Άρθρο του Τάκη Γιαννόπουλου
Η κρίση που σοβεί στο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει να τελειώσει.
Ακριβώς την εποχή που το ελληνικό εργατικό κίνημα και η νεολαία δέχονται την μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματά τους και έχουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη μιας ισχυρής και ενωμένης αριστεράς που να ανταποκρίνεται στα ιστορικά καθήκοντα με τα οποία είναι αντιμέτωπη, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει μια απαράδεκτη εικόνα.
Ατέλειωτες προσωπικές συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα, τακτικισμοί, αρχηγισμοί μα πάνω από όλα αμφισημίες, θολούρα και πολιτική ανεπάρκεια.
Τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά απλά πιστοποιούν την κακή εικόνα ενός σχήματος που -εκτός των άλλων- μόνο ενωτικό δεν φαντάζει στα μάτια της κοινωνίας.
Οι ευθύνες του ΣΥΝ
Η βασική ευθύνη γι αυτό δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην βασική δύναμη που αποτελεί τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ο ΣΥΝ. Όχι μόνο γιατί οι σημερινές φυγόκεντρες τάσεις προέρχονται κυρίως από το εσωτερικό του όσο γιατί η σημερινή ηγετική του ομάδα δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στο βασικό καθήκον της περιόδου που είναι η εκπόνηση ενός αριστερού προγράμματος που να έρχεται σε σύγκρουση με τις αγορές και την κυβέρνηση και να απαντάει με σαφή και κατανοητό τρόπο στην κρίση και την διέξοδο από αυτή. Αντί γι’ αυτή την ιδεολογική και πολιτική καθαρότητα που απαιτεί η εποχή μας στο εσωτερικό του ΣΥΝ κυριαρχούν οι ισορροπίες και οι διαφόρων ειδών συμβιβασμοί. Αν αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο σε κανονικές συνθήκες, σε συνθήκες μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης ισοδυναμεί με καταστροφή.
Σαν αποτέλεσμα ακόμα και όταν η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει ομόφωνα να καταλήξει σε ένα ικανοποιητικό πολιτικό πλαίσιο -όπως για παράδειγμα στις 15/3- τα ηγετικά στελέχη και ο πρόεδρος του ΣΥΝ στις δημόσιες ομιλίες και τοποθετήσεις τους είτε δεν το εκφωνούν είτε το θολώνουν με αντιφατικές θέσεις όπως πχ για ευνοϊκό δανεισμό μέσω ευρωομολόγου από την ΕΚΤ τη στιγμή που η ΕΚΤ ήταν μέρος της τρόικας που επέβαλε τα γνωστά μέτρα που κατεδάφιζαν ότι έχει απομείνει από δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών.
Επίσης δεν έχει μπορέσει να λύσει, με πολιτικούς όρους (κι όχι με διοικητικούς – διαγραφές κλπ) το χρόνιο πρόβλημα με τα ηγετικά στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας που συνειδητά και δημόσια – με την αμέριστη υποστήριξη των καναλαρχών – απεργάζονται την υπονόμευση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ προς χάριν της λογικής της κεντροαριστεράς και της «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης που «κρατάει τα μπόσικα στο ΠΑΣΟΚ». Ενδεικτικά ο Φ. Κουβέλης σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ 22.5.10 απειλεί ευθέως με διάσπαση τον ΣΥΝ αν δεν φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ευθύνες σε Μέτωπο
Σημαντική ευθύνη όμως για τη σημερινή κατάσταση φέρνουν και οι δυνάμεις του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης που συσπειρώνονται γύρω από τον Α. Αλαβάνο.
Αυτό το διάστημα αυτές οι δυνάμεις επιδίδονται σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ και συγκρούσεων γύρω από την αντιπαράθεση προσώπων, (Τσίπρας ή Αλαβάνος) που ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ και η κοινωνία πιο πλατιά αδυνατούν να δουν τις πολιτικές διαφορές ή έστω να αντιληφθούν τι ακριβώς θέλει να κάνει το Μέτωπο.
Οι προτάσεις που το Μέτωπο έφερε στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ από το Γενάρη και μετά είχαν να κάνουν με:
– το δημοψήφισμα ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ
– τη δημιουργία επιτροπών αγώνα,
– το να μιλήσει ο Α. Αλαβάνος μαζί με τον Α. Τσίπρα στην συγκέντρωση της Πλ. Κοτζιά στις 14/5
Δηλαδή θέσεις που δεν είχαν να κάνουν με πολιτικά ζητήματα που να απαντούν στην κρίση αλλά βασικά κινήσεις τακτικής.
