«Κάνουμε μια τεράστια προσπάθεια ώστε να μην πέσει ξύλο. Ωστόσο μέσα σ’ ένα κράτος μια κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόζει τους νόμους. Πιθανώς με λεπτότητα, πιθανώς με τρυφερότητα αλλά δεν μπορεί να έχεις τη σιδηροδρομική γραμμή κατειλημμένη 10 ημέρες, οφείλεις σαν κράτος να αντιδράσεις».
Αυτά τα συγκινητικά λόγια, γεμάτα ανθρωπισμό και αγάπη, δεν βγήκαν από το στόμα κανενός Άδωνι ή Σαμαρά. Ειπώθηκαν από τον αναπληρωτή υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα της «πρώτης φοράς Αριστερά» κυβέρνησης, για την κατάσταση στην Ειδομένη.
Η «λεπτότητα» και η «τρυφερότητα» που αναφέρει ο Μουζάλας, μάλλον θα είναι στο ίδιο μήκος κύματος με την «τρυφερότητα» που επέδειξε η κυβέρνηση στους πρόσφυγες τους τελευταίους μήνες: διατήρηση του φράχτη στον Έβρο, παντελής απουσία από την Ειδομένη (πέρα από την αστυνομία) και από τα νησιά.
Όταν αναφέρεται σε νόμους που μία κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόζει, ο αναπληρωτής υπουργός, αλήθεια, γιατί δεν μας είπε για ποιους συγκεκριμένους νόμους μιλάει; Υπάρχουν μήπως κάποιοι «απαράβατοι νόμοι» που καμία κυβέρνηση δε μπορεί να αλλάξει, αλλά είναι υποχρεωμένη να υπακούει κατά γράμμα;
Όταν αναφέρεται στην κατειλημμένη σιδηροδρομική γραμμή, ξεχνάει να αναφέρει δύο βασικά πράγματα: καταρχήν ότι μετά τα επεισόδια της προηγούμενης εβδομάδας, οι πρόσφυγες έχουν απομακρυνθεί από τις σιδηροδρομικές γραμμές. Αλλά κυρίως ότι οι πρόσφυγες «κατασκήνωσαν» στις γραμμές, γιατί κανένας επίσημος φορέας του κράτους δεν προνόησε αυτούς τους μήνες ώστε να στηθεί ένας αξιοπρεπέστερος καταυλισμός με μεγάλες σκηνές, πόσο μάλλον τις τελευταίες εβδομάδες που χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβίστηκαν στα σύνορα.
Όσο για την «τεράστια προσπάθεια να μην πέσει ξύλο», μάλλον εννοεί την ενημέρωση των προσφύγων (μέσω ντουντούκας) ότι δεν θα μπορέσουν να περάσουν τα σύνορα και πως υπάρχουν λεωφορεία που θα τους μεταφέρουν πίσω στην Αθήνα εθελοντικά.
Χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο τι θα συμβεί μετά τη μεταφορά τους στο Τάε Κβον Ντο και αγνοώντας πλήρως πως οι πρόσφυγες προτιμούν να περιμένουν μέσα στο κρύο μπας και γίνει κάποιο «θαύμα» και να περάσουν τα σύνορα, παρά να επιστρέψουν στην Αθήνα χωρίς καμία προοπτική να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Παράλληλα, κάθε φορά που ακούμε για «τεράστια προσπάθεια, ωστόσο…», δυστυχώς γνωρίζουμε τι θα συμβεί: θα πέσει ξύλο, θα υπάρξει καταστολή, αλλά θα έχουν «προσπαθήσει» προηγουμένως να μην συμβεί.
Και επειδή ανησύχησε πως ίσως δεν έχει περιγράψει αρκετά γλαφυρά τις προθέσεις και την ευαισθησία της Κυβέρνησης, ο Μουζάλας συνέχισε:
«Κατά την άποψή μου αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν λύση, είναι ευεργεσία το να γυρίσουν στον τόπο τους. Ακούγεται πολύ άσχημο, εγώ έχω δουλέψει χρόνια στην άλλη πλευρά».
Γιατί να ακουστεί άσχημο; Τι πιο λογικό από το να θεωρείς ευεργεσία την επαναπροώθηση στον τόπο τους ανθρώπους που ρίσκαραν τις ζωές τους για να φτάσουν στην Ελλάδα; Επειδή στον τόπο τους επικρατεί κόλαση; Είναι λόγος αυτός να μην ευεργετηθούν-επαναπροωθηθούν;
Η πραγματικότητα είναι πως αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει πιο εύπεπτες λέξεις για να συνεχίσει την ίδια πολιτική καταστολής με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Με λέξεις όπως «τρυφερότητα», «ευεργεσία», «λεπτότητα» προσπαθεί να καλύψει τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν οι πρόσφυγες: πνιγμοί στη Μεσόγειο, θάνατοι στον Έβρο, στρατόπεδα συγκέντρωσης στις πόλεις.
Οι αντιρατσιστικές και πολιτικές οργανώσεις έχουμε μάθει εδώ και χρόνια να μη «τσιμπάμε» με ένα όμορφο περιτύλιγμα, αλλά να αναζητούμε και να αντιπαλεύουμε την ουσία. Σήμερα, ο δρόμος μας είναι ένας: στο πλευρό των προσφύγων και απέναντι σε κάθε κυβέρνηση που συντηρεί τις μεθόδους καταστολής απέναντί τους.
