Tο ελληνικό εργατικό κίνημα δέχεται μια χωρίς προηγούμενο επίθεση ενάντια στο βιοτικό του επίπεδο. Είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς τα μέτρα τα οποία ψηφίζει διαρκώς η ελληνική βουλή και τα οποία συνιστούν τελικά μια δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου που θα κινείται στο 10?15%, σε συνδυασμό με δραματική άνοδο της ανεργίας και επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων.
Το εργατικό κίνημα νοιώθει να έχει κατακλυστεί από μια χιονοστιβάδα απέναντι στην οποία δεν μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά. Απέναντί του φαίνονται να υπάρχουν πανίσχυροι αντίπαλοι: η κυβέρνηση, οι εργοδότες, η Ε.Ε., το διεθνές νομισματικό ταμείο, τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί. Η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν έχουμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε την επίθεση, τα μέτρα αυτά είναι μονόδρομος.
Όμως αυτό είναι λάθος! Τα μέτρα τα οποία παίρνονται είναι «μονόδρομος» με βάση τα συμφέροντα του κεφαλαίου – ελληνικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς. Πρόκειται για μια κρίση, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στην ιστορία του καπιταλισμού, και το ερώτημα είναι ποιος θα πληρώσει το κόστος για αυτή την κρίση. Η σημερινή κρίση, όπως αναγνωρίζουν πια όλοι οι αναλυτές διεθνώς, είναι η πιο βαθιά – κι ίσως βαθύτερη ακόμα – από την κρίση του 1929 (μια κρίση, που, ας θυμηθούμε, οδήγησε σε επαναστάσεις, αντεπαναστάσεις και πόλεμο). Επομένως το κόστος είναι τεράστιο.
Το επιχείρημα των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους είναι ότι υπάρχουν τεράστια ελλείμματα στο δημόσιο τομέα και γι? αυτό πρέπει να γίνουν τεράστιες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες – και αυτό μεταφράζεται βέβαια σε περικοπή μισθών, επιδομάτων, κοινωνικών παροχών, συντάξεων, κοκ, καθώς και σε νέες μαζικές φορολογίες ενάντια στα λαϊκά στρώματα.
Αυτό που δεν λένε είναι ότι ο λόγος που υπάρχουν δημόσια ελλείμματα είναι γιατί το κράτος -το οποίο ελέγχεται από αυτούς – ξοδεύει τεράστια ποσά για να καλύψει τις ανάγκες και να διασφαλίσει τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα. Το δημόσιο, στην ουσία, οδηγείται σε χρεοκοπία, μέσα από την προσπάθειά του να αποτρέψει την χρεοκοπία του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Το κόστος της κρίσης και ποιος το πληρώνει
Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι οι ίδιες οι μητροπόλεις του καπιταλισμού αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή πρωτοφανή ελλείμματα – δεν μιλάμε για τις … «διεφθαρμένες» χώρες της νότιας Ευρώπης αλλά για τις χώρες προπύργια και μοντέλα του νεοφιλελευθερισμού, τις πιο πλούσιες και ισχυρές χώρες του πλανήτη: οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία ακόμα και η Γερμανία (για να μην αναφέρουμε την Ισλανδία και την Ιρλανδία, ούτε βέβαια τις χώρες του τρίτου κόσμου …).
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά! Γιατί είναι αντιμέτωπες με την κατάρρευση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Οι χώρες αυτές ξόδεψαν ένα ποσό που πλησιάζει τα 20 τρισεκατομμύρια δολάρια – σχεδόν το 50% του παγκόσμιου ετήσιου ΑΕΠ!! Τέτοια επιχείρηση διάσωσης του κεφαλαίου δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά στην ιστορία!! Όλες οι κυβερνήσεις του πλανήτη δανείστηκαν κεφάλαια για να σώσουν τον καπιταλισμό από την κατάρρευση! Αυτά τα δάνεια μεταφράζονται σε ελλείμματα στους κρατικούς προϋπολογισμούς και τα συσσωρευμένα ελλείμματα αποτελούν το χρέος! Αυτό το χρέος καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι – και αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες του πλανήτη! Η Ελλάδα είναι μία από αυτές και αν η επίθεση στην Ελλάδα είναι πιο σκληρή από αλλού, αυτό συμβαίνει γιατί ο ελληνικός καπιταλισμός είναι πιο αδύναμος.