Μάλιστα στην τελευταία δημόσια ανακοίνωση των 5 μελών του Μετώπου στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρουν ψευδώς ότι η συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα αποφασίστηκε αφού είχε ανακοινωθεί η συγκέντρωση Αλαβάνου στο Σπόρτινγκ – με στόχο δηλαδή να τη σαμποτάρει. Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση για συγκέντρωση είχε κατατεθεί από την ΑΚΟΑ, ένα μήνα πριν, για να γίνει πριν την Πρωτομαγιά και η απάντηση τότε της ΚΟΕ ήταν «δεν είναι καιρός για συγκεντρώσεις» και της ΔΕΑ «η έμφασή μας είναι η Πρωτομαγιά οπότε να πάει για μετά» χωρίς καμία αναφορά (τότε) σε συγκέντρωση Αλαβάνου.
Οι βασικές πολιτικές προτάσεις για το πλαίσιο, τις θέσεις, τα αιτήματα που πρέπει να προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ έγιναν από τους σ. και μέλη της Γραμματείας που βρίσκονται εκτός του τόξου αντιπαράθεσης ΣΥΝ και Α. Αλαβάνου. Αυτές οι προτάσεις που βασικά αφορούσαν το ζήτημα του χρέους, τις εθνικοποιήσεις τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, την φορολογία στο κεφάλαιο με συντελεστή 45%, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους έγιναν τελικά θέσεις της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ στις 15/3. Μάλιστα, όταν πρωτομπήκαν στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, το Γενάρη, κάποια απ’ αυτά τα ζητήματα, όπως χαρακτηριστικά το θέμα της στάσης απέναντι στο χρέος, οι δυνάμεις που αντέδρασαν πρώτες και εξαιρετικά έντονα ήταν αυτές που ανήκουν στο Μέτωπο και ιδιαίτερα η ΔΕΑ και ο Γ. Θεωνάς (ΚΕΔΑ – ΔΡΟΜΟΣ).
Τι να κάνουμε;
Αν θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να καλύψει το τεράστιο πολιτικό κενό που υπάρχει στην αριστερά και την κοινωνία, πρέπει πρώτα από όλα να αποφασίσουμε συλλογικά και από κοινού ένα ταξικό, αριστερό, διεθνιστικό πρόγραμμα πάλης, που να συγκρούεται με την κυβέρνηση και το κατεστημένο και να συνδέει τις άμεσες διεκδικήσεις του κινήματος με την προοπτική του σοσιαλισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα πρέπει να περιλαμβάνει:
- Άρνηση πληρωμής του χρέους στους έλληνες και ξένους τραπεζίτες και κάλεσμα καταρχήν στους λαούς και τα κινήματα της Ν. Ευρώπης για κοινό αγώνα, απεργίες κτλ
- Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων και κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση του τραπεζικού συστήματος, των ιδιωτικοποιημένων πρώην ΔΕΚΟ και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων.
- Ένα πρόγραμμα μαζικών δημόσιων επενδύσεων στις υποδομές και την παραγωγή, την παιδεία και υγεία ώστε να διασφαλιστεί το βιοτικό επίπεδο και οι κατακτήσεις των εργαζομένων.
- Διάλυση-ανατροπή της καπιταλιστικής ΕΕ και πάλη για την ενωμένη σοσιαλιστική Ευρώπη
Αυτό το πλαίσιο πρέπει να αποτελέσει και τη βάση για την πρόταση ενότητας που πρέπει να απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ στα κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ) και στον απογοητευμένο κόσμο της βάσης του ΠΑΣΟΚ ώστε να μπορέσει να αποκτήσει υπόσταση το αίτημα για ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και πάλη για κυβέρνηση στην υπηρεσία των εργαζομένων στη βάση του παραπάνω προγράμματος. Παράλληλα χρειάζεται να εκπονηθεί ένα σχέδιο δράσης και εκστρατειών που να στρέφει αποφασιστικά το ΣΥΡΙΖΑ στους εργαζόμενους και τη νεολαία και να τον φέρνει στην πρώτη γραμμή των αγώνων των εργαζομένων.
