Οι Έλληνες εργαζόμενοι παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον και αναπτερωμένες ελπίδες τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των Ισπανών και Πορτογάλων εργαζομένων αυτή την περίοδο.
Οι εκπληκτικές αυτές κινητοποιήσεις, στο δρόμο που εδώ και πάνω από δύο χρόνια έχουν ανοίξει οι Έλληνες εργαζόμενοι, δείχνουν τις τεράστιες δυνατότητες που έχει το εργατικό κίνημα των χωρών της Νότιας Ευρώπης, απλά και μόνο αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ήταν διατεθειμένες να συντονίσουν αυτούς τους αγώνες. Όμως σε καμία από τις τρεις χώρες δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση από τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Ακόμα και τα κόμματα της Αριστεράς διστάζουν, όταν δεν αποφεύγουν επίμονα και συνειδητά, να επιχειρήσουν την προώθηση ενός τέτοιου συντονισμού.
Η πάλη των εργαζομένων του Νότου συνεχίζεται έχοντας να αντιμετωπίσουν πέρα από τον εχθρό της άρχουσας τάξης και το φρένο των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Οι κινητοποιήσεις αυτές δείχνουν ότι ο στόχος του συντονισμού και της κλιμάκωσης των αγώνων, πέρα από τα όρια της κάθε μιας χώρας ξεχωριστά, είναι όχι μόνο απαραίτητος αλλά και εφικτός. Και είναι κάτι που χρειάζεται να περάσει μέσα από το χτίσιμο νέων ηγεσιών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα οι οποίες να ανταποκριθούν σε αυτό το μεγάλο καθήκον που μπορεί να μεταμορφώσει ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Με αφορμή τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών στην Ισπανία αναδημοσιεύουμε ανταπόκριση από το Socialismo Revolutionario, την αντίστοιχη οργάνωση του «Ξ» στην Ισπανία, για τη μεγαλειώδη κινητοποίση των Ισπανών εργαζομένων στις 15 Σεπτέμβρη.
Μετάφραση, επιμέλεια Άννα Κλείτσα
Στις 15 Σεπτέμβρη εργαζόμενοι από όλη την Ισπανία συγκεντρώθηκαν για να διαδηλώσουν ενάντια στα μέτρα λιτότητας και τις τεράστιες περικοπές στο δημοσίου τομέα. Ήταν το «εναρκτήριο λάκτισμα» ενός θερμού φθινοπώρου ενάντια στα μέτρα που επιβάλουν οι τραπεζίτες και η ΕΕ με τις ευλογίες των υπαλλήλων τους, της κυβέρνησης Ραχόι. Τα μαζικότερα ισπανικά συνδικάτα, το UGT (Unión General de Trabajadores, που ελέγχεται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα ) και το CCOO (Comisiones Obreras, που ελέγχεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα) με την υποστήριξη ακόμη 200 πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων, οργάνωσαν την κινητοποίηση αυτή και την προπαγάνδισαν σαν την απαρχή μιας μεγάλης εκστρατείας με στόχο την απόκρουση των κυβερνητικών επιθέσεων.
Η συγκέντρωση στην πλατεία Colon ήταν τόσο μεγάλη, που κομμάτια των διαδηλωτών έφευγαν για να παραχωρήσουν χώρο για τους υπόλοιπους! Ενώ τα συνδικάτα κάνουν την εκτίμηση πως οι παρευρισκόμενοι ξεπερνούσαν σίγουρα τις 500.000, η τοπική κυβέρνηση της Μαδρίτης έκανε λόγο… για 65.000! Η εφημερίδα El Pais και άλλες μεγάλες ισπανικές εφημερίδες αρκέστηκαν σε μια εκτίμηση «εκατοντάδων χιλιάδων».
Αλλά πέρα από το θέμα των αριθμών η πραγματική σημασία της πορείας αυτής είναι ότι αρχίζει να έρχεται στο προσκήνιο των αγώνων η ίδια η εργατική τάξη με μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις.
Τα συνδικάτα CCOO και UGT είχαν ήδη οργανώσει 24ωρη γενική απεργία τον Μάρτη που πέρασε αλλά δεν έκαναν τίποτα για την συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα (όπως προτείνει και παλεύει η Socialismo Revolucionario) – προς μεγάλη ανακούφιση της κυβέρνησης. Παρόλα αυτά, η τεράστια πίεση από τη βάση των εργαζομένων, το βάθεμα της κρίσης και η συνέχιση των περικοπών, ανάγκασαν τα συνδικάτα να αναλάβουν ξανά κάποιου είδους δράση.
