Του Νίκου Κανελλή
Την 30η Γενάρη έχει ορίσει το επιτελείο του Μπούς σαν ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών στο Ιράκ. Εκλογές που θα αναδείξουν μια εθνοσυνέλευση με κεντρικό καθήκον να ψηφίσει επίσημο σύνταγμα και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στο τέλος του 2005. Αυτά τουλάχιστον στα χαρτιά, γιατί λίγες μέρες πριν την 30η Γενάρη κανένα στέλεχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι οι εκλογές αυτές θα γίνουν με ασφάλεια και ότι θα φέρουν σταθερότητα στο Ιράκ. Ο Κόφι Ανάν δήλωσε πως στο Ιράκ δεν μπορούν να διεξαχθούν επιτυχείς εκλογές και οι Τάιμς της Ν. Υόρκης συμβούλευαν τον Μπους να τις αναβάλει. Ό,τι και να γίνει τελικά ένα είναι σίγουρο, η κατάσταση δεν πρόκειται να ηρεμήσει. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι ανίκανος να λύσει τα προβλήματα που ο ίδιος δημιούργησε και είναι εντελώς αδύναμος να αντιμετωπίσει τη μαζική λαϊκή αντίσταση. Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε.
Η βία εξαπλώνεται
Το Νοέμβρη, ο αμερικανικός στρατός ισοπέδωσε τη Φαλούτζα, προκαλώντας ανυπολόγιστο αριθμό θυμάτων και 200.000 πρόσφυγες, σε μια προσπάθεια να συντρίψει οριστικά την ένοπλη αντίσταση στο λεγόμενο Σουνιτικό τρίγωνο(κεντρικό και δυτικό Ιράκ). Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Τις τελευταίες εβδομάδες οι ένοπλες επιθέσεις, από Σουνίτες, εξαπλώνονται σε πολλές πόλεις και κλιμακώνονται με σκοπό την υπονόμευση της εκλογικής διαδικασίας. Μάλιστα ο Ιρακινός επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών ανεβάζει τους ενόπλους Ιρακινούς που συμμετέχουν στην αντίσταση στους 200.000!
Σήμερα η κατάσταση στο Σουνιτικό τρίγωνο έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η προσωρινή κυβέρνηση του Αλάουι κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στις 6/1/05 και για ένα μήνα, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του ίδιου του κυβερνήτη της Βαγδάτης (στις 4/12) καθώς και την πολύνεκρη επίθεση σε φυλάκιο της «Πράσινης Ζώνης», της θεωρούμενης πιο καλά φυλασσόμενης περιοχής του Ιράκ, στο κέντρο της Βαγδάτης!
Βαθαίνουν οι εθνικιστικοί και θρησκευτικοί διαχωρισμοί
Πέρα από την έξαρση της βίας εντείνονται οι εθνικιστικοί και θρησκευτικοί διαχωρισμοί στο εσωτερικό του Ιρακινού λαού. Οι κλίκες που βρίσκονται στην κορυφή κάθε εθνότητας και οι νεόκοποι αστοί πολιτικοί, ανταγωνίζονται μεταξύ τους και προσπαθούν να κερδίσουν τα περισσότερα από την επικείμενη νομή της εξουσίας.
Τα κόμματα έχουν σχηματιστεί με βάση εθνικά και θρησκευτικά κριτήρια. Οι ηγέτες των Σιιτών θέλουν την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών γιατί είναι σίγουρο πως τα Σιιτικά κόμματα θα κερδίσουν την πλειοψηφία, καθώς οι Σιίτες αποτελούν το 60% του συνολικού πληθυσμού. Στην ίδια κατεύθυνση υποστήριξης των εκλογών κινούνται και οι ηγέτες των κομμάτων των Κούρδων του Βορά καθώς επιδιώκουν την αυτονομία του Β. Ιράκ και τον έλεγχο της, πλούσιας σε πετρέλαια, πόλης του Κιρκούκ.
