Του Νίκου Κοκκάλη
Με δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και περίπου 20 συλλήψεις σημαδεύτηκε το ετήσιο Gay Pride της Κωνσταντινούπολης στις 25 Ιούνη. Οι τοπικές αρχές είχαν απαγορεύσει τη διεξαγωγή του, με το πρόσχημα ότι υπήρχαν φόβοι για την ασφάλεια των συμμετεχόντων, εξαιτίας απειλών που είχαν προηγηθεί από ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις.
Πρόκειται για τη συνέχεια των γεγονότων της περασμένης χρονιάς, όταν μετά την αιφνίδια απαγόρευση της διεξαγωγής του Pride (δημοσιοποιήθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή) η αστυνομία επιτέθηκε σε ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστές.
Στην Τουρκία, η ομοφυλοφιλία νομιμοποιήθηκε όταν ο Κεμάλ ήρθε στην εξουσία. Το Σύνταγμα του 1923 επιτρέπει την ομοφυλοφιλία, ενώ τιμωρεί με βαριές ποινές την διάδοση «μισαλλόδοξων απόψεων».
Παρ’ όλα αυτά, μια σειρά από διακρίσεις συνεχίζουν να υπάρχουν απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα στην πράξη, αφού τα περιστατικά βίας δεν είναι λίγα. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του ομοφυλόφιλου αστυνομικού που απολύθηκε πριν από λίγα χρόνια με το Υπουργείο Εσωτερικών να δηλώνει ότι η πρέπει να «ξεριζώσει από την αστυνομία αυτούς τους δημόσιους υπαλλήλους», ή του επίσης ομοφυλόφιλου Σύρου πρόσφυγα που δολοφονήθηκε πριν από περίπου δύο χρόνια από ακροδεξιούς.
Το Pride της Κωνσταντινούπολης διοργανωνόταν απρόσκοπτα από το 2003 έως και το 2014. Στο Pride του 2014 μάλιστα, συμμετείχαν περίπου 100.000 άτομα, ένας πραγματικά εντυπωσιακός αριθμός.
Τα «απρόοπτα» άρχισαν το 2015, με την αστυνομία να επιτίθεται βίαια στην πορεία υπερηφάνειας. Το 2016 ήρθε η πρώτη απαγόρευση από τις τοπικές αρχές και πάλι με το πρόσχημα του φόβου τρομοκρατικών επιθέσεων, ενώ η τελευταία απαγόρευση ήρθε φέτος. Το γεγονός ότι το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα αγνόησε την απαγόρευση και βγήκε μαχητικά στους δρόμους, προφανώς θεωρήθηκε πρόκληση από τις αρχές και απαντήθηκε με άγρια καταστολή.
Το ερώτημα που τίθεται βέβαια, είναι γιατί οι τοπικές αρχές επιλέξανε να απαγορεύσουν το pride με το πρόσχημα των απειλών ενάντια στους συμμετέχοντες, αντί να διατάξουν την εξουδετέρωση αυτών των απειλών από την αστυνομία…
Και η απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί, αν και έχει πάνω από μία πτυχές. Δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση εκπροσωπεί τα πιο συντηρητικά στρώματα της τουρκικής κοινωνίας και έχει, σαν αποτέλεσμα, βάλει στο στόχαστρο τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ούτε μόνο ότι προτιμάει να διατηρήσει τις καλές της σχέσεις με τις διάφορες ακροδεξιές οργανώσεις, τύπου «Γκρίζοι Λύκοι» για να μπορεί να τις αξιοποιεί σαν συμπληρωματικό κατασταλτικό μηχανισμό όταν τα κινήματα γίνονται απειλητικά. Είναι ακόμα ότι η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα έχει μεγάλες, μαχητικές παραδόσεις, έχοντας παίξει, πχ, πρωταγωνιστικό ρόλο στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για την υπεράσπιση του πάρκου Gezi στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης το 2013. Ένα κίνημα του οποίου το φάντασμα η κυβέρνηση Ερντογάν εξακολουθεί να φοβάται.
Απέναντι σ αυτή την κυβέρνηση, της καταστολής και της στέρησης κάθε μορφής δημοκρατικού δικαιώματος, το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα της Τουρκίας, όπως και τα υπόλοιπα κοινωνικά και εργατικά κινήματα, έχουν μπροστά τους μόνο μια επιλογή. Αυτή του συντονισμού μεταξύ τους και της μαχητικής κλιμάκωσης του αγώνα για τα δικαιώματά τους!
