Σάββατο 29 Ιούνη έγινε στην υπό κατάληψη ΕΡΤ η δεύτερη συνάντηση των 13 εργατικών Ομοσπονδιών[*] που πήραν την πρωτοβουλία του συντονισμού μεταξύ τους (δείτε: https://xekinima.org/arthra/view/article/simera-sabbato-29-ioyni-i-kinitopoiisi-13-omospondion-ka/).
Στη δεύτερη αυτή συνάντηση των Ομοσπονδιών αναφέρθηκαν από τους προέδρους μια σειρά από στόχοι που δείχνουν την κατεύθυνση στην οποία κινείται η πρωτοβουλία. Οι στόχοι που αναφέρθηκαν είναι να στηριχτεί ο αγώνας της ΕΡΤ, να αναπτυχθούν αγώνες με προοπτική και στόχο την ανατροπή των κυβερνώντων και να προχωρήσουν οι ομοσπονδίες στη δημιουργία ενός ολιγομελούς συντονιστικού που να επεξεργαστεί τις παραπέρα λεπτομέρειες.
σωστή κατεύθυνση, αναπόφευκτες επιφυλάξεις
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πρωτοβουλία των 13 Ομοσπονδιών κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Και ότι, στο βαθμό που ωριμάσει και ολοκληρωθεί έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει καταλυτικά προκαλώντας χιονοστιβάδα εξελίξεων και στο συνδικαλιστικό και στο πολιτικό επίπεδο.
Το Ξεκίνημα θέτει εδώ και πάρα πολύ καιρό με πολύ μεγάλη έμφαση, ότι οι μεγάλες Ομοσπονδίες στο εργατικό κίνημα, που εκπροσωπούν κλάδους με μαχητικές παραδόσεις, πρέπει να προχωρήσουν σε μεταξύ τους συντονισμό από τα κάτω, πέρα κι έξω από τον έλεγχο των κεντρικών ηγεσιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, και σε αντιπαράθεσή μαζί τους. Η συνάντηση του Σαββάτου ήταν κάτι που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό με στόχο ακριβώς τη δημιουργία ενός κέντρου αγώνα και αντίστασης μέσα στις γραμμές του κινήματος και χωρίς το σεκταρισμό του ΠΑΜΕ που απλά καταγγέλλει όποιον δεν συμφωνεί μαζί του σαν «εχθρό του κινήματος».
Το ερώτημα που φυσιολογικά τίθεται (και που είναι στο μυαλό κάθε εργαζόμενου) είναι αν οι ηγεσίες των πιο πάνω Ομοσπονδιών είναι διατεθειμένες να δώσουν αυτή τη μάχη με συνέπεια και επιμονή, αν είναι δηλαδή πραγματικά διατεθειμένες να συγκροτήσουν ένα τέτοιο «αντίπαλο δέος» μέσα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα απέναντι στις κεντρικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
τα καθήκοντα μπροστά μας
Τα καθήκοντα που προκύπτουν σήμερα, πρακτικά και συγκεκριμένα είναι:
1. Να κρατηθεί και να ενισχυθεί η ΕΡΤ σαν κέντρο αγώνα. Αυτό είναι κάτι που ενδιαφέρει και αφορά το σύνολο του εργατικού κινήματος. Αυτό δεν είναι εύκολο καθώς μπαίνουμε σε περίοδο καλοκαιριού και το εργατικό κίνημα συνολικά είναι σε μια φάση υποχώρησης μετά από τις ήττες των προηγούμενων χρόνων. Απαιτεί λοιπόν πολύ συγκεκριμένο σχεδιασμό, όπως την «χρέωση» της περιφρούρησης του χώρου σε δυνάμεις των Ομοσπονδιών (πχ κάθε Ομοσπονδία να αναλαμβάνει σε καθημερινή βάση την παρουσία 50 μελών της στο χώρο της ΕΡΤ). Απαιτεί επίσης όλες οι δραστηριότητες του κινήματος, κάθε μορφής να μεταφέρονται στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Αυτό που έγινε με τους εργαζόμενους των τσιμέντων Χαλκίδας και του Κατσέλη, που οργάνωσαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο χώρο της ΕΡΤ, αυτό που κάνει η Πρωτοβουλία των 1000, να οργανώσει ανοικτή εκδήλωση στην ΕΡΤ (Παρασκευή 5 Ιούλη) κοκ, πρέπει να γενικευτεί.
