Αναδημοσιεύουμε άρθρο του σ. Σεραφείμ Σεφεριάδη, Αναπληρωτή Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (CLH), το οποίο δημοσιεύτηκε στο Documento
Το ναυάγιο στις Οινούσες, η πυρκαγιά στη Μόρια και η καταστολή που την ακολούθησε ‒τελευταία επεισόδια στην εκτύλιξη του προσφυγικού δράματος‒ συμπυκνώνουν γλαφυρά το εγκληματικά υποκριτικό δόγμα με το οποίο η κρατική εξουσία διαχειρίζεται την ανείπωτη αυτή κρίση. Στις περιστάσεις, πρέπει κανείς να μιλήσει απλά: ο κυνικά αποκαλούμενος «έλεγχος των προσφυγικών ροών» συνιστά δι-ιστορική βαρβαρότητα. Η διαβόητη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας εδράζεται στην προσδοκία φυλάκισης των προσφύγων στη γειτονική χώρα, στην καταδίωξη όσων καταφέρουν να διαφύγουν (αδιαφορώντας για τον κίνδυνο απώλειας ανθρώπινων ζωών), τέλος στο στοίβαγμά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ‒πάντα βέβαια με υποκριτικές κορώνες όταν, όπως είναι απόλυτα αναμενόμενο, έχουμε νεκρούς.
Για να αποτιμήσουμε τις «κινήσεις» που κατά καιρούς εκδηλώνονται πρέπει να σκεφτούμε τις εναλλακτικές. Οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να διακινούνται με ασφάλεια, να διανέμονται ορθολογικά στις χώρες υποδοχής, να εντάσσονται δημιουργικά στις τοπικές κοινωνίες, εισφέροντας και αποκομίζοντας. Όλα αυτά όμως αυτό αντιβαίνουν στη συστημική λογική που γεννά φτώχεια και ανισότητα, πολέμους, οικολογική καταστροφή. Ενάντια σε αυτήν τη λογική είναι που πρέπει, πριν και πάνω απ’ όλα, να κινηθούμε προκειμένου να επιτύχουμε το παραμικρό ‒κι αυτό διόλου δε συνιστά «μαξιμαλισμό». Στις μέρες μας δεν είναι δυνατόν να προσεγγίσουμε το πρόβλημα στις μικρές, καθημερινές του διαστάσεις αν παραβλέψουμε τη «μεγάλη εικόνα» του συστημικού παραλογισμού. Το μόνο που κάνουν τα εκ των υστέρων κροκοδείλια δάκρυα είναι να πολλαπλασιάζουν την οδύνη του δράματος.
