Του Πάρη Μακρίδη
«Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια», έλεγε ο Ιούλιος Καίσαρας. Στην περίπτωση του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου βέβαια δεν ισχύει τίποτα από τα δύο!
Η διαπλοκή και η διαφθορά στην Ελλάδα είναι τεράστιες, πράγμα που δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Σε όλο τον κόσμο το κεφάλαιο είναι δεμένο με τους καθεστωτικούς πολιτικούς, οι οποίοι νομοθετούν προς όφελός του. Και όταν χρειάζεται κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους να καλύπτουν τις κομπίνες και τις απάτες του. Αλλά η σχέση αυτή είναι αμοιβαία. Οι καπιταλιστές, έχοντας στα χέρια τους τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, υπερασπίζοντας κάθε φορά τις αντιλαϊκές πολιτικές της εκάστοτε κυβέρνησης.
Λίστα Λανγκάρντ
Εδώ και αρκετό καιρό ζούμε το θέατρο του παραλόγου με τη «λίστα Λαγκάρντ». Από το «δεν ξέρω που είναι» του Γ. Παπακωνσταντίνου περάσαμε στο «δε θυμάμαι που είναι» του Ευ. Βενιζέλου. Ένα τεράστιο παιχνίδι συγκάλυψης, με τις πιο πρόσφατες αποκαλύψεις να δείχνουν ότι με κάποιον τρόπο σβήστηκαν ονόματα από τη λίστα, όλως «τυχαίως» πρόσωπα συγγενικά του Γ. Παπακωνσταντίνου.
Εδώ και τρία χρόνια η λίστα μπαινοβγαίνει σε συρτάρια πολιτικών και δικαστικών, χωρίς κανένας μέχρι στιγμή να έχει ελέγξει τα ποσά και τα ονόματα που περιλαμβάνονται σε αυτή. Όταν μάλιστα η δημοσιογραφική ομάδα του HOT DOC αποκάλυψε τη λίστα, διώχθηκε με απίστευτη ταχύτητα! Το γιατί το εξηγεί ο Κώστας Βαξεβάνης σε πρόσφατο άρθρο του:
«Ο λόγος είναι απλός. Στη λίστα Λαγκάρντ, είναι όλο το οικονομικοπολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα. Αυτή η διεφθαρμένη ελίτ που μιλά στο όνομα της Δημοκρατίας με την ίδια ευκολία που την ακυρώνει. Εκδότες, υπουργοί με offshore εταιρείες, τραπεζίτες, φίλοι πρωθυπουργών και βέβαια εκπρόσωποι της “μαύρης οικονομίας”»[1].
Βλέπουμε από τη μια πόσο εύκολα και άμεσα παίρνονται μέτρα ενάντια στο εισόδημα των εργαζομένων και από την άλλη πόσο «άμεσα» διερευνώνται υποθέσεις ύποπτες για φοροδιαφυγή και απόκρυψη μεγάλων εισοδημάτων.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν τα ΜΜΕ
Η διαφθορά και η διαπλοκή των καπιταλιστών με τις κυβερνήσεις διαχρονικά είναι κοινό μυστικό. Μεγαλοεπιχειρηματίες είναι ταυτόχρονα και μεγαλοκαναλάρχες ή μεγαλοεκδότες και με τον τρόπο αυτό επηρεάζουν συνολικά την πολιτική ζωή της χώρας[2].
Η οικογένεια Μπόμπολα, για παράδειγμα, ιδιοκτήτρια της ΕΛΛΑΚΤΩΡ ΑΕ (κατασκευαστικής εταιρείας που έχει αναλάβει έργα δισ. €) είναι μέτοχος στο Mega και ιδιοκτήτρια των εφημερίδων «Έθνος» και «Ημερησία». Πρόσφατα μάλιστα κατάφεραν να εξασφαλίσουν δάνειο ύψους 98 εκατ. € για λογαριασμό του Mega
«για την αναχρηματοδότηση του συνολικού υφιστάμενου τραπεζικού δανεισμού καθώς και για τη χρηματοδότηση γενικών επιχειρηματικών σκοπών της εταιρείας» όπως αναφέρει η ανακοίνωση του ΧΑΑ[3].
