Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Μέσα στο πρώτο μισό του 2015, σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες έγιναν τεράστιες κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα. Στη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ιρλανδία και τη Βρετανία, δεν έλειψαν όλο το περασμένο διάστημα οι απεργίες και οι μεγάλες διαδηλώσεις από εργαζόμενους, άνεργους και νεολαία, απέναντι στα σκληρά μέτρα των κυβερνήσεών τους.
Λονδίνο: πλημμύρα ανυπακοής
Στις 7 Μάη, οι Συντηρητικοί του Ντ. Κάμερον «σάρωσαν» στις εθνικές εκλογές, παρά τις βίαιες επιθέσεις που είχαν εξαπολύσει στο βιοτικό επίπεδο της βρετανικής κοινωνίας όλο το προηγούμενο διάστημα, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο το κενό στα αριστερά του πολιτικού χάρτη της χώρας. Ωστόσο, για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η μάχη δεν έχει τελειώσει.
Ο αναβρασμός και η δυσαρέσκεια που σιγόβραζε εκδηλώθηκε με εκρηκτικό τρόπο στις 20 Ιούνη. Οι δρόμοι του Λονδίνου κατακλύστηκαν από ένα τεράστιο πλήθος διαδηλωτών ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης των Συντηρητικών. O αριθμός των διαδηλωτών ξεπέρασε τις 100.000! Χειροποίητα πανό και πλακάτ έκαναν την εμφάνιση τους, απαιτώντας τερματισμό των περικοπών και της λιτότητας, την οποία χαρακτηρίζουν «ταξικό πόλεμο».
Λίγες μέρες αργότερα, στις 9/7 οι εργαζόμενοι του Μετρό του Λονδίνου παρέλυσαν τις συγκοινωνίες της πόλης διεκδικώντας ανθρώπινα ωράρια εργασίας, ασφαλείς μεταφορές και αξιοπρεπείς μισθούς! [1]
Ιρλανδία: η μάχη ενάντια στο τέλος ύδρευσης
Παράλληλα, η ιρλανδική κοινωνία, εδώ και μήνες δίνει τη δική της μάχη ενάντια στο μισητό τέλος ύδρευσης που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί στην Ιρλανδία (που υποτίθεται ότι έχει «αναρρώσει» από την οικονομική κρίση) έχουν όλο το τελευταίο διάστημα οργανώσει ένα μαζικό, μαχητικό κίνημα, που περιλαμβάνει τεράστιες διαδηλώσεις σε μια σειρά πόλεις της χώρας, άρνηση πληρωμής του τέλους ύδρευσης, αλλά και το χτίσιμο επιτροπών γειτονιάς που οργανώνουν τον αγώνα από μέρα σε μέρα. [2]
Παρά τις διώξεις, τις συλλήψεις, την τρομοκρατία και τη συκοφάντηση του κινήματος,[3] η ιρλανδική κοινωνία επιμένει: το νερό δεν είναι αντικείμενο προς πώληση, αλλά δημόσιο αγαθό! Η αντοχή και η ευρηματικότητα των Ιρλανδών εργαζομένων έχει προκαλέσει μεγάλη νευρικότητα στην κυβέρνηση και την εταιρία ύδρευσης. Πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η διαδήλωση της 5ης Ιούνη στην πόλη Κορκ, όπου διαδηλωτές τραγουδώντας, πετούσαν στη φωτιά τους λογαριασμούς του νερού! [4]
Γερμανία: μαχητικές απεργίες συγκλονίζουν τη χώρα
Την ίδια ώρα στη Γερμανία, μεγάλες απεργίες, όπως αυτή στο νοσοκομείο Charite[5] και το γερμανικό σιδηρόδρομο[6] έρχονται να ανατρέψουν την εικόνα που προσπαθεί να δημιουργήσει για τη χώρα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε! Μάλιστα, η πολύ μεγάλη σε διάρκεια και μαχητικότητα απεργία των μηχανοδηγών, κατάφερε να πετύχει τα βασικά της αιτήματα, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και μέσα στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, οι μάχες που δίνονται με πείσμα, σταθερότητα και επιμονή μπορούν να νικήσουν! Στην περίπτωση του νοσοκομείου Charite, μετά από απεργία δέκα ημερών, οι εργαζόμενοι έχουν αναστείλει προσωρινά τις κινητοποιήσεις τους και βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία.
Αυτές όμως, δεν ήταν οι μοναδικές κινητοποιήσεις της γερμανικής κοινωνίας το τελευταίο διάστημα. Εργασιακοί χώροι όπως αυτοί των κοινωνικών λειτουργών και των νηπιαγωγών, έδωσαν επίσης σκληρές μάχες διεκδικώντας ανθρώπινους μισθούς και συνθήκες εργασίας, μέσα σε ένα τοπίο γενικευμένης οργής και αναβρασμού. [7]
Βέλγιο: ιστορικοί εργατικοί αγώνες
Ήδη από τα τέλη του περασμένου χρόνου, μαζικές διαδηλώσεις, αλλά και μια γενική απεργία με πάνω από 100.000 εργαζόμενους στις απεργιακές φρουρές, ταρακούνησαν το Βέλγιο. Μάλιστα, η τεράστια επιτυχία της απεργίας διαφαινόταν αρκετές μέρες πριν, γεγονός που οδήγησε τους εργοδότες στο να προτείνουν από 250 ως 600 ευρώ στους εργαζόμενους που θα δέχονταν να παραμείνουν στις δουλειές τους από το προηγούμενο βράδυ, προκειμένου να παρακάμψουν τις φρουρές και να λειτουργήσουν ως απεργοσπαστικός μηχανισμός! [8]
Η επιτυχία της απεργίας δεν τρόμαξε μόνο τους εργοδότες και την κυβέρνηση, αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έβαλαν «πάγο» στις κινητοποιήσεις τους μήνες που ακολούθησαν. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι να αναγκαστούν να ξανακαλέσουν σε απεργίες τον Απρίλη, κάτω από την ασφυκτική πίεση της βάσης. [9]
Μετά τις επιτυχημένες κινητοποιήσεις της άνοιξης, κάποιες από τις βελγικές συνδικαλιστικές ηγεσίες επανήλθαν στη στάση του «παγώματος» με την ελπίδα ότι το κίνημα θα ξεφουσκώσει, προτείνοντας νέες κινητοποιήσεις μετά το τέλος του καλοκαιριού.[10] Η επιτυχία τους, μπορεί να αποτελέσει σημαντικό πλήγμα, τόσο για την κυβέρνηση και τα μέτρα λιτότητας που προσπαθεί να εφαρμόσει, όσο και για τους γραφειοκράτες που προσπαθούν να βάλουν φρένο στην αγωνιστική διάθεση της κοινωνίας.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη, όσο η λιτότητα και οι περικοπές παραμένουν η καθημερινή πραγματικότητα για εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο η μάχη ενάντια στις κυβερνήσεις που την εφαρμόζουν θα παραμένει στο προσκήνιο. Για να νικήσει αυτή η μάχη ωστόσο, απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή αποφασιστικότητα, αλλά και ο συντονισμός ανάμεσα στα εργατικά και κοινωνικά κινήματα της ηπείρου.
___________________________
