Ενόψει της κλιμάκωσης των συγκρούσεων στο Ιράκ τις τελευταίες βδομάδες, οι διακηρύξεις του Μπους περί "εκστρατείας για την ελευθερία" και τη "δημοκρατία" ακούγονται κωμικοτραγικές.
Με τις καταιγιστικές επιχειρήσεις των Αμερικανικών δυνάμεων κατοχής "Σιδερένιο Σφυρί" και "Κυκλώνας 2", η χώρα έχει βυθιστεί για μια ακόμα φορά στο χάος και την καταστροφή του πολέμου.
Είναι φανερό ότι οι κατοχικές δυνάμεις δεν έχουν πια συγκεκριμένους στόχους "τρομοκρατών", αλλά προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρόμου σε όλο το Ιράκ, προκειμένου να κάμψουν την αντίσταση που προέρχεται πια από πλατιά στρώματα του πληθυσμού.
Η αντίσταση δυναμώνει
Όσο κι αν προσπαθούν οι επιτελείς του Πενταγώνου να εμφανίσουν την αντίσταση ως προερχόμενη αποκλειστικά και μόνο από υποστηρικτές του Σαντάμ και "τρομοκρατικές ισλαμικές οργανώσεις" του Ιράκ και των γειτονικών χωρών, η ίδια η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Οι ίδιοι οι στρατιωτικοί διοικητές υπολογίζουν τις δυνάμεις των αντιστασιακών οργανώσεων σε 150.000! Και ο αριθμός αυτός, όπως παραδέχεται η CIA σε μυστική της έκθεση, αυξάνει όσο οι Αμερικάνοι εντείνουν τις επιδρομές τους και καταστρέφουν ακόμα περισσότερο την υποδομή της χώρας.
Στην πραγματικότητα, η υποδοχή απελευθερωτή που προσπαθούσε να πείσει η αμερικανική κυβέρνηση ότι περίμενε το στρατό της στο Ιράκ αποδείχτηκε μαζικό, βαθύ μίσος, το οποίο όλο και μεγαλώνει λόγω της βίας των κατοχικών δυνάμεων και της ανυπαρξίας της οποιασδήποτε "ανοικοδόμησης".
Σε στρατιωτικό επίπεδο, η αντίσταση αυτή προκάλεσε στις κατοχικές δυνάμεις σημαντικές απώλειες. Οι νεκροί αμερικάνοι στρατιώτες είναι ήδη περισσότεροι από όσους αμερικάνους σκοτώθηκαν στα 3 πρώτα χρόνια του πολέμου στο Βιετνάμ (395), ενώ σύμφωνα με εκπρόσωπο της Ιρακινής Πατριωτικής Συμμαχίας, 47 Αμερικανοί στρατιώτες αυτοκτόνησαν.
Ο θάνατος των 18 Ιταλών καραμπινιέρων θεωρήθηκε από πολλούς ιταλική εκδοχή της "11ης Σεπτέμβρη" και προκάλεσε πολιτικούς τριγμούς στο εσωτερικό της Ιταλίας. Πιο σημαντικές όμως είναι οι εκδηλώσεις λαϊκής οργής, με αυθόρμητες διαδηλώσεις και απεργίες, εξαιτίας των συνθηκών ζωής.
Σε αυτή τη χιονοστιβάδα αντιδράσεων, οι αμερικανοί έχασαν και τα ερείσματα που είχαν στον σιιτικό πληθυσμό της χώρας, ιδιαίτερα μετά την "κατά λάθος" δολοφονία του Σιίτη δημάρχου της συνοικίας Σάντρ Σίτι της Βαγδάτης από τις κατοχικές δυνάμεις.
Αλλαγή τακτικής
Η κατάσταση χάους στο Ιράκ, η λαϊκή αντίσταση, η αποτυχία των αμερικανών να βρουν όπλα μαζικής καταστροφής ή να συλλάβουν τον Σαντάμ ή τον Μπιν Λάντεν και η ανικανότητα τους να κυβερνήσουν και να ανασυγκροτήσουν στοιχειωδώς τη χώρα δημιουργούν διεθνώς την αίσθηση ότι ο Μπους και το πολεμικό επιτελείο του κοροϊδέψανε την κοινή γνώμη και απέτυχαν στα σχέδια τους.
