Του Νίκου Κανελλή
Η Γαλλία συγκλονίζεται από μια πραγματική έκρηξη της νεολαίας. Οι διαδηλώσεις εκατομμυρίων φοιτητών και μαθητών διαδέχονται η μια την άλλη και οι καταλήψεις εξαπλώνονται στα πανεπιστήμια και τα σχολεία της χώρας. Αιτία είναι, κύρια ο νέος νόμος που πέρασε η κυβέρνηση Ντε Βιλπέν που αφορά την εργασία των νέων και φέρει το όνομα «Σύμβαση Πρώτης Εργασίας». Σύμφωνα με αυτό το νόμο οι εργοδότες θα μπορούν να προσλαμβάνουν νέους εργαζόμενους κάτω των 26 ετών «δοκιμαστικά» για δύο χρόνια και θα μπορούν να τους απολύουν ανά πάσα στιγμή, χωρίς αιτιολογία ή αποζημίωση. Αυτό σημαίνει ότι οι νέοι εργαζόμενοι θα είναι έρμαια των εργοδοτών οι οποίοι με την απειλή της απόλυσης θα μπορούν να πιέζουν για χαμηλότερους μισθούς και λιγότερα δικαιώματα. Επιπτώσεις θα υπάρξουν στο σύνολο των εργαζομένων, καθώς οι παλιοί, μεγάλοι σε ηλικία και «ακριβοί» εργαζόμενοι θα απολύονται για να πάρουν τη θέση τους νέοι, χωρίς δικαιώματα και με χαμηλότερους μισθούς.
Την Τρίτη 7 Μάρτη πάνω από 1εκατομμύριο νέοι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη Γαλλία. Στο Παρίσι οι φοιτητές προχώρησαν σε κατάληψη του ιστορικού πανεπιστημίου της Σορβόννης, από όπου ξεκίνησε η εξέγερση του Μάη του 1968 ενώ στις διαδηλώσεις συμμετείχαν και στρώματα των εργαζομένων. Η κυβέρνηση σε μια επίδειξη δύναμης διέταξε την εκκένωση του πανεπιστημίου της Σορβόννης τρεις μέρες μετά το ξεκίνημα της κατάληψης. Έτσι τα ξημερώματα του Σαββάτου στις 11 Μάρτη εκατοντάδες αστυνομικοί εισέβαλλαν στη Σορβόννη και με χρήση χημικών και γκλοπς εκκένωσαν το πανεπιστήμιο.
Η καταστολή και η αδιαλλαξία της κυβέρνησης, όμως, έριξαν λάδι στη φωτιά. Νέες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη 16 Μαρτίου οπότε πάνω από 300,000 μαθητές και φοιτητές διαδήλωσαν σε 200 πόλεις της Γαλλίας. Ο αριθμός των πανεπιστημίων που βρίσκονται υπό κατάληψη έχει φτάσει τα 69 σε σύνολο 84 ενώ τα κατειλημμένα λύκεια του Παρισιού έχουν φτάσει τα 80.Το Σάββατο 18 Μαρτίου πραγματοποιήθηκαν νέες μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ως και 1,5 εκατομμυρίου μαθητών, φοιτητών και εργατικών συνδικάτων. Τα συνδικάτα μάλιστα έδωσαν στην κυβέρνηση διορία 48 ωρών να αποσύρει το νομοσχέδιο διαφορετικά θα καλέσουν γενική απεργία.
Η κατάσταση για την κυβέρνηση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη καθώς οι κινητοποιήσεις παίρνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας συγκεκριμένα το 68%, συντάσσεται στο πλευρό της νεολαίας και αντιτίθεται στα μέτρα και μόνο το 13% στηρίζει το νέο νόμο. Η δημοτικότητα του πρωθυπουργού Ντε Βιλπέν έχει πέσει από το 43% στο 37%.
