Η νίκη του Νίκου Αναστασιάδη, του ανθρώπου των τραπεζιτών, των αγορών και της Τρόικας, του ανθρώπου που στα «νιάτα» του υπερασπιζόταν τους εγκληματίες πραξικοπηματίες που μαζί με την ελληνική Χούντα άνοιξαν τις πόρτες στην Τουρκική εισβολή, ανοίγει μια νέα σελίδα για τον κυπριακό λαό. Μια σελίδα σκληρών επιθέσεων, ωμής λιτότητας και περιστολής δικαιωμάτων. Μια νέα εποχή που η κυπριακή κοινωνία θα μπει στο κρεβάτι του Προκρούστη για να πληρωθούν τα ελλείμματα και τα χρέη που οι Κύπριοι τραπεζίτες φόρτωσαν στην κυπριακή οικονομία.
τα αποτελέσματα
Ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών έληξε με νίκη του Αναστασιάδη ο οποίος πήρε 57.48% έναντι 42, 52% του Σταύρου Μαλά υποστηριζόμενου από το ΑΚΕΛ. Το ποσοστό που απέσπασε ο Αναστασιάδης είναι το μεγαλύτερο που έχει πάρει ποτέ πρόεδρος στην πρόσφατη ιστορία της Κύπρου (από την εποχή του Μακάριου)! Το προηγούμενο μεγαλύτερο ποσοστό ήταν του Σπύρου Κυπριανού το 1983 ο οποίος είχε νικήσει με 56,54%. Την ίδια στιγμή το ποσοστό του Μαλά, ήταν το μικρότερο ιστορικά που έχει πάρει υποψήφιος που στηρίζεται από το ΑΚΕΛ!
Όσο κι αν κάποιοι αναλυτές της Αριστεράς προσπαθούν να μειώσουν το μέγεθος της νίκης του Αναστασιάδη αναφερόμενοι στη μεγάλη αποχή, λευκά και άκυρα, κάτι τέτοιο είναι παραπλανητικό, ή καλύτερα «λόγια της παρηγοριάς».
Ο Αναστασιάδης έχει πετύχει μια μεγάλη νίκη ενάντια στην Αριστερά και αυτό θα γίνει καθαρό την αμέσως επόμενη περίοδο όταν η κυπριακή άρχουσα τάξη μαζί με την Τρόικα θα μπει σε σκληρή επίθεση ενάντια στους Κύπριους εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα. Το σοκ θα είναι μεγάλο, γιατί η Κύπρος ήταν από τις λίγες χώρες του πλανήτη που έχοντας «κλείσει» τις πληγές του πολέμου του 1974, εδώ και τρεις δεκαετίες, δεν είχε ποτέ την εμπειρία κάποιας οικονομικής κρίσης.
αποχή – λευκά – άκυρα
Ιστορική ήταν σε αυτές τις εκλογές η άνοδος που σημείωσαν τα ποσοστά της αποχής, του άκυρου και λευκού. Η αποχή στον πρώτο γύρο έφτασε το 16.86% και στον δεύτερο 18.42%. Η προηγούμενη μεγαλύτερη αποχή ήταν το 2008 όπου στον πρώτο γύρο έφτασε το 10.38%.
Τα ποσοστά της αποχής μαζί με τα άκυρα και τα λευκά, έφτασαν στον πρώτο γύρο στο 20% και στο δεύτερο κοντά στο 25%. Τα άκυρα στον δεύτερο γύρο διπλασιάστηκαν σε σχέση με τον πρώτο γύρο, ενώ τα λευκά τριπλασιάστηκαν. (Το αντίστοιχο ποσοστό αποχής, λευκών και άκυρων, μαζί, το 2008 είχε φτάσει στο β’ γύρο το 13%).
η επίθεση της άρχουσας τάξης
Στην Ελλάδα οι άνθρωποι των αγορών και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα χρόνια ελλείμματα και τα χρέη του ελληνικού δημοσίου σαν άλλοθι για τις επιθέσεις τους ενάντια στην κοινωνία και τους εργαζόμενους. Στην Κύπρο όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο αφού τα οικονομικά δεδομένα της κυπριακής οικονομίας σε σχέση με το χρέος και το έλλειμμα ήταν, πριν την έλευση της κρίσης, καλύτερα κι από της Γερμανίας: χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ και πλεόνασμα στον προϋπολογισμό!
Η περίπτωση της Κύπρου είναι ακριβώς η περίπτωση που το πρόβλημα που έχει προκύψει οφείλεται ξεκάθαρα στις κερδοσκοπικές φούσκες που δημιούργησαν οι κυπριακές τράπεζες – η «Τράπεζα Κύπρου» και η «Λαϊκή-Μαρφίν». Το μέγεθος του κυπριακού τραπεζικού συστήματος είναι τεράστιο σε σχέση με το μέγεθος της οικονομίας – υπολογίζεται σε 6 με 8 φορές το ΑΕΠ της Κύπρου.
Έτσι, όταν έσκασε η φούσκα των τοξικών δανείων και ομολόγων, τα λαϊκά στρώματα και οι εργαζόμενοι καλέστηκαν να πληρώσουν τη νύφη για να σωθούν οι τραπεζίτες! Η κυπριακή άρχουσα τάξη ανακάλυψε ότι για όλα φταίνε οι… δημόσιοι υπάλληλοι, ο «υπέρογκος δημόσιος τομέας», η υπερβολική υγεία και παιδεία που παρέχονται, οι συντάξεις… Φταίει το γεγονός ότι οι δυνάμεις της αγοράς δεν απολαμβάνουν όλη την ελευθερία που χρειάζονται – και γι’ αυτό πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα! Αυτά τα λένε αυτοί που προκάλεσαν την κρίση – τόσο θράσος! Ο κυπριακός λαός καλείται να πληρώσει ένα τεράστιο λογαριασμό για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος!