Ο παραλογισμός του συστήματος
Οι έλληνες εργαζόμενοι καλούνται να θυσιάσουν μισθούς και επιδόματα, συντάξεις, βιοτικό επίπεδο και δικαιώματα για να μπορέσει το ελληνικό κράτος να εξοφλήσει το χρέος στους δανειστές του. Και ποιοι είναι αυτοί οι δανειστές; Είναι οι ίδιοι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί που προκάλεσαν την παγκόσμια κρίση που διανύουμε σήμερα!
Εδώ είναι ο απόλυτος παραλογισμός αυτού του συστήματος από τη σκοπιά των εργαζομένων: οι τραπεζίτες προκαλούν την κρίση, το δημόσιο τους δίνει τεράστια λεφτά για να μην καταρρεύσουν και μετά οι τραπεζίτες καταγγέλλουν το δημόσιο για τα ελλείμματα που έχει και απαιτούν μια τεράστια λιτότητα για τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να καλυφθούν τα ελλείμματα! Αυτή είναι η ουσία του παιγνιδιού που παίζεται σήμερα στις πλάτες των Ελλήνων εργαζομένων αλλά και των εργαζομένων διεθνώς!
Αυτό όμως που είναι εντελώς παράλογο για τους εργαζόμενους και επομένως για την κοινωνία είναι απόλυτα λογικό από τη μεριά του κεφαλαίου! Και, έχοντας στα χέρια τους τα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης», τα οποία αποτελούν κομμάτι της εξουσίας του (αφού αυτοί είναι ιδιοκτήτες και αυτοί τα ελέγχουν) οι καπιταλιστές διαμορφώνουν την κοινή γνώμη – δηλαδή την συνείδηση του εργατικού κινήματος το οποίο νοιώθει αδύναμο, ανήμπορο να αντιδράσει και σ’ ένα βαθμό παραλύει.
Την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο! Πώς;
Το εργατικό κίνημα μπορεί να αναχαιτίσει την επίθεση που δέχεται μόνο αν προχωρήσει σε σκληρούς, μαζικούς, ανατρεπτικούς αγώνες, ενθυμούμενο τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις του. Για να δώσει όμως αυτούς τους αγώνες το κίνημα χρειάζεται πολιτικούς στόχους!
Ο κεντρικός πολιτικός στόχος που χρειάζεται να θέσει το εργατικό κίνημα, σήμερα, για να μπορέσει να απαντήσει στην επίθεση είναι: την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο! Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με δύο τρόπους:
Να εθνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, για να περάσουν όλα τα κεφάλαια που βρίσκονται στα χέρια των ελληνικών τραπεζών καθώς και τα κέρδη τους στην κοινωνία, έτσι ώστε να αξιοποιηθούν για παραγωγικούς σκοπούς και όχι για κερδοσκοπία. Αποτελεί σκάνδαλο, τη στιγμή που το βιοτικό επίπεδο κτυπιέται αλύπητα οι ελληνικές τράπεζες να εμφανίζουν στη διάρκεια της προηγούμενης χρονιάς (2009) κέρδη που εκτιμούνται περίπου στα 3 δισ. ευρώ! Αυτά τα κέρδη έχουν προέλθει σχεδόν στην ολότητά τους από το δανεισμό του ελληνικού δημοσίου με τοκογλυφικά επιτόκια, τη στιγμή που χωρίς τα 28 δις που τους παρείχε το κράτος σαν στήριξη θα είχαν καταρρεύσει !
