Στις 16 Σεπτεμβρίου του 2022 η κουρδικής καταγωγής Μάσα Αμίνι πέθανε στα χέρια της «Αστυνομίας Ηθών» στο Ιράν, έχοντας συλληφθεί επειδή δεν φορούσε με τον σωστό τρόπο το μαντήλι με το οποίο οι Ιρανές είναι υποχρεωμένες να κρύβουν τα μαλλιά τους όταν κυκλοφορούν δημόσια.
Ο θάνατός της έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για τη μακρόχρονη καταπίεση που βιώνουν -κυρίως- οι γυναίκες στο Ιράν, όπου κυριαρχεί ο ισλαμικός νόμος και όπου κάθε μορφή έκφρασης περνάει από τον ασφυκτικό έλεγχο των θρησκευτικών αρχών. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρα από τον ενδυματολογικό κώδικα, ακόμη και το να χορεύει κανείς δημόσια αποτελεί ποινικό αδίκημα στο Ιράν.
Το κίνημα που ξέσπασε πριν έναν χρόνο σημαδεύτηκε από μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, χιλιάδες γυναίκες που αψήφησαν τη θρησκευτική αστυνομία κυκλοφορώντας χωρίς μαντήλα, βίαια επεισόδια, τουλάχιστον 500 νεκρούς (ανάμεσά τους περίπου 70 παιδιά) όπως και απεργιακές κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν όχι μόνο σε ένδειξη αλληλεγγύης στη νεολαία αλλά και διεκδικώντας αξιοπρεπείς αμοιβές, συνθήκες εργασίας, συνδικαλιστικά δικαιώματα, κλπ.
Διαβάστε παρακάτω την ανακοίνωση του Πρωτοπόρου Σοσιαλιστικού Εργατικού Πυρήνα του Χουζεστάν για τη συμπλήρωση ενός χρόνου (χθες, 16/9) από τη δολοφονία της Μάσα Αμίνι από τη θρησκευτική αστυνομία του Ιράν και την εξέγερση των γυναικών, της νεολαίας και των εργαζομένων που ακολούθησε. Η ανακοίνωση κυκλοφόρησε στις 13/9 ενόψει της επετείου.
Χαιρετίζουμε την επέτειο της εξέγερσης που ακολούθησε τη δολοφονία της Μ. Αμίνι
Σύντροφοι και συνάδελφοι εργάτες,
Η επέτειος της λαϊκής εξέγερσης που ακολούθησε τον θάνατο της Μ. Αμίνι στα χέρια της θρησκευτικής αστυνομίας πλησιάζει και αυτές τις μέρες, όπου κι αν γυρίσουμε, βλέπουμε τον στρατό και τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι δυτικές επαρχίες του Ιράν θυμίζουν πλέον την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Στους δρόμους, οι μετακινήσεις στρατιωτικών οχημάτων και άλλων τεθωρακισμένων οχημάτων καταστολής είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο.
Σε κάθε δρόμο, ιδίως στους δρόμους που οδηγούν στο Κουρδιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, το Μπαλουσεστάν και το Χουζεστάν, βλέπουμε διαρκώς στρατιωτικές δυνάμεις να ελίσσονται. Σε πολλές πόλεις, στις κεντρικές πλατείες οι ένοπλες δυνάμεις παρακολουθούν τα πάντα, ώστε να μην υπάρξει καν η σκέψη κάποιας διαμαρτυρίας. Θέλουν να εκφοβίσουν τον κόσμο, προκειμένου να μην υπάρξουν κινητοποιήσεις. Φυσικά, ο φόβος τους δεν είναι αβάσιμος. Δεν έχουν ξεχάσει ακόμα την περσινή εξέγερση, η οποία τους στέρησε τον ύπνο για τέσσερις μήνες,
Ξέρουν πολύ καλά ότι αν είχαμε οργανωθεί καλύτερα πέρυσι, αν είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα πριν ξεσπάσει το κίνημα, τότε θα είχαν τελειώσει. Το ίδιο συνέβη και το 2017 και το 2019. Δεν είναι τυχαίο ότι άρχισαν να κάνουν συλλήψεις πριν από ένα ή δύο μήνες, ότι έσυραν γνωστούς ακτιβιστές μπροστά στα δικαστήρια, ότι σε μερικές περιπτώσεις, άγνωστοι δράστες πυροβόλησαν και σκότωσαν ανθρώπους στους δρόμους.
