Η οικονομική κρίση προκαλεί αναπόφευκτα τεράστια όξυνση της ταξικής πάλης. Όσες αυταπάτες υπήρχαν στο ΠΑΣΟΚ καταρρέουν ή θα καταρρεύσουν γρήγορα. Η νέα λιτότητα (Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης – ΠΣΑ) δεν πρόκειται να φέρει ούτε σταθερότητα, ούτε ανάπτυξη. Θα φέρει αγώνες και κοινωνικές εκρήξεις.
Λέγοντας αυτό όμως χρειάζεται προσοχή ώστε να μην ερμηνευθεί σαν μια αυτόματη και μαζική έφοδος των εργαζομένων ενάντια στους καπιταλιστές και το σύστημα τους. Η κρίση λειτουργεί με έντονα αντιφατικό τρόπο στη συνείδηση των μαζικών στρωμάτων. Ένα κομμάτι της κοινωνίας, οργίζεται και εξεγείρεται – αυτό αφορά ιδιαίτερα τη νεολαία. Ένα άλλο κομμάτι όμως παγώνει, καθηλώνεται από την άνοδο της ανεργίας και τις απολύσεις. Οι αντιστάσεις κάποτε είναι απότομες και εκρηκτικές, κάτω από άλλες συνθήκες χτίζονται σταδιακά. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, η διάθεση/συνείδηση του κόσμου μπερδεύεται κι από το γεγονός ότι βομβαρδίζεται από σημαντικό τμήμα των ΜΜΕ ότι βασικά φταίει η Ν.Δ. κι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε τελικά επιλογή ότι μας πιέζουν οι «αγορές», ότι φταίνε οι «κερδοσκόποι», η ΕΕ κλπ – και τελικά «τι να κάνουμε;». Μ’ αυτή την έννοια αν στην κυβέρνηση παρέμενε η ΝΔ, η οργή της κοινωνίας είναι πιθανό να έπαιρνε πιο εκρηκτικές διαστάσεις, ενώ με το ΠΑΣΟΚ οι εξελίξεις μπορεί να είναι πιο παρατεταμένες ή αντιφατικές. Το χρέος της αριστεράς είναι να δει τον δικό της ρόλο στο πως να επιταχύνει, πώς να δώσει πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική στις διεργασίες αυτές.
Το μαζικό κίνημα
και η αριστερά
Για να αντιδράσει μαζικά και αποφασιστικά το κίνημα χρειάζεται πολιτική προοπτική και κατεύθυνση. Εδώ είναι ο ρόλος της αριστεράς: να δώσει πολιτικό περιεχόμενο και στόχο στην κίνηση των λαϊκών στρωμάτων. Αν δεν υπάρχει αυτός ο παράγοντας η μαζική αντίδραση της κοινωνίας στην επίθεση που δέχεται είναι πιθανό, πρώτο να αργήσει και δεύτερο να είναι συγκεχυμένη.
Αργά ή γρήγορα βέβαια το μαζικό κίνημα θα αντιδράσει και θα το κάνει μαζικά κι αποφασιστικά. Το θέμα όμως δεν είναι απλά να υπάρξει κίνημα. Το θέμα είναι το κίνημα αυτό να νικήσει! Σε άλλες σελίδες (σελ 3) αναφερόμαστε στο παράδειγμα της Αργεντινής όπου το κίνημα έριξε μέσα σε 2 μήνες 5 κυβερνήσεις, μετά την κρίση που κτύπησε τη χώρα το 2000-1. Όμως, τελικά, αυτό το καταπληκτικό κίνημα έχασε (όσο κι αν άφησε ασφαλώς πολύτιμες παραδόσεις για το μέλλον). Γιατί έχασε; Γιατί δεν υπήρχε μπροστά σ’ αυτό το κίνημα μια μαζική Αριστερά, η οποία να είναι ικανή να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος για να πληρώσουν για την κρίση αυτοί που είναι υπεύθυνοι για αυτήν, δηλαδή το κεφάλαιο.