Λογικά, αυτή θα ήταν η ώρα της Αριστεράς! Το τραγικό όμως είναι τα προηγούμενα 5 χρόνια στην κυβέρνηση της Κύπρου ήταν αυτή ακριβώς η Αριστερά! Η οποία έχοντας αποτύχει παταγωδώς να δώσει απάντηση στην κρίση στην ουσία άνοιξε το δρόμο στον Αναστασιάδη κι έκανε τη νίκη του περίπατο!
ο μεγάλος ηττημένος
Μεγάλος ηττημένος είναι το ΑΚΕΛ. Στον α’ γύρο το ΑΚΕΛ έχασε 20% των ψηφοφόρων του. Στον β’ γύρο το 42% του Μαλά αντικατόπτριζε την αντίθεση των ψηφοφόρων στη νίκη του Αναστασιάδη.
Η μείωση των ποσοστών του ΑΚΕΛ σε όλη την εκλογική διαδικασία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της διαχείρισης του συστήματος που εφάρμοσε το ΑΚΕΛ τα τελευταία κυρίως δύο χρόνια, η οποία οδήγησε στο να αναλάβει την ευθύνη για τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόστηκαν, να φέρει την Τρόικα και έτσι να ταυτιστεί με την ανεργία, την φτώχεια, τα «κοινωνικά παντοπωλεία» και τα συσσίτια.
Έχοντας αποτύχει παταγωδώς να αντιμετωπίσει την κρίση που προκάλεσαν οι τραπεζίτες, αρνούμενο να προχωρήσει στην εθνικοποίηση των Τραπεζών, η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν τόλμησε καν να κατεβάσει δικό της υποψήφιο στις εκλογές, να αναλάβει δηλαδή πραγματικά τις ευθύνες της! Τα «φόρτωσε» όλα στον Μαλά, ένα μη κομματικό στέλεχος, ένα άτομο που πολιτικά τοποθετείται στην κεντροαριστερά! Πώς ήταν δυνατό ο κόσμος της Αριστεράς να μην γυρίσει απογοητευμένος την πλάτη του;
Τα αποτελέσματα των εκλογών δίνουν ένα πολύ ηχηρό μήνυμα για την ηγεσία του ΑΚΕΛ, η οποία όμως εμφανίζεται ανίκανη να βγάλει οποιοδήποτε συμπέρασμα! Το κύριο μήνυμα είναι ότι η προσπάθεια της Αριστεράς να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα οδηγεί σε ήττες και τραγικά αποτελέσματα, όμως την επόμενη κιόλας των εκλογών το ΑΚΕΛ ανακοίνωσε ότι υπάρχει ανάγκη ενότητας των πολιτικών δυνάμεων για να αντιμετωπιστεί η κρίση! Ενότητα δηλαδή με τη δεξιά, για μια κυβέρνηση «εθνική», ενότητα ανάμεσα στους ανέργους και τους χαμηλόμισθους με το μεγάλο κεφάλαιο που προκάλεσε την κρίση και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους!
Ανέφερε ότι θα κάνει αντιπολίτευση εκεί που θα θίγονται τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των εργαζομένων! Ακόμα δηλαδή και στο θέμα της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων η ηγεσία του ΑΚΕΛ έβαλε τον όρο «καλώς νοούμενα»!
συμπεράσματα για την Αριστερά
Τα συμπεράσματα από την Κύπρο είναι πολύτιμα και για την Ελλάδα. Αυτοί που θεωρούν ότι η οικονομική πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» εδώ, δεν πρέπει να ξεφεύγει από τα όρια του συστήματος, προετοιμάζουν μια πολιτική καταστροφή, πολύ μεγαλύτερη –με μια έννοια– από ότι είδαμε στην Κύπρο, γιατί η κρίση εδώ είναι πολύ πιο βαθιά και η Χ. Αυγή καραδοκεί.
Για το κυπριακό εργατικό κίνημα και την κυπριακή αριστερά το καθήκον που προκύπτει είναι η συνειδητοποίηση ότι μπαίνουμε σε μια εποχή όπου το κεφάλαιο θα πάρει πίσω ότι έχει παραχωρήσει σε 30 και πάνω χρόνια διαρκούς ανάπτυξης. Να παραμεριστούν οι εγκληματικές θέσεις περί «εθνικής ενότητας» που επιμένει να προβάλλει η ηγεσία του ΑΚΕΛ και να προετοιμαστεί το κίνημα για σκληρές ταξικές συγκρούσεις, για ένα πρόγραμμα που να δίνει σοσιαλιστικές απαντήσεις στην κρίση και που να επιδιώκει την αδελφική διεθνιστική αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν πρόκειται να το κάνει. Δυνάμεις όμως μέσα στο ΑΚΕΛ είναι σοκαρισμένες από το αποτέλεσμα και αναζητούν με πραγματική αγωνία απαντήσεις. Ο ρόλος της εκτός του ΑΚΕΛ Αριστεράς καθώς και ανένταχτων αγωνιστών μέσα στο κίνημα γίνεται όλο και πιο σημαντικός. Χρειάζεται να μπορέσουν να συμφωνήσουν στο πρόγραμμα που είναι απαραίτητο για έξοδο από την κρίση και που προϋποθέτει σύγκρουση με το κατεστημένο, την εξουσία του κεφαλαίου και την ΕΕ. Χρειάζεται να απευθυνθούν ενωτικά στον κόσμο του ΑΚΕΛ προτείνοντας ένα τέτοιο πρόγραμμα. Αν τα πετύχουν αυτά θα έχουν προσφέρει μια τεράστια υπηρεσία στους Κύπριους εργαζόμενους και νεολαία.
