Η αλήθεια είναι πια ξεκάθαρη – για όσους βέβαια θέλουν να δουν. Η ΕΕ δεν είναι παρά η Ευρώπη της Γερμανικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας. Με ωμότητα και κυνισμό, επιβάλλει πολιτικές που υπηρετούν την γερμανική άρχουσα τάξη αδιαφορώντας εντελώς για το αποτέλεσμα στους λεγόμενους «εταίρους» της στην ΕΕ και βέβαια τους λαούς.
Η περίπτωση της Κύπρου ολοκληρώνει όλα όσα είδαμε να συντελούνται στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο – αυτοκρατορικού στυλ κυριαρχία και επιβολή, «αποφασίζω και διατάσσω». Μόνο που στην Κύπρο πήγε ένα βήμα πάρα πέρα.
Η απόφαση για κούρεμα των καταθέσεων σηματοδοτεί ένα καινούργιο στάδιο στην ιμπεριαλιστική επιβολή. Μια απόφαση που όπως φάνηκε από την αρχή και επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια δεν αφορά μόνο την Κύπρο.
Για όσες τράπεζες έχουν προβλήματα θα πρέπει να μην πληρώνουν οι φορολογούμενοι αλλά οι καταθέτες, λένε τα γερμανικά κέντρα και τα φερέφωνά τους. Προσπαθούν έτσι να το παίξουν φίλοι (των «καημένων») των φορολογουμένων! Τι φταίνε όμως οι καταθέτες ιδιαίτερα οι μικροί κατεθέτες; Από πού ως πού να έχουν ευθύνη για τις πολιτικές που ασκούν τα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών;
Στην πραγματικότητα μόνο ένας τρόπος υπάρχει να σταματήσει η κερδοσκοπία των τραπεζιτών που αποτελεί όπως αποδείχτηκε «κίνδυνο – θάνατο» για τις κοινωνίες: κι αυτός είναι να φύγουν από τα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου, η ιδιοκτησία τους να περάσει στην κοινωνία. Αυτό βέβαια ο Σόιμπλε και τα άλλα ρατσιστικά σκυλιά της γερμανικής ελίτ, δεν πρόκειται να το δεχτούν ποτέ.
Ψέματα και υποκρισία
Αρκετά ψέματα και υποκρισία είδαμε όλο αυτό τον καιρό από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους.
Το κούρεμα των καταθέσεων εξυπηρετεί ανάμεσα στα άλλα το στόχο του να εξωθήσει τη φυγή κεφαλαίων από τις αδύναμες οικονομίες με σοβαρά προβλήματα στον τραπεζικό τομέα και να τα κατευθύνει στα μητροπολικά κέντρα και ειδικά τις γερμανικές τράπεζες.
Γιατί για τα γερμανικά μεγαθήρια που αγωνίζονται για κυριαρχία στον πλανήτη, ενάντια στα αμερικανικά, κινεζικά και ιαπωνικά κεφάλαια, είναι «απαράδεκτο» να υπάρχουν δεκάδες κι εκατοντάδες δισ. € τα οποία να πηγαίνουν αλλού και όχι στους ίδιους.
Να σταματήσουν οι αυταπάτες στην Αριστερά
Αυτή η πολιτική δείχνει ότι η γερμανική ελίτ δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την παραμονή αυτών των χωρών στο ευρώ. Δημιουργεί μάλιστα «εύλογες υποψίες» για το ακριβώς αντίθετο: ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι αυτή τη στιγμή έτοιμος να πετάξει από πάνω του, χωρίς ιδιαίτερο κόστος, το «βάρος» των προβληματικών Νοτίων που όλο πονοκεφάλους του δημιουργούν.
Ποια λοιπόν, αλληλεγγύη; Ποιοι εταίροι; Ποιοι σύμμαχοι;
Η Αριστερά που πίστευε ότι μια καπιταλιστική ένωση θα είχε «ανθρώπινα», «κοινωνικά» και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά, βασικά δεν είχε ποτέ κατανοήσει τον ταξικό – ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Δεν είχε κατανοήσει ότι μια καπιταλιστική ένωση, όπως είναι η ΕΕ, θα χαρακτηρίζεται από όλα τα στοιχεία του εξοντωτικού ανταγωνισμού που χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό. Κι ότι, αυτό θα χαρακτηρίζει τις σχέσεις της και με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά και ανάμεσα στα κράτη μέλη της.
