοινωνικές κινητοποιήσεις και τους δρόμους και επιδιώκει να ανατρέψει το κατεστημένο» . Το μήνυμα δε θα μπορούσε να είναι πιο καθαρό.
Όλα τα μέσα ενημέρωσης του κατεστημένου, αντέδρασαν με απέχθεια στη νίκη του Πάμπλο Ιγκλέσιας. Ποιος είναι ο λόγος αυτού του άσβεστου μίσους; Η εσωτερική σύγκρουση στους Ποδέμος ενθαρρύνθηκε ανοιχτά από την άρχουσα τάξη και ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε να φέρει άμεσα αποτελέσματα. Μια νίκη του Ερεχόν και των υποστηρικτών του, θα είχε ενισχύσει την «κοινωνική ειρήνη», που είναι εντελώς απαραίτητη προκειμένου να περάσει η ατζέντα των περικοπών και της λιτότητας την οποία έχει δρομολογήσει η κυβέρνηση Ραχόι, με τη σύμφωνη γνώμη του PSOE. Το ενδεχόμενο της επιστροφής των κοινωνικών αγώνων κατά τη διάρκεια επιβολής αυτών των μέτρων, είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο για τη δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατία, όπως και για τη γραφειοκρατική ηγεσία των συνδικάτων.
Ο Ερεχόν ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στην προσπάθειά του να αποδομήσει την ιδέα ότι υπάρχει ένας μεγάλος συνασπισμός ανάμεσα στο «Λαϊκό Κόμμα», το PSOE και τους Ciudadanos. Αντί να εξηγήσει ότι η ηγεσία του PSOE αποτελεί μέρος του προβλήματος, επέμεινε επανειλημμένα στην πρότασή του, να ενταχθούν οι Ποδέμος στις «πρωτοβουλίες» του PSOE. Πως είναι άραγε δυνατό να υποστηρίζει κανείς ότι η συμμαχία με τη σημερινή ηγεσία του PSOE μπορεί να φέρει πιο κοντά την ανατροπή της κυβέρνησης Ραχόι; Το PSOE δεν είναι κεντρικός παράγοντας της αβέβαιης πλειοψηφίας που επιτρέπει στο «Λαϊκό Κόμμα» να κυβερνά;
Οι δεξιές πολιτικές δεν μπορούν να καταπολεμηθούν με εναγκαλισμούς με τη Σοσιαλδημοκρατία, κάτω από την εποπτεία της άρχουσας τάξης. Προκειμένου να ηττηθεί η ατζέντα των περικοπών, υπάρχει μόνο μια επιλογή: να γεμίσουν οι δρόμοι με μαζικές, διαρκείς κινητοποιήσεις. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμο το παράδειγμα της πανεκπαιδευτικής απεργίας που οργανώθηκε από το «Συνδικάτο Μαθητών και Φοιτητών», που κατάφερε να ανατρέψει το φρανκικής προέλευσης μέτρο των «εξετάσεων επικύρωσης».
Ακριβώς επειδή έχουμε μια αδύναμη κυβέρνηση, με αποδυναμωμένη κοινωνική βάση, κάθε προσπάθεια που οδηγεί στην αποσυσπείρωση του κινήματος, είναι ένα θαυμάσιο δώρο για τη δεξιά. Έχει έρθει η ώρα να αναμετρηθούμε με την κυβέρνηση Ραχόι. Αυτό δεν είναι δυνατό να συμβεί –όπως υποστηρίζει ο Ερεχόν– μέσα από ένα μέτωπο με την ηγεσία του PSOE, που έχει ήδη επιλέξει για συμμάχους το «Λαϊκό Κόμμα» και τους Ciudadanos.
Θα ήταν λάθος να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τη νίκη του Ιγκλέσιας με βάση προσωπικούς παράγοντες, παρά το γεγονός ότι η προσωπικότητα ενός ηγέτη, μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό παράγοντα για την ανάπτυξη ταξικών αγώνων. Παραφράζοντας τον Λένιν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που κινητοποίησε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και νέους να παλέψουν για την εκλογική νίκη του Ιγκλέσιας, ήταν «το μαστίγιο της αντεπανάστασης».
Αυτή η ανατροπή, που άφησε τον Ερεχόν και τους υποστηρικτές του στριμωγμένους στη γωνία, άφησε επίσης ένα καθαρό μήνυμα: πρέπει να επιστρέψουμε στο δρόμο των αγώνων ενάντια στο «Λαϊκό Κόμμα», με κινητοποιήσεις και με καθαρό πρόγραμμα σύγκρουσης με το καπιταλιστικό σύστημα.
Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας και οι υποστηρικτές του έχουν πλέον μια μεγάλη ευθύνη. Πρέπει να ακούσουν αυτά που λέει η βάση των Ποδέμος. Η ενότητα δεν μπορεί να χτιστεί πατώντας πάνω στην εγκατάλειψη των αρχών και στο γύρισμα της πλάτης στα εκατομμύρια που βιώνουν τις δραματικές επιπτώσεις της κρίσης.
Η ενότητα πρέπει να χτιστεί με αυτούς που παλεύουν, αυτούς που υποφέρουν, αυτούς που μπορούν να κάνουν πραγματικότητα την πραγματική αλλαγή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να καλεστούν άμεσα κινητοποιήσεις και να αρχίσει η προετοιμασία για τη διοργάνωση γενικής απεργίας ενάντια στην αύξηση των τιμών στην ενέργεια, τις περικοπές στις συντάξεις, στην Υγεία και την Παιδεία, τους αντιδημοκρατικούς νόμους που περιορίζουν το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Κινητοποιήσεις που να απαιτούν αξιοπρεπή στέγαση για όλους και δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.
Σποραδικά νεύματα προς τα αριστερά δεν αρκούν. Ενέργειες που δεν έχουν πρακτικό αποτέλεσμα επίσης δεν αρκούν. Ο μόνος τρόπος να διατηρήσουν οι Ποδέμος ένα ισχυρό νήμα με τις μάζες, η δύναμη τους προκειμένου να αποτελέσουν μια πραγματική αριστερή εναλλακτική για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, είναι η υπεράσπιση του σοσιαλισμού σαν τη μόνη απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και η άμεση σύνδεση με τους καθημερινούς αγώνες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Τώρα είναι η ώρα που ο Πάμπλο Ιγκλέσιας θα κριθεί στην πράξη, που τα λόγια πρέπει να γίνουν έργα.
Σχετικά άρθρα
