Του Ανδρέα Παγιάτσου
Η επίθεση της κυβέρνησης της ΝΔ είναι συνολική.
Η εισοδηματική πολιτική για το 2005 δεν καλύπτει καν τον πληθωρισμό. Το ασφαλιστικό έχει ανοίξει. Η κατάργηση της μονιμότητας και στο δημόσιο έχει ξεκινήσει. Οι εργαζόμενοι «φορτώνονται» με νέες φορολογίες. Η φορολογία των κερδών των επιχειρήσεων μειώνεται (από 35% σε 25%). Στο κεφάλαιο προσφέρονται όλο και περισσότερες παροχές και «κίνητρα». Το 8ωρο καταργείται. Η μερική και προσωρινή απασχόληση θεσμοθετούνται και κυριαρχούν…
Για τα λαϊκά στρώματα, τις συνθήκες ζωής και εργασίας τους, η κατάσταση γίνεται αφόρητη:
– το 54% όλων των νέων θέσεων εργασίας είναι θέσεις μερικής/προσωρινής απασχόλησης!
– το 45% των μισθωτών παίρνει λιγότερα από 500 ευρώ το μήνα!
– το 75% των συνταξιούχων παίρνει λιγότερα από 500 ευρώ το μήνα!
– η ανεργία ανεβαίνει, με τα επίσημα στοιχεία να μιλούν για 11% περίπου!
Όλοι πρέπει να ξέρουν πως δεν έρχονται καλύτερες μέρες! Η λιτότητα που επιβάλλεται στην Ελλάδα ισχύει και για τις πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Είναι γέννημα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, του ασύδοτου κυνηγητού του κέρδους. Στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή τα ηνία της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία, το κοινωνικό κράτος, τα κρατά η πιο ισχυρή οικονομία, η γερμανική.
Όλοι οι εργαζόμενοι αλλά και η νέα γενιά που ακόμα δεν έχει βγει στην παραγωγή πρέπει να ξέρουν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αντίσταση και τις κινητοποιήσεις ενάντια στις πολιτικές της ΝΔ.
Το μεγαλύτερο όμως εμπόδιο στη δυνατότητα του κινήματος να αποτρέψει και να ανατρέψει την κυβερνητική επίθεση είναι, στην πραγματικότητα, οι ίδιες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Κάτω από την πίεση του κινήματος, κάτω από την αγανάκτηση της κοινωνίας, καλούν απεργιακές κινητοποιήσεις, χωρίς όμως σχεδιασμό και χωρίς πραγματικούς στόχους.
Η ΓΣΕΕ η ΑΔΕΔΥ και μια σειρά ομοσπονδίες του δημοσίου, έχουν καλέσει αυτή την περίοδο μια σειρά από γενικές απεργίες. Μετά τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 17 Μάρτη, η ΓΣΕΕ κάλεσε 24ωρη γενική απεργία στις 11 Μάη, το ίδιο και η ΑΔΕΔΥ, ενώ η ΑΔΕΔΥ καλεί παραπέρα, νέα 24ωρη στις 18 Μάη, η ΠΟΕΔΗΝ (εργαζόμενοι στα νοσοκομεία) καλεί 48ωρη στις 17 και 18 Μάη, η ΠΟΣΔΕΠ (καθηγητές πανεπιστημίων) καλεί 3-μερη απεργία και κλείσιμο των πανεπιστημίων στις 17, 18 και 19 Μάη.
Ποια είναι η ανταπόκριση των περισσότερων εργαζομένων σ’ αυτές τις εξαγγελίες; Όχι μόνο δεν εμπνέονται, αλλά είναι εξαιρετικά καχύποπτοι. «Τουφεκιές στον αέρα» και «μια από τα ίδια» είναι οι πιο συνηθισμένες εκφράσεις, με τις οποίες χαρακτηρίζουν τις κινητοποιήσεις αυτές. (*) Γιατί καταλαβαίνουν πως αυτές οι απεργίες δεν είναι ενταγμένες σε ένα συνολικό σχεδιασμό από τη μεριά των συνδικάτων που να έχει στόχο την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Φοβούνται λοιπόν πως απλά θα χάσουν τα μεροκάματά τους χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Πράγματι, οι κινητοποιήσεις αυτές καλούνται με απίστευτη προχειρότητα, χωρίς στοιχειώδη πολιτική και οργανωτική προετοιμασία! Οι εργαζόμενοι μαθαίνουν για τις γενικές απεργίες που καλεί η ΓΣΕΕ από διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση!
Η απάντηση στην επίθεση της κυβέρνησης θα ήταν μια σειρά από καλά προετοιμασμένες γενικές απεργίες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως θα φτάνανε τρεις 24ωρες γενικές απεργίες, για να μπλοκάρουν την επίθεση και να προκαλέσουν πρωτοφανή κρίση στις γραμμές της κυβέρνησης και της ΝΔ.
Όμως η προϋπόθεση γι’ αυτό θα ήταν αυτές οι γενικές απεργίες να είναι σωστά προετοιμασμένες. Κι αυτό σημαίνει:
– Διεξοδικές συζητήσεις μέσα σε όλους τους εργατικούς χώρους για τις συνέπειες της επίθεσης της ΝΔ.
– Διεξοδική και ουσιαστική συζήτηση (κι όχι από τα πάνω «ενημέρωση») για το τι αντιπροτείνεται από τη μεριά του εργατικού κινήματος και πως θα κερδηθεί.
– Επεξεργασία ενός συνολικού προγράμματος απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να ξέρουν από την πρώτη στιγμή το πώς συνολικά θα δοθεί η μάχη.
– Καθιέρωση των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων σαν αποφασιστικός θεσμός για τις τελικές αποφάσεις.
– Εκλογή απεργιακών επιτροπών για συντονισμό της πάλης αυτής.
Μια τέτοια προετοιμασία θα οδηγούσε σε απεργιακές κινητοποιήσεις με συμμετοχή στο 70 – 80 % των εργαζομένων και σε διαδηλώσεις με συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων πανελλαδικά (ενδεικτικά στην πρώτη κινητοποιήσεις του ασφαλιστικού το Μάρτη του 2001, 300 000 συμμετείχανε στις διαδηλώσεις στις διάφορες ελληνικές πόλεις).
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη ότι είναι ποτέ δυνατό οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες θα προχωρήσουν σε τέτοιου είδους συντονισμό. Το μάξιμουμ που μπορεί να περιμένει κανείς είναι να κάνουν κάποια μικρά βήματα σ’ αυτή την κατεύθυνση κι αυτά μόνο κάτω από την πίεση, την αγανάκτηση και την οργή των εργαζομένων.
Γι’ αυτό δεν φτάνει η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, δεν φτάνει η πίεση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες για να προχωρήσουν σε πιο αποτελεσματικές μορφές πάλης. Χρειάζεται η κατανόηση πως μόνο με ριζικές ανατροπές μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, για να αντικατασταθούν οι σημερινοί βολεμένοι γραφειοκράτες, κύρια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από ανιδιοτελείς αγωνιστές, πιστούς στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργατικού κινήματος κι έτοιμους να δώσουν τη μάχη μέχρι το τέλος, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική κι ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά και θα συνεχίσει να γεννά αυτές τις πολιτικές.
_________
