Η. ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ: ΛΑΕ – Τι πρόγραμμα χρειαζόμαστε;

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Γράφει η Διακήρυξη της ΛΑΕ, στην πρώτη κιόλας σελίδα της, ότι η Λαϊκή Ενότητα είναι «ένας μετωπικός πολιτικός φορέας». Αυτό που διαβάζουμε όμως στη συνέχεια είναι το πρόπλασμα ενός κυβερνητικού προγράμματος, ενός κόμματος, διότι τοποθετείται επί σειράς στρατηγικών ζητημάτων με τα οποία μια προγραμματική μετωπική συμφωνία, εκ της φύσεώς της, δεν ασχολείται. Πρόκειται λοιπόν για μετωπικό φορέα, ή για μέτωπο που υποκρύπτει κόμμα, ή για οργανωτικό υβρίδιο; Καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε: Υπάρχουν άραγε οι προϋποθέσεις για κάτι περισσότερο από τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου; Συμφωνούν άραγε όλες οι οργανώσεις που συμμετέχουν στις απαντήσεις που δίνει η Διακήρυξη στα στρατηγικά ζητήματα;

Ας θυ­μη­θού­με με­ρι­κές στρα­τη­γι­κές δια­φο­ρές που δεν επι­τρέ­πουν τη συ­γκρό­τη­ση κόμ­μα­τος:

Με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα και θε­ω­ρία των στα­δί­ων

Υπάρ­χουν με­ρι­κοί από εμάς στο χώρο της ΛΑΕ, και όχι μόνο στον χώρο του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου, που θε­ω­ρούν ότι η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού, επει­δή είναι διαρ­θρω­τι­κή, αφορά δη­λα­δή τον τρόπο με τον οποίο είναι χτι­σμέ­νο το σύ­στη­μα, μπο­ρεί να λυθεί μόνο με διαρ­θρω­τι­κά μέτρα, είτε μέτρα της αστι­κής τάξης κατά των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας είτε μέτρα των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων κατά του κε­φα­λαί­ου. Είναι αδύ­να­το να πα­λέ­ψου­με για μια αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή έξοδο από την κρίση χωρίς να θί­ξου­με τον κε­φα­λαιο­κρα­τι­κό τρόπο πα­ρα­γω­γής στην ίδια τη βάση του, δη­λα­δή στις σχέ­σεις ιδιο­κτη­σί­ας, στις σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής και στη δια­δι­κα­σία ανα­πα­ρα­γω­γής της ερ­γα­σια­κής δύ­να­μης. Αυτά ση­μαί­νουν ότι μι­λά­με για κοι­νω­νι­κές τά­ξεις και τα­ξι­κούς αγώ­νες και ότι δεν θε­ω­ρού­με το σο­σια­λι­σμό ένα ιστο­ρι­κό στά­διο στο βάθος του ορί­ζο­ντα, αλλά μια ιστο­ρι­κή τάση ενύ­παρ­κτη στον κα­πι­τα­λι­σμό, της οποί­ας τα ψήγ­μα­τα είναι πα­ρό­ντα εδώ και τώρα, και εμείς πρέ­πει να τους δώ­σου­με χώρο και διάρ­κεια για να ανα­πτυ­χθούν. Γι’ αυτόν το λόγο θέ­λου­με ένα με­τα­βα­τι­κό πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα χτι­σμέ­νο ακρι­βώς επάνω σε αυτήν την αντί­λη­ψη, ότι ο σο­σια­λι­σμός είναι ιστο­ρι­κή τάση διαρ­κώς πα­ρού­σα που μας ανα­θέ­τει, στην πα­ρού­σα ιστο­ρι­κή συ­γκυ­ρία, το κα­θή­κον να εί­μα­στε πάνω στη ρότα της επα­νά­στα­σης. Εκεί που θί­γο­νται οι σχέ­σεις κα­πι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας, εκεί που ανα­πτύσ­σο­νται δομές αλ­λη­λεγ­γύ­ης χτι­σμέ­νες πάνω στις αξίες του σο­σια­λι­σμού, εκεί που εμ­φα­νί­ζο­νται μη κα­πι­τα­λι­στι­κές μορ­φές πα­ρα­γω­γής, εκεί που αμ­φι­σβη­τεί­ται η αστι­κή ιδε­ο­λο­γία, στις ιδέες και στα πρα­κτι­κά της απο­τε­λέ­σμα­τα.

