Οι τελευταίες μέρες του Φλεβάρη φαίνεται πως ήταν η αρχή μιας περιόδου μαζικών διαμαρτυριών ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης του PSOE στην Ισπανία, στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Κρίνοντας από τη μαζικότητα των διαδηλώσεων που έχουν γίνει μέχρι στιγμής, φαίνεται ότι το επόμενο διάστημα η συμμετοχή σε αυτές θα ξεπεράσει τον αριθμό των 200.000 σε όλη τη χώρα.
Την Τρίτη 23 Φλεβάρη, οι Ισπανοί εργαζόμενοι πήραν μέρος σε διαδηλώσεις, σε συνολικά δέκα πόλεις, με πιο μαζικές αυτές στη Μαδρίτη, με 60.000 συμμετέχοντες, και στη Βαρκελώνη με 50.000 σύμφωνα με τα ισπανικά συνδικάτα. Την επόμενη μέρα, 45.000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν σε πόλεις της Ανδαλουσίας. Αυτές οι διαδηλώσεις, που όπως φαίνεται θα συνεχιστούν, δείχνουν με καθαρό τρόπο το μέγεθος της οργής που αναπτύσσεται στην χτυπημένη από την κρίση Ισπανία, όσο οι επιθέσεις της κυβέρνησης Θαπατέρο στα δικαιώματα των εργαζομένων εντείνονται.
Η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει την αύξηση των ορίων ηλικίας από τα 65 στα 67 χρόνια, και τη δραματική αύξηση των χρόνων εργασίας που θα μετράνε στον υπολογισμό της σύνταξης. Υπολογίζεται ότι οι αλλαγές αυτές θα μειώσουν τις κρατικές δαπάνες για τις συντάξεις κατά περίπου 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα μέτρα (που μέχρι στιγμής δεν έχουν ανακοινωθεί σε όλη τους τη λεπτομέρεια), είναι το αποτέλεσμα της τεράστιας πίεσης του ισπανικού και διεθνούς καπιταλισμού για τη δραστική μείωση του δημόσιου χρέους, που το 2009 έφτασε το 13% του ΑΕΠ της χώρας.
Η Ισπανία, όπως και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, έχει χτυπηθεί από την κρίση σε μεγαλύτερο βαθμό από την υπόλοιπη Ευρώπη. Ένα πρώτο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η ανεργία που έχει φτάσει με βάση τα επίσημα στοιχεία το 20% του εργατικού δυναμικού, ποσοστό που αντιστοιχεί σε περίπου τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ στις ηλικίες μέχρι και 25 χρονών αγγίζει το 42%.
Ωστόσο, η ισπανική κυβέρνηση προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει ότι «η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα», και για να το καταφέρει χρησιμοποιεί παραδείγματα από το σχετικά «υγιές» τραπεζικό της σύστημα, ανάμεσα στα οποία τα προκλητικά κέρδη του οικονομικού γίγαντα Santander, που το 2009 άγγιξαν τα 9 δις ευρώ!
Την ίδια ώρα, για την πλειοψηφία της κοινωνίας, το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο, με την ανεργία να αυξάνεται, το βιοτικό επίπεδο να πέφτει, και χωρίς εμφανή σημάδια βελτίωσης. Η μόνη βεβαιότητα για το μέλλον προκύπτει από το μήνυμα που στέλνει η κυβέρνηση με τη «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού, που λίγο ? πολύ λέει «δουλέψτε μέχρι να πεθάνετε» για να βγει η χώρα από την κρίση.
Όσο για τα επόμενα σχέδια της κυβέρνησης Θαπατέρο, είναι να «μεταρρυθμίσει» και την εργατική νομοθεσία, ώστε να διευκολυνθούν οι απολύσεις. Και βέβαια για να καταφέρει να ολοκληρώσει όλες αυτές τις επιθέσεις με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις, χρησιμοποιεί το σύνθημα της «εθνικής ενότητας». Ο ίδιος ο βασιλιάς της Ισπανίας επιστρατεύτηκε για να προωθήσει μια «συμφωνία» ανάμεσα στα κόμματα, τους εργοδότες και τα συνδικάτα για να αντιμετωπίσουν από κοινού την κρίση.
Η ατζέντα από την πλευρά της αστικής τάξης είναι ξεκάθαρη. Αυτό που είναι πλέον αναγκαίο είναι η οργάνωση του εργατικού κινήματος για να τη σταματήσει!
Την ίδια ώρα όμως, παρά την αυξανόμενη οργή ανάμεσα στην ισπανική κοινωνία, οι ηγεσίες των συνδικάτων της χώρας (UGT και CC.OO) έχουν αποδειχτεί τουλάχιστον απρόθυμες να δώσουν διέξοδο σε αυτή την οργή οργανώνοντας τους αγώνες. Η διάθεση και τα συνθήματα των εργαζομένων στις τελευταίες διαδηλώσεις απαιτούν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες την υιοθέτηση ενός μαχητικού προγράμματος για την αντιμετώπιση της επίθεσης. Μάλιστα οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στη διαδήλωση στη Σεβίλλη, απομάκρυναν τους ηγέτες των συνδικάτων από την εξέδρα της συγκέντρωσης.
Μέλη της CWI παρέμβηκαν στις διαδηλώσεις στη Μαδρίτη και στη Σεβίλλη, και βρήκαν θερμή ανταπόκριση στις προτάσεις για άμεσο κάλεσμα 24ωρης γενικής απεργίας, σαν το πρώτο βήμα για την οργάνωση του αγώνα.
Το κάλεσμα για γενική απεργία σε αυτό το στάδιο, θα μπορούσε όχι μόνο να τύχει ενθουσιώδους υποδοχής από τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην Ισπανία, αλλά και να συσπειρώσει όλους όσους αντιστέκονται στα αποτελέσματα της κρίσης που προκάλεσαν οι καπιταλιστές, δίνοντας στους εργαζόμενους μια πρώτη εικόνα της δυναμικής που μπορεί να πάρει η οργανωμένη δράση τους.
