Ο Οκτώβρης μπήκε για την κυβέρνηση πολύ διαφορετικά από ότι ο Σεπτέμβρης.
Πριν από ένα μήνα ο Σημίτης με την εξαγγελία από το βήμα της ΔΕΘ του "πακέτου κοινωνικής συνοχής" και της "Χάρτας σύγκλισης", προσπαθούσε να παρουσιάσει το "κοινωνικό πρόσωπο" της κυβέρνησης στο εκλογικό σώμα. Και για να το πετύχει αυτό πρόβαλε ως παροχές την αμελητέα ενίσχυση των συντάξεων πείνας και τις παλιές του προεκλογικές εξαγγελίες.
Ένα μήνα μετά και μπροστά στον κίνδυνο να φουντώσουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις πολλών κλάδων, η κυβέρνηση τονίζει με κάθε ευκαιρία ότι "δεν πρόκειται να υποχωρήσει μπροστά σε συντεχνιακά οικονομικά αιτήματα" και σε "υπερβολικές απαιτήσεις".
Η πιο προφανής εξήγηση αυτής της μεταστροφής είναι ότι το χαρτί της παροχολογίας και των υποσχέσεων αυτή τη φορά δεν βγήκε στην κυβέρνηση.
Η απόσταση από τη ΝΔ δεν έχει μειωθεί, ουσιαστικά καθόλου, οι πολιτικές ισορροπίες δεν άλλαξαν. Η ΝΔ διατηρεί μια διαφορά από 6,5 έως 8 μονάδες και το ρεύμα των ψηφοφόρων που κινείται από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ μεγαλώνει συνέχεια όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
Πέρα από τα εκλογικά "κόλπα" του Σημίτη, υπάρχει και η πραγματικότητα όπως τη ζει η κοινωνία. Τα κοινωνικά πακέτα και οι παροχές της κυβέρνησης δεν μπορούν να παρακάμψουν την εξαθλίωση στην οποία σπρώχνουν οι πολιτικές λιτότητας μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.
Η "ενίσχυση" των συντάξεων που ανήγγειλε ο Σημίτης και που φτάνουν τα 30 ευρώ το μήνα δεν είναι ικανές να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες των συνταξιούχων που στην πλειονότητά τους δεν θα ξεπερνούν (μαζί με τις αυξήσεις!) τα 430 ευρώ το μήνα, ενώ στις αγροτικές περιοχές μετά βίας θα φτάνουν τα 200 ευρώ.
Τα "μέτρα για την ανεργία" δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι η ανεργία βρίσκεται γύρω στο 10%, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία.
Η μερική απασχόληση, την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει σαν το αντίδοτο στην ανεργία, το μόνο που εξασφαλίζει (όταν κι αυτή υπάρχει) για τον εργαζόμενο είναι ένα εισόδημα ικανό να συντηρεί την ανέχειά του και μόνο.
Και φυσικά ούτε η εξαγγελία της "πραγματικής σύγκλισης" με την ΕΕ των 15, (που κάποια στιγμή "θα" επιτευχθεί…) μπορεί να ανακουφίσει το 22% των Ελλήνων που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Η συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια αντανακλάται το τελευταίο διάστημα και μέσα από τις κινητοποιήσεις στους χώρους της Παιδείας και της Υγείας. Στους χώρους δηλαδή που έχουν δεχτεί τα μεγαλύτερα χτυπήματα το τελευταίο διάστημα, όσον αφορά το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα τους.
Οι καθηγητές των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ βρίσκονται σε αποχή διαρκείας, η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ (καθηγητές και δάσκαλοι) έχουν εξαγγείλει προειδοποιητικές απεργίες στις αρχές του μήνα, ενώ στην Υγεία οι νοσοκομειακοί γιατροί και οι νοσηλευτές έχουν εξαγγείλει απεργίες και στάσεις εργασίας αντίστοιχα. Σε απεργία τις ίδιες μέρες με τους εκπαιδευτικούς κατεβαίνουν και οι εργαζόμενοι στους δήμους (ΠΟΕ-ΟΤΑ).
Αναπτύσσεται δηλαδή ένα μέτωπο εργατικών κινητοποιήσεων, σε σημαντικούς κλάδους, το οποίο έχει απέναντί του μια κυβέρνηση αδύναμη, σχεδόν σε κατάσταση πανικού, καθώς νοιώθει πως τίποτα δεν την σώζει από την επερχόμενη εκλογική ήττα.
