Ανταπόκριση απο τον Ντάνι Μπερν, CWI
Την Κυριακή 19 Ιούνη πραγματοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες μαζικές διαδηλώσεις από τότε που ξεκίνησε η κρίση στην Ισπανία, καθώς οι δρόμοι κάθε μεγάλης πόλης πλημμύρισαν με κόσμο που συμπαραστέκεται στο κίνημα των Ισπανών Ιντιγνάδος (Αγανακτισμένων) που ξεκίνησε στις 15 Μάη και πήρε το όνομα «15-Μ».
Ένα τσουνάμι ανθρώπων ξεχείλισε από παντού. Η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία και αποτελεί μια σημαντικότατη διεύρυνση του κινήματος. Οι αναφορές των ΜΜΕ και τα απροκάλυπτα ψέματα τους σχετικά με την συμμετοχή θα άφηναν άφωνο όποιον βρέθηκε στις διαδηλώσεις. Και τα ψέματα αυτά εύκολα μπορούν να αποκαλυφθούν.
Η εφημερίδα El Pais μιλά για «δεκάδες χιλιάδες», συγκεκριμένα «42.000» στη Μαδρίτη και «98.000» στη Βαρκελώνη. Μια ματιά στις φωτογραφίες ή τα βίντεο της διαδήλωσης είναι αρκετή να σε κάνει να γελάσεις με τους αριθμούς που αναφέρουν! Μόνο η μία από τις φωτό της Μαδρίτης δείχνει τουλάχιστο 40.000 κόσμο. Όμως στη Μαδρίτη, το πρωί της 19ης Ιούνη, ξεκίνησαν 6 πορείες από 6 διαφορετικά σημεία της πόλης και του νομού που συναντήθηκαν στο κέντρο όπου ακόμα περισσότερος κόσμος ήρθε να τους βρει!
Η διαδήλωση στη Βαρκελώνη ήταν ίση ή ακόμα και μεγαλύτερη από αυτή στις 29 του περασμένου Σεπτέμβρη, κατά διάρκεια της γενικής απεργίας, που είχε 400.00 άτομα συμφώνα με τα συνδικάτα. Οι διοργανωτές στη Σεβίλλη έκαναν λόγο για 70.000 διαδηλωτές και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μαζί με τις τεράστιες διαδηλώσεις σε Βαλένθια, Μπιλμπάο, Μούρθια και πολλές άλλες πόλεις, ο συνολικός αριθμός των «αγανακτισμένων» στις χθεσινές πορείες φθάνει τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, και σχεδόν με βεβαιότητα ξεπέρασε το 1,4 εκατομμύριο που συμμετείχε στις πορείες της 29/9/2010.
Παραμένει ένα νεολαιίστικο κίνημα;
Ο αστικός τύπος και το κατεστημένο τις μέρες που προηγήθηκαν της 19ης Ιούνη, επιδόθηκαν σε πανικόβλητες και σκληρές επιθέσεις κατά του «κινήματος 15-Μ ». Ισχυριζόντουσαν ότι είχε καταντήσει «μειονοτικό», και ότι είχε περάσει στα χέρια βίαιων συμμοριών, μετά τα επεισόδια που προκάλεσαν οι προβοκάτσιες της αστυνομίας στον ειρηνικό αποκλεισμό του Καταλανικού κοινοβουλίου στις 15 Ιούνη.
Την περασμένη Παρασκευή, ο Αρτούρ Μας, πρόεδρος του καταλανικού τοπικού κοινοβουλίου, ζήτησε την «παραδειγματική τιμωρία» όλων όσοι προσπάθησαν να εμποδίσουν τη βίαιη επίθεση της κυβέρνησης του – που ψήφισε βάρβαρες περικοπές στην υγεία και την παιδεία – περιγράφοντας τους ως μια «αντιδημοκρατική μειοψηφία».