Αυτό έχει την άμεση αντανάκλαση του στο εσωτερικό της Αμερικής, όπου καθώς επιστρέφουν όλο και περισσότερα φέρετρα με νεκρούς φαντάρους, οι αντιπολεμικές εκδηλώσεις αυξάνονται και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια ραγδαία μείωση της δημοτικότητας του Μπους (34% θα τον ψήφιζαν και 55% διαφωνούν με την πολιτική του στο Ιράκ, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία).
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση και καθώς σύντομα ανοίγει η προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ (οι εκλογές θα γίνουν τον Νοέμβρη 2004) η αμερικανική κυβέρνηση αναγκάστηκε να επανεξετάσει την τακτική της για να περισώσει το γόητρό της.
Έτσι, αναγνωρίζοντας δημόσια ότι αντιμετωπίζουν …"κάποια προβλήματα", υποσχέθηκαν να μεταβιβάσουν μέχρι τον Ιούνη 2004 τη διοίκηση του Ιράκ σε μια διορισμένη κυβέρνηση ιρακινών, δημιουργώντας παράλληλα ιρακινό στρατό και αστυνομία. Αυτή η κυβέρνηση θα επεξεργαστεί -υποτίθεται- νέο σύνταγμα και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στα τέλη του 2005.
Μερίδα του επιτελείου του Μπους (κυρίως ο Πάουελ) συνδέει τη μεταβίβαση εξουσίας με την απόσυρση των Αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, ή έστω από τα αστικά κέντρα.
Ήδη, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ Ρ. Μάγιερς ισχυρίζεται ότι έχουν εκπαιδεύσει 130.000 ιρακινούς στρατιώτες και αστυνομικούς, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων προέρχεται όμως από τον στρατό του Σαντάμ, γεγονός που σημαίνει πως θα είναι αμφίβολη η διάθεση τους να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των Αμερικανών.
Από την άλλη, το σημερινό ιρακινό Συμβούλιο, που είναι ότι καλύτερο μπόρεσαν να βρουν οι αμερικανοί, τσακώνονται μεταξύ τους και οι περισσότεροι απουσιάζουν από το Ιράκ εδώ και πολλά χρόνια κι έτσι έχουν ελάχιστη σχέση με τον ντόπιο πληθυσμό. Παρόμοια, μεταβίβαση εξουσίας από τους αμερικανούς σε τοπικούς εκπροσώπους είχε γίνει και στο Βιετνάμ και οδήγησε σε κατάρρευση της διορισμένης κυβέρνησης μόλις αποσύρθηκαν οι Αμερικανοί.
Και αυτό είναι το τεράστιο δίλημμα που αντιμετωπίζουν και σήμερα στο Ιράκ. Γιατί στις σημερινές συνθήκες, δεν υπάρχει τρόπος μια φιλο-αμερικανική ιρακινή κυβέρνηση να βρει υποστήριξη στις ιρακινές μάζες. Θα βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπη με την οργή των μαζών για τις τεράστιες ελλείψεις της χώρας, χωρίς να μπορεί να προσφέρει ανάπτυξη, ειρήνη και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου κι έτσι θα είναι υποχρεωμένη να καταφεύγει στην ισχύ των όπλων (αμερικανικών ή φιλοαμερικανικών ιρακινών) για να μπορεί να κρατιέται στην εξουσία.
Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί, ακόμα κι αν καταφέρουν να συγκολλήσουν μια ιρακινή κυβέρνηση-μαριονέτα, δεν θα μπορέσουν να αποσύρουν εντελώς τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής.
Η παρουσία τους θα προκαλεί διαρκώς το μίσος και την οργή των ιρακινών μαζών, την αύξηση των τρομοκρατικών επιθέσεων, αλλά και του μαζικού αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές.
Εξάπλωση του αντι-αμερικανισμού
Η στροφή αυτή, παρόλο που δεν θα σημαίνει πλήρη απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων, δεν είναι χωρίς σημασία. Γιατί στέλνει σε ολόκληρο τον πλανήτη ακριβώς το αντίθετο μήνυμα απ’ αυτό που ήθελε να στείλει ο Μπους με την "Εκστρατεία ενάντια στην Τρομοκρατία".