Από την άλλη, οι ένοπλες Σουνιτικές ομάδες απειλούν όσους πάρουν μέρος στις εκλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές επιθέσεις της τελευταίας περιόδου είχαν στόχο τους Σιίτες, ενώ υπάρχουν αναφορές ότι σχηματίζονται Σιιτικές ένοπλες ομάδες για να αντιμετωπίσουν τις Σουνιτικές επιθέσεις. Επιπλέον το μεγαλύτερο Σουνιτικό κόμμα έχει καλέσει σε αποχή από τις εκλογές. Αν οι Σουνιτικές μάζες δεν προσέλθουν να ψηφίσουν, είτε απέχοντας συνειδητά είτε λόγω της βίας, τότε η νέα κυβέρνηση (που θα ελέγχεται σίγουρα από Σιίτες) θα έχει ελάχιστη νομιμοποίηση στα μάτια τους, γεγονός που θα οξύνει ακόμη περισσότερο τα εθνικιστικά και θρησκευτικά μίση. Η εμφύλια σύγκρουση Σουνιτών-Σιιτών δεν μπορεί να αποκλειστεί. Οι αμερικανοί αξιωματούχοι αντιλαμβανόμενοι αυτό τον κίνδυνο πρότειναν ανοιχτά (Γκάρντιαν 27/12/04) τη νοθεία στις εκλογές, να δώσουν δηλαδή στα Σουνιτικά κόμματα ένα σημαντικό αριθμό εδρών στην εθνοσυνέλευση για να εξασφαλίσουν τη λαϊκή αποδοχή του σώματος.
Η αντίσταση θα συνεχιστεί
Ακόμη δηλαδή κι αν οι εκλογές διεξαχθούν ομαλά, είναι αδύνατο για τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές να πετύχουν την εκλογή μιας κυβέρνησης που να μπορούν να ελέγξουν και ταυτόχρονα να έχει λαϊκή απήχηση και νομιμοποίηση.
Η εξαθλίωση, η πείνα, η έλλειψη νερού και η καταστροφή κάθε στοιχειώδους υποδομής για μια αξιοπρεπή ζωή θα συνεχίσουν να αποτελούν καθημερινότητα για τα εκατομμύρια των Ιρακινών μαζών. Για αυτό η αντίσταση θα συνεχιστεί και θα ενταθεί ανεξάρτητα του τι θα γίνει στις εκλογές. Ήδη το Πεντάγωνο εκτιμά πως «κάθε επιχείρηση σταθεροποίησης θα απαιτεί 20 Αμερικάνους στρατιώτες ανά 1.000 κατοίκους» (Καθημερινή 23/12/04) αυτό σημαίνει 500.000 στρατιώτες! Ήδη ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει αγγίξει τα όριά του καθώς έχει ανεβάσει τους στρατιώτες του στους 150.000, οι νεκροί ξεπερνούν τους 1.500 και οι τραυματίες τους 10.000, εκ των οποίων οι 5.000 είναι ανίκανοι να ξαναγυρίσουν στο μέτωπο.
Ταξική απάντηση στον κίνδυνο του εμφυλίου
Ο φόβος του εμφυλίου πολέμου και του διαμελισμού της χώρας είναι υπαρκτός. Όπως γράφει χαρακτηριστικά το περιοδικό Economist υπάρχουν τρεις επιλογές για το Ιράκ το 2005, «η οριακή σταθερότητα»(!), «ο περαιτέρω διαμελισμός και εξτρεμισμός» και «η τάση προς εμφύλιο πόλεμο». Αυτό που δεν εξηγεί το Economist είναι ότι αυτές οι δυσοίωνες προοπτικές οφείλονται καταρχήν στον ίδιο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και κατά δεύτερον στην αδυναμία των σημερινών ηγεσιών (φιλοαμερικάνικων, εθνικιστικών και θρησκευτικών) να δώσουν διέξοδο και να λύσουν τα τεράστια προβλήματα των Ιρακινών μαζών.
Οι μόνοι που μπορούν να ανατρέψουν αυτήν την πραγματικότητα είναι οι ίδιοι οι Ιρακινοί εργαζόμενοι. Μέσα από δικές τους ανεξάρτητες οργανώσεις, κοινές για όλους ανεξάρτητα από εθνότητα ή θρησκεία, στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, οι εργαζόμενοι μπορούν να οργανώσουν την αντίστασή στην αμερικάνικη κατοχή, να πετύχουν την απελευθέρωση της χώρας, να λύσουν τα μεγάλα προβλήματα (ανεργία, φτώχεια κλπ) και ταυτόχρονα να αποκλείσουν το ενδεχόμενο εμφυλίου πολέμου.