2. Ανεξάρτητα από την πορεία του αγώνα της ΕΡΤ η πρωτοβουλία του συντονισμού των Ομοσπονδιών πρέπει να συνεχίσει. Με μια έννοια ο πραγματικός και κρίσιμος ρόλος της ξεκινά από το Σεπτέμβρη και μετά. Ο στόχος των αγώνων του εργατικού κινήματος για να ανατρέψει τις πολιτικές των κυβερνώντων πάει χέρι-χέρι με το στόχο της ανατροπής τους – κι αυτό θέλει χρόνο. Οποιαδήποτε εντύπωση ότι οι κυβερνώντες μπορεί να αλλάξουν πολιτική, ή ότι μπορεί να υπάρξει πραγματική διαπραγμάτευση με την Τρόικα για λιγότερο επαχθείς όρους αποτελεί μια τραγικά επικίνδυνη αυταπάτη. Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι απόλυτα νομιμοποιημένο –για να απαντήσουμε και στα επιχειρήματα των «νομοταγών» παπαγάλων του συστήματος– να ανατρέψει τους κυβερνώντες καθώς: το 80-90% της κοινωνίας διαφωνεί κάθετα με τις πολιτικές τους, σε επίπεδο εκλογικών ποσοστών οι δημοσκοπήσεις δεν τους δίνουν πάνω από ένα 25-30% (χωρίς ούτε καν οι ψηφοφόροι τους να συμφωνούν με τις πολιτικές τους) και παραβιάζουν διαρκώς και ασύστολα και τους νόμους και το Σύνταγμα για να μη μιλήσουμε για τη δημοκρατία που υποτίθεται ότι «προστατεύουν».
3. Οι κεντρικές ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην κοινωνία, για το κάλεσμα των μαχητικών, συντονισμένων και κλιμακούμενων αγώνων που απαιτούνται. Ο συντονισμός των Ομοσπονδιών έχει έτσι μπροστά του ένα έργο που δεν είναι εύκολο, καθώς απέναντί του θα έχει όχι μόνο την άρχουσα τάξη και τα κόμματά της αλλά και τις επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
4. Γι’ αυτό απαιτείται πολύ προσεκτικός σχεδιασμός. Σ’ αυτή τη βάση, οι δυνατότητες του συντονισμού των Ομοσπονδιών είναι πραγματικά μεγάλες καθώς (οι μεγαλύτερες απ’ αυτές) εκπροσωπούν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και μάλιστα σε χώρους κρίσιμους για την κοινωνία και την οικονομία: Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εργαζόμενοι στους Δήμους, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, στα διυλιστήρια και τη χημική βιομηχανία, κλπ. Από κοντά βρίσκονται άλλοι κλάδοι, όπως είναι οι εκπαιδευτικοί, ενώ μεγάλες είναι οι δυνατότητες επέκτασης του μετώπου στις εταιρίες ύδρευσης τα λιμάνια, τους ναυτεργάτες, τις αστικές συγκοινωνίες, κλπ – χώροι που είναι αντιμέτωποι με το «τσεκούρι» της Τρόικα ή που έχουν πρόσφατα επιστρατευτεί.
5. Αυτή τη στιγμή, με τα δεδομένα που υπάρχουν στο κίνημα και την κοινωνία (δηλαδή τα στοιχεία απογοήτευσης και υποχώρησης) το κάλεσμα, άμεσα, εδώ και τώρα, μιας γενικής απεργίας διαρκείας, θα αποτελούσε «ηρωική έξοδο» αλλά χωρίς θετικό αποτέλεσμα για το κίνημα. Επομένως χρειάζεται σχέδιο και χρόνο για να μπορέσει το κίνημα να κλιμακώσει τους αγώνες του στην κατεύθυνση μιας γενικής απεργίας διάρκειας, ώστε να επιφέρει τις απαιτούμενες ανατροπές.