Ο Γκονζάλες Πονς, ηγετικό στέλεχος του Συντηρητικού Κόμματος, σε ανακοίνωσή του κάνει το διαχωρισμό ανάμεσα στις 15 Μάη και στις 19 Ιούνη, σαν να μιλά για 2 διαφορετικά κινήματα, το ένα ειρηνικό και μαζικό και το άλλο βίαιο και μειοψηφικό.
Αν την Κυριακή που πέρασε, 19/6, αυτό που είδαμε ήταν ένα μειοψηφικό το κίνημα, τότε φανταστείτε πως θα ήταν ένα πλειοψηφικό! Όμως κατά μια έννοια ο Πονς έχει δίκιο, το Μάη είδαμε την έκρηξη των νέων, με καταλήψεις πλατειών που κέρδισαν την συμπαράσταση της κοινωνίας. Στις 19/6 όμως είδαμε την εξέγερση να επεκτείνεται και σε άλλα τμήματα της κοινωνίας που υποφέρουν από την κρίση, κυρίως την εργατική τάξη.
Οι διαδηλώσεις απαρτίζονταν κυρίως από νέους αλλά ήταν θεαματική η συμμετοχή εργατών, οικογενειών και συνταξιούχων που ήταν εκεί για να διαμαρτυρηθούν και όχι απλά να συμπαρασταθούν στο κίνημα των νέων – φέρνοντας μαζί τους αυτοσχέδια πλακάτ και αιτήματα. Πολλοί εργαζόμενοι από διάφορους χώρους ήταν στις πορείες.
Καθώς η ηγεσία των Συνδικάτων δεν ακολουθεί μαχητική γραμμή, πολλοί εργαζόμενοι αρχίζουν να βλέπουν το «κίνημα 15-Μ» σαν δικό τους. Αυτή είναι μια εξαιρετικά σημαντική εξέλιξη που πρέπει να αξιοποιηθεί πλήρως από το κίνημα. Πρέπει να εξελιχθεί σε ένα μαζικό κίνημα που να φέρει μαζί όλους όσοι συμμετείχαν την Κυριακή. Γι’ αυτό και οι προτάσεις του «Socialismo Revolucionario» (τμήμα της CWI στην Ισπανία) για δημοκρατία στη βάση και σύνδεση των τοπικών συνελεύσεων μεταξύ τους , και επέκτασή τους στους χώρους εργασίας για να χτισθεί ένα μαζικό κίνημα από τα κάτω, αποκτούν ένα ακόμα πιο επείγοντα χαρακτήρα !
Κλιμάκωση του αγώνα τώρα για μια γενική απεργία! Ας αγωνιστούμε σαν τους Έλληνες!
Η ηγεσία των μεγάλων συνδικάτων άλλαξε στάση τις τελευταίες μέρες, καλώντας τα μέλη τους να συμμετάσχουν στις 19/6. Αυτό είναι θετικό για το κίνημα, αλλά το κάλεσμα αυτό της τελευταίας στιγμής έγινε αφού πρώτα είχε φανεί ότι τα μέλη τους θα πλημμύριζαν τους δρόμους έτσι κι αλλιώς.
Το «Socialismo Revolucionario» τονίζει από την αρχή την ανάγκη για ενότητα μεταξύ των νεολαιίστικων κινημάτων και του εργατικού κινήματος. Το «κίνημα 15-Μ» αποδείχνει πως αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα, και μάλιστα από τα κάτω. Πρέπει να συνεχίσει να εξελίσσεται σε κίνημα που παλεύει ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες λειτουργούν σαν φρένο στις κινητοποιήσεις και να ξεκινήσει μια εκστρατεία για μια νέα γενική απεργία ενάντια στο κύμα επιθέσεων στο επίπεδο διαβίωσης των εργαζομένων. Οι διαδηλώσεις που οργανώθηκαν από Αγανακτισμένους έξω από τα γραφεία των Συνδικάτων του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να ενθαρρύνουν συνδικαλιστές της βάσης, να μπουν μπροστά και εμπλακούν ενεργά στο κίνημα αυτό.