Οι εργατικοί αγώνες, με άλλα λόγια, μπορούν αντικειμενικά να νικήσουν. Όμως λείπει απ’ αυτούς ένα πολύ σημαντικό στοιχείο: ο συντονισμός. Κι αυτό οφείλεται, για μια ακόμη φορά, στις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίες είτε "δεν μπορούν" είτε συνειδητά υποσκάπτουν τον αγώνα των εργαζομένων.
Αυτοί που συνειδητά υποσκάπτουν το κίνημα είναι η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ. Ο επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας, πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Πολυζωγόπουλος έχει γίνει πια παροιμιώδης, καθώς προτρέχει ακόμα κι αυτού του Πρωτόπαππα για να δηλώσει τη συμφωνία του με τις κυβερνητικές "παροχές" που "κινούνται στη σωστή κατεύθυνση".
Στο χώρο της Υγείας, η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ προτείνει κάποιες στάσεις εργασίας τις οποίες όμως οι εργαζόμενοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία θα αγνοήσουν γιατί τις θεωρούν κοροϊδία. Στην πραγματικότητα η ηγεσία προτείνει κινητοποιήσεις καταδικασμένες εκ των προτέρων σε αποτυχία για να μπορεί εκ των υστέρων να κατηγορεί τους εργαζόμενους με το γνωστό "δεν τραβάνε" (δες σχετικό άρθρο, σελ. 4).
Ο δούρειος ίππος που βρίσκεται μέσα στις γραμμές του κινήματος πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με συγκεκριμένα μέτρα που να βοηθούν στο συντονισμό και στην κλιμάκωση των αγώνων του κινήματος. Όπως:
– Οι αγώνες στην παιδεία πρέπει να οδηγήσουν στο κτίσιμο ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου που να ενοποιεί τον αγώνα καθηγητών τριτοβάθμιας, φοιτητών, εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας, μαθητών αλλά και γονιών, ώστε το θέμα της παιδείας να γίνει θέμα της κοινωνίας, όπως πραγματικά είναι.
– Να υπάρχουν κοινές ημερομηνίες κοινής δράσης – κοινών συγκεντρώσεων και πορειών. Υπάρχει μια σύγκλιση διαφόρων κινητοποιήσεων γύρω στις 6-7 Οκτώβρη. Πρέπει οι κλάδοι αυτοί να ορίσουν από κοινού επόμενη κοινή μέρα κινητοποιήσεων.
– Χρειάζεται κινητοποίηση των συνδικαλιστών της βάσης που να στοχεύει να ανατρέψει τις ξεπουλημένες προτάσεις των συνδικαλιστικών κορυφών. Για παράδειγμα, την Τετάρτη 1 Οκτώβρη, έγινε σύσκεψη συνδικαλιστών της Υγείας στο Σισμανόγλειο με στόχο την καταγγελία των θέσεων της ηγεσίας ΠΟΕΔΗΝ και την υιοθέτηση από τα κάτω εναλλακτικών προτάσεων.
Μέχρι στιγμής τα κόμματα της αριστεράς το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν κινούνται δραστήρια στις πιο πάνω κατευθύνσεις. Το ΚΚΕ παραμένει κολλημένο κυριολεκτικά στον ανόητο σεκταρισμό του ("όποιος δεν είναι στο ΠΑΜΕ, δεν είναι αγωνιστής"), ο δε ΣΥΝ αδυνατεί ν’ αναπτύξει μια ταξική και μαχητική συνδικαλιστική πρόταση και συχνά σύρεται πίσω από τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ.
Η σκυτάλη επομένως βρίσκεται στα χέρια των συνδικαλιστών της βάσης, οι οποίοι μπορούν και πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες, οι οποίοι μπορούν να παίξουν ένα ρόλο καταλύτη μέσα στο κίνημα. Το πιο ενθαρρυντικό στοιχείο σ’ αυτή την πορεία είναι ότι ο αριθμός των ανένταχτων ταξικών νέων αγωνιστών που μπαίνουν μπροστά κι αναδεικνύονται σε διάφορα σωματεία, ολοένα κι αυξάνεται.
