Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 460, 5 – 19 Οκτώβρη, που κυκλοφορεί
Το «Ευρωπαϊκό όραμα» δείχνει αυτές τις μέρες για ακόμα μια φορά τα δόντια του στην Καταλονία.
Οι ευρωπαίοι καπιταλιστές, και οι πολιτικοί που τους υπηρετούν, προσπάθησαν να πείσουν εδώ και χρόνια τους λαούς της Ευρώπης ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «το κοινό μας σπίτι». Ένα σπίτι που έχει υποτίθεται στα θεμέλια του τη δημοκρατία, τον πολιτισμό, την ευημερία, την πρόοδο.
Και για μια περίοδο, όταν το σύστημα ήταν σε άνοδο, μπόρεσαν να πείσουν ένα μέρος του κόσμου για αυτό. Σήμερα, με την παγκόσμια κρίση να έχει χτυπήσει και την Ευρώπη, οι αυταπάτες αυτές καταρρέουν η μία μετά την άλλη.
Τα γεγονότα αυτών των ημερών στην Καταλονία το δείχνουν: η ΕΕ όχι απλώς δεν μπορεί να δώσει λύση και να εξασφαλίσει το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα μιας εθνότητας να αυτοπροσδιορίζεται, αλλά καλύπτει την βάναυση καταστολή του Ραχόι ενάντια στον Καταλανικό λαό (διαβάστε περισσότερα για την Καταλονία στις σελίδες 8-9 και 16). Πριν μερικές μέρες όλο το ευρωπαϊκό κατεστημένο έφριττε με τον «βάρβαρο» Μαδούρο που καταπιέζει την αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα. Ο Ραχόι όμως είναι εντάξει…
Στη διάρκεια του περασμένου χρόνου είχαμε την εκστρατεία τρομοκράτησης των Βρετανών εργαζομένων προκειμένου να μην ψηφήσουν υπέρ του Brexit. Θα «έπεφταν ακρίδες», θα άδειαζαν τα ράφια, θα ερχόταν λίγο-πολύ η καταστροφή του κόσμου με βάση τις δηλώσεις των αξιωματούχων της ΕΕ (κι όλου του πλανήτη, ακόμα και… του Πάπα) αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας έβγαινε αρνητικό. Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος βέβαια και την καταστροφή ακόμα την περιμένουμε…
Αυτές τις μέρες είχαμε επίσης την άνοδο του ακροδεξιού AfD στις γερμανικές εκλογές (σελ 10). Σε μια χώρα που ήταν ο πυλώνας της σταθερότητας στην ΕΕ, το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται είναι αυτό της αστάθειας και της αβεβαιότητας. Οι πολιτικές της ΕΕ και του γερμανικού κεφαλαίου, πολιτικές σκληρού νεοφιλελευθερισμού και ακραίας λιτότητας, έχουν ρίξει τις κοινωνίες σε απελπισία και γεννούν ακροδεξιά μορφώματα.
Όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και στη Γαλλία, την Ολλανδία και την Αυστρία οι ακροδεξιοί ήρθαν πολύ κοντά στο να κερδίσουν τις εκλογές μέσα στο χρόνο που μας πέρασε.
Η αναβίωση των ανταγωνισμών μεταξύ χωρών, της πανούκλας του ναζισμού και της ξενοφοβικής ρητορικής, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του συστήματος σε καιρό κρίσης.
Μια άλλη έκφραση της κρίσης αυτής ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε η ΕΕ την προσφυγική κρίση. Παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών, για το γεωγραφικό μέγεθος και την πληθυσμιακή πυνκότητα της Ευρώπης ήταν πολύ μικρός (ο Λίβανος μόνο, μια μικρή χώρα με 6 εκατομμύρια κατοίκους, φιλοξενεί 1 εκατομμύριο πρόσφυγες) στην Ευρώπη των 750 εκατομμυρίων έγινε κακός χαμός για το πού θα μείνουν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες… Χτίστηκαν τείχη, βούλιαζαν κάθε μέρα δουλεμπορικά σαπιοκάραβα, χωρίς κανένας αξιωματούχος να αγχώνεται, φτιάχτηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης για πρώτη φορά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για να μη μιλήσουμε για την λεγόμενη «σύγκλιση» των ευρωπαϊκών οικονομιών, που υποτίθεται θα γινόταν με το κοινό νόμισμα. Αντί για αυτό, βλέπουμε τις ισχυρές βορειοευρωπαϊκές χώρες και κυρίως τη Γερμανία, να κερδίζουν από την κρίση, ενώ τις χώρες του φτωχού νότου να βογγάνε κάτω από τις οδηγίες της ΕΕ για ακόμα πιο σκληρή λιτότητα.
Παράλληλα, εντός των ευρωπαϊκών χωρών οι ανισότητες διευρύνονται. Σήμερα, 123 εκατομμύρια ευρωπαίοι ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας!
Και όλα αυτά συμβαίνουν στην «πολιτισμένη» Ευρώπη της «ευημερίας» και της «προόδου»… Ας φανταστούμε τι γίνεται στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική… Συμβαίνουν για να πλουτίζει μια ελίτ μεγαλοκαρχαριών, εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων.
Οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από το ζουρλομανδύα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολιτικών της. Οι εργαζόμενοι και νέοι της ηπείρου έχουμε τεράστια δύναμη στα χέρια μας. Το έδειξαν αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι στην Καταλονία, που νέκρωσαν όλη τη χώρα σαν απάντηση στην καταστολή του Ραχόι. Σε αυτό το δρόμο χρειάζεται να βαδίσουμε, με συντονισμένους πανευρωπαϊκούς αγώνες, ενάντια στην ΕΕ των καπιταλιστών, για μια σοσιαλιστική Ευρώπη των εργαζομένων!
