Στην Ιαπωνία όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των ετεροφυλόφιλων αντρών εγκαταλείπει ή δεν κάνει ποτέ σχέσεις με γυναίκες αλλά συνάπτει ερωτικές ρομαντικές σχέσεις με φουσκωτές κούκλες. Τις ντύνουν, τις στολίζουν, κάνουν μαζί τους βόλτες και πικνίκ και δηλώνουν πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Εφιαλτικό σενάριο δυστοπικής ταινίας, ή μια υπερβολή της πραγματικότητας που κρούει το καμπανάκι του κινδύνου για το που μπορεί ο καπιταλισμός να οδηγήσει τις ανθρώπινες σχέσεις;
Σε πρόσφατο άρθρο της «New York Post» αναφέρεται ότι πάνω από 2.000 άντρες κάθε χρόνο στην Ιαπωνία αγοράζουν πλαστικές κούκλες των 6.000 δολαρίων, κούκλες που μοιάζουν αληθινές, με μαλακό δέρμα, δυνατότητα αλλαγής ρούχων και αξεσουάρ, αληθοφανή γεννητικά όργανα και αποσπώμενα κεφάλια.
Στο παραπάνω άρθρο φιλοξενείται και η άποψη ενός ιδιοκτήτη μιας τέτοιας κούκλας, του Μ. Οζάκι. Ανάμεσα σε άλλα αναφέρει:
«Αφότου γέννησε η γυναίκα μου, σταματήσαμε να κάνουμε σεξ και είχα μια βαθιά αίσθηση μοναξιάς… αλλά τη στιγμή που είδα τη Μάγιου (την κούκλα) ήταν κεραυνοβόλος έρωτας… η γυναίκα μου έγινε έξαλλη όταν την πήγα στο σπίτι για πρώτη φορά, αλλά πλέον την ανέχεται… όταν η κόρη μου αντιλήφθηκε ότι δεν επρόκειτο απλά για μια γιγάντια Μπάρμπι, φρίκαρε και είπε ότι ήταν αηδιαστικό, αλλά πλέον είναι αρκετά μεγάλη για να μοιράζεται τα ρούχα της Μάγιου…»
Την ίδια στιγμή, έρευνα που έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο δείχνει ότι το 26% των νέων ηλικίας 18-24 θα έβγαινε ραντεβού με ένα ρομπότ, φτάνει να έμοιαζε με άνθρωπο. Στην Ελλάδα βλέπουμε να ανεβαίνουν όλο και περισσότερο τα ποσοστά των ανθρώπων που επιλέγουν το cyber sex αντί των πραγματικών γνωριμιών, στον πραγματικό κόσμο, με πραγματικούς ανθρώπους, ενώ παγκοσμίως, 9 εκατομμύρια άνθρωποι είναι εθισμένοι στο ιντερνετικό σεξ.
Πως γεννήθηκε η Μάγιου;
Τι είναι όμως αυτό που ωθεί τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων παγκοσμίως, σε τέτοιου είδους μονοπάτια; Τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν πιο ασφαλείς να εκφράσουν τις επιθυμίες τους μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή και όχι μπροστά σε έναν άλλο άνθρωπο; Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να προτιμάνε αμίλητα, ανέκφραστα και αναίσθητα αντικείμενα από την ζεστασιά του αγγίγματος και του συναισθήματος; Τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να επιλέγουν τη μοναξιά αντί της συντροφικότητας;
Ένας πρώτος βασικός παράγοντας είναι ο φόβος ότι δεν ανταποκρινόμαστε στα πρότυπα που ορίζει για μας η -καπιταλιστική- κοινωνία με βάση το φύλο μας. Έχουμε αναφερθεί ξανά στους ρόλους τους οποίους «οφείλει» να υιοθετεί κάθε άνθρωπος, ανάλογα με το αν γεννήθηκε γυναίκα ή άντρας. Κορίτσια και γυναίκες, πρέπει να είναι τέλειες εμφανισιακά, θηλυκές και όμορφες, διαθέσιμες αλλά και ντροπαλές, να απολαμβάνουν το σεξ αλλά να μην έχουν και πολλή εμπειρία. Οι άντρες και τα αγόρια από την άλλη, πρέπει να είναι επιθετικοί, με δουλειά, προσόντα, λεφτά, να στηρίζουν και να φροντίζουν, να μη φοβούνται, να μη διστάζουν. Κάθε άνθρωπος που αποκλίνει από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, βομβαρδίζεται καθημερινά με εικόνες που τον κάνουν να νιώθει ανασφάλεια, να φοβάται την απόρριψη. Κάποιοι -ευτυχώς ακόμη όχι πολλοί- από αυτούς τους ανθρώπους, ενδέχεται να πέσουν στην αγκαλιά της Μάγιου, ή να εγκλωβιστούν σε εικονικές σχέσεις μπροστά σε μια οθόνη.
Επιπλέον, σε μια κοινωνία όπου τα ελαστικά ωράρια εργασίας και οι μισθοί πείνας μας επιτρέπουν ελάχιστες εξόδους, σε μια κοινωνία όπου η ανεργία κάνει το σπίτι μονόδρομο και τις τηλεοπτικές σειρές παράδεισο, που μας γεμίζει ανασφάλειες για το πόσο λίγοι και λίγες είμαστε, η κοινωνικοποίηση και το χτίσιμο ανθρώπινων σχέσεων είναι τα πρώτα θύματα.
Πέρα από τα παραπάνω, οι σχέσεις και οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο. Η γνωριμία, η επαφή, δε συμβαίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρόνο χρειαζόμαστε και για να αντιληφθούμε τι θέλουμε από μας και από τους γύρω μας. Αλλά ο χρόνος είναι χρήμα σε αυτή την κοινωνία. Ο χρόνος κυλάει με απίστευτους ρυθμούς, καταναλώνεται από υποχρεώσεις που πρέπει να εκπληρώσουμε, αφήνοντας πίσω καθετί που κάποτε θελήσαμε και ονειρευτήκαμε.
Μας στερούν την ανθρώπινη επαφή και μας πουλάνε πλαστικές κούκλες
Μέσα σε όλα αυτά, το παρανοϊκό σύστημα που μας στερεί την κοινωνικοποίηση και τις ανθρώπινες σχέσεις, έχει βρει τρόπο να κερδίζει ακόμη και από αυτή την κατάσταση. Αν μόνο στην Ιαπωνία πωλούνται κάθε χρόνο 2.000 πλαστικές κούκλες των 6.000 δολαρίων, μπορούμε να φανταστούμε τα τεράστια κέρδη της βιομηχανίας του cyber sex και των εικονικών σχέσεων παγκοσμίως.
Παλεύοντας για μια άλλη κοινωνία, όμως, δεν παλεύουμε μόνο για να απαλλαγούμε από την παγκόσμια μαφία που βγάζει κέρδη από τις ανασφάλειες και τους φόβους που η ίδια μας δημιουργεί. Παλεύουμε για σχέσεις και ανθρώπους διαφορετικούς. Παλεύουμε για μας και για τις μελλοντικές μας εκδοχές, που δε θα φοβούνται, δε θα κρύβονται από τον κόσμο, δε θα ντρέπονται για το σώμα και την εμφάνισή τους, δε θα ακολουθούν συγκεκριμένους ρόλους και κανόνες, θα τολμούν να νιώσουν και να εκτεθούν.
