Της Μαρίας Καπαράκη
Η υπόθεση της Ουκρανής μετανάστριας Όλγα Μπορισιάνκο, μαρτυρά για άλλη μια φορά το μεγαλείο της «ανεξάρτητης» ελληνικής δικαιοσύνης. Η νεαρή κοπέλα από τις αρχές του 1998 εκδίδονταν καθημερινά μαζί με άλλες 7 Ουκρανές και 4 Ρουμάνες από ιδιοκτήτη μπαρ στην Αμαλιάδα, ο οποίος τις εκβίαζε κρατώντας τα διαβατήρια τους, ενώ δε δίσταζε να τις «νοικιάζει» σε ιδιοκτήτη άλλου μπαρ.
Το Φεβρουάριο του ’98 ο αστυνομικός του τμήματος Αμαλιάδας Ν. Μπρικολιάς, πήγε στο μπαρ και, παρά την άρνηση της Όλγας, την οδήγησε με τη βία σε ξενοδοχείο, όπου, αφού την έδεσε, την βίασε και την χτύπησε. Παρά την αδιάφορη στάση του ιδιοκτήτη μπροστά στα όσα συνέβαιναν, καθώς και την επίμονη άρνηση του να της επιστρέψει το διαβατήριο, η 20χρονη, τότε, Όλγα αποφάσισε να καταγγείλει το γεγονός και να υποβάλει μήνυση στον αστυνομικό.
Όμως, στη δίκη που πραγματοποιήθηκε το Μάιο του 2003 ο Μπρικολιάς αθωώθηκε, ενώ η Όλγα δεν κλήθηκε στη δίκη, αφού της στάλθηκαν 2 κλήσεις σε μια διεύθυνση που δεν έμενε ποτέ! Καθώς το θύμα απουσίαζε, το δικαστήριο συμπέρανε ότι είχε συμφωνήσει να έχει σεξουαλική επαφή με τον αστυνομικό! Μάλιστα, δόθηκε το επιχείρημα ότι αν μια γυναίκα έχει πράγματι βιαστεί το καταγγέλλει αμέσως, και όχι 10 μήνες αργότερα! Προφανώς το δικαστήριο αγνόησε την πιθανότητα μια γυναίκα να διστάζει να καταγγείλει το γεγονός, ειδικά όταν πρόκειται για μετανάστρια, η οποία συν τοις άλλοις απειλείται από κύκλωμα μαστροπών!
Τον Δεκέμβρη του 2004, μετά από παρέμβαση του Υπ. Δικαιοσύνης και ενός εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, επαναλήφθηκε η δίκη. Εκεί ο Μπρικολιάς κρίθηκε αθώος για το βιασμό και ένοχος απλά για παράβαση καθήκοντος(!) με το ελαφρυντικό του «πρότερου εντίμου βίου». Μετά την ανακοίνωση της απόφασης, μέλη φεμινιστικών οργανώσεων, που βρίσκονταν στην αίθουσα, ύψωσαν πανό διαμαρτυρίας και φώναξαν συνθήματα. Οι αστυνομικοί τις απομάκρυναν με τη βία, προκαλώντας τον τραυματισμό 2 γυναικών. Ακολούθησε αυθόρμητη πορεία στην πόλη της Πάτρας, όπου γινόταν η δίκη.
Είναι το καθεστώς αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης που αναγκάζει χιλιάδες μετανάστες/στριες να ζουν υπό άθλιες συνθήκες, και μάλιστα στην παρανομία, αφού δε μπορούν να αποκτήσουν ή να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους (η Όλγα περίμενε 9 μήνες να ανανεώσει την άδεια της, καθώς «το κράτος είχε ξεχάσει να τυπώσει τα απαραίτητα αυτοκόλλητα για τέτοιες άδειες παραμονής»!). Αυτή η κατάσταση ωθεί πολλές μετανάστριες στην πορνεία, ως μόνη λύση επιβίωσης, ενώ ταυτόχρονα αθωώνει μαστροπούς και βιαστές με «πρότερο έντιμο βίο»…
