Tου Δημήτρη Πανταζόπουλου
Όπως ήταν φυσικό και όπως συνέβη σε μια σειρά από χώρες το ξέσπασμα της αραβικής άνοιξης και οι επαναστάσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστη τη Συρία ο λαός της οποίας υπόφέρει κάτω από την δικτατορία της οικογένειας Άσαντ εδώ και δεκαετίες.
Σήμερα η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια ανοιχτή εμφύλια διαμάχη. Το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ απάντησε με σκληρή καταστολή και αιματοκύλισμα της εξέγερσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ 5.000 άτομα έχουν σκοτωθεί στην Συρία από το ξέσπασμα της εξέγερσης πριν από 10 μήνες, ενώ εκατοντάδες άλλοι έχουν φυλακιστεί για την συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις.
Ετερόκλητη αντιπολίτευση
Οι δυο κύριες δυνάμεις της αντιπολίτευσης σήμερα είναι το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (SNC) που αποτελεί το συνασπισμό των μεγαλύτερων και σημαντικότερων αντιπολιτευόμενων πολιτικών δυνάμεων, καθώς και οι τοπικές επιτροπές συντονισμού οι οποίες αποτελούν ένα δίκτυο συνεργασίας των τοπικών οργανώσεων των εξεγερμένων. Ταυτόχρονα οι λιποτάκτες του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας έχουν συγκροτήσει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Παρά το γεγονός ότι η αντιπολίτευση εμφανίζεται φαινομενικά συγκροτημένη αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει συγκροτημένη πολιτική δύναμη με μαζικά χαρακτηριστικά στην Συρία που να μπορεί να εκφράσει τις προσδοκίες των εξεγερμένων μαζών και ο μοναδικός συνδετικός κρίκος των δυνάμεων της αντιπολίτευσης είναι η επιθυμία τους να ανατραπεί το καθεστώς του Μπασάρ Αλ- Άσαντ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διαφορετικές δυνάμεις του συριακού εθνικού συμβουλίου δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε στοιχειώδεις θέσεις όπως για παράδειγμα εάν συμφωνούν ή όχι με μια επέμβαση των δυτικών δυνάμεων ή αν στηρίζουν την ένοπλη αντίσταση στο καθεστώς Άσαντ.
Τυφλή βία
Ακριβώς το γεγονός ότι δεν υπάρχει πολιτική δύναμη να δώσει κατεύθυνση στην εξέγερση και να μπορέσει να οργανώσει τις μάζες στον στόχο της ανατροπής του καθεστώτος και της συγκρότησης μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας στηριγμένης σε μορφές δημοκρατικής οργάνωσης στην βάση της κοινωνίας έχει οδηγήσει σε μια έξαρση της τυφλής βίας. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο και από τις δύο πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στο κέντρο της Δαμασκού τις τελευταίες 2 βδομάδες. Μπορεί αντιπολίτευση και καθεστώς να αλληλοκατηγορούνται για την ευθύνη των επιθέσεων αλλά είναι σαφές ότι τέτοιου είδους περιστατικά κάθε άλλο παρά βοηθούν στην ενότητα των εξεγερμένων ενώ δίνουν χέρι βοηθείας στο καθεστώς Άσαντ.
Φόβος και υποκρισία των αραβικών κυβερνήσεων
Ενώ για 8 και πλέον μήνες οι κυβερνήσεις της περιοχής απλά παρατηρούσαν το καθεστώς Άσαντ να αιματοκυλεί την εξέγερση κάτω από τον φόβο της επέκτασης παρόμοιων καταστάσεων και σε γειτονικές χώρες όπως ο Λίβανος ή η Ιορδανία ο αραβικός σύνδεσμος αποφάσισε να δράσει και να ζητήσει από το καθεστώς τόσο κατάπαυση του πυρός όσο και απομάκρυνση των στρατιωτικών δυνάμεων από τις πόλεις και απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Για το λόγο αυτό ο αραβικός σύνδεσμος έχει αποστείλει στην Συρία από τα τέλη του 2011 ομάδα παρατηρητών για την επίβλεψη της συμφωνίας. Πρόκειται όμως για μια παρωδία. Η αντιπολίτευση από την πλευρά της ζητά την αποχώρηση των παρατηρητών του αραβικού συνδέσμου και την μεσολάβηση του ΟΗΕ.
Ο ιμπεριαλισμός καραδοκεί
Όπως και την Λιβύη έτσι και εδώ είναι σαφές ότι οι ιμπεριαλιστές κάθε άλλο παρά κόπτονται για τα συμφέροντα του συριακού λαού. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξασφάλιση της ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή ειδικά σε μια περίοδο που η κατάσταση στην Μέση Ανατολή είναι εκρηκτική. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η Συρία είναι η παραδοσιακή σύμμαχος χώρα του Ιράν ενώ στο έδαφός της εδρεύει και η Χαμάς. Από την άλλη, υπάρχουν δυνάμεις με πιο χαρακτηριστική την Ρωσία οι οποίες αντιτίθενται στο ενδεχόμενο επέμβασης. Και σε αυτή την περίπτωση το ζητούμενο δεν είναι οι προσδοκίες ελευθερίας του συριακού λαού αλλά το γεγονός ότι η Ρωσία υπήρξε από την εποχή της Σοβ. Ένωσης ο Νο1 προμηθευτής όπλων του καθεστώτος του Άσαντ με συμβόλαια που σήμερα αγγίζουν τα 2,5 δις δολάρια.
Η επανάσταση μπορεί να σωθεί μόνο αν περάσει στον έλεγχο των εργαζόμενων μαζών
Για όλους αυτού τους λόγους η σωτηρία της επανάστασης βρίσκεται στα χέρια των μαζών των εργαζομένων. Η Τυνησία και η Αίγυπτος έχουν ήδη δείξει ότι ο αποφασιστικός αγώνας μπορεί να ανατρέψει δικτατορίες. Από την άλλη δεν αρκεί η θέληση για αγώνα. Οι μάζες των εργαζομένων πρέπει να έχουν τις δικές τους ανεξάρτητες (από την άρχουσα τάξη) και δημοκρατικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές και πολιτικές, στις οποίες να συσπειρώνονται οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με ένα σαφές πρόγραμμα υπέρ της επαναστατικής ανατροπής και το σοσιαλισμό, ώστε να μην είναι δυνατό τα όσα κερδίσει μια επανάσταση να τα αρπάξουν μέλη της παλιάς ή της νέας, υπό διαμόρφωση, ελίτ σε συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές.