Υπάρ­χουν όμως και άλλοι, φίλοι και σύ­ντρο­φοι, που θε­ω­ρούν ότι αυτά αφο­ρούν ένα μελ­λο­ντι­κό στά­διο της ιστο­ρί­ας και ότι τώρα αυτό που προ­έ­χει είναι να απαλ­λα­γού­με από το μνη­μό­νιο και να απο­κα­τα­στή­σου­με τις ζη­μιές που έχει υπο­στεί ο λαός. Θε­ω­ρούν ότι η ανα­φο­ρά στο σο­σια­λι­σμό πρέ­πει να έχει μόνο ορα­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα διότι τώρα οι συν­θή­κες δεν είναι ώρι­μες παρά μόνο για ένα πα­τριω­τι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό, αντι­μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο.

Έχει χρώμα η υπο­τί­μη­ση του νο­μί­σμα­τος;

Υπάρ­χουν με­ρι­κοί από εμάς που νο­μί­ζουν ότι απο­τε­λεί χί­μαι­ρα ο σχε­δια­σμός μιας υπο­τί­μη­σης του νο­μί­σμα­τος που θα βα­σί­ζε­ται σε πα­τριω­τι­κές, προ­ο­δευ­τι­κές, δη­μο­κρα­τι­κές δυ­νά­μεις, διότι η ίδια η υπο­τί­μη­ση χα­ράσ­σει μια δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή ένθεν κα­κεί­θεν της οποί­ας πα­ρα­τάσ­σο­νται, εκ των πραγ­μά­των, οι αντι­τι­θέ­με­νες κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που έχουν ει­σό­δη­μα από ερ­γα­σία από τη μια και ει­σό­δη­μα από κέρδη, τό­κους και προ­σό­δους (από την υπε­ρα­ξία δη­λα­δή) από την άλλη.

Υπάρ­χουν όμως και άλλοι, φίλοι και σύ­ντρο­φοι, που νο­μί­ζουν ότι η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα και η υπο­τί­μη­σή του πρέ­πει να έχει κε­ντρι­κό ρόλο στη στρα­τη­γι­κή της Αρι­στε­ράς, και ότι είναι μια υπό­θε­ση της «πα­τρί­δας», της «κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας» και του «λαού» ‒και για το λόγο αυτόν κα­λούν σε μέ­τω­πο πα­τριω­τι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό και αντι­μνη­μο­νια­κό.

Πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση ή αρι­στε­ρός ρι­ζο­σπα­στι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός της πα­ρα­γω­γής;

Υπάρ­χουν με­ρι­κοί από εμάς που νο­μί­ζουν ότι δεν μπο­ρού­με να μι­λά­με για πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση χωρίς να μι­λά­με για τις πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις, δη­λα­δή τις σχέ­σεις που έχουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι με­τα­ξύ τους και με «την ιε­ραρ­χία» στους χώ­ρους πα­ρα­γω­γής, τις σχέ­σεις που έχουν με τα μέσα πα­ρα­γω­γής που θέ­τουν σε κί­νη­ση, το δε­σπο­τι­σμό του ερ­γο­δό­τη, τη διεύ­θυν­ση και τον έλεγ­χο της ερ­γα­σί­ας ‒σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση δεν μπο­ρού­με να μη μι­λά­με για τις σχέ­σεις ιδιο­κτη­σί­ας, κυ­ριό­τη­τας και νομής.

Υπάρ­χουν όμως και φίλοι και σύ­ντρο­φοι που νο­μί­ζουν ότι δεν μπο­ρού­με να θί­ξου­με τώρα τον πυ­ρή­να του συ­στή­μα­τος, δη­λα­δή τις πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις, παρά μόνο εάν φρο­ντί­σου­με πρώτα να απο­κτή­σει η χώρα ένα ισχυ­ρό πα­ρα­γω­γι­κό σύ­στη­μα το οποίο θα μπο­ρεί στη συ­νέ­χεια να αντέ­ξει τις απαι­τή­σεις μας για αλ­λα­γές στις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις της πα­ρα­γω­γής και στη δια­νο­μή του προ­ϊ­ό­ντος. Η πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση (δη­λα­δή η ανα­συ­γκρό­τη­ση των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων) εμ­φα­νί­ζε­ται έτσι ως ένα ιστο­ρι­κό στά­διο που θα πρέ­πει να δια­βού­με τώρα για να μπο­ρού­με στη συ­νέ­χεια να βα­δί­σου­με προς κοι­νω­νι­κές αλ­λα­γές.