Που είναι η αριστερά;
Που είναι και τι ακριβώς προτείνει λοιπόν η αριστερά σήμερα;
Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: οι εργαζόμενοι δεν νοιώθουν ότι η Αριστερά έχει ολοκληρωμένη αντιπρόταση! Και δεν έχουν άδικο! Γιατί, δεν φτάνει να λέει η αριστερά, απλά, «χρειάζεται αντίσταση» στις επιθέσεις.
Αν θέλει να δώσει προοπτική αντίστασης και μάχης, η αριστερά πρέπει να εξηγήσει πώς μέσα απ’ τους αγώνες θα δοθεί λύση στα κεντρικά προβλήματα: λύση στο πρόβλημα της κρίσης, λύση στο πρόβλημα των ελλειμμάτων, λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, της φτώχειας και της απο-ανάπτυξης. Δεν φτάνει να μιλά η αριστερά υπέρ της υπεράσπισης του βιοτικού επιπέδου κλπ, αλλά πρέπει να εξηγεί πώς οι δικές της προτάσεις για την οικονομία μπορούν να διασφαλίσουν το βιοτικό επίπεδο, τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις κοκ.
Απαντήσεις σ’ αυτά τα καίρια ερωτήματα, που καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την έκταση και την προοπτική των κινημάτων, υπάρχουν! Αν τα λαϊκά στρώματα «δεν τις ξέρουν», αν δεν τις έχουν υιοθετήσει, είναι γιατί η Αριστερά, με την έννοια των μαζικών κομμάτων που έχουν ισχύ και «δυνατή» φωνή ώστε ν’ ακουστούν, δεν τις έχει προτείνει (το «γιατί» είναι μια άλλη, «πονεμένη», ιστορία). Κι αυτό ισχύει και για τους δύο μαζικούς (και μ? αυτή την έννοια πιο σημαντικούς) σχηματισμούς της αριστεράς στην Ελλάδα: το ΚΚΕ από τη μια και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη.
Ποια στρατηγική;
Αυτή η κρίση και αυτό το αδιέξοδο θα έπρεπε να ξεκαθαρίζουν ένα πράγμα με σαφήνεια: μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι αδύνατο να υπάρξει άλλη πολιτική από αυτήν που φορτώνει την κρίση στους εργαζόμενους.
Επομένως, οποιαδήποτε πολιτική επιχειρεί να δώσει λύσεις στην βαθιά οικονομική κρίση διασφαλίζοντας ταυτόχρονα το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι υποχρεωτικό ότι πρέπει να συγκρουστεί μετωπικά με τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Και μ’ αυτή την έννοια να θέσει θέμα αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος, ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού, προτείνοντας ταυτόχρονα στη θέση του και περιγράφοντας μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία.
Καμία τέτοια στρατηγική πρόταση δεν μπαίνει μπροστά στο εργατικό κίνημα με συγκεκριμένο τρόπο ούτε από τη μεριά του ΚΚΕ ούτε απ’ τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιες θέσεις για
την αριστερά;
Ρήξη και ανατροπή βέβαια, για τους εργαζόμενους, δεν μπορεί να είναι κάποιου είδους φιλοσοφική αναζήτηση, ή κάποια γενικόλογη πρόταση.
Μπορεί μόνο να έχει νόημα αν αποτελεί ένα «πακέτο» πρακτικών αιτημάτων του μαζικού κινήματος, αιτημάτων που ξεκινούν από τα άμεσα προβλήματα, προτείνουν λύσεις στα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η κρίση και μέσα απ? αυτό το δρόμο θέτουν τις βάσεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Σήμερα, όσο ποτέ στην πρόσφατη ιστορία, για να διασφαλιστούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, στο βιοτικό επίπεδο, στη δουλειά, στη σύνταξη, στην παιδεία και την υγεία, είναι απαραίτητες προτάσεις όπως:
Να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν – εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι τράπεζες το κερδοσκοπικό παιγνίδι τους που τόσο ακριβά πληρώνουμε οι εργαζόμενοι και για να περάσουν τα κέρδη τους – που συνεχίζουν να είναι τεράστια παρά την κρίση – στην κοινωνία.
