Από το site της CWI
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Πραντούνας
Η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι βρέθηκε αντιμέτωπη με μια μαζική γενική απεργία στις 29 Μάρτη. Δέκα εκατομμύρια εργαζόμενοι συμμετείχαν στην γενική απεργία. Όλοι οι βασικοί τομείς της οικονομίας παρέλυσαν. Είναι ενδεικτικό, πως η Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ανακοίνωσε πως η κατανάλωση ρεύματος ήταν στο επίπεδο εθνικής αργίας. Η επιτυχία της απεργίας δεν αντανακλάστηκε μόνο στην συμμετοχή, αλλά και στην πραγματοποίηση τεράστιων διαδηλώσεων. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις υπήρξαν τεράστιες συγκεντρώσεις. 900.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στην Μαδρίτη, 800.000 στην Βαρκελώνη, 250.000 στην Βαλένθια κοκ.
Συνολικά περίπου 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι συμμετείχαν στις διαδηλώσεις.
Προχωρήματα από την προηγούμενη γενική απεργία
Η γενική απεργία ήταν αυτή την φορά πολύ πιο μαζική από την προηγούμενη στις 29 Σεπτέμβρη του 2010, όπου είχε 1,5 εκατομμύριο διαδηλωτές. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Το 2010 υπήρχε ακόμη η ψευδαίσθηση σε σημαντικά κομμάτια εργαζομένων πως τα μέτρα είναι προσωρινά και οι θυσίες μπορεί να πιάσουν τόπο. Το βάθεμα της κρίσης και τα διαρκή χτυπήματα της κυβέρνησης έχουν διαλύσει αυτές τις αυταπάτες για ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους.
Καταλυτικό ρόλο στην συνείδηση, ιδιαίτερα τμημάτων της νεολαίας, έπαιξε και το κίνημα των Αγανακτισμένων το περασμένο καλοκαίρι. Το κίνημα των Αγανακτισμένων έβαλε ξανά στην ατζέντα την ανάγκη αντεπίθεσης, σε μια περίοδο που τα συνδικάτα είχαν κηρύξει ανακωχή. Όπως φάνηκε και από την μαζική συμμετοχή νεολαίων στις εργατικές διαδηλώσεις στις 29/3, βλέπουμε τώρα ένα σημαντικό κομμάτι αυτών των νεολαίων να συμπορεύεται με το εργατικό κίνημα – παρόλο που δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στην συνδικαλιστική ηγεσία.
Καταστολή και αντισυνδικαλιστική νομοθεσία
Έντονη ήταν η καταστολή κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων με τις συλλήψεις να φτάνουν τις 176 και τους τραυματίες 116 (συμπεριλαμβανομένου ενός νεαρού διαδηλωτή που βρίσκεται στην εντατική). Οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν ακόμη και πλαστικές σφαίρες εναντίον των διαδηλωτών.
Επιπλέον, η κυβέρνηση και οι εργοδότες χρησιμοποίησαν τον αντεργατικό νόμο για το προσωπικό ασφαλείας. Αυτός ο νόμος προβλέπει την παραμονή στην εργασία κατά την διάρκεια της απεργίας ακόμα και του 50% του προσωπικού σε μερικούς κλάδους, ακυρώνοντας στην ουσία την απεργία. Κάτω όμως από την ανυποχώρητη στάση ορισμένων μαχητικών συνδικάτων, σε 8 από τις 17 περιφέρειες της Ισπανίας τα συνδικάτα αρνήθηκαν να αποδεχτούν τις απαιτήσεις της κυβέρνησης για το προσωπικό ασφαλείας.
Ανάγκη για κλιμάκωση
Αμέσως μετά την απεργία, οι δύο μεγάλες εργατικές συνομοσπονδίες, το CCOO (Κομμουνιστικό Κόμμα) και η UGT (Σοσιαλιστικό Κόμμα), δήλωσαν ότι δίνουν διορία στην κυβέρνηση μέχρι την 1η Μαΐου για να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για το θέμα της εργατικής μεταρρύθμισης που θέλει να περάσει η κυβέρνηση και που διευκολύνει τις απολύσεις και χτυπά τις συλλογικές συμβάσεις.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ηττοπαθή στάση από τη μεριά των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Όσο δυνατό χτύπημα και να ήταν η απεργία της 29/3 για την κυβέρνηση του Ραχόι, δεν είναι αρκετό για να ανατρέψει αυτόν και τις πολιτικές του. Υπάρχει ανάγκη για κλιμάκωση κι όχι για καλέσματα σε διαπραγματεύσεις. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι πραγματικά διατεθειμένες να κλιμακώσουν την πάλη για να ανατρέψουν τις πολιτικές της κυβέρνησης.
Τα μέλη του Socialismo Revolucionario, ισπανικού τμήματος της CWI, παρέμβηκαν στην απεργία με το σύνθημα «Να οριστεί τώρα ημερομηνία για 48ωρη απεργία» βρίσκοντας μεγάλη απήχηση στους εργαζόμενους.
Οι προοπτικές για τις επόμενες εβδομάδες είναι ανοιχτές. Ο αγωνιστικός αναβρασμός στην βάση των συνδικάτων σε συνδυασμό με την χτεσινή ψήφιση του προϋπολογισμού που προβλέπει μέτρα λιτότητας στο ύψος των 27 δισ. € θα οξύνει ακόμα περισσότερο τις μαχητικές διαθέσεις στη βάση της κοινωνίας. Πάλη και επιδίωξη του Socialismo Revolutionario και άλλων πρωτοπόρων μαχητών του κινήματος είναι οι γραφειοκράτες να μην μπορούν για πολύ ακόμα να μπλοκάρουν την εξέλιξη της ταξικής πάλης.