Η Αριστερά που πιστεύει (ο ΣΥΡΙΖΑ στην προκειμένη) ότι μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί και να πιέσει, χρησιμοποιώντας την απειλή της εξόδου από το ευρώ, επίσης οφείλει να επανεξετάσει τη θέση της. Η γερμανική άρχουσα ελίτ, όχι μόνο δεν θα υποχωρήσει μπροστά στην αμφισβήτηση της ηγεμονίας και των πολιτικών της, αλλά θα στραφεί με σκληρότητα για να συντρίψει κάθε έναν που την αμφισβητεί.
Η μόνη πραγματική απάντηση στην ΕΕ της Pax Germanika είναι η κοινή πάλη των λαών, κατ’ αρχήν του Νότου, αλλά όχι μόνο, όχι για να πείσουν ή να πιέσουν τους διάφορους Σόιμπλε και τα άλλα κοράκια της ΕΕ, αλλά για να τους ανατρέψουν. Ανθρώπινη, κοινωνικά ευαίσθητη καπιταλιστική ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει. Μεταρρύθμιση της υπάρχουσας ΕΕ προς μια κοινωνικά ευαίσθητη κατεύθυνση, στα πλαίσια ου καπιταλισμού, είναι αδύνατη. Αυτή η ΕΕ δεν μετασχηματίζεται, πρέπει να ανατραπεί.
Τι σημαίνει ανατροπή;
Ανατροπή όμως δεν σημαίνει «φεύγουμε απ’ την ΕΕ». Η Αριστερά που πιστεύει ότι το βασικό που χρειάζεται να κάνει ένας λαός για να απαντήσει στην ευρω-λιτότητα είναι, απλά, να φύγει απ’ την ΕΕ, κάνει ένα σοβαρό λάθος. Δεν γλυτώνει κανείς «με το να φύγει», παρότι όποτε ένας λαός καλεστεί ή έχει τη δυνατότητα να μιλήσει με δημοψήφισμα για το «μέσα» η «έξω» στην ΕΕ ή/και το ευρώ, η απάντηση πρέπει να είναι «έξω». Δεν είναι αρκετό να αποχωρήσει κανείς γιατί είτε μέσα είτε έξω από την ΕΕ ή το ευρώ, κάθε οικονομία θα έχει να αντιμετωπίσει τους διεθνείς οργανισμούς, τις διεθνείς αγορές, τον εξοντωτικό ανταγωνισμό και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Ούτε κατ’ ανάγκη αποδυναμώνονται τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ επειδή μία ή δύο χώρες έχουν αποχωρήσει. Η ιδιαίτερη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το Νότο ο γερμανικός ιμπεριαλισμός αποδείχνει ακριβώς ότι δεν φοβούνται την αποχώρηση κάποιων από τους «μπελάδες» στο Νότο.
Πραγματική, ουσιαστική ανατροπή σημαίνει σοσιαλιστική ανατροπή. Σημαίνει πως με τον ίδιο τρόπο που η Αριστερά σε μία χώρα θέτει το στόχο της επαναστατικής ανατροπής και του σοσιαλισμού, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να τον επιδιώκει και στις γειτονικές της χώρες και διεθνώς. Αν είναι ρεαλιστική η σοσιαλιστική ανατροπή σε μία χώρα, το ίδιο ρεαλιστική είναι σε περισσότερες. Μια αλυσιδωτή αντίδραση από επαναστατικές εξελίξεις και ανατροπές είναι όχι μόνο δυνατή, αλλά αναπόφευκτη, καθώς όπως έχουν δείξει όλες οι μεγάλες επαναστάσεις δεν υπάρχει καμία επανάσταση που να μένει απομονωμένη.
Όσοι στην Αριστερά υποτιμούν αυτή την προοπτική, προτιμώντας το πιο άμεσο «να φύγουμε από την ΕΕ» κάνουν ένα εξαιρετικά σοβαρό λάθος: υποτιμούν τον διεθνισμό. Όμως ο μαρξισμός από την πρώτη μέρα της εμφάνισης του είχε τον διεθνισμό στο πιο ψηλό σημείο της σημαίας του. Το «προλετάριοι όλων των εθνών ενωθείτε», αν ήταν μια φορά επίκαιρο το 1850 είναι χίλιες φορές πιο επίκαιρο σήμερα.
