Της Ελένης Βέτσικα – Δουβλίνο
Στις 2 Οκτωβρίου ο ιρλανδικός λαός κλήθηκε για δεύτερη φορά στις κάλπες προκειμένου να ξαναπεί τη γνώμη του για την Συνθήκη της Λισσαβόνας, την οποία είχε απορρίψει τον Ιούνιο του περασμένου έτους με πλειοψηφία 53.4%. Δυστυχώς όμως αυτή τη φορά οι σύμμαχοι υπέρ του «ΝΑΙ» κατάφεραν να αντιστρέψουν το προηγούμενο αποτέλεσμα. Από 46.6% τον Ιούνιο του 2008, τώρα η υποστήριξη στο «ΝΑΙ» ανέβηκε στο 67.1%, ενώ το «ΟΧΙ» από 53.4% πέρυσι έπεσε στο 32.9%. Η προσέλευση στις κάλπες αυτή τη φορά έφτασε στο 58% (με 1.214.268 ψήφους υπέρ και 594.606 κατά). Είναι σημαντικό να σημειωθεί πως οι περιοχές όπου το «όχι» είχε τα μαγαλύτερα ποσοστά ήταν κυρίως εργατικές συνοικίες ενώ φαίνεται πως «ναι» ψήφισαν κυρίως μεσοαστικές περιοχές και αγροτικές.
Ο σ. Τζο Χίγγινς, ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος (αδελφής οργάνωσης του Ξεκινήματος), είπε σε χθεσινή του δήλωση:
«Πιστεύω πως η πίεση που ασκήθηκε στον ιρλανδικό λαό είναι τεράστια, μια εκστρατεία φόβου από την δυνατή συμμαχία πολιτικών του κατεστημένου, μεγάλων επιχειρήσεων και του μεγαλύτερου μέρους των ΜΜΕ. Το «ναι» δεν αποτελεί επιδοκιμασία για τις πολιτικές της κυβέρνησης Fianna Fail (Φιάνα Φολ, συντηρητικό κόμμα) και των Πράσινων. Είμαι βέβαιος πως πολλοί ψήφισαν «ναι» με μισή καρδιά εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης που αναγκάζει τους απλούς εργαζόμενους να πληρώσουν για την κρίση που δεν προκάλεσαν οι ίδιοι αλλά η απληστία των κερδοσκόπων και των τραπεζιτών σε συνδυασμό με τους συνεργούς τους στο Φιάνα Φολ.»
Και πράγματι, η νίκη αυτή δεν αποτελεί νίκη της πολιτικής των κυβερνόντων, είναι η νίκη του φόβου που αυτοί και το κεφάλαιο πολύ συνειδητά καλλιέργησαν το προηγούμενο διάστημα. Τα συνθήματα τους ήταν κενά και αυτό μένει να αποδειχθεί στους επόμενους μήνες. «Ναι στις δουλειές» και «Ναι στην ανάκαμψη», ήταν τα συνθήματα που τρομοκράτησαν και παραπλάνησαν. Κατάφεραν να μεταστρέψουν τη γνώμη αρκετών βασιζόμενοι στον φόβο, καλλιεργώντας αυταπάτες που η πραγματικότητα πολύ σύντομα θα διαλύσει, αυταπάτες ότι ψηφίζοντας «Ναι» οι ιρλανδοί θα βοηθούσαν να βγει η χώρα τους από την κρίση στην οποία έχει βυθιστεί και σε πολλούς μοιάζει αδιέξοδη. Ο ιρλανδικός λαός δεν ψήφισε «ώριμα» ή «πιο φωτισμένα» όπως διάφοροι αστοί πολιτικοί είχαν το θράσος να δηλώσουν, δείχνοντας αφ’ ενός περιφρόνηση για την ετυμηγορία των Ιρλανδών εργαζομένων στο πρώτο δημοψήφισμα και αφ’ ετέρου την εκούσια προσπάθεια διαστρέβλωσης του σκοπού του δημοψηφίσματος. Οι Ιρλανδοί δεν άλλαξαν γνώμη γιατί ξαφνικά "φωτίστηκαν" από μια μαγική δύναμη, οι Ιρλανδοί προσπαθούν να προστατεύσουν τις δουλειές τους και βέβαια να γλιτώσουν από την φτώχεια και την ανασφάλεια που οι αστοί προκάλεσαν. Η θετική ψήφος δεν ήταν δυναμική και σίγουρη ψήφος, ήταν το αποτέλεσμα του άγχους και της αβεβαιότητας για το μέλλον, τα οποία σκοπίμως εκμεταλεύτηκε η συμμαχία του «ΝΑΙ».
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μπορεί να μην είναι αυτό για το οποίο παλέψαμε, όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πηγή απαισιοδοξίας. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το ότι το 1/3 ψήφισε κατά της συνθήκης της Λισσαβόνας παρά την μεγάλη πίεση που δέχθηκε η εργατική τάξη. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και βέβαια ο Τζο Χίγγινς αποτελούν στην συνείδηση της εργατικής τάξης τη βασική ηγετική δύναμη στην εκστρατεία ενάντια στην Συνθήκη της Λισσαβόνας. Όταν οι δουλειές και η ανάκαμψη – που οι αστοί υπόσχονται – δεν υλοποιηθούν, πολλοί από αυτούς που ψήφισαν θετικά στο δημοψήφισμα θα νιώσουν βαθύτατα προδομένοι και θα στρέψουν τον θυμό τους ενάντια σε όσους τους πίεζαν να ψηφίσουν «ναι». Η κυβέρνηση ετοιμάζει περικοπές 5.3 δις ευρώ στον δημόσιο τομέα, στις θέσεις εργασίας, μισθούς, υπηρεσίες και επιδόματα. Άρα, το μέλλον επιφυλάσσει ακόμα περισσότερη ανασφάλεια για την εργατική τάξη η οποία θα αναγκαστεί να αμυνθεί για τα δικαιώματα της. Η γενική απεργία (4ωρη) που θα πραγματοποιηθεί στις 6 Νοεμβρίου, είναι η πρώτη γενική απεργία που καλείται εδώ και 30 χρόνια και αποτελεί πολύ καλό παράδειγμα για το τι αγώνες θα επιφυλάσσει το μέλλον για τον ιρλανδικό καπιταλισμό.