Να σταματήσει η πληρωμή του χρέους στους τραπεζίτες – κερδοσκόπους – τοκογλύφους, έλληνες και ξένους! Αυτά τα ποσά είναι τεράστια, μόνο για φέτος αντιστοιχούν σε 53 δισ. ευρώ, συνολικά είναι γύρω στα 300 δις ευρώ, με σημερινές τιμές, που σημαίνει ότι μέχρι να εξοφληθούν θα γίνουν πολλαπλάσια! Το ελληνικό εργατικό κίνημα δεν έχει κανένα λόγο να πληρώνει για να μεγαλώνουν τα κέρδη τους αυτοί οι ληστές! Μπορεί να αξιοποιήσει αυτά τα λεφτά για παραγωγικές επενδύσεις!
Με αυτό τον τρόπο το ελληνικό εργατικό κίνημα μπορεί να αποκτήσει τους πόρους που χρειάζεται για να κρατήσει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά και να διασφαλίσει το βιοτικό του επίπεδο και τα δικαιώματα του. Το αντεπιχείρημα είναι ότι αν κάνουμε μια τέτοια πολιτική θα μας επιτεθούν οι αγορές και οι συνέπειες θα είναι δραματικές – Μας δουλεύουν; Οι συνέπειες είναι ήδη δραματικές! Οι περιβόητες «αγορές» (δηλαδή οι τραπεζίτες – ληστές) ήδη μας επιτίθενται! Το ελληνικό εργατικό κίνημα δεν έχει περισσότερα να χάσει, έχει μόνο να κερδίσει!
Κάτι τέτοιο βέβαια θα σημαίνει μετωπική σύγκρουση με το κεφάλαιο! Καμία αμφιβολία γι’ αυτό! Με αυτή την έννοια δεν είναι ποτέ δυνατόν να εφαρμοσθούν από μια κυβέρνηση όπως του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή της Ν.Δ.!
Τέτοιες προτάσεις μπορεί να κάνει μόνο η Αριστερά!
Και αυτό αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, το πιο σημαντικό καθήκον της περιόδου. Γιατί μόνο έτσι μπορεί η αριστερά να δώσει προοπτική στο κίνημα! Μόνο έτσι μπορεί να χτιστεί ένα κίνημα που να ανατρέψει τις πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα!
Απάντηση στην Κρίση: Οι προτάσεις του «Ξ»
Καμία μείωση μισθών κι επιδομάτων, καμία μείωση συντάξεων, καμία αύξηση των ορίων ηλικίας, όχι άλλους έμμεσους φόρους που χτυπάνε τα λαϊκά εισοδήματα.
Παύση πληρωμών του χρέους.
Εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημιώσεις στους μεγαλομετόχους και κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση.
Σκληρή φορολογία στο κεφάλαιο. Η κυβέρνηση των σοσια-ληστών φορολογεί τα καταναλωτικά αγαθά και τα προσωπικά εισοδήματα, αλλά δεν αυξάνει τη φορολογία επί των κερδών. Να επιστρέψουν οι συντελεστές φορολογίας των κερδών στο 45% όπως ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 90 προτού τους μειώσουν οι Σημίτης και Καραμανλής στο 35% και στο 25% αντίστοιχα.
Σκληρή φορολογία στην εκκλησιαστική περιουσία! Είναι σκανδαλώδες οι μόνοι που δεν πληρώνουν απ’ αυτή την κρίση να είναι αυτοί που παριστάνουν τους ευσπλαχνικούς και ενάρετους – την ίδια στιγμή οι κορυφές της εκκλησίας ζουν αποδειγμένα στη χλιδή, τη διαφθορά και τα σκάνδαλα (Βατοπέδι και τόσα άλλα).
