Οι δηλώσεις του Βερέμη πως «Δεν θα αφήσω την ευκαιρία να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία» (Καθημερινή 27/9/06) και της Μαριέττας πως «οι μεταρρυθμίσεις θα ολοκληρωθούν εντός τετραετίας» (Καθημερινή 01/10/06) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παρανοήσεις. Η κυβέρνηση μπορεί να αναδιπλώθηκε αλλά δεν εγκατέλειψε τα σχέδιά της. Αντίθετα είναι αποφασισμένη να προσπαθήσει ξανά να περάσει τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα που σταματήσαμε το καλοκαίρι, γιατί αυτό ζητάνε τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που η κυβέρνηση εξυπηρετεί. Μόνον η συνέχιση του αγώνα μπορεί να μας οδηγήσει στην οριστική νίκη.
Υποκριτικός ο «διάλογος»
Βέβαια, μετά την εμπειρία του Μάη-Ιούνη η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να αποφύγει ένα δεύτερο γύρο καταλήψεων και φοιτητικών κινητοποιήσεων. Ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να στερήσει από το φοιτητικό κίνημα την πλατιά κοινωνική υποστήριξη που κέρδισε το καλοκαίρι. Για αυτό καλεί σε «διάλογο» και κατηγορεί όσους αντιδρούν ως οπισθοδρομικούς και συντηρητικούς που «δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στο πανεπιστήμιο» (Βερέμης, Καθημερινή 27/9/2006). Έτσι προσπαθεί να μετρήσει τις αντιδράσεις και να το παίξει διαλλακτική εμφανίζοντας τους φοιτητές ως αδιάλλακτους- συντηρητικούς. Όμως ο διάλογος αυτός είναι υποκριτικός και ψεύτικος γιατί η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει πως τελικά οι αλλαγές που προτείνει θα περάσουν ανεξάρτητα από την έκβαση του «διαλόγου».
Δεν αρκεί το «όχι στα μέτρα»
Για να καταφέρει το φοιτητικό κίνημα να αποκαλύψει την τεράστια αυτή υποκρισία του διαλόγου στα μάτια των εργαζομένων, και έτσι να συνεχίσει να έχει την υποστήριξή τους, δεν αρκεί απλά να καταγγείλει το διάλογο. Θα πρέπει άμεσα να ξεκινήσουμε μια δυναμική και δημόσια εκστρατεία ενημέρωσης της κοινωνίας, με προκηρύξεις και ανοιχτές εκδηλώσεις, πάνω στα μέτρα της κυβέρνησης αλλά και τις αντιπροτάσεις του κινήματος.
Αναγκαίες οι αντιπροτάσεις του κινήματος
Δεν είμαστε αυτοί που λένε απλά «όχι». Η σημερινή κατάσταση δεν μας ικανοποιεί, ούτε την υπερασπιζόμαστε. Όμως τα μέτρα της κυβέρνησης δεν θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα των δημοσίων, όπως ακριβώς και τα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν βελτίωσαν την ποιότητα της δημόσιας υγείας. Τα οικονομικά προβλήματα των ΑΕΙ μπορούν να λυθούν μόνο με γενναία κρατική χρηματοδότηση. Οι χορηγίες από ιδιώτες (που προτείνει η κυβέρνηση) θα οδηγήσουν στον έλεγχο των σχολών από τις εταιρίες. Η κατάργηση των «αιώνιων» φοιτητών δεν θα βελτιώσει την ποιότητα σπουδών, απλά θα διώξει τους εργαζόμενους φοιτητές από το πανεπιστήμιο. Ζητάμε ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών και το κράτος να στηρίζει τους φοιτητές (με δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες) για να μπορούν να τελειώνουν τις σπουδές. Ζητάμε δωρεάν συγγράμματα. Η κακοδιαχείριση και η διαφθορά στα ΑΕΙ δεν πρόκειται να σταματήσουν με την εισαγωγή μάνατζερ. Αυτό που χρειάζεται είναι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση να διοικείται από συμβούλια εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων των φοιτητών, των καθηγητών και των φορέων του μαζικού κινήματος (επιστημονικές ενώσεις, συνδικάτα κλπ). Θέλουμε αναβαθμισμένες σπουδές και πτυχία, που να συνδυάζουν ολόπλευρη επιστημονική γνώση και συγκεκριμένες εφαρμογές της και να μας εξασφαλίζουν εργασία. Αν το υπουργείο και η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν πάνω σε αυτά τα αιτήματα τότε δεν έχει νόημα ο διάλογος και ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος. Έτσι θα πρέπει οι φοιτητές να προσεγγίσουν τους εργαζόμενους και να ζητήσουν έμπρακτη υποστήριξη στις νέες κινητοποιήσεις.