Ακόμη και διεθνή αστικά μέσα ενημέρωσης, όπως το BBC, μιλούν για την πιθανότητα ενός νέου «Μάη του 68» – από την άποψη ότι οι φοιτητές αυτή τη στιγμή εκφράζουν μια γενικότερη κοινωνική δυσαρέσκεια.
Όμως παρά τις τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε άκαμπτος και αποφασισμένος να εφαρμόσει το νέο νόμο. Δήλωσε μάλιστα πως «οι νέοι είναι παραπληροφορημένοι και δεν συνειδητοποιούν την ανάγκη εφαρμογής του νομοσχεδίου».
Το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι η καταπολέμηση της ανεργίας. Η ανεργία στους νέους ανάμεσα στα 18 και τα 25 έτη, στη Γαλλία, είναι πάνω από 20% (ο μέσος όρος είναι 9,6%). Σε συγκεκριμένες εθνικές μειονότητες μάλιστα το ποσοστό αυτό φτάνει και το 40%. Ο Βιλπέν δήλωσε «νέοι άνθρωποι έχουν αφεθεί στο περιθώριο της κοινωνίας- καμιά κοινωνία δεν μπορεί να επιτρέψει στους νέους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσκολίες».
Λες και μια κακοπληρωμένη, ελαστική και μερική εργασία θα μπορούσε ποτέ να αποτελεί πραγματική λύση. Η Γαλλική κυβέρνηση δεν νοιάζεται για την επίλυση των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων της ανεργίας και της φτώχειας. Αν νοιάζονταν θα επέβαλλε τη σταθερή απασχόληση για όλους, θα περιόριζε τις απολύσεις, θα έδινε αυξήσεις στους μισθούς, θα εξασφάλιζε τις συντάξεις, θα μείωνε τα όρια συνταξιοδότησης. Τα δικά τους μέτρα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Γάλλων καπιταλιστών. Στα πλαίσια της αντεργατικής επίθεσης χρησιμοποιούν την ανεργία σαν έναν εκβιασμό: «θέλεις να παραμείνεις άνεργος ή προτιμάς μια θέση δουλειάς από την οποία θα μπορείς να απολυθείς ανά πάσα στιγμή;».
Η Γαλλία (και η Γερμανία) εμφανίζονταν μέχρι σήμερα ως το «όραμα» και ο «τελικός στόχος» όλων των θυσιών που έκαναν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα. «Κάντε υπομονή και θα γίνουμε σαν τη Γαλλία» έλεγαν οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Όταν στη Γαλλία εφαρμόζονται τέτοιες αντεργατικές πολιτικές, και στη Γερμανία αντίστοιχες, τότε είναι ξεκάθαρο πως το μέλλον για τον Έλληνα εργαζόμενο και νέο δεν είναι καθόλου ευχάριστο. .
Αυτή η πολιτική όχι απλά δεν φέρνει ευημερία σε χώρες που μέχρι σήμερα αντιμετώπιζαν προβλήματα αλλά καταδικάζει ακόμη και τους εργαζόμενους των ανεπτυγμένων χωρών στη φτώχεια και την ωμή εκμετάλλευση. Γι’ αυτό ο αγώνας είναι μονόδρομος.
Οι αντεργατικές πολιτικές δεν είναι «προνόμιο» καμιάς ξεχωριστής χώρας και δεν αφορούν κάποια προβλήματα κάποιας συγκεκριμένης οικονομίας. Τέτοια σκληρά μέτρα επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η αντεργατική λαίλαπα είναι παγκόσμια, αφορά και τις πιο ανεπτυγμένες χώρες και έχει μια κοινή και βαθύτερη αιτία. Αυτή η αιτία είναι το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα. Ο καπιταλισμός στο αδυσώπητο κυνήγι του κέρδους και του ανταγωνισμού δεν αφήνει τίποτα όρθιο και οδηγεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία στη φτώχεια και την εξαθλίωση ακόμη και σε χώρες όπως η Γαλλία. Η ανατροπή αυτού του συστήματος είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ευημερία των ανθρώπων.