Μπροστά στην επέτειο της εξέγερσης, όλα αυτά τα πάνοπλα στρατεύματα και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δείχνουν ότι η κυβέρνηση είναι πραγματικά τρομοκρατημένη. Έναν χρόνο πριν βρέθηκαν σε τόσο δύσκολη θέση, που κάποιοι από τους κορυφαίους εγκληματίες του καθεστώτος επιχείρησαν να κρυφτούν, ενώ κάποιοι έστειλαν ακόμη και τις γυναίκες και τα παιδιά τους στο εξωτερικό. Όλοι τους έχουν ήδη έτοιμα τα διαβατήρια και τις βίζες τους στο συρτάρι του γραφείου τους και όλες οι ψεύτικες συγκρούσεις με τη Δύση και την Ανατολή είναι απλώς για να μας εξαπατήσουν.
Ακόμα και σήμερα οι δυτικές κυβερνήσεις και τα κοινοβούλιά τους, στις φτιαγμένες κατά παραγγελία ειδήσεις σε εφημερίδες και τηλεοράσεις χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη Μάσα Αμίνι και τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν πέρυσι. Την ίδια ώρα, πίσω από κλειστές πόρτες καταθέτουν 6 δισεκατομμύρια δολάρια στον λογαριασμό της Ισλαμικής Δημοκρατίας, με τα οποία θα αγοραστούν περισσότερα όπλα και θα σκοτωθούν περισσότεροι νέοι άνθρωποι (συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν για την ανταλλαγή κρατουμένων, η οποία περιλαμβάνει τη μεταφορά 6 δισ. δολαρίων από τη Νότια Κορέα). Ακόμα και σήμερα, ο ίδιος «Μεγάλος Σατανάς» (εννοεί τις ΗΠΑ) υποστηρίζει αυτό το διεφθαρμένο καθεστώς, όπως ακριβώς έκανε και στο Αφγανιστάν. Από τη μία πλευρά μιλούσαν υποκριτικά για ανθρώπινα δικαιώματα του αφγανικού λαού και από την άλλη παρέδωσαν το Αφγανιστάν στο πιάτο στον κανιβαλισμό των Ταλιμπάν. Δεν μπορούμε να βασιστούμε σε κανέναν, παρά μόνο στους δικούς μας αγώνες.
Οι ήττες μας, διδάγματα για τους μελλοντικούς αγώνες μας
Χάσαμε πολλούς νέους ανθρώπους πέρυσι. Το ίδιο και το 2017 και το 2019. Ολόκληρη η κοινωνία, από τις γυναίκες και τους φοιτητές μέχρι τους συνταξιούχους, τους μικροεπιχειρηματίες και τους εκπαιδευτικούς, πήραν μέρος σε αυτή την εξέγερση. Θυσίασαν τις ζωές τους, χύθηκε αίμα – αίμα που δεν έπρεπε να σπαταληθεί, αλλά παρόλα αυτά ηττηθήκαμε. Αλλά αυτές οι ήττες δεν πρέπει να μας απογοητεύσουν. Θα πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα από αυτές τις εμπειρίες, και από όλους τους τελευταίους αγώνες πήραμε πολύτιμα μαθήματα.
Η εμπειρία των τριών κινημάτων του 2017, του 2019 και του 2022 μας δίδαξε ότι για να νικήσουμε, πρέπει να έχουμε οργάνωση, πρέπει να προετοιμαστούμε, διαφορετικά θα καταφέρνουν να κερδίζουν αυτοί που έχουν την εξουσία, που είναι πραγματικά οργανωμένοι και οπλισμένοι. Όταν μιλάμε για οργάνωση, δεν εννοούμε απλά τις αποφάσεις για κινητοποιήσεις και μάλιστα πρόχειρα καλεσμένες μόλις την προηγούμενη μέρα.
Μιλάμε για τις μεγαλύτερες αποφάσεις για το ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα μας, ποια συνθήματα θέλουμε να κυριαρχούν, πώς θα πρέπει να συντονιστούμε και να βγούμε στους δρόμους την κατάλληλη στιγμή για να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή από περισσότερους χώρους, πώς μπορούν να αποτραπούν οι συλλήψεις και αν κάποιος συλληφθεί, ποιος είναι υπεύθυνος για τη διάσωσή του; Σε ποιες περιπτώσεις θα πρέπει να επιτεθούμε αντί να αμυνθούμε; Και αν αυτό είναι απαραίτητο, πώς να προμηθευτούμε όπλα; Και πώς μπορούν αυτά τα όπλα να καταλήξουν στα σωστά χέρια, ώστε να μην προκαλέσουν προβλήματα; Αυτές είναι αποφάσεις που δεν μπορούν να ληφθούν άμεσα στη μέση του δρόμου. Πρέπει να υπάρχει προετοιμασία εκ των προτέρων.
Η εμπειρία έδειξε ότι η ηρεμία που επικρατεί στα εργοστάσια μετά το τέλος των απεργιών και των μεγάλων διαδηλώσεων, καταλήγει εις βάρος μας και οδηγεί στην καταστολή και τον βίαιο τερματισμό των κινημάτων. Από την άλλη, όσο οι εργαζόμενοι δουλεύουν, δυσκολεύει η επικοινωνία τους με τη νεολαία που βρίσκεται στον δρόμο, ειδικά η επικοινωνία με τους φοιτητές που ήταν στην πρώτη γραμμή όλων των διαδηλώσεων τα τελευταία χρόνια.