Τα­ξι­κές συμ­μα­χί­ες: με ποιους θα πας και ποιους θα αφή­σεις;

Υπάρ­χουν με­ρι­κοί από εμάς που νο­μί­ζουν ότι η αστι­κή τάξη και οι σύμ­μα­χοί της δεν είναι μια χού­φτα άν­θρω­ποι. Είναι ένα ολό­κλη­ρο «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη» που αντι­πα­ρα­τί­θε­ται στο κοι­νω­νι­κό μπλοκ του ΟΧΙ, στις υπο­τε­λείς κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, στους μι­σθω­τούς του δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα, τους άνερ­γους, τους πρε­κά­ριους, τους φτω­χούς, τη νε­ο­λαία που δεν έχει άλλο να που­λή­σει εκτός από την ερ­γα­σια­κή της δύ­να­μη.

Υπάρ­χουν όμως και φίλοι και σύ­ντρο­φοι που νο­μί­ζουν ότι ο λαός, η με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία που πε­ρι­λαμ­βά­νει και τη μικρή και με­σαία αστι­κή τάξη (μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις), απο­τε­λεί το κοι­νω­νι­κό υπο­κεί­με­νο της προ­ό­δου, της δη­μο­κρα­τί­ας, του πα­τριω­τι­σμού, ενώ στο αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο βρί­σκε­ται μια δράκα αν­θρώ­πων, η πλου­το­κρα­τία, η ολι­γαρ­χία που συμ­μα­χεί με τον ιμπε­ρια­λι­σμό και ευ­θύ­νε­ται για την εθνι­κή υπο­τέ­λεια και την εξάρ­τη­ση.

Χτυ­πά­με μαζί, αλλά μπο­ρού­με να βα­δί­ζου­με μαζί;

Αυτές και άλλες τόσες είναι οι δια­φο­ρές στα στρα­τη­γι­κά ζη­τή­μα­τα στους κόλ­πους της ΛΑΕ. Υπάρ­χουν πράγ­μα­τα που συ­ντί­θε­νται και πράγ­μα­τα που δεν συ­ντί­θε­νται ‒και τέ­τοιες είναι οι δια­φο­ρές αυτές.

Αυτό που ωστό­σο είναι εφι­κτό στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία είναι η ορ­γά­νω­ση του με­τώ­που της αντι­μνη­μο­νια­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με τη συμ­με­το­χή όλων των ορ­γα­νώ­σε­ων, κα­θε­μιάς με τη δική της ξε­χω­ρι­στή αντί­λη­ψη για τα στρα­τη­γι­κά ζη­τή­μα­τα ‒διότι σε ένα μέ­τω­πο, σε ένα αρι­στε­ρό αντι­μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο, δεν θα χρεια­στεί να λύ­σου­με τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα της στρα­τη­γι­κής. Θα χρεια­στεί να απα­ντή­σου­με σε ερω­τή­μα­τα που αφο­ρούν τα άμεσα κα­θή­κο­ντα που υπα­γο­ρεύ­ουν τώρα οι κοι­νω­νι­κές αντι­θέ­σεις: με άλλα λόγια, χρεια­ζό­μα­στε μια με­τω­πι­κή προ­γραμ­μα­τι­κή συμ­φω­νία, όπου θα συμ­φω­νή­σου­με όλοι σε πέντε βα­σι­κές αρχές και δε­κα­πέ­ντε, εί­κο­σι, σε όσες θέ­λε­τε, αντι­μνη­μο­νια­κές δρά­σεις.

Βα­δί­ζου­με ξε­χω­ρι­στά, χτυ­πά­με μαζί! Η δη­μιουρ­γία ενός με­τώ­που που υπο­κρύ­πτει κόμμα, η συ­γκρό­τη­ση ενός υβρι­δί­ου τύπου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπου οι ρόλοι θα συγ­χέ­ο­νται και όλοι θα συ­νυ­πάρ­χουν μέσα στην ορ­γα­νω­τι­κή δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια, και όπου οι δια­φο­ρές θα λύ­νο­νται με τρο­πο­λο­γί­ες στην άποψη της πλειο­ψη­φί­ας, θα οδη­γή­σει ανα­γκα­στι­κά στην πο­λυ­διά­σπα­ση, την πα­ρακ­μή και το μα­ρα­σμό ‒που θα πα­ρα­σύ­ρει και κα­θε­μία ξε­χω­ρι­στά τις συ­νι­στώ­σες της ΛΑΕ.