6. Αυτό θα σήμαινε ότι, μετά από κάποιο χρόνο προετοιμασίας, κι έχοντας «διασφαλίσει» τη συνέχιση της κατάληψης της ΕΡΤ, οι συγκεκριμένες Ομοσπονδίες μπαίνουν στη βάση σχεδίου, για παράδειγμα, σε κυλιόμενες αλλά συντονισμένες μεταξύ τους 48ωρες ή και 5ήμερες απεργίες ανά κλάδο: για παράδειγμα τη μία βδομάδα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ και τη ΓΕΝΟΠ, την επόμενη οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ και την Παιδεία, μετά οι ναυτεργάτες μαζί με τις συγκοινωνίες, κοκ, λιμάνια, αεροδρόμια, ναυτεργάτες, τσιμέντα, συντονισμένα και εκ περιτροπής σ’ ένα μεγάλο απεργιακό ποτάμι. Ένας τέτοιος σχεδιασμός θα έδειχνε στην κοινωνία ότι εδώ γίνεται κάτι πραγματικά πολύ σοβαρό. Και θα έσπρωχνε (ή θα υποχρέωνε κάτω από την πίεση της βάσης) κι άλλους κλάδους να μπουν στη μάχη διευρύνοντας το μέτωπο.
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της προετοιμασίας είναι η πραγματοποίηση μαζικών και δημοκρατικών γενικών συνελεύσεων στη βάση των Ομοσπονδιών και των σωματείων και η ουσιαστική και ενεργή συμμετοχή της βάσης των εργαζομένων.
Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει κανένας Σαμαράς κανένας Βενιζέλος και καμία Μέρκελ.
η ΕΡΤ καταλύτης
Η ΕΡΤ έδειξε ότι ο «πολύς» Σαμαράς δεν είχε παρά πήλινα πόδια, αφού λίγο έλειψε να καταρρεύσει και να πέσει.
Στην πραγματικότητα η ΕΡΤ λειτούργησε σαν καταλύτης – όχι μόνο γιατί έβγαλε ξανά το κίνημα στους δρόμους αλλά ταυτόχρονα γιατί επιτάχυνε εξελίξεις στο εργατικό κίνημα όπως την πρωτοβουλία των 13 Ομοσπονδιών.
Θα ανταποκριθούν οι Ομοσπονδίες αυτές στα καθήκοντα που προκύπτουν; Θα ανταποκριθεί έστω ένα τμήμα τους σ’ αυτά τα καθήκοντα; Ο χρόνος θα δείξει. Όμως το κίνημα, οι αγωνιστές της βάσης στα σωματεία και στους χώρους δεν μπορούν να παρακολουθούν σαν θεατές, πρέπει να παρέμβουν ενεργητικά σ’ αυτές τις διαδικασίες.
Έχουμε όλοι ένα σημαντικό ρόλο να παίξουμε, θέτοντας το θέμα αυτό στους χώρους μας, τονίζοντας τα θετικά στοιχεία που περικλείει αυτή η πρωτοβουλία και σπρώχνοντας προς την υιοθέτησης ενός συγκεκριμένου και μαχητικού σχεδιασμού. Σπρώχνοντας αυτές τις Ομοσπονδίες να κάνουν τα λόγια πράξη και να διευρύνουν το μέτωπο εντάσσοντας κι άλλους κλάδους σ’ αυτό.
και η αριστερά;
Όσα όρια και αν τείνει να εμφανίσει ο συντονισμός αυτός των Ομοσπονδιών, πρέπει να πούμε ότι θέτει ένα ζήτημα που κανένα από τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ) δεν θέτει: την πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης μέσα από αγώνες. Το ΚΚΕ μεταθέτει αυτή την ανατροπή στη…2α παρουσία και μόνο υπό την ηγεσία του ΠΑΜΕ, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας ζητά εκλογές, πράγμα όμως εντελώς διαφορετικό από την ανάπτυξη ενός μεγάλου απεργιακού κινήματος με στόχο την πτώση της κυβέρνησης.
Κι όμως ο ρόλος της Αριστεράς είναι κρίσιμος σ’ αυτή τη μάχη. Όχι μόνο από τη σκοπιά του τι θα πρέπει να κάνουν τα εκλεγμένα συνδικαλιστικά στελέχη της αριστεράς αλλά και γιατί μπορεί να πέσει η κυβέρνηση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά το ερώτημα είναι τι θα την αντικαταστήσει.
Σ’ αυτό πρέπει να υπάρχει μόνο μία απάντηση: μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα αρνηθεί το χρέος, θα εθνικοποιήσεις τις τράπεζες και τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, θα εφαρμόσει κοινωνικό και εργατικό έλεγχο στην παραγωγή και την οικονομία και θα προχωρήσει σε σοσιαλιστικά μέτρα και σοσιαλιστικό σχεδιασμό. Άλλη επιλογή, δεν υπάρχει – καμία!