Είναι «απορίας άξιο» με πόση ευκολία χορηγούνται τόσο μεγάλα δάνεια σε οργανισμούς που χρωστάνε, χωρίς μάλιστα να διευκρινίζονται οι εγγυήσεις που δόθηκαν.
Ο Σταύρος Ψυχάρης, εκδότης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (που εκδίδει τις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Τα Νέα») είναι επίσης μέτοχος του Mega και πρόεδρος του καναλιού. Είναι ο ίδιος που πέρσι τέτοια εποχή, δήλωσε ανοιχτά και χωρίς ντροπή ότι ο Γ. Παπανδρέου στην τελευταία τους συνάντηση τον είχε βάλει από την πίσω πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου και ότι του είχε ζητήσει κάτι (τι άραγε;)[4]!!
Η οικογένεια Βαρδινογιάννη (ιδιοκτήτες των ΕΛΠΕ και της Motor Oil Hellas) είναι ιδιοκτήτρια του τηλεοπτικού σταθμού Star ενώ έχει και μετοχές στο Mega.
Ο εφοπλιστής Γ. Αλαφούζος (ο οποίος δηλώνει εισόδημα μισθωτού και σαν εφοπλιστής δεν πληρώνει φόρους) είναι ιδιοκτήτης του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής» (οι οποίες με πρόσφατες αποκαλύψεις της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δεν πληρώσανε το χαράτσι του 2011 και 2012).
Όλα ένα κουβάρι, με τον πλούτο και τη δύναμη της εξουσίας να βρίσκεται στα χέρια λίγων και πολύ συγκεκριμένων.
Ο καπιταλισμός γεννά τη διαφθορά
Οι καπιταλιστές ελέγχουν τα ΜΜΕ και μέσω αυτών υπερασπίζονται τα Μνημόνια και όλες τις κυβερνητικές πολιτικές που αφαιρούν εισόδημα από τους εργαζόμενους και τσακίζουν τα εργασιακά και δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Με λύσσα επιτίθενται σε απεργίες, κινήματα, διεκδικήσεις, καταλήψεις κοινωνικών χώρων. Οι ίδιοι που φοροδιαφεύγουν μιλάνε με πάθος ενάντια στη φοροδιαφυγή των άλλων.
Οι κυβερνήσεις καλύπτουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες (που ελέγχουν τα ΜΜΕ) υποστηρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τις πολιτικές της κυβέρνησης.
Μια ισχυρή και βρώμικη συμμαχία, που μόνο η οργανωμένη πάλη των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων μπορεί να ανατρέψει: βλέποντας το δάσος και όχι το δέντρο, βλέποντας το σύστημα που γεννά τους Παπακωνσταντίνου, τους Βενιζέλους και τους Τσοχατζόπουλους και όχι μόνο τα πρόσωπα ως τέτοια.
Γιατί φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί. Κατά καιρούς το σύστημα χρησιμοποιεί «αποδιοπομπαίους τράγους» για να δείξει ότι καταπολεμά τη διαφθορά. Πιάνοντας έναν, φορτώνοντάς του όλες τις αμαρτίες και αφήνοντας αλώβητους όλους τους υπόλοιπους υπεύθυνους. Θέλοντας να μας πείσει ότι το πρόβλημα είναι ο τάδε ή ο δείνα και όχι ο καπιταλισμός. Ότι το πρόβλημα είναι ότι κάποιος «ξέφυγε» από ένα, κατά τ’ άλλα, σωστό πλαίσιο.
Αυτό το παραμύθι πρέπει κάποτε να τελειώνει: Καπιταλισμός, διαφθορά και διαπλοκή είναι συνώνυμα, είναι ένα και το αυτό, και γι’ αυτό πάλη μας πρέπει να στρέφεται ενάντια στη ρίζα του προβλήματος κι όχι απλά στα συμπτώματά του.