Η κυβέρνηση της ΝΔ εγγυήθηκε 28 δις στους τραπεζίτες τα οποία αυτοί «αξιοποίησαν» και αντί να τα χρησιμοποιήσουν για να αναθερμάνουν την οικονομία, όπως υποτίθεται θα έκαναν, δίνοντας χαμηλότοκα δάνεια σε επιχειρήσεις ή καταναλωτές, τα χρησιμοποίησαν για κερδοσκοπικούς σκοπούς, δανείζοντας μάλιστα το ελληνικό δημόσιο με πανάκριβα επιτόκια (αυτό αποτελεί και δημόσια καταγγελία της υπουργού Λ. Κατσέλλη)!
Βαριά φορολογία
στο κεφάλαιο
Επιστροφή στο 45% επί των κερδών που ίσχυε την προηγούμενη δεκαετία αντί του 25% που ισχύει σήμερα, μετά τις μειώσεις που επέφεραν η κυβέρνηση Σημίτη (ΠΑΣΟΚ) και Καραμανλή (ΝΔ).
Κοινωνικοποιήσεις
Να περάσουν στην κοινωνία (εθνικοποίηση, χωρίς αποζημιώσεις στους μεγαλομετόχους παρά μόνο στους μικρομετόχους) όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τις περασμένες δύο δεκαετίες, καθώς και όλες οι επιχειρήσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πορεία της οικονομίας και που ενώ ξεζουμίζουν το δημόσιο, χτυπούν τα δικαιώματα, απολύουν μαζικά και φυγαδεύουν κεφάλαια στο εξωτερικό. Όσες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο ή προχωρούν σε μαζικές απολύσεις να περνούν στα χέρια των εργαζομένων και των τοπικών κοινωνιών.
Οι κονδυλοφόροι του συστήματος, θα πουν πως αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα, ότι «δεν είναι εποχές για εθνικοποιήσεις» κλπ. Η πραγματικότητα είναι όμως πως εθνικοποιήσεις γίνονται αυτή τη στιγμή σε χώρες όπως τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία, όχι μόνο εθνικών επιχειρήσεων αλλά και πολυεθνικών – αμερικανικών και ευρωπαϊκών. Ο τρόπος που γίνονται οι εθνικοποιήσεις σ’ αυτές στις χώρες της Λ. Αμερικής, χωρίς εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, μας βρίσκει ριζικά αντίθετους, αλλά αυτό είναι η κριτική που κάνουμε στα καθεστώτα αυτά από μια αριστερή σκοπιά. Το ότι κάποιες αριστερές κυβερνήσεις τολμούν σήμερα τέτοια μέτρα δείχνει όχι μόνο ότι είναι δυνατά, αλλά κι ότι οι ιμπεριαλιστές παρά τη δύναμη τους και παρά τη λύσσα τους ενάντια σε τέτοιες πολιτικές δεν μπορούν να τα εμποδίσουν.
Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση
Η διοίκηση των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων πρέπει να ασκείται από διοικητικά συμβούλια στα οποία οι εκπρόσωποι των εργαζομένων αποτελούν πλειοψηφία. Οι εκπρόσωποι αυτοί πρέπει να ελέγχονται σε διαρκή βάση και να είναι άμεσα ανακλητοί από τους εργαζόμενους που τους εκλέγουν. Μόνο έτσι οι ΔΕΚΟ, οι στρατηγικές επιχειρήσεις, οι τράπεζες κλπ, μπορούν να λειτουργούν με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας κι όχι της κερδοσκοπίας.