Δραστική μείωση των εξοπλισμών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ξοδεύουν 8 δις το χρόνο για όπλα . Ξοδεύουν δυο φορές όσο η Πορτογαλία και τέσσερις φορές, όσο το Βέλγιο. Αν κοπούν στο μισό οι δαπάνες για εξοπλισμούς θα έχουμε εξοικονομήσει 40 δις μέσα σε μια δεκαετία – αρκετά για να λύσει ουσιαστικά το πρόβλημα και των ελλειμμάτων και του χρέους. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί πιέζουν να κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις των Ελλήνων εργαζομένων αλλά δεν «σκέφηκαν» να προτείνουν μείωση των ελληνικών εξοπλισμών – το 10% των γερμανικών εξαγωγών όπλων και το 5,5% των γαλλικών, από το 1974, το αγόρασε, ποιος άλλος, η Ελλάδα!
Επιστροφή των κλεμμένων στα ασφαλιστικά ταμεία! Αποπληρωμή όλων των χρεών του δημόσιου και των ιδιωτών στο ΙΚΑ. Είναι έγκλημα να αυξηθούν τα όρια ηλικίας στα 67 για να δοθούν 6 μήνες παράταση ζωής στα ταμεία! Είναι κυνικοί και υποκριτές αυτοί (ΕΕ και εδώ παπαγαλάκια) που ζητούν αύξηση των ορίων στις γυναίκες στο όνομα της ισότητας (δήθεν!) των δύο φύλων!
Να επιστρέψουν στο δημόσιο όλες οι ΔΕΚΟ και όλες οι σημαντικές για την οικονομία επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τις περασμένες δύο δεκαετίες
Να θεσμοθετηθεί εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση. Χωρίς αυτά το δημόσιο θα είναι για πάντα έρμαιο της γραφειοκρατίας, της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς.
Σκληρές ποινές σ’ αυτούς που λυμαίνονται το δημόσιο (πχ Siemens, κύκλωμα πολυεθνικών φαρμάκου στην Υγεία, κοκ) εξαγοράζοντας τους διεφθαρμένους υψηλά ιστάμενους κομματικούς αξιωματούχους.
Να ελεγχθεί η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή από τα ταμεία. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ένα τρόπο: τη θεσμοθέτηση εργατικού ελέγχου και διαχείρισης σε όλες τις επιχειρήσεις, από τις μικρότερες μέχρι τις μεγαλύτερες.
Όσες επιχειρήσεις δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις (δεν πληρώνουν φόρους ή εισφορές, απολύουν ή βάζουν λουκέτο) να περνούν στα χέρια των εργαζομένων και των τοπικών κοινωνιών. Να στηρίζονται οικονομικά από το κράτος για να ορθοποδήσουν και όπου χρειάζεται να αναπροσαρμόζουν την παραγωγή τους ώστε να παράγουν χρήσιμα αγαθά για την κοινωνία.
Όχι άλλους Λαναράδες. Όχι άλλα θαλασσοδάνεια στον κάθε απατεώνα.
Η πάλη για όλα αυτά αποτελεί ευθύνη και έργο της Αριστεράς! Η οποία, για να είναι συνεπής απέναντι στα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να υιοθετήσει αυτής της μορφής τα αιτήματα και να τα συνδέσει με τον σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Να χτίσει πραγματικούς διεθνιστικούς δεσμούς, κοινής πάλης, πρωτοβουλιών και οργάνωσης, με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην Ευρώπη που αντιμετωπίζουν παρόμοια επίθεση. Για να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και το νταβατζιλίκι των ευρωπαίων και διεθνών τραπεζιτών-τοκογλύφων και πολυεθνικών. Στις απειλές και τους εκβιασμούς της ΕΕ η Αριστερά οφείλει να αντιπροτείνει την κοινή πάλη των εργαζομένων, ενάντια στην Ευρώπη των καπιταλιστών και υπέρ μιας Σοσιαλιστικής Ενωμένης Ευρώπης. Για να μπουν οι βάσεις για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος και για το χτίσιμο μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής στην υπηρεσία των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
