Του Παναγιώτη Βογιατζή
Μπορεί οι θριαμβολογίες για τους Ολυμπιακούς να συνεχίζονται ακόμη, ωστόσο η θλιβερή πραγματικότητα της καθημερινής ζωής κάνει ήδη την εμφάνισή της. Ο λόγος του Καραμανλή στη ΔΕΘ,σηματοδοτεί την προσγείωση σ’ αυτή την πραγματικότητα, όσα φτιασίδια και κοσμητικά επίθετα κι αν χρησιμοποιηθούν.
Η «επόμενη μέρα» έχει φτάσει λοιπόν. Αυτό που φέρνει μαζί της όμως δεν είναι η ανταμοιβή για τις θυσίες όλων των προηγούμενων χρόνων. Ακριβώς το αντίθετο: Το κεφάλαιο, αφού κατασπατάλησε τους εθνικούς πόρους και τις προσπάθειες των εργαζομένων, αφού κερδοσκόπησε ασύστολα με την μεγάλη ιδέα των Ολυμπιακών, «ανακαλύπτει» τώρα πως δεν έχει γίνει ούτε το παραμικρό βήμα προς την κατεύθυνση μιας πραγματικής ανάπτυξης που θα μπορούσε να ωφελήσει στοιχειωδώς την κοινωνία συνολικά και απαιτεί ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα.
Επί χρόνια "ευημερούσαν" οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος βρισκόντουσαν μέσα στα όρια που έθετε το Σύμφωνο Σταθερότητας (ΣΣ). Η ανάπτυξη, σταθερά πάνω από 4%, ήταν από τις μεγαλύτερες στην ΕΕ. Και παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι ζούσαν σε συνθήκες διαρκούς λιτότητας. Σήμερα, η εικόνα αυτή έχει τελείως ανατραπεί. Τώρα που τέλειωσαν τα πανηγύρια, τα ψέματα δεν χρειάζονται πλέον: Το έλλειμμα «ξαφνικά» εκτοξεύτηκε στο 5,3%, σχεδόν διπλάσιο απ’ αυτό που μας έλεγαν μόλις δυο μήνες πριν. Το χρέος, από ‘κει που υποτίθεται ότι είχε μια σταθερά πτωτική τροχιά, πήρε πάλι τον ανήφορο και εκφράζονται φόβοι ότι μπορεί να φτάσει το 120% του ΑΕΠ, διπλάσιο κι αυτό απ’ το στόχο του 60% που θέτει το ΣΣ. Και ο ρυθμός ανάπτυξης συρρικνώνεται στο 3,7% για φέτος (παρά τους Ολυμπιακούς!) και υπολογίζεται στο 3,5% για το 2005. Στην πραγματικότητα, όλα δείχνουν ότι θα είναι σημαντικά μικρότερος. Δεν θέλει και πολύ φαντασία για να καταλάβουμε ποιος θα κληθεί για ακόμη μια φορά να πληρώσει το μάρμαρο.
Η ΝΔ ήρθε στην εξουσία πριν από 6 μόλις μήνες, τάζοντας πολύ συγκεκριμένες παροχές προς τους εργαζόμενους.
Το πακέτο που θα ανακοινωθεί στη ΔΕΘ αναμένεται να είναι ένα γενικόλογο ευχολόγιο ως προς τις παροχές, που θα παίρνει υπόψη του τις πολιτικές εξελίξεις που σχετίζονται με το κατά πόσο η κυβέρνηση θα επιλέξει να πάει την άνοιξη του 2005 σε νέες εκλογές με αφορμή την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας. Τα μέτρα που αφορούν την λιτότητα είναι συγκεκριμένα και μένει μόνο να δούμε αν θα ξεκινήσουν άμεσα ή θα δοθεί μια μικρή παράταση λίγων μηνών. Ποια θα είναι αυτά;
Αυξήσεις 3%, δηλαδή χαμηλότερες απ’ τον πραγματικό ρυθμό αύξησης του τιμάριθμου. Πάγωμα των προσλήψεων στο δημόσιο και δραστική μείωση του αριθμού των 250.000 συμβασιούχων που η ΝΔ είχε δεσμευτεί ότι θα διορίσει. Ξεπούλημα όσων κομματιών της δημόσιας περιουσίας έχουν απομείνει (αν και το ΠΑΣΟΚ δεν άφησε και πολλά απούλητα!). Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι σημαίνει αυτό, το παράδειγμα της εξαιρετικά κερδοφόρας ΕΥΑΘ που άφησε τη Θεσσαλονίκη μια βδομάδα χωρίς νερό είναι ενδεικτικό.
Αλλά η βασική επίθεση στο διαθέσιμο εισόδημα όλα δείχνουν ότι θα γίνει με άξονα τη φορολογία. Όχι μόνο θα μειωθούν οι συντελεστές για τις μεγάλες επιχειρήσεις, απ’ το 35% στο 25% μέσα στα επόμενα τρία χρόνια (αυτό είναι και το μόνο συγκεκριμένο, με νούμερα, μέτρο που έχει αναγγελθεί), όχι μόνο η όποια αύξηση του αφορολόγητου ορίου θα ακυρωθεί πρακτικά από την κατάργηση μιας σειράς δαπανών που εκπίπτουν απ’ το φορολογητέο εισόδημα, αλλά αυτό που ετοιμάζεται είναι η μεγαλύτερη αύξηση των έμμεσων φόρων από την εποχή της επιβολής του ΦΠΑ. Τα μέτρα που αφήνονται να «διαρρεύσουν» δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες: Καύσιμα, τσιγάρα και βασικά αγαθά θα μεταφερθούν στον υψηλότερο συντελεστή ΦΠΑ και θα αποτελέσουν μια ευθεία αφαίμαξη από τις τσέπες των εργαζομένων και των συνταξιούχων που θα ανέλθει σε δισεκατομμύρια ευρώ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήδη οι έμμεσοι φόροι αποτελούν τα 2/3 των συνολικών φορολογικών εσόδων, καθιστώντας το σύστημά μας το πιο άδικο σε όλη την Ευρώπη!
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την αύξηση της ανεργίας που όλοι τη θεωρούν λίγο πολύ δεδομένη, δημιουργούν το «μεταολυμπιακό» τοπίο για το οποίο υποτίθεται πως έπρεπε για χρόνια ν’ αγωνιζόμαστε.
Επί μια δεκαετία σχεδόν, η Ελλάδα ζούσε στο ρυθμό των «μεγάλων εθνικών στόχων». Πρώτα η ΟΝΕ και μετά οι Ολυμπιακοί παρουσιάστηκαν σαν ορόσημα για τη ζωή μας, ορόσημα που απαιτούσαν θυσίες για να πραγματοποιηθούν. Τώρα που οι στόχοι επιτεύχθηκαν, οι εργαζόμενοι ανακαλύπτουν ότι ακριβώς αυτοί οι στόχοι είναι που επιβάλλουν μια νέα περίοδο λιτότητας. Το συμπέρασμα που θα αρχίσει σιγά σιγά να αποκρυσταλλώνεται, είναι ότι το μόνο στοίχημα για το οποίο αξίζει να αγωνιστεί κανείς είναι το στοίχημα της ανατροπής αυτής της αντιλαϊκής και αδιέξοδης πολιτικής.