Χωρίς εργατικό έλεγχο και διαχείριση στο δημόσιο τομέα είναι αναπόφευκτο να αναπτυχθούν φαινόμενα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης (είναι χαρακτηριστικό το τι έγινε με τις εθνικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ?80 καθώς και με το δημόσιο τομέα γενικά).
Στο τραπεζικό σύστημα ο εργατικός έλεγχος και διαχείριση είναι απαραίτητα για ένα επιπλέον λόγο: για να μπορούν να ελέγχονται οι ροές κερδοσκοπικών κεφαλαίων μέσα κι έξω από τη χώρα. Ενδεικτικά, μέσα σε μερικές βδομάδες «εξαφανίστηκαν» (σε τράπεζες στο εξωτερικό) κοντά στα 10 δισ. ευρώ.
Επιτροπές ελέγχου, δημοκρατικά εκλεγμένες και άμεσα ανακλητές, στον ιδιωτικό τομέα αποτελούν το μοναδικό τρόπο να ελεγχθεί αποτελεσματικά η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή οι κομπίνες κοκ των καπιταλιστών.
Παύση πληρωμών στους
τοκογλύφους – τραπεζίτες
Το ελληνικό κράτος είναι πραγματικά υπερχρεωμένο – που σημαίνει πως χρωστάει τεράστια ποσά στους πιστωτές του που δεν είναι άλλοι από τους ξένους και Έλληνες τραπεζίτες-τοκογλύφους. Οι τραπεζίτες υποχρεώνουν το ελληνικό δημόσιο να πληρώνει όλο και πιο ακριβά επιτόκια για να πάρει δάνεια απ’ αυτούς ώστε να ξεπληρώσει τις δόσεις που χρωστάει στους ίδιους αυτούς!! Το ελληνικό κράτος χτυπά αλύπητα το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων για να βρει τα λεφτά που ζητούν οι τραπεζίτες.
Η απάντηση της αριστεράς σ’ αυτό πρέπει να είναι: αρκετά κέρδη έχουν βγάλει οι τραπεζίτες και αρκετή ζημιά έχουν προκαλέσει. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δώσουν ούτε ένα σεντ παραπάνω. Αγωνιζόμαστε για να επιβάλουμε παύση πληρωμών των δόσεων του χρέους.
Θα βρεθούν βέβαια πολλοί «ειδήμονες» που θα μας πουν πως «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται» κοκ… Κι εμείς θα απαντήσουμε πως αυτό είναι η προπαγάνδα των κονδυλοφόρων του συστήματος. Θα τους παραπέμψουμε στο τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ισλανδία όπου κάτω από την πίεση ενός μαζικού κινήματος, τον προηγούμενο μήνα, ο πρόεδρος της χώρας αρνήθηκε να υπογράψει απόφαση της βουλής για πληρωμή ποσών που απαιτούν η Βρετανική και Ολλανδική κυβέρνηση και το θέμα πάει σε δημοψήφισμα στις αρχές Μάρτη. Ο πρόεδρος της Ισλανδίας, παρεμπιπτόντως δεν είναι κάποιος μαρξιστής επαναστάτης… Υπενθυμίζουμε ακόμα πως μετά την κρίση του 2001 η Αργεντινή προχώρησε σε παύση πληρωμών στους ιμπεριαλιστές πιστωτές της. Ούτε και στην Αργεντινή είχαμε καμιά επαναστατική κυβέρνηση στην εξουσία …
Όταν οι ίδιοι οι αστοί προχωρούν σε τέτοια μέτρα, τι εμποδίζει την αριστερά να παλέψει γι’ αυτό;
Σοσιαλιστικός σχεδιασμός
Πάνω στη βάση όλων των πιο πάνω μπορούν να εξοικονομηθούν τεράστιοι πόροι που μπορούν να αξιοποιηθούν παραγωγικά για την ανάπτυξη της οικονομίας. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση η αριστερά οφείλει να προτείνει το δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, των εργαζομένων και της νεολαίας, κι όχι του κέρδους των καπιταλιστών.
