Από το site της CWI, socialistworld.net
Επιμέλεια: Νίκος Παπαδόπουλος
Χωρίς καμία υπερβολή, όπως άλλωστε σημείωσαν και τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, η απεργία που έλαβε χώρα στις 2 Σεπτεμβρίου στην Ινδία ήταν η μεγαλύτερη που έχει γνωρίσει η χώρα από την περίοδο της εθνικής ανεξαρτησίας από την αποικιοκρατία.
Από τους πιο σημαντικούς χώρους στους οποίους η απεργία είχε τεράστια συμμετοχή, ήταν αυτοί των εργατών στη βιομηχανία μετάλλου, στα ορυχεία, στα λιμάνια και στο χώρο των τραπεζικών υπαλλήλων.
Η απεργία, η οποία καλέστηκε από τις δέκα μεγαλύτερες εργατικές Ομοσπονδίες της χώρας και στην οποία συμμετείχαν 150 εκατομμύρια εργαζόμενοι, είχε ως στόχο τη δεξιά κυβέρνηση Μόντι που, μόλις μέσα σε ένα χρόνο διακυβέρνησης, κατάφερε τεράστια πλήγματα, τόσο στην οικονομική κατάσταση όσο και στην πολιτική και κοινωνική ζωή των εργαζομένων σε πόλεις και ύπαιθρο.
Βασικά αιτήματα
Ανάμεσα στα αιτήματα των απεργών βρίσκονται ζητήματα όπως η εξασφάλιση κατώτατου μισθού, η εξάπλωση της κοινωνικής ασφάλισης σε όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, αλλά και το σταμάτημα της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης μιας σειράς δημόσιων επιχειρήσεων.
Πέρα όμως από τις πολύ συχνές οικονομικού τύπου επιθέσεις της κυβέρνησης Μόντι ενάντια στους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα δέχονται και κοινωνικού χαρακτήρα επιθέσεις, σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων και των γυναικών, αλλά και σε ζητήματα που αφορούν τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες στη χώρα.
Πρόκειται για τη δέκατη έκτη γενική απεργία από το 1991, όταν η ινδική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με ιδιαίτερα επιθετικές νεοφιλελεύθερες οικονομικές «μεταρρυθμίσεις». Η μαζικότητα της συγκεκριμένης απεργίας, πέρα από το ότι τρόμαξε το εγχώριο κεφάλαιο, σε οικονομικό επίπεδο του κόστισε περίπου 3,7 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τις οργισμένες καταγγελίες των εκπροσώπων του συνδέσμου Ινδών Βιομηχάνων και των ΜΜΕ της άρχουσας τάξης.
Απόπειρες τρομοκράτησης των εργαζομένων
Τελικά η κυβέρνηση και η αστική τάξη της χώρας δεν κατάφεραν να αποτρέψουν, ή να προκαλέσουν την αποτυχία της απεργίας, όπως επιθυμούσαν. Η προσπάθεια τους να παρασύρουν τα συνδικάτα σε έναν ατέρμονο κύκλο «διαπραγματεύσεων» προκειμένου να προκαλέσουν σύγχυση στις γραμμές των εργαζομένων έπεσε στο κενό.
Η απεργιακή κινητοποίηση κατακλύστηκε από συνθήματα που καλούσαν στην ανατροπή της κυβέρνησης και απαιτούσαν ανθρώπινους μισθούς και συνθήκες δουλειάς. Ούτε καν οι συλλήψεις χιλιάδων εργαζομένων τη μέρα της απεργίας κατάφερε να φέρει αποτέλεσμα.
Η οργή των εργαζομένων έχει ξεχειλίσει και η συνείδηση βρίσκεται σε πολύ πιο ώριμο επίπεδο από αυτό στο οποίο βρισκόταν μόλις λίγο καιρό πριν. Οι εργαζόμενοι πλέον, δεν προτίθενται να κάνουν ούτε βήμα πίσω από τις απαιτήσεις τους, πολύ περισσότερο αφότου συνειδητοποιούν στην πράξη τη δύναμη τους.
Η «Νέα Σοσιαλιστική Εναλλακτική» (αντίστοιχη οργάνωση του «Ξ» στην Ινδία, που συμμετέχει στην Επιτροπή για μια διεθνή οργάνωση των Εργαζομένων, CWI) συμμετείχε δυναμικά στην απεργία και έχει αναλάβει μια σειρά πρωτοβουλίες για πολιτικές και συνδικαλιστικές συνελεύσεις σε γειτονιές και χώρους δουλειάς.