Με αυτή την εκστρατεία ο Μπους ήθελε μεταξύ άλλων να στείλει μια σοβαρή προειδοποίηση σε όσους αμφισβητούν την πολιτική και οικονομική κυριαρχία των ΗΠΑ. Ωστόσο, η υποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, μπροστά στην αναπάντεχη αντίσταση που συναντήσανε και το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν, στέλνει το μήνυμα πως η παγκόσμια υπερδύναμη δεν είναι αήττητη.
Κι αυτό το συμπέρασμα ενισχύει τόσο την λαϊκή αντίσταση στα φιλο-αμερικανικά καθεστώτα στη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, το Ισραήλ και πολύ περισσότερο το Αφγανιστάν, όσο και τη μαχητική διάθεση του αντιπολεμικού κινήματος διεθνώς, και προπαντός στην Ευρώπη και την ίδια την Αμερική.
Η τρομοκρατία δεν δίνει λύσεις
Ένας σημαντικός παράγοντας όμως που περιπλέκει αυτή την αντίσταση είναι οι μέθοδες ατομικής τρομοκρατίας που χρησιμοποιούν οι ισλαμικές φονταμενταλιστικές οργανώσεις που δρουν σε αυτές τις χώρες. Παρόλο που η αυτοθυσία των νεαρών καμικάζι πηγάζει από τη δίκαιη αγανάκτηση τους για τη μακροχρόνια καταπίεση των μουσουλμανικών μαζών σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, η τυφλή δολοφονία αθώων αμάχων στο όνομα της θρησκείας δίνει την ευκαιρία στους ιμπεριαλιστές, αλλά και στα αντιδραστικά καθεστώτα, να εκμεταλλεύονται το φόβο του πληθυσμού τους και να δικαιολογούν νέα κατασταλτικά μέτρα και επιθέσεις ενάντια στις μουσουλμανικές μάζες.
Αυτό ήταν και το αποτέλεσμα των μεγάλων επιθέσεων στη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία.
Η μόνη ελπίδα για έξοδο από την κρίση είναι η ανάπτυξη ενός αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή, διεθνιστικού κι απαλλαγμένου από το θρησκευτικό φανατισμό.
Για να απαλλαγεί η περιοχή από το στραγγαλισμό του ιμπεριαλισμού και τους εθνικούς και θρησκευτικούς ανταγωνισμούς και να αναπτυχθεί οικονομικά, χρειάζεται η ανατροπή των αντιδραστικών καθεστώτων και η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της περιοχής μέσα από δημοκρατικό σχεδιασμό από τις ίδιες τις φτωχιές μάζες. Χρειάζεται με άλλα λόγια μια ελεύθερη, σοσιαλιστική ομοσπονδία των χωρών αυτών.
Η ανοικοδόμηση που υποσχότανε ο Μπους
• Οι βομβαρδισμοί έχουν καταστρέψει την υποδομή της χώρας στις μεταφορές, το νερό και τις επικοινωνίες
• Το 50% των τηλεφωνικών γραμμών της Βαγδάτης παραμένουν εκτός λειτουργίας
• Από τις 49 κατεστραμμένες γέφυρες έχουν αρχίσει εργασίες αποκατάστασης μόνο σε 3, ενώ το Σεπτέμβριο κατασκευάστηκε μόλις 1,5 χιλιόμετρο δρόμου
• Η οικονομία αναμένεται φέτος να συρρικνωθεί κατά 22%, μετά από συρρίκνωση 21% πέρσι και η συνολική οικονομική παραγωγή του Ιράκ έχει εδώ και καιρό πέσει στα επίπεδα που βρισκόταν το 1940. Το χρέος της χώρας φτάνει τα $216 δισ.
• Η ανεργία φτάνει το 50%-60%
• Από τα $12,8 δισ. έσοδα που προβλέπονται στον προϋπολογισμό του Ιράκ, η προσωρινή κυβέρνηση ελπίζει να καλύψει $12 δισ. από τις πωλήσεις πετρελαίου, που με την άνοδο της τιμής και την ελλιπή λειτουργία των πηγών αποδεικνύονται εντελώς επισφαλή.
Το κόστος "ανοικοδόμησης", που υπολογίζεται σε 55 δισ. δολάρια, θα καλυφτεί – υποτίθεται – με "δωρεές" άλλων χωρών. Οι ΗΠΑ έχουν "υποσχεθεί" 20 δισ., η Βρετανία 500 εκ. στερλίνες (λιγότερο από 1 δισ. δολ.) και η ΕΕ 200 εκ. ευρώ.