Σύγκρουση με την ΕΕ
Μια τέτοια πολιτική αναμφίβολα θα σήμαινε μετωπική σύγκρουση με την Ε.Ε. ? κι αυτό, κατά τους «ειδήμονες» είναι κάτι που δεν μπορούμε να αντέξουμε …
Ποιοι «δεν μπορούν να το αντέξουν»; Μήπως σύγκρουση δεν είναι αυτό που υπάρχει αυτή τη στιγμή με την ΕΕ; Μήπως δεν απειλούν με αποπομπή από το ευρώ; Μήπως δεν έρχονται στην Ελλάδα σαν νέοι αποικιοκράτες να χλευάσουν και να κουνήσουν το δάκτυλό τους απειλητικά;
Αυτοί που δεν μπορούν να αντέξουν την σύγκρουση με την ΕΕ είναι οι Έλληνες καπιταλιστές! Οι Έλληνες εργαζόμενοι μπορούν να την αντέξουν, και με το παραπάνω. Γιατί στο τέλος-τέλος δεν έχουν πια και πολλά να χάσουν.
Μήπως όταν η Ελλάδα έμπαινε στην ΕΕ και στο ευρώ είχαν πει ποτέ αυτοί οι κύριοι ότι το μέλλον θα ήταν αυτό που ζούμε σήμερα; Υποσχόντουσαν ανάπτυξη, ευημερία και απασχόληση και αυτό που έχουμε είναι κρίση, φτώχεια και 20% ανεργία (επιτέλους είπαν και μια αλήθεια – για την ανεργία)!
Σύγκρουση με το κεφάλαιο – ξένο και ντόπιο
«Αν πάρουμε τέτοια μέτρα, θα φύγει το ξένο κεφάλαιο και … » απειλούν οι ειδήμονες …
Το ξένο κεφάλαιο έχει ήδη φύγει, κι όχι μόνο το ξένο αλλά και το ελληνικό! Η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει, λέει, τον επαναπατρισμό (από Ελβετικές και άλλες τράπεζες) ελληνικών κεφαλαίων ύψους σχεδόν 50 δις ευρώ … Χαιρετίσματα …
Αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα για τον Έλληνα εργαζόμενο δεν είναι τα κεφάλαια σε «ρευστό» ή σε μετοχές που είναι αέρας και όσο εύκολα μπαίνουν σε μια οικονομία τόσο εύκολα φεύγουν και την οδηγούν σε κατάρρευση. Είναι ο παραγωγικός ιστός – δηλαδή τα μέσα, τα εργαλεία, οι μηχανές παραγωγής και αυτοί που τα θέτουν σε λειτουργία, οι εργαζόμενοι.
Που σημαίνει πως δεν πρέπει ποτέ και με τίποτα να υποστηρίζουμε το να παίρνει πχ ο διαβόητος Λαναράς 30 εκατ. ευρώ θαλασσοδάνεια (από τις τσέπες των φορολογουμένων). Γιατί και πάλι κλείνει την επιχείρησή του και απολύει τους εργαζόμενους – επειδή δεν τον συμφέρει να την λειτουργεί αλλά τον συμφέρει να διοχετεύει τα κεφάλαιά του στην Βουλγαρία ή την Ελβετία. Μας ενδιαφέρει να φύγει αυτός, να μείνει η βιομηχανία στα χέρια των εργαζομένων οι οποίοι θέλουν και μπορούν να θέσουν τις μηχανές σε λειτουργία, να προχωρήσουν στην παραγωγή χρήσιμων για την κοινωνία αγαθών. Κι αυτή η γενική προσέγγιση ισχύει για το σύνολο της οικονομίας
Διεθνισμός – κοινός αγώνας με τους εργαζόμενους κι όχι τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη!