Πανεκπαιδευτικό Μέτωπο
Παράλληλα με αυτή την εκστρατεία θα πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες για να χτίσουμε ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο αγώνα. Μπροστά σε αυτή την προοπτική η κυβέρνηση τρέμει πραγματικά γιατί ξέρει πως ολόκληρος ο χώρος της παιδείας «βράζει». Ξέρει ακόμη πως θα είναι αδύνατον να νικήσει τους μαθητές, τους φοιτητές και τους εκπαιδευτικούς αν αυτοί προχωρήσουν σε συντονισμένες καταλήψεις, διαδηλώσεις και απεργίες με τη στήριξη της μεγάλης μάζας των εργαζομένων.
Οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν ήδη προχωρήσει σε απεργία διαρκείας. Στις γραμμές των μαθητών επικρατεί αναβρασμός και διάθεση για αγώνα, καθώς το πλαφόν του 10 έκλεισε την πόρτα των πανεπιστημίων για 10αδες χιλιάδες οδηγώντας τους στις ιδιωτικές σχολές. Έχουν αντιληφθεί πως τα αιτήματα των φοιτητών αφορούν και τους ίδιους καθώς αυτοί είναι οι αυριανοί φοιτητές. Και η αυτοπεποίθησή τους έχει ανέβει σαν αποτέλεσμα του φοιτητικού κινήματος του Μάη- Ιούνη.
Προτάσεις δράσης
Να γίνουν άμεσα κοινές συσκέψεις εκπροσώπων και να δημιουργηθούν κοινά διασυντονιστικά μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών.
Οι συσκέψεις αυτές να οργανώσουν νέα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, μέσα στον Οκτώβρη, έτσι ώστε να έχουν τελειώσει οι εξεταστικές και να υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος προετοιμασίας ώστε να εξασφαλιστεί η μαζική συμμετοχή φοιτητών αλλά και μαθητών.
Το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι ένα 5νθήμερο δράσης για όλη την παιδεία με καταλήψεις σε σχολεία και σχολές, με κοινές πορείες και απεργίες στους εκπαιδευτικούς.
Να καλεστεί άμεσα, δημόσια και πιεστικά η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν προειδοποιητική 24ωρη Γενική Πανελλαδική Απεργία για την παιδεία.
Αν η κυβέρνηση συνεχίσει να είναι αδιάλλακτη να προχωρήσουμε σε καταλήψεις και απεργίες διαρκείας από την πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη.
Επιτροπές Αγώνα και Συντονιστικά
Για να πραγματοποιηθούν όλα τα παραπάνω χρειάζεται να προχωρήσουμε σε Γενικές Συνελεύσεις μετά την εξεταστική ώστε οι ίδιοι οι φοιτητές να συμμετάσχουν ουσιαστικά στο σχεδιασμό του αγώνα. Μετά τις Γενικές Συνελεύσεις θα πρέπει να συγκροτηθούν συντονιστικά ανά σχολή, πόλη και πανελλαδικά για να αναλάβουν την προετοιμασία αυτών των κινητοποιήσεων. Όμως τα Συντονιστικά θα πρέπει να ξεπεράσουν τις αδυναμίες που είχαν το Μάη- Ιούνη. Για να είναι δημοκρατικά και λειτουργικά κάθε Γενική Συνέλευση σχολής θα πρέπει να εκλέγει τους αντιπροσώπους της για το Συντονιστικό Πόλης και κάθε Συντονιστικό Πόλης να εκλέγει αντιπροσώπους για το Πανελλαδικό Συντονιστικό. Οι αντιπρόσωποι αυτοί θα έχουν την ευθύνη να μεταφέρουν στο Συντονιστικό τις αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων και παράλληλα να επεξεργάζονται προτάσεις για τη συνέχιση του αγώνα. Έτσι κάθε Γενική Συνέλευση σε κάθε πόλη θα συμμετέχει ουσιαστικά στην λήψη των αποφάσεων και στον έλεγχο του ποιος και τι αποφασίζει.
Μπορούμε να νικήσουμε
Αυτή τη στιγμή το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντι στην κυβέρνηση. Η εμπειρία του Μάη- Ιούνη έχει αποδείξει σε χιλιάδες φοιτητές πως ο μαζικός αγώνας είναι ρεαλιστικός και έχει αποτελέσματα. Τώρα είναι αναγκαίο ο αγώνας να αποκτήσει πανεκπαιδευτικά χαρακτηριστικά και πάνω από όλα σχέδιο για το πώς θα οργανωθεί και θα κλιμακωθεί. Αν αυτά γίνουν δεν είναι καθόλου απίθανο η κυβέρνηση να αναγκαστεί να αποσύρει πλήρως τα μέτρα, δηλαδή να ηττηθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον συζητιέται δημόσια το ενδεχόμενο των πρόωρων εθνικών εκλογών αν η κατάσταση στην εκπαίδευση γίνει ανεξέλεγκτη. Όλα αυτά δείχνουν το φόβο της κυβέρνησης μπροστά σε μια γενικευμένη κινητοποίηση σε όλη την παιδεία. Από όλους εμάς που συμμετείχαμε στις κινητοποιήσεις του Μάη-Ιούνη εξαρτάται να γίνουν οι φόβοι της κυβέρνησης πραγματικότητα!