Καταλάβαμε ότι οι απεργίες μας κλονίζουν τα οικονομικά θεμέλια του κράτους. Η καταστολή απαιτεί εξοπλισμό και χρήματα. Από πού προέρχονται αυτά τα χρήματα; Εμείς τα δημιουργούμε, χτίζοντας, εξορύσσοντας, λειτουργώντας τα διυλιστήρια και τα εργοστάσια. Φορτώνουμε τα προϊόντα τους σε πλοία και τρένα για εξαγωγή. Αν σταματήσουμε να δουλεύουμε, θα σταματήσει να δουλεύει και ο καταπιεστικός τους μηχανισμός και οι δυνάμεις καταστολής θα πάψουν να λειτουργούν. Αυτό το έχουμε δει! Ήταν αυτό που παραλίγο να συμβεί πέρυσι. Αυτά τα πράγματα όμως χρειάζονται οργάνωση, χρειάζονται έναν συντονιστικό μηχανισμό, και παρόλο που ολόκληρη η κοινωνία παίρνει μέρος σε αυτόν τον αγώνα, η κύρια ευθύνη βρίσκεται στους δικούς μας ώμους. Τα εργοστάσια μας ανήκουν και πρέπει να τα διαχειριστούμε μόνοι μας.
Γιατί λέμε ότι το βάρος πέφτει στους ώμους μας; Αγνοούμε την υπόλοιπη κοινωνία; Καθόλου! Χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να πετύχουμε καμία ανατροπή. Ο λόγος για τον οποίο ισχυριζόμαστε ότι έχουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη, είναι ο συλλογικός χαρακτήρας της δουλειάς μας, ο οποίος μας επιτρέπει να φέρουμε εις πέρας αυτό το έργο με τον καλύτερο τρόπο. Είναι πολύ πιο εύκολο για εμάς να συγκεντρωνόμαστε κάθε μέρα. Η συλλογική φύση της εργασίας μας έχει διδάξει πώς να παίρνουμε συλλογικές αποφάσεις και πώς να οργανώνουμε αυτές τις αποφάσεις έτσι ώστε να υλοποιούνται. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας και εργαζόμαστε μαζί για χρόνια και εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον. Μπορούμε να σχηματίσουμε τους δικούς μας έμπιστους μυστικούς πυρήνες και να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Μπορούμε να μεταφέρουμε αυτή τη μέθοδο οργάνωσης στις γειτονιές, στις οργανώσεις των γυναικών και της νεολαίας.
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι αυτού του είδους η προετοιμασία είναι υπερβολική και δύσκολη. «Ο κόσμος έχει ξεχυθεί στους δρόμους και προσπαθεί να ανατρέψει αυτή την κυβέρνηση, και εσείς κωλυσιεργείτε;». Δεχόμαστε ότι είναι δύσκολο, αλλά ποτέ δεν θα δεχτούμε ότι δεν μπορεί να γίνει! Σε κάθε περίπτωση που οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους με αγνούς στόχους και ενθουσιασμό, αλλά δεν είχαν κανένα σχεδιασμό, οι καιροσκόποι καρπώθηκαν τα οφέλη. Το ίδιο το Ιράν του 1979 είναι το καλύτερο, το πιο καθαρό παράδειγμα γι αυτό.
Σύντροφοι εργάτες, σήμερα είναι ώρα να πιάσουμε δουλειά. Ο υπόλοιπος κόσμος μας παρακολουθεί. Δεν έχει σημασία αν ηττηθήκαμε την προηγούμενη φορά, ούτε ότι μπορεί να ηττηθούμε την επόμενη. Είναι σημαντικό να μαθαίνουμε από τις ήττες μας. Εξάλλου είναι γνωστό από την αρχαιότητα: ό,τι δεν μας διαλύει, θα μας κάνει δυνατότερους.
Ας μην ξεχνάμε: είμαστε πολλοί και όσο κι αν προσπαθούν να μας διαλύσουν, θα ξανασηκωνόμαστε!
Να χτίσουμε με μυστικότητα, εργατικούς πυρήνες της σοσιαλιστικής πρωτοπορίας!
Να ενώσουμε τους πιο ενεργούς εργάτες στη βάση ενός προγράμματος δράσης στους εργασιακούς χώρους!
Να οικοδομήσουμε μια ενωτική πλατφόρμα δράσης των εργατών!
Να σχηματίσουμε ένα ηγετικό κέντρο αποφάσεων και δράσης για τους εργαζόμενους!