Ερχόμενο σε σύγκρουση με το διευθυντήριο της ΕΕ, το ελληνικό εργατικό κίνημα θα ανακαλύψει ένα μεγάλο δυνητικά σύμμαχο: τους Ισπανούς εργαζόμενους που ήδη έχουν φτάσει στο 20% ανεργία, τους Πορτογάλους οι οποίοι αντιμετωπίζουν ανάλογη λαίλαπα, τους Ιρλανδούς των οποίων οι μισθοί μειώθηκαν μέσα στο 2009 κατά 13%, τους Λετονούς που τους κλείσανε τα μισά νοσοκομεία μέσα στο 2009, τους Γάλλους, τους Ιταλούς, κοκ …
Όλο το εργατικό κίνημα, όλης της Ευρώπης, στενάζει κάτω από την λιτότητα που επιβάλλουν οι αδίστακτοι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, είτε «σοσιαλ – ληστές» είτε δεξιοί.
Ο διεθνισμός είναι σήμερα εκ των ουκ άνευ για κάθε αριστερό που θέλει να είναι συνεπής με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του εργατικού κινήματος. Διεθνισμός, όχι στα λόγια, στην πράξη.
Στόχος μας δεν πρέπει να είναι η «συμμετοχή στην Ευρώπη», γενικά και αφηρημένα, γιατί, στην ουσία, υπάρχουν δύο Ευρώπες: αυτή των καπιταλιστών από τη μια και η «άλλη Ευρώπη», των εργαζομένων και του σοσιαλισμού, από την άλλη. Η «δεύτερη» αξίζει να αποτελέσει το όραμα των Ελλήνων και όλων των Eυρωπαίων εργαζομένων. Για να γίνει πραγματικότητα όμως απαιτείται η σύγκρουση με την Ευρώπη των καπιταλιστών, με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και τους Έλληνες καπιταλιστές που αποτελούν τμήμα, εξάρτημα και στήριγμα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Η αριστερά που
χρειαζόμαστε
Υπάρχει μια προϋπόθεση για να δρομολογηθούν όλα τα πιο πάνω: να τα προτείνει η αριστερά, να τα θέσει μπροστά στους εργαζόμενους, να δημιουργήσει σταδιακά τις προϋποθέσεις για να υιοθετηθούν αυτά τα αιτήματα από το μαζικό κίνημα, να αναπτυχθεί η πάλη γι’ αυτούς τους στόχους σε μαζική έκταση, να αποκτήσει μαχητικές μορφές, απεργίες και γενικές απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, με πλατύ συντονισμό, με ενωτική προσέγγιση σε όλα τα τμήματα της αριστεράς, με σεβασμό στις μαζικές διαδικασίες του κινήματος, με δημοκρατία και χωρίς καπελώματα.
Τα σημερινά μαζικά κόμματα της αριστεράς δεν ανταποκρίνονται επαρκώς σ’ αυτά τα καθήκοντα. Το έργο μας είναι να χτίσουμε την αριστερά που θα ανταποκριθεί σ’ αυτό το έργο. Να θέσουμε τέρμα στην αριστερά των συμβιβασμών και των νερωμένων προγραμμάτων. Να χτίσουμε μια αριστερά πραγματικά διεθνιστική.
Το πιο σημαντικό συμπέρασμα για τους πιο προχωρημένους εργαζόμενους σήμερα είναι το να μπουν μπροστά στην πάλη για το χτίσιμο μιας τέτοιας, μαζικής επαναστατικής αριστεράς. Είναι η πιο κρίσιμη προϋπόθεση για να μπορέσει η κοινωνία να ξεφύγει από τη θανάσιμη μέγγενη του καπιταλισμού. Είναι το πιο σημαντικό καθήκον της εποχής μας. Είναι η μάχη που δίνει το «Ξ» μέσα από τις γραμμές της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, τη CWI, στην Ελλάδα, την Ευρώπη κι όλο τον πλανήτη.
Ανδρέας Παγιάτσος
_____________
