Της Ελένης Κωστίδη
Το συντηρητικό ιρανικό ιερατείο κέρδισε τον έλεγχο της βουλής στις πρόσφατες εκλογές (21-22 Φεβρουαρίου 2004). Οι συντηρητικοί κατέχουν τώρα 149 έδρες σε σύνολο 290 κι έχουν καθαρή πλειοψηφία στη βουλή. Ο φιλελεύθερος πρόεδρος Μοχάμαντ Χαταμί χάνει έτσι την κοινοβουλευτική βάση υποστήριξής του, καθώς οι μεταρρυθμιστές και οι ανεξάρτητοι κατέλαβαν μόλις 65 έδρες.
Απέτυχαν οι μεταρρυθμιστές
Το αποτέλεσμα δεν αποτελεί έκπληξη καθώς οι εκλογές είχαν νοθευτεί βδομάδες πριν.Το συντηρητικό Συμβούλιο των Φρουρών είχε ήδη απαγορεύσει σε 2500 μεταρρυθμιστές την υποψηφιότητα στις εκλογές. Έτσι, η πλειοψηφία των Ιρανών εργατών και νεολαίων απείχε από τις εκλογές. Δεν ψήφισε περίπου το 50% των ψηφοφόρων και μόνο το 33% ψήφισε στην πρωτεύουσα Τεχεράνη. Σε αυτό συνέβαλε η απαγόρευση της υποψηφιότητας των μεταρρυθμιστών, αλλά και η ανικανότητα των τελευταίων να προβούν σε πραγματικές αλλαγές.
Όταν πριν 4 χρόνια, χάρις στην λαϊκή υποστήριξη, οι μεταρρυθμιστές κέρδισαν μεγάλη νίκη στις βουλευτικές εκλογές και με πρόεδρο τον φιλελεύθερο Χαταμί, οι περισσότεροι ιρανοί περίμεναν μεγάλες αλλαγές στη καταπιεστική θεοκρατική κοινωνία. Τελικά, 4 χρόνια μετά δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να δείξουν. Στην πραγματικότητα επέτρεψαν στους σκληροπυρηνικούς μουλάδες, που ελέγχουν το κράτος και τον στρατό, να τους μπλοκάρουν κάθε αλλαγή, γιατί φοβούνται την ανεξάρτητη κινητοποίηση των μαζών. Γι’ αυτό ακριβώς όχι μόνο δεν υποστήριξαν τους φοιτητές και τη νεολαία που εξεγέρθηκαν και ζήταγαν στους δρόμους δημοκρατία και καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά αντίθετα τους επιτέθηκαν με την αστυνομία! Αυτό οδήγησε στην απόρριψη τους από τους εργάτες και τη νεολαία και έδωσε την ευκαιρία στους σκληροπυρηνικούς κληρικούς να κερδίσουν έδαφος.
Εκρηκτικές συνθήκες
Ωστόσο, η νέα κυβέρνηση, που υποσχέθηκε προεκλογικά μεγάλη πρόοδο της οικονομίας και δουλειές για τους νέους θα αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα μεγάλη κοινωνική αναταραχή. Γιατί, παρά το γεγονός ότι το Ιράν παρουσιάζει σήμερα μια καλή οικονομικά εικόνα αναπτύσσεται κατά 7% περίπου τα τελευταία χρόνια, κατέχει το 7% των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου, είναι μόλις πίσω από τη Ρωσία στα αποθέματα αερίου και δεν έχει εμπλακεί ακόμα σε συγκρούσεις όπως αυτές του Αφγανιστάν και του Ιράκ εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το πετρέλαιο και το αέριο. Η υπόλοιπη οικονομία του είναι τριτοκοσμική και ο μεγάλος δημόσιος τομέας είναι απίστευτα γραφειοκρατικός και σπάταλος. Μια σημαντική πτώση των τιμών των πετρελαιοειδών μπορεί να τινάξει στον αέρα όλο το οικοδόμημα.
Την ίδια ώρα, το 1/3 του πληθυσμού των 68 εκατομμυρίων είναι κάτω από 14 ετών και η ανεργία είναι στην πραγματικότητα πολύ πάνω από το επίσημο 16%. Υπολογίζεται ότι απαιτείται να δημιουργούνται κάθε χρόνο 800000 νέες θέσεις εργασίας για να αρχίσει να μειώνεται η ανεργία. Οι μεγάλες αυτές πιέσεις και προσδοκίες θα προκαλέσουν αναπόφευχτα ρήξεις και ανάμεσα στους σκληροπυρηνικούς.
Η αδυναμία του συστήματος να εξασφαλίσει δουλειές και αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής θα σπρώξει τον εργαζόμενο λαό για ακόμη μια φορά στο δρόμο της πάλης. Ο ιρανικός λαός έχει μακρά ιστορία στους πολιτικούς κι εργατικούς αγώνες τα τελευταία 25 χρόνια από την Ιρανική επανάσταση, που ανέτρεψε τον μισητό Σάχη το 1979. Η παράδοση του επαναστατικού κινήματος θα ξυπνήσει και πάλι .Ένα μαζικό σοσιαλιστικό κόμμα που θα αντιπροσωπεύει την εργατική τάξη και τη νεολαία μπορεί να οδηγήσει την πάλη του λαού για εξουσία, ανατρέποντας την αντιδραστική διακυβέρνηση των μουλάδων και του καπιταλισμού.
