Η είδηση για τον θάνατο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου έφτασε στα γαλλικά μέσα από συγκεχυμένες πληροφορίες (ότι συνέβη στη διάρκεια μιας διαδήλωσης) και κυρίως μέσα από πολλές εικόνες, εικόνες με φωτιές χωρίς σχόλια και αναλύσεις…
Πολύς κόσμος απόρησε αμήχανα απέναντι σε μία τόσο δυναμική και έντονη εξέγερση από μια χώρα που για πολλούς παραπέμπει κυρίως στα όμορφα νησιά, τον ήλιο και τη Μυθολογία…
Τα «γεγονότα στην Ελλάδα» ήταν επί μία βδομάδα στο επίκεντρο της ειδησεογραφίας. Σιγά- σιγά δημοσιογράφοι και κόσμος «προσπαθούσαν να καταλάβουν».
Η πρώτη προσέγγιση, που βρίσκαμε κυρίως σε κεντροδεξιές εφημερίδες, ήταν κυρίως αυτή που απέδιδε ό,τι γινόταν στην κακή κατάταξη της Ελλάδας στην Ευρώπη των 27, στην αποτυχία της «να ενταχθεί στον μοντέρνο κόσμο»! Έτσι όλα αυτά αφορούσαν μια πραγματικότητα πολύ μακρινή….
Σιγά-σιγά, ακόμα και εφημερίδες όπως η Le Monde, ή τα δελτία ειδήσεων, με απεσταλμένους στην Ελλάδα, άρχισαν να «καταλαβαίνουν» δίνοντας το λόγο στους Έλληνες και κυρίως σε νέους. Έγιναν αναφορές στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας (περίοδος δικτατορίας και εξέγερση των νέων), στις δυναστείες των Παπανδρέου, Μητσοτάκη και Καραμανλή, στη διαφθορά και τις πρόσφατες φωτιές…
Σιγά -σιγά το πορτραίτο της σύγχρονης Ελλάδας άρχισε να αποκτά «κοινά χαρακτηριστικά» με αυτό της σύγχρονης Γαλλίας. Αρχίσαμε να διαβάζουμε για τη «νεολαία των 700 ευρώ» και την επισφαλή εργασία που αγγίζει όλο και περισσότερο κόσμο, την έλλειψη προοπτικών και την εκμετάλλευση, τα προβλήματα στην Παιδεία, την Υγεία…
Η Ελλάδα δεν είναι πια τόσο μακριά.
Η Lib?ration είχε εξώφυλλο με φωτογραφία από πορεία και τίτλο «Οι εξεγερμένοι Έλληνες». Πολύς κόσμος μιλάει για «νέο Μάη 68», για το «παράδειγμα των Ελλήνων». Ακόμα και άνθρωποι που είναι γενικά αντίθετοι στις πολιτικές κινητοποιήσεις μιλάνε για τις κοινωνικές αιτίες της εξέγερσης και επιδοκιμάζουν. Σα να έσπασε ένα ταμπού, η αναφορά στην κοινωνική κρίση και την εξαθλίωση δεν αποτελεί πλέον φρασεολογία κάποιων «αριστεριστών».
Η κυβέρνηση αρχίζει να ανησυχεί και να φοβάται τη «μετάδοση του ελληνικού φαινομένου» σα να επρόκειτο για αρρώστια: όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μεγάλων κινητοποιήσεων, κυρίως στον χώρο της Παιδείας ενάντια σε μία σειρά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Το επόμενο εξώφυλλο της Lib?ration είχε μια φωτογραφία από πορεία γάλλων μαθητών, με τίτλο «μετά την Ελλάδα, η Γαλλία μπορεί να πάρει φωτιά?»
Οι Έλληνες στο Παρίσι κάνουν συμβολική κατάληψη του Προξενείου και δημιουργούν ένα δίκτυο που οργανώνει κάποιες κινητοποιήσεις. Γαλλικά φοιτητικά συνδικάτα, οργανώσεις και κόμματα της αριστεράς μαζί με Έλληνες (γύρω στα 300 άτομα) διαδηλώνουν έξω από την Πρεσβεία στις 12-12. Συλλαμβάνονται 3 Γάλλοι και 3 Ιταλοί.
Σιγά -σιγά οι συζητήσεις για την κατάσταση στην Ελλάδα και αυτές για τη Γαλλία αποκτούν κοινό πυρήνα, αναφερόμαστε σε κοινά προβλήματα. Η εξέγερση στην Ελλάδα βιώνεται σαν μια εικόνα που έρχεται από το (κοντινό) μέλλον, όσο κι αν προσπαθούν να μας «καθησυχάσουν» για τις διαφορές μεταξύ των δύο χωρών.
Ένα «ζεστό» 2009…
Οι Γάλλοι βιώνουν στην καθημερινότητά τους τα αποτελέσματα της αντιδραστικής πολιτικής της κυβέρνησης Σαρκοζί που επιχειρεί να αφαιρέσει κοινωνικές κατακτήσεις που αποτελούσαν μέχρι τώρα τις βάσεις του γαλλικού κοινωνικού κράτους. Οι κινητοποιήσεις μέχρι τώρα ήταν πολυάριθμές και δυναμικές αλλά τα μέτωπα ήταν διάσπαρτα. Γι’ αυτό το λόγο τα περισσότερα συνδικάτα όλων των επαγγελματικών κατηγοριών καλούν σε απεργία και κινητοποιήσεις για τις 29-01-2009 και πολλοί μιλάνε για «ζεστό 2009!».
Στις 17-12 ο Υπουργός Παιδείας Ξαβιέ Νταρκός ανακοίνωσε ότι αναβάλλει τη μεταρρύθμιση για το Λύκειο για ένα χρόνο μετά, κρίνοντας ότι το κοινωνικό πλαίσιο αυτής της περιόδου δεν «βοηθάει». Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι κινητοποιήσεις στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, στις 18-12 διαδήλωσαν 160.000 μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί σε όλη τη Γαλλία και σκοπεύουν να συνεχίσουν με νέες διαδηλώσεις, ενώ υπό κατάληψη βρίσκονται πολλά λύκεια. Ο Υπουργός Παιδείας, θέλοντας να δείξει ότι τάχα είναι κοντά στους μαθητές, προτείνει «συζήτηση από την αρχή» πάνω στη μεταρρύθμιση με «συμμετοχή των μαθητών»… ξεκαθαρίζοντας ότι οι βασικοί στόχοι της μεταρρύθμισης δε θ’ αλλάξουν. Αλλά φαίνεται ότι κανείς δε πέφτει στην παγίδα του και αντιθέτως το κίνημα επεκτείνεται. Η μεταρρύθμιση αυτή (μέρος μιας σειράς μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση από το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο) προβλέπει το χωρισμό της σχολικής χρονιάς σε εξάμηνα, τη μείωση του χρόνου διδασκαλίας σε κάποιες περιπτώσεις και μείωση των κοινών σε όλους μαθημάτων. Προβλέπεται εν τω μεταξύ πολύ σημαντική μείωση πόστων των εκπαιδευτικών.
***
Στις γαλλικές ειδήσεις δε βλέπουμε πια τις φωτιές από τις ελληνικές πόλεις. Ό,τι έγινε όμως εγγράφεται ούτως ή άλλως στις συνειδήσεις και καλεί τον καθένα από μας, όπου κι αν ζει, να μετουσιώσει τον θυμό του σε οργανωμένη πολιτική και κοινωνική δράση.