Οι επικεφαλής των συνδικάτων, Τόξο και Μέντες αποφάσισαν να πάρουν κάποιες πρωτοβουλίες από τις οποίες η πιο χαρακτηριστική είναι η καμπάνια για διενέργεια δημοψηφίσματος.
Όμως μπροστά στην ισοπεδωτική επίθεση που δέχονται εκατομμύρια εργαζόμενοι, το αίτημα για δημοψήφισμα είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες της περιόδου. Κυρίως όμως, η πρόταση αυτή δεν ανταποκρίνεται στη μαχητική διάθεση των εργαζομένων, όπως φάνηκε χαρακτηριστικά στην απεργία των ανθρακωρύχων και των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα. Μόλις δύο μέρες μετά την πορεία της Μαδρίτης και οι εργαζόμενοι στις μεταφορές προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις παραλύοντας κυριολεκτικά όλη την χώρα.
Η νεολαία, που πρωταγωνιστεί στο κίνημα των «Αγανακτισμένων», το 15-Μ, έχει κρατήσει αποστάσεις από τα συνδικάτα αλλά πολλοί από τους αγωνιστές αυτού του κινήματος στηρίζουν την πρόταση για κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων, συμμετέχοντας παράλληλα στην πορεία της Μαδρίτης σε ένα μπλοκ «κριτικής υποστήριξης».
Παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις πολλών κλάδων, οι ηγεσίες των συνδικάτων επιμένουν στην πρόταση για δημοψήφισμα και δηλώνουν πως η απόφαση του Ραχόι για το αν θα τελικά θα το πραγματοποιήσει είναι αυτή που θα κρίνει αν θα καλεστεί νέα 24ωρη γενική απεργία. Όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνηση δεν θα αφήσει το μέλλον των μέτρων λιτότητας να κριθεί με αυτό τον τρόπο. Πρόκειται για γενικόλογες και θολές απειλές από τα συνδικάτα που είναι πολύ κατώτερες των περιστάσεων.
Το «μπλοκ κριτικής υποστήριξης» των Αγανακτισμένων, περιλάμβανε πολλούς αγωνιστές που μιλούσαν για την ανάγκη νέας Γενικής Απεργίας. Όμως η Socialismo Revolucionario ήταν από τις λίγες οργανώσεις που μοίραζαν υλικό συγκεκριμένα για την στρατηγική που χρειάζεται το κίνημα ώστε να κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις του. Η πρότασή μας για 48ωρη Γενική Απεργία, ως ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της ανατροπής της αποδυναμωμένης κυβέρνησης του Ραχόι, είχε πολύ καλή απήχηση στους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, μιλούσαμε για την ανάγκη μιας εργατικής κυβέρνησης σαν την μόνη λύση για την έξοδο από τη δίνη της χειρότερης κρίσης του καπιταλισμού, ένα αίτημα που απαντά στο ερώτημα «μετά τον Ραχόι, ποιός;».
Αυτή την περίοδο είναι ξεκάθαρο όχι απλά πως δεν φτάνει μια 24ωρη Γενική Απεργία αλλά ότι ήρθε η ώρα για πολύ επιθετική δράση από τα συνδικάτα και τις ενώσεις των εργαζομένων. Το ένα εκατομμύριο εργαζομένων στους δρόμους της Πορτογαλίας, για τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται στον ευρωπαϊκό Νότο, δείχνουν ξεκάθαρα και κάτι ακόμη: την επιτακτική ανάγκη για διεθνή συντονισμό και πανευρωπαϊκές μέρες απεργιακών κινητοποιήσεων.
Η Ισπανία, όπως όλη η Ευρώπη, βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή. Η συνέχιση αυτής της πολιτικής από τις τράπεζες, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις θα φέρει οικονομικό χάος και θα βάλει την ταφόπλακα των κοινωνικών κατακτήσεων των τελευταίων δεκαετιών. Το βάθεμα της κρίσης αναδεικνύει όλο και πιο έντονα τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και ανοίγει τα εθνικά ζητήματα στην Καταλονία και την χώρα των Βάσκων. Η μάχη μπροστά μας είναι μεγάλη αλλά οφείλουμε να παλέψουμε για ένα ενωμένο κίνημα με πραγματικά μαχητικές ηγεσίες και σοσιαλιστικούς στόχους.
