Σχόλιο από το Ξεκίνημα
Το προσφυγικό ζήτημα μονοπωλεί σχεδόν την πολιτική συζήτηση σε διεθνές επίπεδο. Το μαζικό ρεύμα εισόδου προσφύγων (κυρίως από τη Συρία) στην Ευρώπη έχει «κινητοποιήσει» την ΕΕ η οποία με περισσή υποκρισία και αφού έχει χύσει τόνους κροκοδείλιων δακρύων, «ευαισθητοποιείται» και καλείται να πάρει συγκεκριμένα μέτρα.
Τα στοιχεία της εξόδου προσφύγων σοκάρουν. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ (στοιχεία Ιούλη) πάνω από 4 εκατ. Σύροι έχουν καταφύγει σε γειτονικές χώρες, εξαιτίας του πολέμου που ρημάζει τη χώρα τους τα τελευταία χρόνια.
Από αυτούς, 1,8 εκατ. βρίσκονται στην Τουρκία, 1,1 εκατ. στο Λίβανο και 630.000 στην Ιορδανία[1] – στις δύο τελευταίες χώρες το ποσοστό των προσφύγων επί του πληθυσμού φτάνει το 20% και 10% αντίστοιχα. Σε αυτούς τους αριθμούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι 432.761 πρόσφυγες που έχουν εισέλθει στην Ευρώπη, κυρίως μέσω της Ελλάδας, όπως μας πληροφορεί ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης[2].
Ας συγκρατήσουμε αυτούς τους αριθμούς: ο αριθμός των προσφύγων που έχει να διαχειριστεί η Ευρώπη δεν ξεπερνά το 0,1% του πληθυσμού της!
Όπως καταλαβαίνουμε οι κραυγές των φασιστών περί «εισβολής» και «προσπάθειας ισλαμοποίησης» μόνο ως αστείες μπορούν να εκληφθούν.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η ΕΕ της «αλληλεγγύης» και της «ανθρωπιάς» έσπευσε αμέσως να «βοηθήσει»: σε ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο ο Γιούνκερ έκανε λόγω για υποχρεωτική ανακατανομή 120.000 προσφύγων σε όλες τις χώρες της ΕΕ – σταγόνα στον ωκεανό δηλαδή. Ταυτόχρονα
«προανήγγειλε ένα “πακέτο” μέτρων, εφαρμόσιμο από τις αρχές του 2016 με συγκεκριμένες προβλέψεις το οποίο θα αφορά τους κανόνες νόμιμης μετανάστευσης ενώ προβλέπεται και παροχή αρωγής στις χώρες προέλευσης των προσφύγων όπως τη Συρία και τη Λιβύη, ύψους 1,8δισ. ευρώ»[3]. «Όσο υπάρχει πόλεμος στη Συρία και τη Λιβύη, δεν θα σταματήσουν να έρχονται πρόσφυγες»
είπε με περίσσιο θράσος, «ξεχνώντας» μάλλον να συμπληρώσει ότι η Ε.Ε. συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή οι οποίες δημιουργούν τεράστια προσφυγικά κύματα προς τις χώρες της Ευρώπης, «ξεριζώνοντας» εκατομμύρια ανθρώπους από τις χώρες τους. Στην ουσία, όλη η λογική της Ε.Ε. είναι κατασταλτική: με ποιο τρόπο δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι θα εμποδιστούν να έρχονται.
Την ίδια στιγμή, μια σειρά χώρες της ΕΕ δείχνουν το… «αλληλέγγυο» πρόσωπό τους. Η κυβέρνηση της Δανίας έσπευσε να δηλώσει ότι δεν θα συμμετάσχει στο, έτσι κι αλλιώς περιορισμένο, πρόγραμμα ανακατανομής των προσφύγων[4], ενώ στην Ουγγαρία ο εθνικιστικός παροξυσμός έχει ξεπεράσει κάθε όριο: την επόμενη βδομάδα θα τεθούν σε λειτουργία «κινητά δικαστήρια» στα σύνορα με τη Σερβία, τα οποία θα απελαύνουν τους πρόσφυγες[5] ενώ στην ίδια χώρα κατασκευάζεται φράχτης μήκους 175 χιλιομέτρων!
Αλλά και η «φιλεύσπλαχνη» Γερμανία επαναφέρει τους ελέγχους στα σύνορα με την Αυστρία, αναστέλλοντας μονομερώς τη συνθήκη του Σένγκεν η οποία επιτρέπει την ελευθερία διακίνησης ανάμεσα σε χώρες της ΕΕ. Γιατί οι πρόσφυγες μπορεί να είναι «ευλογία» (δηλαδή φθηνά εργατικά χέρια, όπως με περίσσιο θράσος ομολόγησε ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων[6]) αλλά ακόμα και αυτή η ευλογία έχει κι ένα όριο.
Από την άλλη βέβαια, χιλιάδες Ευρωπαίων διαδηλώνουν υπέρ των προσφύγων, συγκεντρώνοντας και παρέχοντάς τους είδη πρώτης ανάγκης. Αυτές οι μαζικές αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές κινητοποιήσεις χρειάζεται να ενισχυθούν και να διευρυνθούν.
Η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη έχει να παίξει κρίσιμο ρόλο, διεκδικώντας:
- Άμεση κατάργηση της συνθήκης του Δουβλίνο ΙΙ (δηλαδή της υποχρεωτικής επιστροφής των προσφύγων και μεταναστών στη χώρα εισόδου τους στην ΕΕ, όταν εντοπιστούν σε άλλη χώρα) που ήδη μια σειρά χώρες έχουν καταργήσει στην πράξη.
- Οργανωμένη διάσωση, μεταφορά, καταγραφή, νομική και υγειονομική στήριξη και παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων σε όσους πρόσφυγες το ζητούν.
- Δημιουργία ανθρώπινων κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας σε όλες τις χώρες.
- Καμία κατασταλτική «αντιμετώπιση» των προσφύγων και διάλυση φραχτών και της FRONTEX.
Πέρα από τα άμεσα αυτά μέτρα η Αριστερά χρειάζεται να παλέψει για το σταμάτημα όλων των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων που το μόνο που κατάφεραν είναι κέρδη για το κεφάλαιο, ανείπωτη δυστυχία για τους λαούς, ραγδαία άνοδο των Τζιχαντιστών κλπ, και για μια άλλη κοινωνία, που κίνητρό της δεν θα έχει το κέρδος και την εκμετάλλευση, αλλά την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την ισότητα – μια κοινωνία σοσιαλιστική.
