Της Χριστίνας Καλλιώδη
Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών έχει οδηγήσει την Ουκρανία σε έντονη κρίση που αν συνεχίσει να οξύνεται είναι πιθανό να οδηγήσει σε εμφύλια σύρραξη και διαίρεση μια από τις μεγαλύτερες και πολυπληθέστερες χώρες της Ευρώπης.
Η Ανώτατη Εκλογική Εφορευτική Επιτροπή έδωσε την νίκη στον πρωθυπουργό Β. Γιανούκοβιτς με προβάδισμα 2%. Ο άλλος υποψήφιος, ο Β. Γιουσένκο, αρνήθηκε να δεχτεί το αποτέλεσμα.
Μαζικές διαδηλώσεις
Εκατοντάδες χιλιάδες οπαδοί του πλημμύρισαν το Κίεβο και άλλες πόλεις της Δ. Ουκρανίας. Ο ίδιος αυτοαναγορεύτηκε Πρόεδρος και ηγήθηκε πορείας με σκοπό να καταλάβει το προεδρικό μέγαρο για να εμποδιστεί τελικά από τις ειδικές δυνάμεις. Ο απερχόμενος πρόεδρος Κούτσμα έκανε έκκληση για διαπραγματεύσεις και τελικά ο Γιουσένκο ανακοίνωσε ότι θα συμμετέχει στην προσπάθεια για μια συναινετική λύση.
Στην Ανατολική Ουκρανία, όπου η πλειοψηφία στήριξε το Γιανούκοβιτς οργανώνονται επίσης διαδηλώσεις και μάλιστα αξιωματούχοι πολλών περιοχών δήλωσαν πως σε περίπτωση που ο Γιουσένκο γίνει πρόεδρος θα διοργανώσουν δημοψήφισμα για την αυτονόμηση των περιοχών τους
.
To Ανώτατο Δικαστήριο τελικά αποφάσισε την επανάληψη του δεύτερου γύρου των εκλογών στις 26 Δεκέμβρη. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να αποσώβησε προσωρινά τον κίνδυνο ενός εμφυλίου, ωστόσο, το πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Γιατί ο ηττημένος των εκλογών θα συνεχίσει με όλα τα μέσα την προσπάθεια για την κατάληψη της εξουσίας.
Στις εκλογές υπήρξε σίγουρα νοθεία. Όμως «νοθευμένες» ήταν και οι παρατηρήσεις των «ανεξάρτητων» παρατηρητών. Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι μίλησαν για νοθεία στις Ανατολικές περιοχές, ενώ οι Ρώσοι και Ανατολικοί για νοθεία κυρίως στις Δυτικές περιοχές.
Αναμφίβολα η χώρα έχει διαιρεθεί και δυστυχώς με βάση τα εθνικά κριτήρια. Από τη μια οι «πραγματικοί» Ουκρανοί της Δύσης και από την άλλη ο ρωσόφωνος πληθυσμός των ανατολικών περιοχών. Και στη μέση η πολυπληθής ουκρανική εργατική τάξη χωρίς κανέναν να την αντιπροσωπεύει, είναι αναγκασμένη να διαλέξει μεταξύ δύο μαφιόζων-καπιταλιστών, του φιλοδυτικού και του ρωσόφιλου.
Από την Σκύλα στη Χάρυβδη
Οι ΗΠΑ θέλοντας να εισχωρήσουν στη αγορά της χώρας και επίσης να την χρησιμοποιήσουν για να αντισταθμίσουν την δύναμη της Ρωσίας στην περιοχή υποστηρίζουν το Γιουσένκο, γνήσιο εκπρόσωπο της δεξιάς νέας αστικής τάξης, που προτιμά να συνεργάζεται με το δυτικό παρά με το ρωσικό κεφάλαιο. Σαν πρωθυπουργός, αλλά και πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, ο Γιουσένκο, που έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα, έχει υιοθετήσει τον νεοφιλελευθερισμό, έχει συνεργαστεί με την ακροδεξιά, υποστηρίζει την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Από την άλλη, ο Γιανούκοβιτς είναι πιόνι της ρωσικής οικονομικής ελίτ. Οι προεκλογικές του υποσχέσεις βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την απελπιστική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Η βιομηχανία ελέγχεται σχεδόν ολοκληρωτικά από ρωσικά κεφάλαια, ενώ οι μισθοί είναι δύο φορές χαμηλότεροι από τους αντίστοιχους ρωσικούς. Επιπλέον, ο Γιανούκοβιτς έχει καταδικαστεί 2 φορές για βίαιες επιθέσεις ενάντια σε πολιτικούς του αντιπάλους κι έχει στενές σχέσεις με την κρατικοδίαιτη μαφία.
Τι κάνει όμως η Αριστερά; Το «Σοσιαλιστικό» Κόμμα μιλά για ιδιωτικοποίηση του συστήματος της υγείας και στηρίζει τον φιλοδυτικό Γιουσένκο, ενώ το «Κομμουνιστικό» Κόμμα δεν αντέδρασε στις καπιταλιστικές αντιμεταρρυθμίσεις, ούτε στην αποστολή στρατευμάτων στο Ιράκ και δείχνει να στηρίζει τον Γιανούκοβιτς.
Σε αναζήτηση αριστερής εναλλακτικής λύσης
Το μόνο κέρδος για τους εργαζόμενους σε αυτή τη φάση είναι η πολιτικοποίηση της νεολαίας και της εργατικής τάξης, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην αναζήτηση μιας αριστερής εναλλακτικής πρότασης.
Παρά την έλλειψη μιας τέτοιας πρότασης σήμερα, την απελπισία και τη διαφθορά, υπάρχει πρόσφορο έδαφος για τις πραγματικά αριστερές ιδέες. Φοιτητές που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις υπέρ του Γιουσένκο έλεγαν «Πώς μπορούμε να ζούμε σε μια τόσο άδικη κοινωνία που διαιρείται σε πολύ πλούσιους και σε πολύ φτωχούς;».
Οι σύντροφοι της οργάνωσης Σοσιαλιστική Αντίσταση (CWI) στη Ουκρανία κάλεσαν τους εργαζόμενους να ενεργοποιηθούν πολιτικά και να μη στηρίξουν κανέναν από τους φιλοκαπιταλιστές υποψήφιους αλλά να αγωνιστούν για τη δημιουργία μιας οργανωμένης εναλλακτικής δύναμης. Στην πράξη, αυτό σημαίνει πάλη για τα εργατικά δικαιώματα, δημιουργία ανεξάρτητων συνδικάτων και παράλληλα προσπάθεια για τη δημιουργία ενός μαζικού εργατικού κόμματος.
Έναν τέτοιο κόμμα θα αγωνιστεί για να πάψει η καπιταλιστική εκμετάλλευση της Ουκρανίας, αλλά και η κληρονομιά του σταλινισμού . Θα αγωνιστεί για το χτίσιμο μιας πραγματικά σοσιαλιστικής πολυπολιτισμικής και διεθνιστικής κοινωνίας χωρίς κρατική καταπίεση, με οικονομική ευημερία για όλους. Μόνο τότε, ως πολίτες ενός κράτους μέλους μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ελεύθερων και ισότιμων σοσιαλιστικών κρατών, οι Ουκρανοί θα μπορέσουν να ζήσουν ανεξάρτητοι και ελεύθεροι για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