Το αίτημα για γενική απεργία ήταν από τα πιο κυρίαρχα στις πορείες της 19/6, ιδιαίτερα στη Βαρκελώνη. Ακόμα και ο ανταποκριτής του BBC αναγκάστηκε να το σχολιάσει. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που σήμερα είναι σε διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση για το πώς να ξεπουλήσουν το δικαίωμα στις συλλογικές συμβάσεις, είναι πολύ πιθανό να αναγκαστούν κάτω από την πίεση της βάσης να καλέσουν νέα γενική απεργία μέσα στους επόμενους μήνες.
Όμως το κάλεσμα μιας νέας γενικής απεργίας πρέπει να γίνει τώρα, για να αξιοποιήσει τη δυναμική που αναπτύσσεται από το κίνημα αυτή την περίοδο. Μια γενική απεργία, τώρα, θα έδινε ώθηση κερδίζοντας την υποστήριξη και συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφία εργαζομένων, μόνιμων και επισφαλώς εργαζομένων, συνταξιούχων και νεολαίας.
Το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Ελλάδα έχει φτάσει σε πιο προχωρημένο επίπεδο απ ότι το αντίστοιχο στην Ισπανία. Σ’ αυτό ασφαλώς παίζει ρόλο η μεγαλύτερη ένταση της ταξικής πάλης που κυριαρχεί στην Ελλάδα, με τις 10 γενικές απεργίες κοκ. Όπως η Ισπανία ενέπνευσε την Ελλάδα, οι Έλληνες εργαζόμενοι και νέοι μας δείχνουν τώρα τον δρόμο για το πώς να παλέψουμε. Στην Ελλάδα καλέστηκε 48ωρη απεργία για τα τέλη του Ιουνίου. Στο πνεύμα του διεθνισμού – που είναι τόσο έντονος στο σημερινό κίνημα – τα ισπανικά συνδικάτα πρέπει να υποχρεωθούν να οργανώσουν μια 24ωρη γενική απεργία, σε συντονισμό με το ελληνικό κίνημα. Αυτό πρέπει να είναι το πρώτο βήμα. Και θα πρέπει να ακολουθηθεί από μια σειρά γενικών απεργιών, με κλιμάκωση σε 48ωρη και διαρκείας όταν χρειαστεί, για να ανατρέψουμε τις σημερινές πολιτικές και να επιβάλουμε πολιτικές στην υπηρεσία των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Ευρώπη των λαών, όχι των αγορών
Με τον καπιταλισμό σε βαθιά κρίση, και με τους εκπροσώπους του ενωμένους, πανευρωπαϊκά και διεθνώς, να επιβάλλουν σκληρές πολιτικές λιτότητας παντού, η πάλη για τα πιο βασικά δικαιώματα και το βιοτικό μας επίπεδο μπορεί να ευοδωθεί μόνο αν γίνει μέρος ενός προγράμματος που θα στοχεύει στην ανατροπή της δικτατορίας των αγορών και τη λιτότητα που αυτή υπαγορεύει.
Το τμήμα της CWI στην Ισπανία, Socialismo Revolucionario συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις της 19/6 πρόβαλε την αναγκαιότητα ενός επαναστατικού σοσιαλιστικού προγράμματος. Μόνο η ρήξη με τον καπιταλισμό και η εναλλακτική πρόταση του να περάσει ο πλούτος και οι βασικοί τομείς της οικονομίας στην κοινωνία, μπορούν να ανατρέψουν τη λιτότητα και να φέρουν την πραγματική δημοκρατία, μέσω μιας κυβέρνησης που να εκπροσωπεί πραγματικά και να ελέγχεται από τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Το σύνθημα «Ευρώπη των λαών, όχι των αγορών» ακούστηκε παντού στις 19/6, κατά τη διάρκεια εκατοντάδων διαδηλώσεων σε όλη την Ευρώπη. Με τον διεθνιστικό αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας βασισμένο σε τέτοιες πολιτικές, με το κάλεσμα γενικών απεργιών σε πανευρωπαϊκό πια επίπεδο, αυτό το σύνθημα μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
