Παναγιώτης Ανάπαλης, εκπαιδευτικός
(συμμετέχει στις Παρεμβάσεις, Συσπειρώσεις, Κινήσεις εκπαιδευτικών Π.Ε.)
Το καλοκαίρι είναι παραδοσιακά η περίοδος επιβολής των πιο αντιδραστικών πολιτικών στον χώρο της παιδείας. Φέτος, το υπουργείο Παιδείας και ο υπουργός Πιερακάκης συνεχίζει αυτή την «παράδοση». Με τα σχολεία κλειστά και όλους τους ενδιαφερόμενους/ ες (μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς) χωρίς τη δυνατότητα να απαντήσουν.
Πειθαρχικά σε απεργούς νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς
Μία σειρά από Α’βαθμιες και Β’βαθμιες Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη, έχουν εξαπολύσει επιθέσεις σε νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, που διορίστηκαν το 2020 και το 2021, παραπέμποντάς τους σε πειθαρχικά συμβούλια. Ο λόγος είναι η συμμετοχή τους στην απεργία- αποχή και τις στάσεις εργασίας που είχαν νόμιμα εξαγγείλει τα δευτεροβάθμια (ΔΟΕ-ΟΛΜΕ) αλλά και πρωτοβάθμια σωματεία. Η συμμετοχή των εκπαιδευτικών σε αυτές τις μορφές διαμαρτυρίας είχε στόχο το μπλοκάρισμα της εφαρμογής της ατομικής αξιολόγησης. Ενώ όμως, το ίδιο το Υπουργείο δεν κατέφυγε δικαστικά εναντίον των συγκεκριμένων κινητοποιήσεων οι οποίες παρέμεναν σε ισχύ, οι Διευθύνσεις Εκπαίδευσης έχουν εξαπολύσει μια επίθεση εκφοβισμού των εκπαιδευτικών.
Συμπτύξεις τμημάτων
Την ίδια στιγμή που το υπουργείο ανατρέπει τον προγραμματισμό που έχει ήδη γίνει σε όλα τα σχολεία ήδη από τον Ιούνιο και επιβάλει ελάχιστο αριθμό μαθητών/τριων σε κάθε τάξη, με 25 μαθητές στα Δημοτικά και 27-28 σε Γυμνάσια και Λύκεια, αδιαφορώντας για τις πραγματικές συνθήκες καθώς και για την αντιπαιδαγωγική διάσταση που έχει αυτή η εφαρμογή. Ταυτόχρονα απαγορεύει τον σχηματισμό τμημάτων κάτω από 14 παιδιά στα δημοτικά σχολεία. Έτσι, αν σε μία τάξη έχουν εγγραφεί 28 παιδιά, τότε αυτή δε μπορεί να χωριστεί σε δύο τμήματα των 14 παιδιών αλλά θα παραμείνει ένα τμήμα των 25 παιδιών και τα 3 παιδιά που «περισσεύουν» θα πρέπει να αναζητήσουν στέγη σε άλλο σχολείο! Σε μια εποχή με αυξημένες μορφωτικές απαιτήσεις, της εξατομικευμένης εκπαιδευτικής στήριξης των παιδιών, της σύνδεσης του του σχολείου με τη γειτονιά και της προσπάθειας δημιουργίας ενός συμπεριληπτικού σχολείου που θα φιλοξενεί παιδιά με και χωρίς αναπηρίες, η αύξηση του αριθμού των μαθητών/ τριων σε μια τάξη, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία αυτών των επιδιώξεων. Σε όλη την Ελλάδα πάνω από 1.000 τμήματα έχουν συμπτυχθεί παρά τις αντίθετες αποφάσεις των συλλόγων διδασκόντων του κάθε σχολείου.
Εκπαιδευτικοί χωρίς στέγη
Πολλοί εκπαιδευτικοί διορίστηκαν και φέτος, έχοντας για χρόνια καλύψει πάγιες ανάγκες ως αναπληρωτές. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν βρεθεί από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη αντιμετωπίζοντας τεράστιες δυσκολίες επιβίωσης στην προσπάθεια να μαζέψουν περισσότερα μόρια για τον πολυπόθητο διορισμό τους. Δυστυχώς, αρκετοί βρέθηκαν με μια μόνιμη θέση σε μέρη με αυξημένο τουριστικό ενδιαφέρον, όπως είναι τα ελληνικά νησιά. Έτσι, ο υπερτουρισμός δημιουργεί τεράστιες δυσκολίες μέχρι και αδυναμία να βρουν στέγη. Μακριά από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους και με μισθό νεοδιόριστου που δεν ξεπερνά τα 800 ευρώ, βλέπουν τόσο το Υπουργείο όσο και την τοπική αυτοδιοίκηση να πετάει ο ένας στον άλλο την ευθύνη ενώ πολλοί αναγκάζονται και βρίσκουν πρόχειρες «λύσεις» σε καμπινγκ, φιλοξενίες από συναδέλφους, ή ακόμη χειρότερα στο αυτοκίνητό τους!
Η εκπαίδευση στο στόχαστρο
Τα τελευταία χρόνια η δημόσια παιδεία δέχεται μια από τις μεγαλύτερες και πιο συστηματικές επιθέσεις. Με εκθέσεις που έχουν δημοσιευθεί αλλά και κατευθύνσεις που δίνονται από Διεθνείς Οργανισμούς, όπως ο ΟΟΣΑ, οι συνθήκες εργασίας και μάθησης στα δημόσια σχολεία παίρνουν μία ολοένα και πιο νεοφιλελεύθερη στροφή. Οι δημόσιες δομές εκπαίδευσης αντιμετωπίζονται ως αγορά παροχής υπηρεσιών και η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία ως προϊόν που πουλιέται και αγοράζεται. Η αντίληψη αυτή έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τα δικαιώματα της πλειοψηφίας της κοινωνίας, των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων.
Η κυβέρνηση αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τα ουσιαστικά προβλήματα της παιδείας με επιφανειακά και πρόχειρα μέτρα κατά του σχολικού εκφοβισμού και της χρήσης των κινητών στα σχολεία. Στην πραγματικότητα, το ζητούμενο είναι η πρόσβαση όλων των παιδιών σε αξιοπρεπή μόρφωση με σχολεία που θα χρηματοδοτούνται, αναλυτικά προγράμματα που θα αναπτύσσουν μια ολόπλευρη γνώση, κτιριακές υποδομές που δεν θα καταρρέουν με κίνδυνο της ζωής μαθητών και εκπαιδευτικών και εργασιακές σχέσεις με δικαιώματα.
Έτσι, πριν ακόμη ξεκινήσει η σχολική χρονιά, εκπαιδευτικοί προχώρησαν σε κινητοποιήσεις. Στις περισσότερες διευθύνσεις πρωτοβάθμιας / δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης οργανώθηκαν παραστάσεις διαμαρτυρίας. Στις 4/9, έξω από το Υπουργείο Παιδείας, συγκέντρωση δασκάλων και καθηγητών δέχτηκε βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ, προμηνύοντας μια ακόμη χρονιά καταστολής και αντιεκπαιδευτικών μέτρων, αλλά και αντίστασης από την πλευρά των εκπαιδευτικών!
